تعیین حجاج در #شب_قدر ❌ من با شما مجادله نمی‌کنم.... 🔸 حدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْكُوفِيُّ عَنْ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ النَّخَعِيِّ عَنْ عَمِّهِ الْحُسَيْنِ بْنِ يَزِيدَ النَّوْفَلِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ لَمْ يُكْتَبْ لَهُ فِي اللَّيْلَةِ الَّتِي يُفْرَقُ فِيهَا كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ‏ لَمْ يَحُجَّ تِلْكَ السَّنَةَ وَ هِيَ لَيْلَةُ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ لِأَنَّ فِيهَا يُكْتَبُ وَفْدُ الْحَاجِّ وَ فِيهَا يُكْتَبُ الْأَرْزَاقُ وَ الْآجَالُ وَ مَا يَكُونُ مِنَ السَّنَةِ إِلَى السَّنَةِ قَالَ قُلْتُ فَمَنْ لَمْ يُكْتَبْ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ لَمْ يَسْتَطِعِ الْحَجَّ فَقَالَ لَا قُلْتُ كَيْفَ يَكُونُ هَذَا قَالَ لَسْتُ فِي خُصُومَتِكُمْ مِنْ شَيْ‏ءٍ هَكَذَا الْأَمْر. ✍🏻 راوی گوید امام صادق علیه السلام فرمودند: كسى در آن شب، يعنى شبى كه تمام امور خلائق مقدّر مى‏‌شود که آن شب بيست و سوّم ماه مبارك رمضان است برايش حجّ نوشته نشود، در آن سال به حجّ نخواهد رفت، چه آنكه در شب مزبور سفر تمام حاجيان در آن سال نوشته مى‏‌شود و همچنين ارزاق و عمرها و آنچه از وقايع و اتّفاقات در سال پيش مى‏‌آيد مقدّر مى‏‌گردد. راوى گويد: محضر مباركش عرض كردم: پس كسى كه در شب قدر نامش در صف حاجيان نوشته نشده استطاعت رفتن به حجّ را ندارد⁉️ حضرت فرمودند: خير. عرض كردم: چطور چنين مى‏‌باشد؟ فرمودند: من با شما مجادله نمى‏‌كنم، واقع امر اين طور است. 📚 علل الشرایع، صدوق رحمه الله، ٢/٤٢٠

سی سخن ارزشمند (از پیشوایان معصوم علیهم السلام با شرحی کوتاه) [احمد باقریان ساروی] سخن نوزدهم: (لزوم خودداری از غیبت و تهمت) أبو الحسن امام موسی کاظم (عليه السلام) فرمود: «من ذكر رجلا من خلفه بما هو فيه مما عرفه الناس لم يغتبه، ومن ذكره من خلفه بما هو فيه مما لا يعرفه الناس اغتابه ومن ذكره بما ليس فيه فقد بهته». [کلینی، الکافی، ج 2 ص 358؛ حدیث 6]. «هر کس پشت سر دیگری چیزی بگوید که در او هست، ولی مردم نمی دانند، غیبت او را کرده است، و اگر در او نیست، به او بهتان زده است». شرح: غیبت آن است که شخصی کار نادرست انجام بدهد و شخصی دیگر آن را در جای دیگر که آن شخص حضور ندارد بازگو نماید، و تهمت آن است که انسان کار نادرستی انجام ندهد ولی شخصی او را نزد دیگران به آن کار ناپسند متهم نماید. این دو خلق ناپسند در کتاب خداوند مورد نهی قرار گرفته است، خداوند در باره غیبت فرمود: (يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضاً أَ يُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخيهِ مَيْتاً فَكَرِهْتُمُوهُ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحيم‏) [سوره حجرات: 2]. « اى اهل ايمان، از بسيار پندارها در حق يكديگر اجتناب كنيد كه برخى ظنّ و پندارها معصيت است و نيز هرگز (از حال درونى هم) تجسس مكنيد و غيبت يكديگر روا مداريد، هيچ يك از شما آيا دوست مى‏دارد كه گوشت برادر مرده خود را خورد؟ البته كراهت و نفرت از آن داريد (پس بدانيد كه مثل غيبت مؤمن به حقيقت همين است) و از خدا پروا كنيد، كه خدا بسيار توبه پذير و مهربان است‏». و درباره تهمت فرمود: (إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِكُمْ وَ تَقُولُونَ بِأَفْواهِكُمْ ما لَيْسَ لَكُمْ بِهِ عِلْمٌ وَ تَحْسَبُونَهُ هَيِّناً وَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظيمٌ * وَ لَوْ لا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُمْ ما يَكُونُ لَنا أَنْ نَتَكَلَّمَ بِهذا سُبْحانَكَ هذا بُهْتانٌ عَظيمٌ) [سوره نور: 15 – 16]. « زيرا شما آن سخنان را از زبان يكديگر تلقّى كرده و حرفى بر زبان مى‏گفتيد كه علم به آن نداشتيد و اين كار را سهل و كوچك مى‏پنداشتيد در صورتى كه نزد خدا (گناهى) بسيار بزرگ بود * چرا به محض شنيدن اين سخن نگفتيد كه هرگز ما را تكلم به اين روا نيست، پاك خدايا، اين بهتانى بزرگ است؟». غیبت و تهمت از گناهان زبان است که انسان روزه دار باید از آن دو پرهیز نماید. سعدی شیرازی سروده است: مکن عیب خلق، ای خردمند، فاش به عیب خود از خلق مشغول باش چو باطل سرایند مگمار گوش چو بی‌ستر بینی بصیرت بپوش

نغمه های انتظار در شب قـدر نیمه شب آمده بودی که بمانی و نشد غم غربت ز روانم بتکانی و نشد آمدی تا که چو مرغان سحر،نغمه عشق پی آرامش جانم،بفشانی و نشد آمدی با دم عیسی،چو فرشته نجات دلم ازمرگ نهانی،برهانی و نشد رخ زیبای تو در منظر هر دیده بماند آمدی لذت عشقم،بچشانی و نشد سوز هجران تو آتش به دل و جانم زد آمدی آتش سوزان،بنشانی و نشد به طواف تو چو پروانه شدم،بال زنان آمدی تا که مراشمع بمانی و نشد دل سرگشته به یاد تو دویدن آموخت آمدی تا که به راهم،بکشانی و نشد صادق از خواب گذشتی که مگرجان شریف به سراپرده کویش،برسانی و نشد شاعر: صادقعلی رنجبر/شب قدر

💠اثرات دعاء برای دیگران 🌺🌺الإمامُ الباقرُ عليه السلام : أسرَعُ الدُّعاءِ نُجْحا لِلإجابةِ دعاءُ الأخِ لأخيهِ بظَهرِ الغيبِ ، يَبدأ بِالدُّعاءِ لأخيهِ فيقولُ له مَلَكٌ مُوَكَّلٌ بهِ : آمِينَ، و لكَ مِثْلاهُ . 📚الكافي : الکافي ج ۲، ص ۵۰۷ 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 🔰امام باقر عليه السلام : دعايى كه زودتر از همه به اجابت مى رسد ، دعايى است كه برادر (مؤمن) در غياب برادرش مى كند . چون ابتدا براى برادرش دعا كند ، فرشته اى كه بر او گماشته شده است ، گويد : آمين ، تو را نيز دو چندانِ آن باد . 🌿🌿🌿🌹🌹🌿🌿🌿 🌺🌺الامام الصادق علیه السلام: إنّ دُعاءَ المُؤمِنِ لِأَخیهِ بِظَهْر الغَیبِ مُستَجابٌ وَ یدِرُّ الرِّزقَ وَ یدفَعُ المَكروهَ. 📚وسائل، ج ٤، ص ١١٤٧ 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 🔰امام جعفرصادق علیه‌السلام: دعای مؤمن در حق برادر دینی غایب خود هم مستجاب می‌شود و هم باعث زیاد شدن روزی و دفع ناگواری‌ها خواهد بود. 🌿🌿🌿🌹🌹🌿🌿🌿 🌺🌺الامام الصادق علیه السلام: مَن قَدَّمَ اَربعینَ رَجُلاً مِن اخوانِهِ فَدَعا لَهُم ثُمَّ دَعا لِنَفسِهِ اُسُتجیبَ لَهُ فیهِم وَ فی‌نَفسِهِ. 📚خصال، ج ٢، ص ١١٠ 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 🔰امام جعفرصادق علیه‌السلام: کسی که پیش از خود برای چهل نفر برادر مؤمن دعا کند دعای او هم دربارة آنان و هم دربارة خودش مستجاب می‌گردد. 🌿🌿🌿🌹🌹🌿🌿🌿 🌺🌺الامام الکاظم علیه السلام:إنّ مَنْ دَعَا لِأَخِیهِ بِظَهْرِ الْغَیبِ نُودِی مِنَ الْعَرْشِ وَ لَکَ مِأَةُ أَلْفِ ضِعْفٍ! 📚وسائل، ج ٤، ص ١١٤٨ 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 🔰امام موسی‌كاظم علیه‌السلام: هر کس برادر دینی خود را غیاباً دعا کند از عرش (خدای باعظمت) به او ندا می‌رسد: صد هزار برابر (آنچه برای برادر خود خواستی) به تو عطا گردید! 🌿🌿🌿🌹🌹🌿🌿🌿 🌺🌺الامام الکاظم علیه السلام : مَن دعاِ لإخوانِه مِنَ المُؤمنین وَ المؤمناتِ و المُسلمین والمُسلماتِ وَكَّلَ اللهُ بِهِ عَن كُلِّ مؤمنٍ مَلَكاً یدعولَه. 📚وسائل، ج ٤، ص ١١٥٢ 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 🔰 امام موسی‌كاظم علیه‌السلام: کسی که برای برادران و خواهران مؤمن و مسلمان خود دعا کند خداوند از طرف هر یک از آنان مَلَکی می‌گمارد که همواره برایش دعا نمایند. 🌿🌿🌿🌹🌹🌿🌿🌿

اوصاف علی علیه السلام قم: 20 / 11 / 400 شمسی صد سلام بر تو امیر المؤمنین ای وصی حق ختم المرسلین ای که میلاد تو در بیت خدا پسر عمران، عموی مصطفی صراط مستقیم خدا تویی یا علی تویی مرتضی جان و نفس نبی علی نفس پیغمبر است بی گمان از اینرو شده سرور مؤمنان پیامبر به روز غدیر گفت با حاجیان به امر یگانه خدای جهان منم گر که مولی برای شما علی نیز مولاست به امر خدا دو گوهر سنگین پس از مرگ من کتاب خدا و عترت و ال من امانت سپارم به امر خدا که گمراه نگردند خلق خدا پیامبر بُوَد شهر علم خدا دَرِ شهر هست علی مرتضی علی صالح المؤمنین و مولای ما مسلمان نمی‌گردد از او جدا شده بغض او بغض پروردگار سر انجام بغض او دوزخ است و نار دوستی با علی دوستی با خداست و پاداش دوستی او بهشت و صفاست بَوَد حزب او جزب پروردگار که حزب خدا می‌شود رستگار علی با حق است و حق با علی چنین امده در حدیث نبی ز قران جدا نگردد علی و قران نگردد جدا از علی علی صاحب حوض کوثر بُوَد ز بعد محمد سرور بُوَد علی با محمد برادر شده همه مردمان را رهبر شده به خندق ببین او چه ها کرده است سر عمر از پیکر جدا کرده است فراری شدند دشمنان خدا چو دیدند سر عمرو از پیکر جدا در خیبر از جا در اورده او کسی را نبوده هماورد او علی فاتح قلعه حیبر است و دوست خداوند و پیغمبر است به جای پیامبر خوابید علی فروخت جان خود را برای نبی عبادت بُوَد دیدن روی او عبادت بُوَد نام نیکوی او علی با خلافت بالا نرفت و با او خلافت بالا برفت علی با خلافت نیاراسته شد و با او خلافت آراسته شد بهشت و جهنم تقسیم کند به مؤمن بهشت را تقدیم کند به دوزخ برد هر که را کافر است ولای علی را او منکر است علی زاهد و صابر و خاضع است علی سابق و صادق و خاشخ است علی است فاروق أعظم بدان علی است صدیق افضل عیان شده خشم او خشم پروردگار و دوستان او می‌شوند رستگار هر آنچه فضایل بُوَد در جهان کمالش وجود علیست بی گمان منم عاجز از وصف دریای او و یا عکس گیرم از روی زیبای او همین اندازه از من قبول کن علی دلم با ولایت نما منجلی تویی چون سلیمان و من مورچه ای به پیشگاه تو آورده ام نحفه ای قبول کن ز من برگ خشکی ز مور به بالین من آی هنگام گور کجا قطره توصیف دریا کند؟! و یا «ساروی» وصف مولی کند؟! خدایا گناهان ز من در گذر حوایج روا کن همه سر به سر

📖 تقویم شیعه ☀️ امروز: شمسی: شنبه - ۱۱ فروردین ۱۴۰۳ میلادی: Saturday - 30 March 2024 قمری: السبت، 19 رمضان 1445 ❇️ وقایع مهم امروز: 🔹ضربت خوردن امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام، 40ه-ق 📆 روزشمار: ▪️1 روز تا دومین شب قدر ▪️2 روز تا شهادت امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام ▪️3 روز تا سومین شب قدر ▪️11 روز تا عید سعید فطر

🏴فزت و رب الکعبة🏴 🏴🏴قـالَ مولانا الامام أمیر المؤمنین عَـلِىٌّ عليه الصلاة و السلام : 🏴انْظُـرُوا أَهْلَ بَيْتِ نَبِيِّـكُمْ فَالْزَمُـوا سَمْتَهُمْ، وَاتَّبِعُـوا أَثَرَهُمْ، 🏴فلَنْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ هُدًى وَلَنْ يُعيدُوكُمْ فِيرَدًى، 🏴فإِنْ لَبَـدُوا فَالْبُدُوا وَإِنْ نَهَضُـوا فـَانْهَضُـوا.وَلاَ تَسْبِقُوهُمْ فَتَضِلُّوا، 🏴ولاَ تَتَأَخَّرُوا عَنْهُمْ فَتَهْلِكُوا. 🏴🏴مولانا و مقتدانا حضرت أمیر المؤمنین امام على عليه الصلاة و السلام فرمود: 🏴خاندان پيامبرتان را به دقت بـنگريد و خود را به همسويى با آنان ملزم كنيد و گام بـه گام از آنان پـيروى كنـيد، 🏴زيـرا كه آنان هرگز از راه هدايت بيرونتان نمى كنند 🏴و ديگر بار به پرتگاه جاهليت شما را نمى افكنند. 🏴پس اگر نشستند، همراه آنان بنشينيد و اگر برخاستند با نهضـتشان هماهنگ شويد، 🏴نه بر آنان پيشى گيريد كه به گمراهى درافتيد 🏴و نه از آنان واپس مـانيد كه هـلاك شـويد. نهج البلاغه ، الخطب : 96.

شهادت علی علیه السلام در حال نماز بسم الله الرحمن الرحیم در کتب تاریخی آمده است هنگامی که امام علی (علیه السلام) آماده می‌شد تا به سوی صفین حرکت کرده و جنگ جدیدی را با معاویه آغاز کند، صبحگاه نوزدهم ماه مبارک رمضان سال ۴۰ هجری به وسیله شقی‌ ترین انسان‌ ها، به نام «عبد الرحمن بن ملجم مرادی» مجروح شده و سه روز بعد در ۲۱ رمضان به شهادت رسید. یکی از شبهاتی که در مورد ضربت خوردن علی علیه السلام و شهادت او مطرج می‌شود این است که او در مسجد و در حال نماز ضربت نخورد، بلکه در بیرون خانه ضربت خورد و در آن حال پایش به مسجد نرسیده بود، چه رسد به اینکه در حال نماز ضربت خورده یاشد. در پاسخ به این شبهه تعدادی از منابع اهل سنت و برخی از منابع امامیه – که خود تحقیق کرده ام - مورد بررسی قرار می‌گیرد تا واقعیت برای ما روشن گردد. خبر پیامبر (ص) از شهادت علی (ع) جابر بن سمره نقل کرده است: پیامبر (ص) به علی فرمود: «اشقی الأولین کیست؟» گفت: «پی کننده ناقه ثمود»، پرسید: «اشقی الآخرین کیست؟» گفت: «خدا و پیامبر او داناترند»، فرمود: «قاتل تو». (تاريخ مدينة دمشق، ج 42، ص 551؛ محب طبرى، مختصر ذخائر العقبى، ص 192؛ صاعدى، المقتطف من كتاب فضائل الصحابة، ص 131، ح 160/12 از طبرانى در الكبير، ح 2037)، درروایت صهیب آمده است: [پیامبر (ص) فرمود] «کسی که تو را بر این میزند» - و در آن حال دست خود را بر مقابل سر خود گذاشت. (عاصمي، العسل المصفی2: 110، ح369؛ سیوطي آن را از عمار روایت کرد: فیض القدیر شرح الجامع الصغیر3: 99، ح2850). بنا براین اصل کشته شدن امام علی علیه السلام و اینکه مقابل سر او ضربت می‌خورد و محاسن مبارک او با خون سر او رنگین می‌شود چیزی بود که پیامبر صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام خبر داده بود. اقوال در چگونگی شهادت ضربت خوردن اقوال درباره چگونگی ضربت خوردن علی (ع) مختلف است که تعدادی از آنها در اینجا نقل می شود: قول اول: در حال نماز صبح ابن عساکر در شرح حال امام علی علیه السلام آورده است: عبدالرحمان بن ملجم در حالی که آشفته بود در نماز صبح علی علیه السلام را به وسیله شمشیری که سمّی بود ضربت زد ... [ابن عساکر، ترجمة الامام علی بن ابی طالب من تاریخ دمشق، ج 3 ص 361 حدیث 1419). احمد بن حنبل نیز نقل کرده است: عبدالرحمان بن ملجم، در نماز صبح علی (ع) را به وسیله شمشیری که سمّی بود، از روی آشفتگی ضربت زد و علی (ع) همان روز از دنیا رفت و در کوفه دفن شد (احمد بن حنبل، فضائل امیر المؤمنین علی بن ابی طالب (ع)، مصحح: محمد حسین حکیم، چاپ 1356 هجری حدیث 63). عبد الرزاق صنعانی گفته است: ابن ملجم ضربت وارد کرد، گمان می‌کنم عبد الرزاق گفت: علی (رضی الله عنه) هنگام سر برداشتن از رکوع بود و به مردم گفت: نماز خود را تمام کنید. (عبد الرزاق بن همام صنعانی (وفات: 220 ه ق)، الامالی عن آثار الصحابه: 103 – 104 حدیث 160). ابن عبد البر در الاستیعاب نوشته است: آن دو نزد قطام رفتند که در مسجد أعظم در حال اعتکاف بود، او آنان را به آن تشویق کرد، پس آنان شمشیرهای خود را برداشتند و در مقابل دربی که علی از آن بیرون می‌آمد نشستند، علی برای نماز صبح بیرون آمد، شبیب به روی او شمشیر کشید، ولی شمشیر او به خطا رفت و ابن ملجم شمشیر خود را بر سر او فرود آورد... و اختلاف کردند که ایا او را در حال نماز شمشیر زد یا پیش از داخل شدن در نماز و آیا برای تمام کردن نماز کسی را در جای خود گذاشت یا اینکه خود نماز را به پایان رساند؟ بیشتر می‌گویند: جعدة بن هبیره را به جای خود گذاشت تا نماز را با مردم به پایان برساند. (ابن عبد البر، الاستیعاب فى معرفه الأصحاب، دار احیاء التراث العربی، بیروت، بی تا، ج ۳، ص 1125). این چهار خبر دلالت دارند که علی علیه السلام در نماز صبح ضربت خورد. قول دوم: در نماز نافله در پاورقی انساب الاشراف نیز نقل از ابن ابی الدنیا آمده است: علی بیرون آمد و برای نماز تکبیر گفت، سپس یازده آیه از سوره انبیاء را قرائت کرد، آنگاه ابن ملجم بر ائ ضربن وارد کرد. (انساب الاشراف ج 2 ص 492، پاورقی). محدث حاج شیخ عباس قمی نیز ضربت بر فرق علی علیه السلام را در حال نماز او ذکر کرد، بدون اینکه مشخص کند که نماز واجب یا نفاله صبح بود، ولی نوشته است که شمشیر تا جای سجده حضرت را بشکافت و بر جای زخم عمرو بن عبد ود فرود آمد. [منتهی الآمال (کتابفروشی اسلامیه چاپ سال 1338 شمسی]. قول سوم: در حال سجده شیخ طوسی (ره) گفته است: ابن ملجم او (علی علیه السلام) را زد، و این ضربت در حال سجده او بر سر او فرود آمد. (شیخ طوسی، الامالی، دار الثقافه، قم، 1414 ه ق ص 365). در این خبر مشخص نشد که در حال سجده نماز واجب بود یا در حال سجده نماز مستحبی.

قول چهارم: در مقابل درب مسجد ابن ابی الدنیا در مقتل امیرالمؤمنین علیه السلام گفته است: عبد الرحمن بن ملجم در شبی که قصد کرده بود علی را در هنگام صبح به قتل برساند در مسجد او با اشعث بن قیس آهسنه سخن گفت تا هنگامی که طلوع فجر نزدیک شد، اشعث به او گفت صبح شد، برخیز، عبد الرحمن بن ملجم و شبیب بن بجره برخاستند و شمشیر خود را گرفتند تا اینکه در مقابل دربی که علی از آن (به مسجد) بیرون می‌آمد نشستند. (ابن ابی الدنیا، مقتل الامام امیر المؤمنین علی بن ابی طالب 1: 26). یعقوبی (وفات: 292 هجری) نوشته است: ابن ملجم بر در مسجد ایستاده بود، در ان حال علی (علیه السلام) از تاریکی مسجد بیرون آمد و سر خود را داخل مسجد کرد، در آن هنگام او (ابن ملجم) آن (شمشیر) را بر سر او فرود آورد. (تاریخ الیعقوبی 2: 212). طبری (وفات: 322 ه) در تاریخ خود نوشته است: .(ابن ملجم) گفت: در کمین او در مسجد می‌نشینم، آنگاه که برای نماز صبح بیرون آمد بر او یورش می‌بریم و او را به قتل می‌رسانیم... آنان نزد قطام امدند که در مسجد اعظم در حال اعتکاف بود... شمشیرهای خود را گرفتند و در مقابل دربی که علی (علیه السلام) از آن بیرون می‌امد نشستند، آنگاه که بیرون آمد، شبیب بر او یورش برد، ولی شمشیر او به بازوی درب و یا به طاق خورد، آنگاه ابن ملجم با شمشیر بر پیشانی او زد... و علی (علیه السلام) جعدة بن هبیرة بن ابی وهب را به جای خود گذاشت تا نماز صبح را (به صورت جماعت) با مردم بخواند. (تاریخ الامم و الملوک [تاریخ الطبری] 4: 111). ابو الفرج اصفهانی (وفات: 362 ه ق) نوشته است: در شب جمعه مطابق با نوزده رمضان سال چهلم هجری - مطابق روایت ابوعبد الرحمن سلمی – ابن ملجم به قطام گفت: امشب همان شبی است که ... آنان شمشیرهای خود را به گردن آویخته و به راه افتادند و در مقابل درب مسجد، آن دربی که علی (علیه السلام) برای نماز از آن درب به مسجد داخل می‌شد، نشستند. (مقاتل الطالبین: 20). دینوری نوشته است: آن شب فرا رسید، او (ابن ملجم) شمشیر خود را که قبلا ان را مسموم کرده بود بر گردن آویخت و در تاریکی شب به کمین نشست و منتظر ماند تا علی (رضی الله عنه) هنگام رفتن به مسجد برای نماز صبح بیاید، علی آمد در حالی که ندا می‌داد: «الصلاة أیها الناس»، ابن ملجم برخاست و شمشیر را بر سر او فرود آورد. (دینوری، الأخبار الطوال: 214). شایان ذکر است که بیدار کردن مردم برای نماز در داخل مسجد کوفه بوده و آن خوابیدگان معتکفان بودند، و الا مردم در کوچه و خیابان خوابیده نبودند. شیخ مفید، عالم بزرگ شیعه نیز نوشته است: ... اشعث به ابن ملجم گفت: زود کارت را انجام بده، که روشنایی صبح تو را رسوا می‌کند، حجر بن عدی این سخن را شنید و مقصود او را فهمید و به سوی خانه امیر المؤمنین رفت، ولی او را در راه ندید، امیر المؤمنین علیه السلام از راه دیگر در آمد و به مسجد داخل شد و ابن ملجم پیش دوید و شمشیر خود را بر او فرود آورد. (الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد (چاپ مؤسسة أهل البیت لإحیاء التراث) 1: 20). قول پنجم: در رحبه بلاذری نیز نوشته است: ابن ملجم در رحبه‌ای که به آن رحبه علی گفته می‌شود نشست، آنگاه که (علی علیه السلام) برای نماز صبح بیرون آمد، ابن ملجم به او یورش برد، پس آن (شمشیر) را بر قرن او زد. (بلاذری، انساب الاشراف (تحقیق سهیل زکار و ریاض الزرکانی) 2: 492). «قرن به معنای شاخ گاو و محل آن (دو طرف جلو سر و بالای پیشانی) برای انسان را گویند. (خلیل فراهیدی، العین 5: 141). قول ششم: در حال بیدار کردن خوابیده ها ابن سعد در «الطبقات» گفته است: آنگاه که (علی علیه السلام) از در (به داخل مسجد) بیرون آمد ندا داد: «الصلاة الصلاة»، او هر روز که می‎‌آمد چنین می‌کرد، در حالی که تازیانه او در دست او بود مردم را بیدار می‌کرد، در ان هنگام دو مرد بر او یورش بردند، یکی از حاضران گفت: من برق شمشیر را دیدم و گوینده‌ای می‌گفت: حکم برای خدا است ای علی، نه برای تو، سپس شمشیر دوم را دیدم، هر دو شمشیر کشیدند، اما شمشیر عبد الرحمن بن ملجم بر صورت تا پیشانی او فرود آمد و به مغز سر او رسید، ولی شمشیر شبیب به طاق خورد... (محمد بن سعد بن منیع، الطبقات الکبرى، تحقیق: محمد عبد القادر عطا، دار الکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۱۰ ق / ۱۹۹۰ م، چاپ اول، ج ۳، ص ۳۵ تا ۳۸). مسعودی (وفات: 345 ه ق) نوشته است: ابن ملجم نزد اشعث – که در مسجد بود – رفت و به او گفت: صبح پدید آمد... و علی (رضی الله عنه) بیرون آمد در حالی که ندا می‌داد: «أیها الناس الصلاة»، ابن ملجم و یاران بر او یورش بردند.. ابن ملجم با شمشیر خود بر پیشانی او زد، ولی شمشیر شبیب به بازوی در خورد. (مسعودی، مروج الذهب 2: 412 - 413).

از ابی البختری از جعفر بن محمد از پدرش [امام باقر] علیهم السلام نقل شده است که فرمود: علی بن ابی طالب علیه السلام بیرون آمد و در آن حال شروع کرد به بیدار کردن مردم از خواب برای نماز صبح، در آن هنگام عبد الرحمن بن ملجم با شمشیر بر فرق او زد. (علامه مجلسی، بحار الانوار ج42 ص206 حدیث 10 نقل از کتاب قرب الاسناد). جمع بندی اقوال بنا براین اقوال درباره مکان و حالت ضربت خوردن امام علی علیه السلام عبارتند از: 1. در حال نماز صبح (احمد حنبل، ابن عساکر و عبد الرزاق صنعانی و ابن عبد البر. 2. در حال نماز[محدث قمی]. پس از خواندن یازده آیه از سوره انبیاء. (ابن ابی الدنیا با روایت پاورقی انساب الاشراف و نیز شیخ طوسی). 3. در رحبه علی علیه السلام (مکانی در مسجد کوفه) برای نماز صبح (بلاذری و ابن عبد البر) ابن عبد البر احتمال نماز صبح را نیز در آخر اشاره کرد و اینکه صحیح این است که خود نماز صبح را به پایان نبرد و دیگری در جای خود گذاشت. 4. در مقابل درب مسجد هنگام داخل شدن (ابن ابی الدنیا، طبری، یعقوبی، ابو الفرج اصفهانی و شیخ مفید). 5. در حال بیدار کردن مردم در مسجد (ابن سعد در طبقات، دینوری و روایت منسوب به امام باقر علیه السلام). افزون بر آنچه نقل شد: امام علی (علیه السلام) به کاردانی، آزمودگی و دور اندیشی معروف بود و کسی بود که در هنگام حرکت به همه اطراف خود توجه کامل داشت و از چیزی غافل نمی‌شد. واقدی در این باره نوشته است: دختر حارث بن عامر بن نوفل به برده خود وحشى (برخى گفته‏اند که برده جبیر بن مطعم بوده است)، گفت: پدر من در بدر کشته، اگر بتوانى یکى از این سه نفر (محمد، حمزة بن عبد المطلب و على بن ابى طالب) را به قتل برسانی آزاد خواهى شد و... وحشى به او گفت: "تو مى‏دانى که کشتن پیامبر خدا (صلی الله علیبه وآله) برای من ممکن نیست و اصحاب او نیز او را تسلیم نمی‌کنند. در مورد حمزه به خدا سوگند، اگر او خواب هم باشد، من از ترس جرأت ندارم به او نزدیک شوم و بیدارش کنم! ولى در مورد على امید موفقیت براى خود داشتم. چنان‌که در میان مردم در جستجوى على بودم، که او متوجه من شد. فهمیدم که مردى کار آزموده و دوراندیش است و همه اطراف خود را زیر نظر دارد، با خود گفتم: این کسى‏ نیست که من در جستجویش باشم. (واقدی، محمد بن عمر، کتاب المغازى، تحقیق: مارسدن جونس، ج‏1،ص 285، بیروت، مؤسسة الأعلمى، چاپ سوم، 1409ق). با توجه به آنچه نقل شده است، اطمینان پیدا می‌شود که ضربت خوردن امام علی (ع) در محراب مسجد و در حال نماز بوده است، گرچه احتمالات دیگر نیز ذکر کرده‌اند، ولی با توجه به فراست و توجه کامل او به همه اطراف و اینکه ضاربان نیز به این نکته توجه داشتند و برای هدف پلید خود حالت نماز علی علیه السلام را انتخاب کرده بودند. ولی به احتمال قوی نماز امام علیه السلام در حال ضربت خوردن (بر خلاف آنچه از احمد حنبل و ابن عساکر نقل شده است) نماز واجب صبح نبود، بلکه نماز ناقلله بود، به دو دلیل: 1. امام حسن و امام حسین علیهما السلام در آن هنگام در مسجد حضور نداشتند و احتمال عدم حضور آن دو در نماز صبح با پدر بسیار بعید است. 2. طبق پاورقی کتاب انساب الاشراف نقل از ابن ابی الدنیا: امام علیه السلام یازده آیه از سوره انبیاء را قرائت کرده بود، در حالی که سوره انبیاء از سوره‌های طولانی قران است و (طبق مذهب اهل بیت علیهم السلام) نمی‌توان آن را در نماز واجب خواند. ممکن است گفته شود: در مورد روایت امام باقر علیه السلام چه پاسخی می‌دهید که در آن آمده بود: علی علیه السلام هنگام بیدار کردن مردم ضربت خورد؟ پاسخ: راوی روایت ابوالبختری (وهب بن وهب قرشی) است که نزد رجالیون امامیه ضعیف (دروغگو) شمرده شده است، از این‌رو روایت قابل استناد نیست. بنا بر این تنها این احتمال قوی به نظر می‌رسد که امام علی علیه السلام در حال خواندن نماز مستحبی مانند نافله صبح یا نافله مخصوص مسجد و – چنانکه در تقل شیخ طوسی آمده در حال سجده بوده است. ممکن است گفته شود: اگر ابن ملجم امام علیه السلام را در حال سجده ضربت زده باشد باید پشت فرق سر او ضربت بخورد نه مقابل ان. پاسخ این است که (أولا) با توجه به فراست امام علی علیه السلام زدن او از مقابل در حال عادی جدا دشوار بود، از این‌رو ضاربان تنها راه اجرای خواسته پلید خود را در حال نماز او می‌دانستند و برای این منظور مسجد کوفه و هنگام نماز صبح را انتخاب کرده بودند، و (ثانیا) شمشیرها نوعا کمانی هستند و بعدی ندارد که به گونه‎ای ضربت زده باشند که قسمت انتهای شمشیر به پیشانی او اصابت کرده باشد و (ثالثا) ظاهرا امام علیه السلام در حال سر برداشتن از سجده ضربت خورده است (طبق نقل شیخ طوسی) و در ان حال می‌توان فرض کرد که ضاربان، نه از پشت سر، بلکه از دو سوی راست و چپ او شمشیر کشیده باشند و این کار را در حال سجده امام علیه السلام انجام دادند که چشم او ضاربان را نمی‌دید.

نتبجه اینکه امام امیر المؤمنین علی علیه السلام در یکی از شب‌های ماه مبارک رمضان در حال نماز نافله و هنگام سر برداشتن از سجده به وسیله ابن ماجم مرادی ضربت خورده بود. و طبق نقل معروف نزد شیعه ان شب نوزدهم ماه رمضان بود و در شب بیست و یکم ماه رمضان روح مبارکش به جانب دوست پرواز کرد و بدین وسیله نخستین خورشید امامت و وصی و خلیفه بر حق پیامبر صلی الله علیه وآله از این دنیا رخت بسته و به فیض شهادت که ارزوی دیرینه او و مورد بشارت پیامبر صلی الله علیه وآله به او بود نایل آمد