📣مادرانه برگزار می‌کند:📣 🎊کارگاه مجازی کاغذبازی🎊 حالا دیگه وقتش شده هر چی کاغذباطله 📑 توی خونه داری جمع کنی! چون یه کارگاه بازی با کاغذباطله تو راهه!!!!!🎉 کارگاهی پر از بازی ها و داستان‌های متنوع، بازی هایی که با کاغذباطله انجام می‌شن🤩 مامان جون! توی این کارگاه طرح درس‌هایی در نظر گرفته شده که شما با کودک دلبند ۳ تا ۷ سالت توی خونه اونا رو اجرا می‌کنی! تازه کارگاه شامل داستان‌های مرتبط با بازی همون روز هم هست📚 بازی با دورریختنی ها کودک شما رو خلاق می‌کنه!🗞🗞 در طول دوره، نکات پرورش خلاقیت توی این کارگاه ارائه می‌شه! ✅برنامه کارگاه کاغذبازی: هشت جلسه بازی های متنوع با کاغذباطله ✅مدت دوره: یک ماه ✅هزینه کارگاه: ۴۰ هزار تومان، ده نفر اولی که ثبت نام کنن۲۰ هزار تومان!!! پس تا دیر نشده از طریق آیدی زیر ثبت نام کن:🤩 @ShiraziSNSF مهلت ثبت نام: تا آخر اسفندماه تاریخ تشکیل کلاس ها: از ۷ فروردين ماه تا ۲ اردیبهشت۱۴۰۰ "مامان باید هم‌بازی باشه"

مژده به مامان جونیای گل به مناسبت اعیاد شعبانیه، کارگاه با تخفیف ثبت نام میشه. هزینه ثبت نام ۲۵ هزار تومان. "مامان باید هم‌بازی باشه "

❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ #پند_استاد مهم‌ترین نکته واسه داشتن یه خانواده خوب استاد پناهیان "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

‏آسمـان غرقِ خیـال است کجایۍ آقـا؟ آخرین جمعه سال است کجایۍ آقا؟ یک‌نفر عاشق اگر بود، زمین مۍ‌فهمید عاشقی بۍ‌تو محال است کجایی آقا؟ #اللهم_عجل_لولیک_الفرج🤲🏻 آخرین جمعه ۹۹ یاد همه رفتگان بخیر. 🌷🌷 شادی روح همه شهدای عزیز صلوات🌷 #هیئت_مجازی_مادرانه 🌴🌴 "مامان باید شاد باشه"

🎥 یه جفت کفش... #هیئت_مجازی_مادرانه 🌴🌴

متن دعای هفتم صحیفه سجادیه دعا یادت نره مامان جون🤲 "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#قصه_های_خوب_برای_بچه_های_خوب ❄️ اسی اسکیمو ✍نویسنده: محمدرضا شمس 👇🏻👇🏻👇🏻

🎀قصه های خاله حنا #اسی_اسکیمو ⏰ ۳:۵۱ دقیقه @yekiboodyekinabood "مامان باید قصه گو باشه" @madaranee96

جواب چیستان صد و هشتاد و سوم: چیستان چی بود؟ ⁉️ اون چیه که هر چی بکشی، کوتاهتر می‌شه ⁉️ جوابش چیه: سیگار🚬 چند تا از جوابها رو با هم بخونیم:🤣😂🤣 سلام،سیگار😂 سلام.شب خوش.عیدتون مبارک.جواب چیستان امشب،سیگار😱میشه سلام به نظرم مداد باشه... سیگار؟! 😳 سلام چیستانتون سیگار نمی‌شه؟😑🚬 سیگار؟ سلام . جواب چیستان مداد میشه درسته سلام شوهرم میگه گچ بعد دوباره گفت سیگار هم میشه 😂😂😂😉 درست گفته "مامان باید پاسخگو باشه"

#چیست_آن ۱۸۴ مامان جون😊 هر شب یه چیستان میزاریم واستون❓❓ به یاد روزهای مدرسه...🎒 🧐چیستان شماره صد و هشتاد و چهارم: ⁉️ اون چیه که خدای مهربون به خانوما نداده ⁉️ جوابت رو بفرست به 🆔: @madarane96 "مامان باید شاد باشه"

مهربانو ایده هدیه دست ساز خیلی قشنگه! چون نشون میده اون آدم چقدر واستون مهم بوده❤️ 👇🏻👇🏻👇🏻

#چند‌قدم‌تا‌بهار درست کردن هدیه و کارت پستال هدیه دادن خیلی قشنگه! گاهی وقتا خیلی قشنگ‌تر از هدیه گرفتن! مخصوصا اگه دست ساز باشه. به مناسبت نوروز می‌تونی واسه اطرافیانت هدیه درست کنی. اگه ازشون دوری ارسال یه تصویرسازی یا نقاشی و عکس خاطره‌انگیز میتونه یه هدیه قشنگ باشه‌. "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#فرنگیس قسمت هجدهم برای اولین بار، انگشتر دست می‌کردم! صورتم سرخِ سرخ شده بود. قلبم می‌زد و باورم نمی‌شد که دارم ازدواج می‌کنم. وقتی مرا از خانه بیرون می‌بردند، پدرم پشت پنجره ایستاده بود و اشک می‌ریخت. من هم خیلی ناراحت بودم. باورم نمی‌شد از خانواده‌ و پدرم جدا می‌شوم. گریه می‌کردم، اما یک چیز دلگرمم می‌کرد. اینکه قرار بود توی روستای گورسفید زندگی کنم. می‌توانستم هر روز به پدر و خانواده‌ام سر بزنم. توی راه که می‌رفتیم، سرم را پایین انداخته بودم. پیاده از آوه‌زین به سمت گورسفید حرکت کردیم. این راه را بارها رفته بودم؛ وقتی برای کارگری به مزرعه‌ها می‌رفتم. تمام سنگ‌های راه را می‌شناختم. سنگی را که برای خستگی در کردن رویش می‌نشستم، جایی که سنگ‌های زغال داشت، مزرعۀ ذرت، مزرعۀ گندم... اما نمی‌دانم چرا آن روز همه چیز برایم رنگ دیگری داشت. انگار دنیای دیگری بود. راه طولانی شده بود. حتی فکر می‌کردم گورسفید دورترین جای دنیا شده است. می‌لرزیدم و قدم برمی‌داشتم. به گورسفید رسیدیم. فقط دو زن از روستای خودمان همراهم آمده بودند. چون مادرم عهد کرده بود بدون هیچ مراسمی مرا به خانۀ بخت بفرستد، برایم عروسی نگرفته بود و کسی همراهم نبود. مرا همان‌جا، توی خانۀ شوهرم عقد کردند. اولین بار، علیمردان را روز عقد دیدم. وقتی روحانی از من پرسید و من هم آرام گفتم بله، برگشتم و او را نگاه کردم. مردی آرام بود. با دیدنش دلم آرام شد. او هم زیرچشمی مرا نگاه کرد. می‌دانستم مرا قبلاً دیده، اما من اولین بار بود که می‌دیدمش. در همان لحظه، مهرش به دلم نشست. خوشحال بودم که حالا یک خانه برای خودم دارم. خانه‌ای که در آن زندگی می‌کردیم، چند اتاق داشت. خانۀ برادرشوهرم قهرمان هم توی حیاط ما بود. هر کدام یک اتاق داشتیم. روز اول، علیمردان آمد و کنارم نشست. از خجالت سرم را پایین انداختم. لبخندی زد و گفت: «فرنگیس، دلم می‌خواست که تو همه چیز داشته باشی.» سرم را تکان دادم و گفتم: «مهم نیست. باید زندگی کنیم.» بعد از من تعریف کرد. با تعریف شوهرم، احساس خوبی پیدا کردم. لبخندی زد و گفت: «فرنگیس، تو را انتخاب کردم، چون مثل مرد هستی. برای من، عزت و آبرو بزرگ‌ترین چیز دنیاست. توی این دنیا، اگر تو را داشته باشم، یعنی همه چیز دارم.» از حرف‌های علیمردان دلگرم شدم. احساس کردم گوش‌هایم سرخ شده و می‌سوزد. بعد مِن‌مِن‌کُنان ادامه داد: «من وضع مالی خوبی ندارم. کارگری می‌کنم، توی زمین مردم...» نگذاشتم حرفش را ادامه دهد. خندیدم و گفتم: «خب، من هم کارگری کرده‌ام، درست مثل تو.» علیمردان ‌نگاهم کرد و گفت: «ولی اینجا مجبور نیستی. من خودم کار می‌کنم.» گفتم: «اگر قرار باشد فقط تو کار کنی، آن‌ وقت باید حالا حالاها با سختی زندگی کنیم. مگر پول کارگری چقدر است!» وسایل خانه را خوب نگاه کردم. فهمیدم توی خانۀ خودم، باید خودم کارها را به دست بگیرم. اصلاً وسیلۀ درست و حسابی نداشتیم. باید همراه شوهرم کارگری می‌کردم تا بتوانیم زندگی را بچرخانیم. اینجا هم سهم من کارگری شد. چون شوهرم فقیر بود، برای اینکه بتوانیم زندگی کنیم، باید هر دو کارگری می‌کردیم. من حرفی نداشتم. کارگری را از خانۀ پدرم یاد گرفته بودم. به علیمردان گفتم: «من هم کار می‌کنم تا بتوانیم زندگی‌مان را بسازیم.» از روز سوم ازدواج، همراه علیمردان کار را شروع کردم. برای دیگران، کارگری می‌کردیم. توی خانۀ پدرم، همۀ کارهای خانه و بیرون با من بود. اینجا کارهایم بیشتر شد. می‌دانستم اگر کار نکنم، برای شام شب هم محتاج خواهیم بود. پس تصمیم گرفتم مرد و زنی نکنیم. اینجا هم باید برای خودم یک پا مرد می‌شدم. شوهرم برادری داشت به اسم قهرمان که کارش آهنگری و تعمیر وسایل بود. قهرمان و زنش ریحان هم توی حیاطی که ما زندگی می‌کردیم، بودند. یک اتاق برای زندگی‌شان داشتند و اتاق دیگر، مغازۀ قهرمان بود. آدم باهوشی بود. همه چیز توی مغازه‌اش پیدا می‌شد؛ از پیچ و مهره گرفته تا وسایل مختلف. همه چیز درست می‌کرد؛ از وسایل چوبی تا وسایل فلزی و تفنگ. وقتی برای اولین بار مغازه‌اش را دیدم، خوشحال شدم و پرسیدم: «کاکه ‌قهرمان، کارها را به من هم یاد می‌دهی؟» خندید و گفت: «این کارها مردانه است، دختر! من تفنگ می‌سازم، آهنگری می‌کنم... کارهایی که انجام می‌دهم، سخت است.» اصرار کردم و گفتم: «من دوست دارم یاد بگیرم.» در حالی که توی تنورش می‌دمید و مشغول درست کردن نعل اسب بود، گفت: «قبول! اگر دوست داری کار یاد بگیری، هر چند وقت یک بار بیا.» از آن به بعد، کار روزانه‌ام که تمام می‌شد، می‌رفتم وردستش می‌ایستادم. مثل شاگرد، جلوی دستش کار می‌کردم. علیمردان هم نگاه می‌کرد، لبخند می‌زد و می‌گفت: «شاگرد خوبی هستی تو! خوب داری یاد می‌گیری.»

#فرنگیس قسمت نوزدهم به قهرمان کمک می‌کردم که تفنگ بسازد. کنارش می‌نشستم و به دست‌هایش نگاه می‌کردم. به من می‌گفت فلان وسیله را بده دستم. وسیله را که می‌گرفت، دوباره مثلاً می‌گفت پیچ‌گوشتی را بده. آن‌قدر سرش به کارش گرم بود که سر بلند نمی‌کرد. درست کردن تفنگ خیلی لذت داشت. از وقتی که دستۀ آن را می‌ساخت، تا وقتی که لوله‌اش را درست می‌کرد، من یک لحظه هم از کنار دستش دور نمی‌شدم. علاقۀ زیادی به درست کردن تفنگ‌ داشتم. چون قهرمان شکارچی هم بود، خودش از تفنگ‌هایش در وقت شکار استفاده می‌کرد. دستۀ تفنگ‌ها از چوب بود. من چوب‌ها را خوب صاف می‌کردم و می‌دادم دستش. لولۀ تفنگ‌ها را هم با مهارت می‌ساخت. آن‌قدر خوب می‌ساخت که فکر می‌کردی این تفنگ‌ها را توی کارخانه ساخته‌اند. یک روز پدرم که آمده بود به ما سر بزند، به قهرمان گفت: «یک تبر تیز و خوب برایم می‌سازی؟ یک تبر که با آن چیلی بشکنیم و برایمان درست و حسابی کار کند.» قهرمان گفت: «چرا که نسازم!» بعد با شوخی ادامه داد: «دخترت فرنگیس شاگرد من است و دارد یاد می‌گیرد. تبر را با فرنگیس می‌سازیم.» آن روز، مشغول درست کردن تبر شد. کارش طول کشید. توی کوره دمید تا داغ شد. بعد یک تکه آهنِ بدون شکل را گذاشت تا خوبِ خوب سرخ شد و با پتک بنا کرد به کوبیدن روی آن. یک طرفش، جای یک سوراخ برای دستۀ آن گذاشت و آن‌قدر طرف دیگرش را کوبید تا به شکل تبر درآمد. لبۀ تیز تبر را که ساخت، چوبی آورد و حسابی صاف کرد و بعد دستۀ تبر را هم درست کرد. کارش که تمام شد، خوب به تبر نگاه کرد و با افتخار گفت: «ببین فرنگیس، چه تبری برای پدرت ساختم! حرف ندارد. برای همه کار می‌تواند ازش استفاده کند.» تبر را گرفتم و نگاهش کردم. توی دستم چرخاندم. قهرمان پرسید: «چطور است؟» در حالی که هنوز داشتم تبر را سبک‌سنگین می‌کردم، گفتم: «خیلی خوب، عالی!» به لبه‌اش دست کشیدم. تیز و براق بود. خوشم آمد. گفتم: «کاش این تبر مال من بود.» قهرمان لبخندی زد و گفت: «تو و پدرت ندارید؛ با هم استفاده کنید.» چند روز بعد که پدرم آمد آن طرف‌ها، قهرمان تبرش را به او داد و گفت: «بیا، این هم یک تبر تیز و کاری. برای کندن چیلی حرف ندارد.» پدرم همان‌جا تبر را داد دست من و گفت: «زحمت این تبر و کندن چوب‌ها بیشتر با فرنگیس است. فرنگیس هنوز هم زحمت ما را می‌کشد.» به پدرم نگاه کردم و از عمق جان گفتم: «کاکه، تا آخر عمر نوکریت را می‌کنم. نور چشممی.» هر وقت پدرم برای دیدن من به گورسفید می‌آمد، تا نیمه‌های راه با او می‌رفتم و بدرقه‌اش می‌کردم. هر چقدر می‌گفت روله، فرنگیس، برگرد، قبول نمی‌کردم. خوشم می‌آمد تا نزدیک مزرعه‌ها بروم و پدرم دلش خوش شود. این بار هم با هم راه افتادیم. خوشحال بودم که حالا یک تبر تیز و تازه دارد. توی راه، تبر را از دستش گرفتم تا راحت‌تر برود. به موهایش که نگاه کردم، دیدم دانه‌های سفید مو، سرش را پوشانده. وسط راه، خندید و گفت: «دیگر تبر را بده و برگرد خانه‌ات. باز هم مثل همیشه به زحمت افتادی.» تماشا کردم. روی سنگی نشستم و تا وقتی پدرم از پیچ جادۀ خاکی گم نشد، از جا بلند نشدم. غروب بود. به طرف روستای گورسفید راه افتادم. دلم گرفته بود. با خودم گفتم: «چه دنیایی است! قبلاً این راه را با پدرم می‌رفتم، حالا باید او از آن راه برود و من از این راه.» چون آوه‌زین و گورسفید به هم نزدیک بودند، زیاد به خانۀ پدر و مادرم رفت‌وآمد می‌کردم. پیاده از کنار مزرعه‌ها راه می‌افتادم تا به آوه‌زین می‌رسیدم. به خواهرها و برادرهایم رسیدگی می‌کردم و سعی می‌کردم کم و کسری نداشته باشند. رحیم و ابراهیم که نوجوان بودند، بقیه هم داشتند بزرگ می‌شدند. وقتی ازدواج کردم، رحیم شانزده سالش بود و ابراهیم دوازده سال، جمعه هشت سال، لیلا هفت سال، ستار پنج سال و جبار و سیما هم یک ساله بودند. کارهای خانۀ مادرم را انجام می‌دادم، در کارگری به پدرم کمک می‌کردم و بعد به روستای خودمان برمی‌گشتم و به کارهای خانۀ خودم می‌رسیدم. بعد از مدتی، دو بار باردار شدم، اما هر بار بچه‌ام از دست ‌رفت. انگار بچه‌دار شدن هنوز برایم زود بود. خیلی آرزو داشتم خداوند به من فرزندی بدهد. باید همچنان منتظر می‌ماندم. رحیم و ابراهیم نوجوان بودند. گاهی می‌آمدند و از انقلاب حرف می‌زدند. از مردی می‌گفتند که روحانی است و ضد شاه است. پدرم می‌ترسید و مرتب به برادرهایم می‌گفت: «مواظب خودتان باشید... به شهر که می‌روید، حواستان باشد. نکند یک ‌وقت به دست ژاندارم‌ها بیفتید.» رحیم و ابراهیم با هم می‌رفتند و با شور و اشتیاق از خبرهای شهر و کرمانشاه حرف می‌زدند. دیگر کمتر توی روستا می‌شد دیدشان. می‌گفتند امام که بیاید، خیلی چیزها تغییر می‌کند. ما هم خوشحال

بودیم. رحیم و ابراهیم هر روز خبر تازه‌ای می‌آوردند. همه امیدوار بودند با آمدن امام، فقر و ناراحتی و نداری هم از میان مردم برود. آن موقع‌ها، گیلان‌غرب شهر کوچکی بود. روزی که انقلاب پیروز شد، شادی مردم را فراموش نمی‌کنم. روستایی‌ها روی تراکتورها نشسته بودند و با شادی عکس امام را در دست گرفته بودند. ( پایان فصل سوم) #ادامه_دارد "مامان باید شهید پرور باشه" @madaranee96

وعده ما تا جمعه ظهور🌼 هر روز صبح صلوات خاصه حضرت مادر ۹ روز تا میلاد گل نرگس🌼 "مامان باید شاد باشه"

🌱نوروز یعنی 🌱هیچ زمستونی 🌱موندنی نیست ... 💖سال نو 💖زندگی نو 💖احساس نو 🌸سلام خاااااانوم بهار زندگیت پیشاپیش مبارک مهربانو 🌸 "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#کاردستی 👌کاردستی بوته سیر 💚 ❤️ 🌈💚 "مامان باید هم‌بازی باشه "

🎞 #نماهنگ|"نوروزِ مَهدَوی"🌼 🌸ویژه عید نوروز و اعیاد ماه شعبان🌸 🎙همخوانی بسیار دلنشین دعای یا مقلب القلوب و الأبصار و اشعار زیبا فارسی در مدح حضرت امام زمان(عج)🌹 ⚜کاری از نوجوانان قرآنی: 💠گروه تواشیح بین المللی تسنیم💠 📺مشاهده و دریافت نماهنگ با کیفیت بالا: 📽 aparat.com/v/TqG2m 🌐کانال ایتا: 📲 @tasnim_esf 🎧|با هدفون بشنوید... 👌 #ماه_شعبان #عید_نوروز #نوروز #هیئت_مجازی_مادرانه 🌴🌴