بازم خدا رو شکر که نمی‌خواست توی دولت باشه... ماهبندان | محمدرضا شهبازی https://eitaa.com/joinchat/1672544327Ce9f226d35a

گوشم به «در چشم باد» است که نمیدانم برای بار چندم دارم با ولع تماشایش می‌کنم و چشمم به ورقهای «نامه جمهور» است که چند شبی‌ست قبل از خواب می‌خوانمش. «در چشم باد» رسیده به فصل اشغال. ایران حرف متفقین را گوش داده و اتباع آلمان را اخراج کرده اما روس و انگلیس از شمال و جنوب مرزها را رد کرده‌اند و دارند کشور را اشغال می‌کنند. ایران در شرایط پیشا اشغال است. اینطرف در نامه جمهور اما حکایت، حکایت پسا اشغال است. حکایت آدمهایی که از وقتی چشم باز کرده‌اند خاکشان اشغال بوده. آدمهایی که در خاک خودشان، در خیابانهای خودشان و حتی در خانه خودشان اختیاردار نبوده‌اند. آدمهایی که برای از اینور کشور رفتن به آن طرفش باید اجازه می‌گرفته‌اند و اشغالگران نمی‌دادند. آدمهایی که بخاطر یک چاقوی آشپزی در ایست بازرسی اشغالگرها دستگیر شده و دو سال رفته‌اند زندان. آدمهایی که با یک الاغ و گاری باربری می‌کرده‌اند و اشغالگرها الاغ را کشته‌اند بی‌دلیل و اینها مجبور شده‌اند گاری را به دوش خود بکشند و نان دربیاورند. از تلویزیون در چشم باد می‌بینم و در نامه جمهور گفتگوهایی می‌خوانم با فلسطینیان که از زندگی در خاک اشغال شده می‌گویند. آه می‌کشم، بغضم را فرو می‌دهم و صلوات می‌فرستم به روح هر کس که در تاریخ ایران در برابر اشغال و گلوله دشمن خارجی ایستاده است... بعد نوشت: شماره هفتم نامه جمهور را هر طور هست گیر بیاورید و این گفتگوهایش با فلسطینیان را بخوانید. گفتگوها در قالب روایتهایی روان تنظیم شده‌اند و خوش‌خوان هستند. از اینجا هم می‌توانید سفارش دهید: @ketab_hafezeh_tarikhi ماهبندان | محمدرضا شهبازی @mahbandan

یادداشت دکتر توحید عزیزی درباره فیلم «صبحانه با زرافه‌ها» کثافت‌خوری با گرازها جمعه هفته گذشته به درخواست دخترم رفتیم به دیدن فیلم «صبحانه با زرافه‌ها». فیلمی چرک مملو از صحنه‌های استعمال مواد روان‌گردان، اشاره‌های جنسی، دختربازی، الفاظ رکیک، ضدزن، و دروغ گویی. گویی جز کشیدن مواد و دروغ گفتن و نگاه جنسی/حقیرانه به زن،راهی برای خنداندن بیننده وجود ندارد. در صحنه‌ای از فیلم مثل تمام صحنه‌ها، بازیگران مشغول دروغ گفتن به یکدیگر بودند در شرایطی که یکی دیگر از بازیگران که به واسطۀ استعمال مواد بیهوش شده بود، از ارتفاع سقوط میکرد. از آخر سینما دو بچه جیغ کشیدند و چیزی گفتند، از وسط سینمایی آقایی با صدای بلند گفت: «مگر این فیلم محدودیت سنی ندارد»؟ حالا شما در نظر بگیرید تیپ افرادی که به دیدن این فیلم‌ها می‌آیند، غالبا تیپ مذهبی نیست، اما ظاهرا بجز من دست کم یک نفر دیگر هم در سالن به شوک فرو رفته بود که این چه افتضاحی است! در آمریکا با خانواده زیاد به سینما میرفتم و در تمام آن سالها، به یاد ندارم هیچ فیلمی بدون محدودیت سنی، صحنه‌های خشونت آمیز، مرگ، استعمال مواد روان‌گردان، استعمال مشروبات، یا فحاشی داشته باشد. حتا اگر در یک فیلم با محدودیت سنی، بازیگری مدام از مواد روان‌گردان استفاده کند یا نگاه جنسیتی/ابزاری به زن داشته باشد، قاعدتا در جامعه اسلامی، چنین فردی باید «ضد قهرمان» داستان باشد، نه «قهرمان» آن! من طرفدار جمهوری اسلامی هستم، برای ج.ا. و خدمت به مردمش مهاجرت معکوس کردم و برگشتم به ایران، جایگزینی برای آن نمیدانم و نمیبینم، ولی بیایید یک واقعیتی را قبول کنیم: ج.ا. با شانه خالی کردن از حکمرانی، بیشتر از آنکه در این چند سال به اقتصاد مردم صدمه زده باشد، فرهنگ جامعه را به فاز فنا داده است! https://virasty.com/TohidAzizi/1732469660231584589 ماهبندان | محمدرضا شهبازی @mahbandan

یه خر رو چطور توی یخچال جا میدن؟ یه ویدئوی قدیمی، کاملا بی‌ربط به ذوق‌زدگی بعضیا از اومدن ترامپ و مذاکره و...! ماهبندان | محمدرضا شهبازی https://eitaa.com/joinchat/1672544327Ce9f226d35a

پیروز آتش بس لبنان چه کسی‌ست؟ برای فهمیدن اینکه آتش بس در لبنان نشانه پیروزی یا شکست چه کسی‌ست، نیازی به شناخت منطقه و جزییات صحنه نبرد و... نیست؛ کافی‌ست رژیم صهیونیستی را بشناسیم. آیا در تمام این سالها چیزی جز قدرت طرف مقابل موجب توقف او شده است؟ کشتن چند ده هزار نفر، فشار افکار عمومی جهانی، قوانین بین‌المللی، مصوبات سازمان ملل، توافقات و تعهداتی که خود این رژیم پایش را امضا کرده، احکام قضایی، محدودیت‌های حقوقی، بایدهای اخلاقی، اصول انسانی و... هیچ‌وقت جلوی درندگی این سگ هار را نگرفته است. او هرجا توانسته بی‌توجه به همه اینها کشته و جنایت کرده و بمب ریخته و ویران کرده و پیش رفته. پس هرجا او متوقف شد شک نکنید از ضعف است. شک نکنید به زمین سفت و دیوار بلند رسیده. البته که می‌‌توان منتظر توضیح و تحلیل اهل فن درباره جزییات صحنه و آتش‌بس و... شد اما بی‌شک کلیت ماجرا چیزی جز شکست این سگ هار پر مدعا نیست. پس ماشالا... حزب الله... ماهبندان | محمدرضا شهبازی https://eitaa.com/joinchat/1672544327Ce9f226d35a

الان میاد دیکتاتوری رو‌ نشونت میده! ماهبندان | محمدرضا شهبازی https://eitaa.com/joinchat/1672544327Ce9f226d35a

به بهانه پخش ویدئوی ده ثانیه‌ای از پاورقی: همراه با جبرائیل در گوشه رینگ! جناب عراقچی داشتند در یکی از رستوران‌های دمشق شام میل می‌کردند که ما این قسمت را ضبط کردیم! یعنی اصلا ویدئو برای قسمت دیشب و ساعاتی قبل از سقوط دولت سوریه نیست و برای هفته قبل است. حالا همانها که برای آن سفر درست و رستوران‌گردی مبتکرانه و سخنان بعدش هورا می‌کشیدند، موضع‌گیری رسانه‌ای در همان جهت را مسخره می‌کنند. نه تنها آن روز، که تا همین یکی دو روز قبل سیاست و تلاشهای دیپلماتیک اعلامی کشور در جهت حفظ دولت مستقر در سوریه بود. صحبتهای آقای عراقچی و سایر مسئولان و کارشناسان هم در همین جهت بود و طبیعتا رسانه ملی -به درستی- در جهت همان سیاست‌ها حرکت می‌کرد و نه تنها ساز مخالف نمی‌زد، بلکه حتی خود باید تلاش می‌کرد بخشی از قوه پیشران آن ایده‌‌ها باشد و وای اگر اینچنین نبود و خلافش حرکت میکرد که آنوقت دوباره می‌شد رسانه میلی و ستاد و سیما و چوب لای چرخ و سنگ پیش پا و جاساز تله تنش و... این از آن ویدئو. اما بعد: مطالعه آیات و روایات مربوط به جنگهای تبوک و احد در صدر اسلام این روزها از اوجب واجبات است. آب دستتان است بگذارید زمین و از دل این آیات و روایات سیمای منافقین را بجورید. کسانی که این روزها شهدای مدافع حرم را تمسخر می‌کنند و می‌گویند خونشان هدر شد و نیش می‌زنند که الکی خود را به کشتن دادند، از تبار همان منافقینی هستند که بعد از احد درباره شهدای آن غزوه گفتند «لو اطاعونا ما قتلو» (یعنی اگر از ما پیروی میکردند کشته نمیشدند). آیات مربوط به این دو جنگ را مرور کنیم و در توصیفات منافقین آن روزها که خود در جنگها همراهی نمیکردند، توی دل مومنان را خالی می‌کردند و مومنان را از جهاد برحذر می‌داشتند و بعد از جنگ نیز شهدای و رزمندگان را تمسخر می‌کردند، منافقین این دوره و زمانه را ببینیم. وظیفه منافقین قبل و بعد از جنگ چنین است اما وظیفه مومنان قبل از جنگ، بالا بردن اعتماد بنفس جامعه و بشارت دادن به نصرت الهی و گوشزد کردن لزوم توکل به خدا و تشویق به جهاد است و بعد از جنگ، ارج نهادن تلاش رزمندگان و مجاهدانی که فارغ از نتیجه جهاد، خالصانه جنگیده‌اند. اتفاقا در همان جنگ احد و زمان مغلوبه شدن جنگ است که پیامبر به حسان بن ثابت -شاعر سپاه اسلام- دستور می‌دهند که «اهجهم فان جبرئیل معک!» یعنی وقتی سپاه حق به هر دلیلی می‌رود گوشه رینگ اتفاقا وظیفه رسانه‌است که دشمن را هجو کند و ابهتش را بشکند و اگر چنین کردیم و باز جنگ آنگونه که خواستیم پیش نرفت، چه باک از ملامت که ان‌شاالله جبرییل معنا. از آن ویدئوی ده ثانیه‌ای بخش تصرف حلب و سقوط دولت سوریه‌ش درست از آب در نیامد اما آن «وایسا»ی آخرش همچنان به قوت خود باقیست! هنوز «وایسا» که ته این ماجرا را خود خدا اسپویل کرده است که «ان الارض یرثها عبادی الصالحین» و «و نرید وان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض». پس وایسا... اگر ویدئو را ندیده‌اید، اینجا گذاشتمش https://twitter.com/m_reza_shahbazi/status/1865795006600302964?t=_fBOt17qsjFzFDjJIVCVNw&s=19 ماهبندان | محمدرضا شهبازی @mahbandan

💢از همه ایران سلام ▪️به احترام شما ایستاده سلام می‌کنیم پاورقی، خونه ما و شماست... #سلام_به_پاورقی ⏰شنبه تا چهارشنبه ساعت ۱۹:۴۵ شبکه دو 📺 #پاورقی | @pavaraghi_tv2

سلام به پاورقی، علیک سلام به مردم «سلام به پاورقی» رزق لایحتسبی بود که خدا توی سفره ما گذاشت. یا اگر بخوام دقیق‌تر بگم، ما را برد و نشوند سر سفره مردم. من -و گروه پاورقی- حتما خیلی باید خوشبخت باشیم که وقتی از مردم می‌خوایم دوربین گوشی را روشن کنند و از خودشون فیلم بگیرن و به مناسبت رسیدن برنامه به قسمت چهارصد، برامون بفرستن، نتیجه انقدر شگفت‌انگیز باشه. نه! منظورم اصلا تعداد بالای فیلم‌های ارسالی که باعث شده تیتراژ پایانی هر قسمت رو بهش اختصاص بدیم و باز وقت کم بیاریم، نیست. تعداد مخاطبها قبلا هم شگفت‌زده‌مون کرده بود. از بازخوردهای حضوری در کوچه و خیابون و نتایج نظرسنجی صدا و سیما بگیر تا همیشه جزو چندتای اول بودن بازدیدهای تلوبیون و واکنش‌های فجازی به برنامه و البته تعداد صوتهای ارسالی به برنامه از طریق کانال‌ها و سامانه 162 و... نشون می‌داد شکر خدا برنامه خوب داره دیده میشه. اما اینبار بخاطر چیز دیگه‌ای شگفت‌زده شدیم. چیزی نه از جنس عدد. ما برای چه کسی داریم پاورقی می‌سازیم؟ کیا ما رو می‌بینن؟ توی کجاها تماشامون می‌کنن؟ چه سن و تیپ و شغل و پوشش و لهجه‌ای دارن؟ «چسبندگی» مخاطب به رسانه که یکی از مفاهیم مهم در این حوزه‌س، درباره برنامه ما و مخاطبامون چطوره؟ حالا که داریم به قسمت پونصد نزدیک می‌شیم چقدر مخاطبای ما شبیه اون چیزی که رسانه‌ها تصویر میکنن، از یک قشر و طبقه محدود و خاص‌ن؟ در این دو سال روزی نبوده که به این سوال‌ها فکر نکنم و حالا با دیدن اینهمه سلام به پاورقی می‌تونم برای سوال‌های بالا جواب‌هایی داشته باشم که خودم رو هم شگفت‌زده می‌کنه. جواب‌هایی که ثابت می‌کنه تصویری که رسانه‌ها از پاورقی ساخته بودن و حتی بعضی جاها ما رو هم به اشتباه انداخته بود چقدر با واقعیت تفاوت داره. ثابت می‌کنه چقدر مخاطبای ما متنوع و متکثرن. چقدر با شغل‌ها، سطح درآمدها، پوشش‌ها، شهرها، طبقه اجتماعی‌ها و ادبیات‌های مختلف می‌شینن پای پاورقی. می‌تونم در توضیح این تنوع و تکثر بگم که مثلا از شهری تا روستایی، از داخل تا خارج کشور، از چادری تا مانتویی، از محجبه تا کم‌حجاب و حتی بدحجاب‌هایی که نمی‌تونیم پخششون کنیم! از کارگر و کشاورز و دامدار تا پزشک و تاجر و... جزو اینایی هستن که سلام به پاورقی فرستادن اما فکر می‌کنم همین تقسیم‌بندی‌ها هم خودش محدود کردن و تقلیل دادن این تکثره. سلام به پاورقی لااقل به خود ما ثابت کرد که «مردم» ما رو می‌بینن. مردم نه به معنی همه مردم از نظر تعداد بلکه به معنی مردم با همه تنوع و تکثر و سلیقه و گرایشی که دارن. پس سلام به پاورقی، علیک سلام به مردم! ماهبندان | محمدرضا شهبازی @mahbandan

به مناسبت ۱۲ دی، سالروز رحلت آیت‌الله مصباح: داشتیم می‌افتادیم، دستمان را گرفت یکی دو سال اول دبیرستان بودم. دو سه سال آخر دولت اصلاحات بود. ما بچه بودیم و اگرچه اینستا و تلگرام و... نبود، اما بالاخره شبهه و وسوسه از هر سوراخی بود راه خودش را پیدا می‌کرد و می‌آمد داخل روح و جانمان. روزهای سختی بود، روزهای دولت دوم خرداد. تا دلتان بخواهد روزنامه داشتند، مجله داشتند، می‌نوشتند، تیتر می‌کردند، روی جلد می‌بردند و آتش می‌انداختن به خرمن اعتقادات ما. از ولایت‌فقیه گذشته و جمهوری اسلامی را جهشی رد کرده بودند و داشتند زیرآب خدا و عصمت معصومین را می‌زدند. حتی یادم هست که یکی از گنده‌هایشان در یک جلسه دانشجویی حتی درباره شهادت حضرت زهرا هم ان‌قلت می‌آورد. یعنی می‌خواهم بگویم حتی به اشک‌های ما پای روضه مادر هم طمع داشتند و می‌خواستند بدزدندش. یا آن یکی‌شان دوره‌ای که هنوز پادکست اینطور مد نشده بود، فایل صوتی پرمی‌کرد و ادای یکی از روحانیون انقلابی را در می‌آورد و فایل‌هایش با فلاپی‌دیسک دست به دست می‌شد! اینطور غریب و تنها و بی‌کس مانده بودیم زیر باران شبهه و تمسخر و... در این شرایط ما را کتابها و سخنرانی‌های #مصباح_عزیز نجات داد. نمی‌ترسید، کم نمی‌آورد، کپ نمی‌کرد، محافظه‌کار نبود، از ترس فحشهای زنجیره‌ای‌های زنجیری در روزنامه‌های فردایشان، تیغ سخنرانی‌های پیش از نماز جمعه تهرانش را کند نمی‌کرد. می‌دید چطور دارند میزنند به ریشه اسلام و انقلاب و چطور ماها داریم دست می‌کشیم به لبه‌های دره تا شاید تکه سنگی، ریشه بیرون زده‌ای، ساقه خمیده‌ای پیدا کنیم و خودمان را بالا بکشیم و سقوط نکنیم. حالا چند سالی می‌شود او نیست. اما هنوز هستند کسانی که نعل اسبهایشان و نوک قلمهایشان را نو می‌کنند برای راندن بر یاد و خلوص و زحمات او. و من هر بار که مشرف میشوم حرم کریمه(س) سر مزار او هم زانو میز‌نم و از خودش می‌خواهم دعا کند تا انقدری به درد اسلام و انقلاب بخوریم که مثل او نفس‌هایمان داغ و درفش شود بر قلب‌های خصم این ملک و دعا کند با فحش‌هایشان پا پس نکشیم از آنچه رضایت نایب امام زمان در آن است... ماهبندان | محمدرضا شهبازی @mahbandan

جبهه یا صنف؟ | ویرایش و بازنشر به بهانه خودکشی ابراهیم نبوی | خیلی که بخواهیم صنفی نگاه کنیم، امیرالمومنین علیه السلام و معاویه هم در یک صنف بودند؛ صنف خلفا! و اگر منافعشان تعارض پیدا نمی‌کرد باید بجای دعوا، یک شورایی چیزی تشکیل می‌دادند و در جهت تثبیت حقوق صنفشان مصوبه می‌گذراندند! یا مثلا دو سرباز که در یک جنگ روبروی هم قرار گرفته‌اند در یک صنف هستند دیگر؛ صنف سربازها یا مثلا نظامی‌ها. و بعد مثلا یک روز با هماهنگی همدیگر دست از جنگ بکشند در اعتراض به پایین بودن حقوقشان! مسخره است، نه؟ من اگزجره ترین حالت ممکن را گفتم تا معلوم شود صنف و صنف‌بازی فارغ از نگاه جبهه‌ای چقدر مسخره است. صنف اصالتی ندارد، آنچه اصالت دارد جبهه است. جبهه‌ای که یک طرفش حق است و یک طرفش باطل. من بجای فکر کردن به زندگی و مرگ طنزپردازی که انبانی از توهین به مقدسات را در کارنامه دارد و به دوش می‌کشد، به آن بقال با انصافی فکر میکنم که توی این بلبشو دارد به اندازه 10 هزار تومان نسیه دادن به یک خانواده بی بضاعت، باری از دوش کشور برمی‌دارد. کشاورز، نجار، کارمند، مامور ثبت کنتور برق، سبزی فروش، مکانیک، نصاب کولرگازی، دستفروش و... خلاصه هر کسی که در جبهه حق است برای من مهم است و به شغلش و روزگارش و حال و احوالش فکر میکنم هرچند هم صنفم نباشد. من ترجیح می‌دهد با راننده تاکسی‌ای که نوشته بود اگر پول ندارید، کرایه ندهید، با آن یمنی که پابرهنه دارد می‌جنگد و با آن فلسطینی و با آن ونزوئلایی و با آن میانماری هم جبهه باشم تا با عمله اکره‌های عموسام هم‌صنف. همین نگاه صنف‌زده در عرصه ادبیات و سینما می‌شود خیلی از این کتابها و فیلمهای ضد جنگ. می‌شود مثلا داستانهای مجید قیصری یا احمد دهقان. که دو تا سرباز، یکی رزمنده بسیجی ایرانی و یکی نظامی بعثی عراقی، یکجا گیر می‌افتند و بعد فارغ از اختلافات «جبهه‌ای»، اشتراکات صنفی‌شان بالا می‌زند و رفیق می‌شوند. ابراهیم نبوی طنزپرداز تاثیرگذاری بوده است، همانطور که نتانیاهو در مرگ پنجاه شصت‌ هزار انسان در یکسال تاثیر داشته! پس صرف تاثیر داشتن مهم نیست. مهم این است انقدر مسلمان باشی که برای یک هتاک به امام زمان و شهدا و... مرثیه نسرایی و فاتحه نخوانی. ماهبندان | نوشته‌های محمدرضا شهبازی @mahbandan

#یادداشت_تصویری فرق توسعه کشورهای جنوب خلیج فارس با ما چیه؟ این ویدئو رو به هر کسی که با دیدن تصاویر برجها و فرودگاه‌ها و استادیوم‌ها و مال‌های دبی و دوحه و... دهنش آب میفته نشون بدید. ماهبندان | محمدرضا شهبازی https://eitaa.com/joinchat/1672544327Ce9f226d35a