﷽ خوشبخت نوکری که دم جان سپردنش چشمش به غیر چشم شما هیچ وا نشد در ایام اربعین سال گذشته، بزرگ‌مردی را در موکب هیئتمان در روضه در آغوش گرفتم و روضه‌ی سخت حضرت علی اکبر علیه السّلام خواندم. فردای همان شب، هر چه قدر ایشان را برای نماز صبح صدا زدند، بیدار نشد. از نجف تا کربلا پیاده آمد، به زیارت رفت، روضه خواند و زندگانی‌اش را این گونه تمام کرد. او به معنی واقعی کلمه، «خوشا راهی که پایانش تو باشی» بود. خوشا به حالش. در ایام سالگرد درگذشتش، ضمن تسلیت به همه‌ی بازماندگانش، شما را به دیدن لحظاتی از این ماجرا دعوت می‌کنم. مهدی رسولی ایام اربعین ۱۴۴۵ [ @mahdirasuli_ir ] [ @sarallahzanjan ]

امام باقر علیه السّلام: کسی که از روی شوق و ذوق به زیارت آن حضرت رود خداوند متعال هزار حجّ و هزار عمره قبول شده برایش می نویسد، اجر و ثواب هزار شهید از شهدای بدر، اجر هزار روزه دار، ثواب هزار صدقه قبول شده، ثواب آزاد نمودن هزار بنده که در راه خدا آزاد شده باشند برایش منظور می شود و پیوسته در طول ایام سال از هر آفتی که کمترین آن شیطان باشد محفوظ مانده و خداوند متعال فرشته کریمی را بر او موکّل کرده که وی را از جلو و پشت سر و راست و چپ و بالا و زیر قدم، نگهدارش باشد. اگر در اثناء سال فوت کرد فرشتگان رحمت الهی بر سرش حاضر شده و او را غسل داده، کفن نموده، برایش استغفار و طلب آمرزش کرده، تا قبرش مشایعتش نموده و به مقدار طول شعاع چشم در قبرش وسعت و گشایش ایجاد کرده و از فشار قبر در امانش قرار داده و از خوف و ترس دو فرشته منکر و نکیر بر حذرش می دارند و برایش دری به بهشت می گشایند و کتابش را به دست راستش می دهند و در روز قیامت نوری به وی داده می شود که بین مغرب و مشرق از پرتو آن روشن می گردد و منادی نداء می کند: این کسی است که از روی شوق و ذوق امام حسین(ع) را زیارت کرده، و پس از این نداء، احدی در قیامت باقی نمی ماند مگر آن که تمنّا و آرزو می کند که کاش از زوّار حضرت ابا عبد اللَّه الحسین(ع) می بود.