حاجِر زمان: سه شنبه 15 ذي الحجه 60 هجري حضرت نامه اي را براي تعدادي از مردم كوفه توسط "قَيس بن مُسهِر" فرستاد و چنين نوشت: «نامه مسلم بن عقيل كه حاكي از اجتماع شما در كمك و طلب حق ما بود به من رسيد خداوند به خاطر نصرت و ياريتان پاداش بزرگي نصيبتان كند ... هنگامي كه فرستاده من "قيس" بر شما وارد شد در كارتان محكم و كوشا باشيد، من همين روزها به شما مي رسم.»

قيس" را در ميان راه دستگير كردند. او به ناچار نامه امام را پاره نمود تا از مضمون آن آگاه نشوند. سپس او را به قصر دارالاماره نزد عبيدالله بردند. از او خواستند نام افرادي كه به حسين (عليه السلام) نامه نوشته اند افشا كند و يا در برابر مردم به حسين(عليه السلام) و پدر و برادرش دشنام دهد

او بالاي قصر رفته و ضمن تمجيد از حضرت علي(عليه السلام) و فرزندانش و معرفي خويش، ابن زياد و يارانش را نفرين كرد و خبر از حركت حضرت به سوي آنان داد و از مردم خواست دعوت امام حسين (عليه السلام) را اجابت كنند. لذا عبيدالله دستور داد او را از بالاي قصر به پايين انداختند و بدنش قطعه قطعه گرديد و اين چنين به شهادت رسيد .

از سخنان امام حسين(عليه السلام) در بين راه مكه تا كربلا: «فَاِنّي لا اَرَي المَوت اِلاّ سَعادَة وَلَا الحَياةَ مَع الظّالِمينَ اِلاّ بَرَماً»؛ من مرگ را جز سعادت نمي بينم و زندگي با ستمگران را جز ننگ نمي دانم.

خُزَيمِيّه زمان: جمعه 18 ذي الحجه 60 هجري امام و همراهان يك روز و يك شب در اين منزلگاه توقف كردند، عده اي پيوستن «زهير بن قين» به حسين (عليه السلام) را در اين منزلگاه گفته اند

زَرُود زمان: دوشنبه 21 ذي الحجه 60 هجري «زهير بن قين» كه داراي عقيده عثماني بود، در آن سال مراسم حج را بجاي آورده و به كوفه باز مي گشت. ناخوشايندترين چيز نزد او فرود آمدن در يك محل با حسين (عليه السلام) بود. هر دو در اين منزلگاه به ناچار فرود آمدند. در حالي كه زهير با همراهانش مشغول غذا خوردن بود

حضرت از طريق نماينده اي، "زهير" را به خيمه اش دعوت كرد، اما او تأملي كرد. همسرش به او گفت: «سبحان الله پسر رسول خدا ترا مي خواند و تو اجابت نمي كني!»

زهير با اكراه به سوي حضرت رفت. اما هنگام مراجعت از خيمه آن حضرت، آثار خوشحالي از چهره اش نمايان شد و به همراهان گفت: «من به حسين(عليه السلام) ملحق خواهم شد،

هر كس ميل دارد در ياري فرزند پيامبر شركت كند، با ما بيايد و هر كس با ما نيست با او وداع مي كنم.» لذا همسرش نيز او را رها نكرد و تا واقعه عاشورا و شهادت زهير، همراه كاروان حسيني بود.

امام حسين(عليه السلام) بعد از شهادت زهير فرمود: اي زهير! خدا تو را از لطف و رحمت خويش دور مدارد و قاتلان تو را همانند لعنت شدگان مسخ شده به بوزينه و خوك لعنت نمايد .

واین کاروان همچنان به مقصد خود درراه است تا اینجا کافی باشه👌🌹◾️ ◾️پایان قسمت اول◾️ #ویژه_نامه_ی_بصیرتی_عقیدتی_ماه_طلب_حق