شيخ مفيد مى گويد: وقتى مالك ابن نُیسر كندى با شمشير ضربتى بر سر مبارك امام حسين«ع»فرود آورد و او را ناسزا گفت! امام عليه السّلام كلاه خود را انداخت و قطعه اى پارچه و كلاهى ديگر خواست و سر مبارك را با آن پارچه بست و كلاه را پوشيد و بر آن عمّامه نهاد، شمر و همراهانش به جاى خود بازگشتند
🔰🔰
آن گاه حسين عليه السّلام دست هاى مباركش را به آسمان بلند كرد و عرضه داشت:
«اللّهمّ أمسك عليهم قطر السماء و امنعهم بركات الأرض، اللّهمّ فإن متّعتهم إلى حين ففرّقهم بددا، و اجعلهم طرائق قددا، و لا ترض الولاة عنهم أبدا، فانّهم دعونا لينصرونا ثمّ عدوا علينا فقتلونا»
👇👇ترجمه
«خدايا!
اين مردم را از باران رحمت و بركات زمين محروم گردان و اگر به آنان عمر طبيعى داده اى، به بلاى تفرقه و پراكندگى مبتلايشان نما و هيچ گاه حكّام و فرمانروايان را از آنان خشنود نگردان، آنان ما را با وعده نصرت و يارى به اين ديار دعوت كردند، ولى سپس به جنگ با ما
برخاسته و ما را قتل عام كردند».
سه مرتبه امام حسین(ع) این قوم رانفرین فرمودن
یکی درزمان شهادت علی اکبر(ع)
دیگری درزمان شهادت حضرت علی اصغر(ع) طفل شش ماهه امام حسین(ع)
ودیگری هنگام شهادت عبدالله ابن الحسن😔⚫️
پس از اندكى درنگ با همراهان خود بازگشت و اطراف حضرت حلقه زدند، عبد اللّه ابن حسن«ع» كه به سن بلوغ نرسيده
بود از زنان حرم جدا شد و به سرعت
خود را به عمو رساند وخود را آغوش امام«ع» انداخت
زينب كبرى عليها السّلام خود را به او رساند تا از رفتن وى جلوگيرى كند، ولى نوجوان نپذيرفت. امام عليه السّلام به خواهرش زينب فرمود: «احبسيه يا اخيّة؛ خواهرم! عبد اللّه را با خود ببر و نگاه دار»، ولى عبد اللّه به شدت از اين درخواست امتناع كرد و گفت: به خدا سوگند! از عمويم جدا نخواهم شد
«ابحر ابن كعب » با شمشير بر حسين عليه السّلام حمله ور شد، عبد اللّه نوجوان بر او بانگ زد: اى فرزند زن ناپاك! مى خواهى عمويم را بكشى؟ ابحرملعون، شمشير را بر حسين فرود آورد و عبد اللّه دست خود را سپر كرد و دست مباركش به پوست آويزان شد، صدا زد: يا امّاه! مادر كجايى؟ حسين عليه السّلام، او را در آغوش كشيد و فرمود: «يا بن أخى اصبر على ما نزل بك و احتسب فى ذلك الخير، فإنّ اللّه يلحقك بآبائك الصالحين».
«برادرزاده عزيزم! در آنچه برايت رخ داده صبر و شكيبايى كن و در انتظار پاداش نيك باش، خداوند تو را به نياى شايسته ات ملحق خواهد نمود»
