_لاجَرَم لاجرم یعنی ناچار! یعنی چاره‌ی دیگه ای نمونده، یعنی "همینه دیگه" از آدم‌های لاجرم میترسم، آدم‌هایی که ناچار بسنده کردن به زندگی. چون چاره ای نیست جز زندگی، نفس میکشی چون باید بکشی، غذا میخوری چون باید بخوری، میخندی چون باید بخندی، زندگی میکنی چون ناچاری زندگی کنی. آدم هر چقدر بیشتر خاک این زندگی‌و میخوره بیشتر میفهمه که تهش ناچاره، تهش همینه که هست، حالا میخوای بخواه، نمیخوای هم لاجرم باید بخوای. از من که گذشت، کاش از تو نگذره.

گفته بودم چقدر درگیر این موزیکم؟

[روزی روزگاری در این نزدیکی]

چرا بر انسان مقدر شده که عمیق‌ترین زخم‌هایش همان‌هایی باشند که با دست خودش حفر میکند ؟

تو کل زندگیم انقدر دروغ نگفتم که تو این یکساعتِ بازی گفتم

حالت چطوره خاکستری ؟

آیا فکر میکنی به همین سادگی است که برای رهایی از یک زخم، آن را ببندی؟

"عرضه‌ی خیلی زیاد هرچیزی، حس تقاضا رو برای اون چیز کم میکنه، فرقی نمیکنه چی باشه."