من گریه می‌کنم، برای اینکه زندگی میتونه خیلی بی‌رحم و سخت باشه و من بارها خواستم تا خودمو از این بی‌رحمی خلاص کنم.
ولی بعد، لحظه‌هایی از راه می‌رسه که یادم میاره شادی، هدفی دائمی نیست که برای داشتنش در زندگی تلاش کنیم، شادی چیزیه که گاهی سروکله‌اش پیدا میشه، فقط بعضی وقت‌ها، اونم برای مدت کوتاهی، فقط انقدر که کمک کنه به زندگی ادامه بدیم.
تو چی؟
تو حواست هست؟
حواست هست من تو کلاس به تخته زل زدم اما تنها چیزی که نمیشنوم درسه؟
حواست هست دیگه صدام مثل قبل نیست؟
حواست هست که ذوق تو چشمام کم‌رنگ شده؟
حواست هست که دیگه بیست‌وچهار ساعته حرف نمیزنم؟
حواست هست که چهرم تحلیل رفته ؟
حواست هست که دیگه زیاد غذا نمیخورم؟
نه عزیزمن، حواست نیست، اصلا حواست نیست.
