فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
شب جمعه است ،هوایت نکنم میمیرم
هدایت شده از آسمانيان فانى مى‌شوند و زمينيان مى‌ميرند، و همه آن‌ها ناپايدارند و همه چيز ازبين‌رفتنى است جـز خـــدا
🔘 مقایسه بلایِ امام حسین علیه‌السلام با بلای انبیاء و اولیاء از لسان مبارک خود آن حضرت...
در نَقلی آمده است:
در وداع آخر امام حسین علیه‌السلام، زینب کبری علیهاالسلام چون برادرش را تشنه و غریب و تنها دید، عرض کرد:
➖ای برادر، بلای تو شدیدتر است یا بلای انبیاء؟
امام حسین علیه‌السلام فرمودند:
ای خواهر! از این سوال درگذر.
زینب کبری سلاماللّهعلیها اصرار نمود(به تعبیری آن حضرت، سوالِ استفساری نمود تا امام حسین علیه‌السلام این مطلب را تشریح بفرمایند)
در این هنگام سیدالشهداء علیه‌السلام گریه کرد و فرمود:
▪️ای خواهر! آدم صفیُّ الله بعد از خروج از بهشت از فراق حوّا گریست، در حالی که حوّا را اَلَمی نبود (درد و رنجی نداشت)؛ اما عیال مرا بعد از کشته شدن من از خیمه‌ها بیرون می‌آورند و به اسیری می‌برند.
▪️نوح نجیُّ‌الله، بدنش را سنگ باران کردند،جبرئیل پر و بال خود را به بدن او مالید که اثر سنگ معلوم نباشد؛ اما بدن مرا بنی امیه تیرباران می‌کنند و به همین اکتفا نمی‌کنند، بلکه اسب بر بدن من می‌تازند.
▪️ابراهیم خلیل‌الله را وقتی در آتش انداختند، آتش بر او گلستان شد؛ اما در همین روز با آتش تیر و نیزه و شمشیرهای بنی امیه بدن برادرت را پاره پاره می‌کنند.
▪️یونس پیغمبر را وقتی از شکم ماهی بیرون آوردند، درخت کدویی لب دریا سبز شد و به روی بدن او سایه انداخت و آفتاب بدن او را اذیت نکرد؛ اما بدن مرا بعد از شهادت، سه روز برهنه زیر آفتاب می‌اندازند و کسی مرا کفن نمی‌کند.
▪️یعقوب نبی، بعد از فراق یوسف و نابینا شدن، به وصال یوسف رسید و دیده‌اش روشن شد و به تاج و تخت فرزندش رسید؛ اما من پسر جوانم علی اکبر را با بدن پاره پاره روی خاک گرم کربلا دیدم.
▪️قوم صالح پیغمبر وقتی خواستند ناقه را پِی کنند، گذاشتند که با طفلش آب بیاشامد و بعد او را پی کردند؛ اما مرا و طفل شیرخوارم علی اصغر را تشنه شهید کردند.
▪️اسماعیل ذبیح الله را برایش از بهشت گوسفندی جهت قربانی کردن فرستادند و او را ذبیح الله نامیدند؛ اما کسی برای من قربانی نمی‌آورد.
▪️جدم رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در جنگ اُحد، کُفار قریش یک دندان او را شکستند؛ اما روزی می آید که یزید، چوب بر این لب و دندان می‌زند.
▪️پدرم علی علیه‌السلام را یک ضربت زدند؛ و مرا یک‌هزار و اندی زخم می‌زنند.
▪️برادرم حسن علیه‌السلام هنگام شهادت، سرش در دامن من بود؛ اما سرِ من گاهی بر روی خاک، گاهی بر سر نیزه، گاهی بر روی درخت خرما آویخته می‌شود.
🔻زینب کبری سلاماللّهعلیها عرضه داشت: با این همه بلا ما را به که می‌سپاری؟
حضرت فرمود: به خدا که "نعم الوکیل" است.
پس زینب کبری سلاماللّهعلیها ناله‌ای زد و بر زمین افتاد و می‌فرمود:
لیتَ الموتُ اَعدَمَنِی الحیاةُ قَبلَک
▪️ای‌کاش زینب پیش از تو مرده بود و این احوال را مشاهده نمی‌کرد.
📚انوار الشهادة ص۸۲
📚مُحرق الفُؤاد(نسخه خطی)
تصویر عزاداری آخرین شب جمعه ماه رمضان
#پنجشنبه۳۱فروردین
#تکیه خاکسار کرمانشاه
#۱۴۰۲#
مداح..حاج آرمین غلامی
💠شرح دعای هر روز ماه مبارک رمضان
#دعای_روز بيست‌ونهم
أللَّهُمَّ غَشِّنی فیهِ بِالرَحمَةِ وَ ارزُقنی فیهِ التَّوفیقَ وَ العِصمَةَ وَ طَهِّر قَلبی مِن غَیاهِبِ التُّهمَةِ یا رَحیماً بِعِبادِهِ المُؤمِنین
خدايا! در اين روز مرا به رحمت خود بپوشان، توفيق وعصمت (طاعت) روزی‌ام کن و قلبم را از تیرگی‌های تهمت پاک ساز. ای مهربان بر بندگان مؤمن!
🔸پیام‌های دعا
1- درخواست رحمت الهی
2- درخواست توفيق ترک گناه
3- پاکی قلب از تاريكی‌های تهمت
4- شمول رحمت خاص خدا بر مؤمنان
🔸پیام منتخب
تهمت‌هایی که ظلمت و تاریکی می‌آورد، 2 نوع است:
1) تهمت به خداوند
ظلمت و تاريكی تهمت، گاهی ممكن است ـ العیاذ بالله ـ به سبب اتهام‌زدن به خداوند ايجاد شود كه درواقع، نتيجۀ نارضايتی به تقدير و مشيت الهی است.
در روايت آمده كه خداوند خطاب به موسی(ع) فرمود: «دشمن‌ترين افراد به من، كسی است كه به من تهمت می‌زند! حضرت موسی(ع) گفت: پروردگارا چه كسی بر تو تهمت می‌زند؟ خداوند فرمود: آن كسی كه به مصلحتش، اموری را تقدير كرده‌ام و گمان می‌كند كه اگر چنين نبود، بهتر بود و راضی به تقدير من نيست.»
📖مجلسی، بحار الأنوار، ج 68، ص 142
2) تهمت به مردم
گاهی ظلمت و تاريكی قلب، به سبب اتهام واردكردن به بندگان خدا ايجاد می‌شود كه در زمرۀ گناهان كبيره است. تهمت به مردم، خود بر دو نوع است که شامل عمومی و شخصی می‌شود. تهمت به مردم از حیث عمومی، آن است که انسان قوم، نژاد، ملیت یا باورمندان دینی را متهم کند و از حیث شخصی، این است که شخص خاص در نظر گرفته شود. همۀ این تهمت‌ها (تهمت به خداوند و مردم) باعث تیرگی قلب می‌شود.
📖ميزان الحكمه، ج 1، ص 538