❤️مولود مصطفی❤️ 《قسمت هجدهم》 _ پیغوم محسن که همین روزها پیداش میشه. با یه چمدون خبر! خودش میگفت... عصری پیش پای شما تلفن کرد و کلی از راه دور چاکر و خاک پا شد... حاج بابا قند میان لبهایش را با جرعه ای چای نرم کرد و بعد همانطور که کف استکانش را به لبه‌ی نعلبکی میکشید گفت: این پسر از همون اولشم چرب زبون بود و وِزه! خدا عالم که اینبار چه جفا و خطایی سر زده ازش که خواسته قبل اینکه چشم تو چشم بزرگش بشه، نرم و رامش کنه. - آقا، شما هم مته به خشخاش گذاشتنی، اون سرش نا پیداست! بچه دلتنگ بود.... همین! حاج بابا پیچی به گردن داد و گفت: میبینیم... حالا نگفت کی از اون غریب آباد برمیگرده؟ - گفت از ته برج اون ور تر نمیره... یخورده زودتر... پس باس بگم اتاق طبقه سومی رو کریم چند تا حمال بگیره، رُفت و روب کنن. شازده دیگه رضا به زمین خدا نمیده. فرنگ دیده شده! چوب و تخت میخواد اون اتاق برای خواب... ماهی بلاگردونت! خودم را بیشتر کشیدم لب پنجره و زل زدم به درخت حیاط. حکما نباید میشنیدم و یا میدیدم که به حتم حالا، حاج بابا دارد با نگاه سرود عاشقی میخواند. دو لنگه پنجره را به هم چفت کردم و بنایم را گذاشتم به رفتن. کمی دیگر شب به نیمه‌اش می‌رسید و من اگر نمیخوابیدم از خیال درباره‌ی مهتاب و برادر چشم چرانش، مجنون می‌شدم. قدم اول به دوم نرسیده، بی‌بی صدایم زد: کجا میری مولود؟ دستی بین موهای پریشانم کشیدم و گفتم‌: فردا حساب دارم بی‌بی، خانم مهر میاد. اگر ببینه چشمهام خواب ندیده، خلقش تنگ میشه... حاج بابا پرید میان نگاهی که به بی‌بی داشتم: درس و مشق چطور بود؟ بی‌بی در لحظه پریشان و درهم شد. انگار حرفهای سر صبح حاج بابا هم آنطور که باید، کاری نبود! خوب بود... مهتاب دختر خوبیه! _چیزی هم یاد گرفتی ازش؟ نه مشقی بود و نه درسی. بیشتر به حرف گذشت... حرف از خلق و خو و قصه‌ی غریبشون! _همین رو میخوام ... همین درسه. چی میگفتید به هم؟ ذکر و خیر شمارو ؟ _ به غیبت من نگذرونید عمرتون رو که راضی نیستم! بی بی انگار تازه ملتفت شده باشد گفت: ذکر و خیر حاجی رو با مهتاب میکردید؟ لبهای حاج بابا زیر انبوه سبیلش کش آمد و مرا هم به خنده انداخت. _ ماهی جان، شما مثل اینکه خوب حاجیت رو ورانداز نکردی ها. چند صباح دیگه افتاب من غروب میکنه... نگران این نباش که کسی به سینش دست برد بزنه. دیگر نایستادم تا ببینم بی‌بی تا چه اندازه میتواند شیرین شود. دل مشغول حرفهای مهتاب، پله ها را دو تا یکی بالا رفتم. گوشه ای از قلبم میتپید برای دیدن محسن و کنج دیگرش میلرزید از خیال درباره‌ی فردا. درب اتاقم با صدای جیر کوتاهی باز شد، نور ماه خودش را از تنه‌ی نازک شیشه‌های رنگی کشیده بود داخل و گیس نقره‌اش را پهن کرده بود روی قالی. پیراهنم را با یکی دیگر که آستین‌هایش از مرز شانه نمیگذشت و خنکای پارچه‌اش خوابیدن را دلچسب تر میکرد، عوض کردم. روی نرمی تشک تخت نشستم و با حوصله بافت موهایم را باز کردم. مهتاب و مصطفی دو قطعه از یک پازل دو قطعه‌ای بودند! انها هم را کامل می‌کردند و کم پیش می‌آمد که از یکدیگر جدا بیوفتند. ادامه دارد.......

❤️مولود مصطفی❤️ 《قسمت نوزدهم》 مهتاب میتوانست برای من فصل جدیدی از زندگی باشد. برای قدمی آزادتر دویدن و چرخیدن. همانی که حاج بابا از آن فراری بود. اگر مهتاب با وجود آنکه فرسنگ ها از اهل و خانواده اش دور بوده، هنوز محترم است و قابل اکرام. پس برای چند قدم آن طرف‌تر از خانه رفتن و تنهایی گلیم را از آب بیرون کشیدن خرده‌ای بر من وارد نبود! اگر او خوب است، پس نشان می‌دهد میشود در پستوی خانه محبوس نباشی و مولود باقی بمانی.... سرم را روی بالشت گذاشتم. خنک بود... و این حالم را جلا میداد. سمت پنجره برگشتم و یکی از پاهایم را بلند کردم تا از میان لنگه‌ی باز پنجره بگذارمش بیرون. خنده‌ام آمد... کاش حاج بابا صلاه صبح که بیدار میشود، از حیاط، کف پایم را که از پنجره بیرون گذاشته‌ام تا هوا بخورد و یخ بزند را نبیند... ملحفه‌ی پشمی و سنگین را انداختم روی سرم و با شوق پنهان از دیدن برادر بزرگ‌ترم خوابیدم. چشمان مهتاب غرق شده بود در پهنای صورتم. _بنازم این ابروهای پیوندیت رو زیبا! دستپاچه پرسیدم: خیلی بده!؟ روی میم تشدید گذاشت و سه بار محکم گفت: مّاه! + هنوز توی تهرون و محله های کوچه بازاری و خوان نشین باب نیست که دختری، حتی یک روز، قبل از شب حجله دست بزنه صورتش رو. بی بی میگه دختر باید مثل بِه توی کرک باشه... چشمهایش برق افتاد و با نگاهی که انگار رفته بود آن دور دور ها، پیِ حرف بی بی، گفت: یکبار دیگه بگو! + دختر باید مثل بِه توی کرک باشه... ادامه دارد......

❤️مولود مصطفی❤️ 《قسمت بیستم》 - خدای من! چه تعبیری... حالا زیبارو تری! پدرم هم چنین عقیده‌ای داشت. اما فرنگ خیلی از عادات و رسوم و حتی فکر ریشه دار رو عوض میکنه. + فکری که ریشه‌اش محکم باشه رو تغییر شرایط و محیط عوض نمیکنه. اگر که به باور و یقین و ایمان برسه! - مولود! از نظر سن کوچیکی از نگاه عقل بزرگ! تو ثمره ی نون حاجی هستی... پاهایم را روی قالی دراز کردم و گفتم: اما گمون نکنم، حرفم چندان دهن سوز بوده باشه... مهتاب دفترش را انگار که بادبزن باشد، تند و تند مقابل صورتش تکان میداد. + شاید من هم گذاشتم ابروهام مثل اون سال که هنوز پاشنه ورنکشیده بودیم و نرفته بودیم دیار دور، پر بشه. دلم قنج رفت برای این سادگی... آمدم بگویم شاید ترکیبی از من و تو، نقش کاملی از زنانگی باشد که با یک من افسوس و حسرت قورتش دادم. + میدونی مولود! حقه که سر برج حاجی بزنه تخت سینم و بگه از همون مسیری که اومدی و مولودم شد مونست، برگرد. هر بار که اومدم، شدم سربار. خیری هم از من نرسیده بهت... - چرا... یاد گرفتم سلام به فرانسوی میشه بُنژور! خندید و ملاحتش چند برابر شد. + پس اونقدرها عقب نیستیم... راحت شد این خیال و دل! میتونم کاری رو که چند روزیه شده انبار روی سینم انجام بدم... نگاهم دنبالش که از جا بلند میشد، کشیده شد. + کجاست اون چادر گل سرخت؟ - آویز کمد... + طرز و شیوه رو گرفتنت و اومدن پارچه سپیدش روی سرخی گونه ات، قنج میندازه دلمو که منم امتحانش کنم. رخصت میدی؟ ادامه دارد......

بعضی وقتا دروغ خوبه! به مادر کم طاقت باید دروغ گفت: باید بهش بگی حالم خوبه غذا خوبه هوا خوبه دلمون خوشه وقتی مادر خوب باشه یعنی همه چیز خوبه …

امیــد بهترین سرمایه برای ادامه زندگی است. باد با چراغ‌ خاموش کاری ندارد اگر در سختی هستی این را بـدان که روشنی

زِق زِق کردن! یک وقتهایی آدم غمش می آید. بغض میکند. مچاله میشود در هم. از آن بالاتر این است که چشم آدم خیس شود. یعنی زورِ آن غم حسابی به جان آدم چربیده! جزش را دراورده! یک پله آن ورترش هق زدن است! آنجا دیگر کار دل بیخ پیدا کرده. گلویت هم سرلج می افتد. نفست را می بُرَد! حالا همه فکر میکنند تهش همین است! اما بین خودمان بماند که من چند وجب آن طرف ترش را هم دیده ایم! زق زق کردن..... 💔

نوشته ای از اعماق جان

- خدایا ما رو جز کسانی قرار نده که خواب رو از چشم و قرار رو از قلب بنده هات میگیرن

آن روزها که یونس در دل ماهی بود؛ دلش تنگ نمیشد؟ دلش نمیگرفت؟ روزهایش را چگونه به شب رساندی خدا؟ تنهایی‌هایش را، دلِ گرفته‌اش را، اشک‌هایش را، ... . ورژنِ خدایی تو که عوض نمی‌شود، نسخه ی ارتقا یافته که نیستی که مثلا نسبت به نسخه‌ی قبلی یک سری معایب داشته باشی و یک سری مزایا. مثلا بگوییم خدای ورژِن یونس تا توی دل نهنگ هم آنتن میداد ولی به زمان محمد که رسید باید میرفت روی قله ی کوه، توی غار چند روز معتکف میشد تا خدایش آنتن بدهد. نه تو همان خدای یونسی، همان خدایِ پاهای اسماعیل، همان خدای نگران ساره، تو همان خدای موسی در رودی، همان خدایی که زینب را صبر داد. خدایا آرامم کن

❤️مولود مصطفی❤️ 《قسمت بیست و یکم》 پلک روی هم گذاشتم و با سر اشاره کردم که میتواند خودش چادر را از کمد بردارد. با ذوقی که در پاهایش دمید و او را از جا پراند، به سمت کمد رفت و همانطور که میگفت: ظهر آدینه که شدید مهمون و دلخوشی چهار دیواری ما. شاید منم محض خوشحالی بابام، بشم شبیه دختر حاجی و یه چادر بندازم روی شونم! درب کمد را باز کرد. تردید پابرهنه دوید در دلم. نمیدانستم درست شنیده‌ام یا نه... - آدینه؟ مهمون شما؟ + بی‌بی خبر نداده بهت؟... بعد از تموم زحمت‌هایی که حاجی کشیده و حالا هم منت گذاشته و ما تونستیم بشیم یار غار جگر گوشش. وقت این بود که بشکنه قفس این دوری و بیاید کمی نزدیک تر. زیر سایه‌ی مژگان شما، از سفره کوچیکمون نون برداریم و نرم کنیم توی پیاله و بخوریم! همانقدر که معاشرت با او، سه نوبت در هفته، توانسته بود بخش بزرگی از تنهایی هایم را پر کند و او عمیقا شبیه به عطر خوش اردیبهشت، احوال اتاقم را عوض کرده بود، دیدن برادرش ، دهانم را گس میکرد. حاج بابا اگر چشمش میگشت و میدید که مصطفی مهر چطور با نگاه من را میپیچید میان نان و میبلعید و بعد با آن لحنی که بوی از ادب و اداب نبرده بود من را به حرف میکشید، رود خون راه می افتاد... ادامه دارد.......

همِہ ما آدما اومدیم تو این دنیا تا امتحان بِشیم، یروز با پولمون یروز جونمون، یبارم خونوادمون! ڪسے ڪہ دوسش داریم یا صداش میزنیم عِشق، ازین قاعده مستثنا نیست! تو تموم امتحانا جون میڪنیم آخرش بہ خیر تموم شہ و پول و جون یا خونوادمون بدون خط و خش بمونن برامون! تو مورد آخرم جاے لجاجت و دست بردن بہ ڪارایے ڪہ از خود واقعیتون دوره ، صبر ڪنید! مثِ تموم امتحاناے دیگہ هُل بدید دردتون رو تو بغل خُدا تا خودش درستش کنه. حتی اگه نموندن برامون و رفتن... تموم میشہ سختیش ... خداے قبل امتحان، بعدشم باهاتہ ...

من تعریف درست و دقیقی از دلتنگی را در کتابی از جبران خلیل جبران، آنجا که میگوید: به نظر می‌رسد من با تیری در قلب زاده شده‌ام، تیری که تحمل فشار آن در قلب دردناک است و خارج کردنش کُشنده... تعریفی زیبا از دلتنگی❤️

❤️ مولودِ مصطفی❤️ 《قسمت بیست و دوم》 مهتاب دور شمسی، قمری با چادر زد و گفت: مولود...... تابحال زیارت شمس و الشموس رفتی؟ آقا جانم هرموقع نمره خوب تو کارنامه‌مون میکاشتیم، قول زیارت به من و مصطفی می‌داد که عزرائیل مهلتش نداد. با لبخند به ابرهای در حرکت پشت پنجره خیره شدم؛ انگار خاطره کودکی با مادرم در ذهنم خودنمایی می‌کرد. خدا خیر دهد مادرم را.... آن وقت‌ها که سه، چهار ساله بودم، پشت دمپایی‌ام را کش می‌انداخت تا وقت دویدن میان راه جا نمانند، چادر گل ریز سرم می‌کرد و همانطور که چتری‌هایم را شانه می‌زد، میگفت: می‌رویم پابوس آقا! برای شفای آقاجانت دعا کنیم. آقا هر چه بخواهیم می‌دهد! من هم به خیالم آقا، مردی با پیراهنی بلند که می‌توانستی دنیا را در جیب ‌های بزرگش پیدا کنی! دستم را می‌گرفت، راه می‌افتادیم برویم دیدن آقا! صحن گوهر شاد! مادر میگفت: اقا بیشتر از من دوستت دارد! بیشتر از بابایت! هر وقت صدایش کنی، هر کجا که باشی جوابت را می‌دهد و من فکر می‌کردم نکند وقتی حتی شبها بیدار می‌ماند‌ و به ما گوش می‌کند، خسته شود! جلوی دهانم را می‌گرفتم، سرم را می‌کردم زیر پتوی پشمی‌ام و میگفتم: بخواب! من به هیچ کس نمی‌گویم! کمی که بزرگتر شدم و قد کشیدم، فهمیدم آقا جز آنکه تمام اسباب بازی‌ها و نقل ونبات و شیرینی‌ها در دستهایش جا می‌شوند و میتواند، ده تا و حتی هزارتا بیدار بماند اما مثل آقاجانم که اگر یک شب نخوابد سگرمه‌هایش در هم می‌رود،دعوایت نکند! زیر عبایش، در جیب‌هایش چیزی بیشتر از شکلات دارد! از مادرم پرسیدم می‌شود آقا را بغل کرد؟ مادرم خندید لپم را نیشگون گرفت و گفت: هرکس می‌رود دیدن آقا اول بغلش می‌کند، تو مگر می‌روی خانه حاج بابایت اول بغلت نمی‌گیرد!؟ برق نگاه مهتاب نشان میداد حرفهایم عجیب به دلش نشسته است. اولین بار کفشهایم را خودم بردم کفشداری برای امانت، زیر لب گفتم: آدم با کفش نمیرود بغل آقاجانش! آن وقت نمی‌تواند کولش بگیرد یا در هوا تابش دهد! بزرگتر که شدم مادرم نبود اما بی‌بی یادم داد آدم‌ها فقط کفش‌هایشان را نمی‌دهند امانتی، دلشان را هم می‌دهند! وقتی میشکند، خاک میگیرد، گوشه‌هایش کج و ماوج میشوند؛ میروند میدهند دست آقا و قول یه دانه سالمش را می‌گیرند. حاج بابا هم جواب بی‌بی را می‌داد که، آقا هم میبردشان یک گوشه‌ای یواشکی، از قلب خودش تکه‌ای بر می‌دارد و می‌گذارد در سینه‌اش و می‌گوید: برو بگو ضامنت می‌شوم. ادامه دارد.....

نقد و نظری دارین پی وی منتظرم

ممنون دوستان بابت نظراتتون😁

کدام آدمی می‌تواند بگوید به عِشق محتاج نیست؟ آدمیزاد بدون عاشقی شبیه به عروسکی می‌شود که هی کوکش میکنی تا کمی بچرخد. راه برود. بخندد و هرروز صبح به جبر، به تکرار به دنیا سلام کند! زندگی بدون دوست داشتن ملال آور است عزیز من! پس تو چطور میتوانی وقتی دستم را دراز میکنم تا سر انگشتان ظریفت را بفشارم و با هم در کوچه های خزان زده بدویم و بخندیم. کنارِه میگیری؟ خودت را دریغ نکن. نگو که باید بروم لباس هارا به بند آویز کنم. نگو پس کی خانه را از گرد و خاک بروبم! بیا و گرد از جان من بگیر. تو اگر هرصبح بوسیدن گلبرگ گونه هایت را از من بگیری، اگر نان و پنیر شور در دهانم نگذاری و چایم را شیرین نکنی. ریشه زندگی مان خشک میشود. تو دیگر سبز نخواهی بود و من رمقی برایم نخواهد ماند تا آواز گیلگی بخوانم و تو بچرخی و دامن بچرخانی... زندگی بدون دوست داشتن نمیشود جانم! #واگویه

بنظرم‌‌ برای‌ِ کانسپت‌ دلتنگی،‌ واژه‌ خوبی‌ پیدا نکردن!‌ باید‌ یه‌ کلمه‌ کوچیک‌تر‌‌ میومد‌ جاش... که‌ نشون‌ بده‌ حال کلافگی‌ رو، نشون‌ بده‌ احوال‌ بی‌ احوالی‌ رو! مچاله‌ شدن‌ دلت‌ رو! میگیری‌ چی‌ میگم؟! مثلا اون‌‌ لحظه‌ که‌ هی‌ دور‌ خودت‌ میچرخی‌ و‌ نمیتونی‌‌ به‌ کسی‌ بگی‌ دقیقا‌ چته! دلت‌‌ برا‌ چی‌ شده‌ قد ارزن‌! اون‌ کلمه‌ رو‌ بگی‌ و خلاص!‌ یه‌ واژه‌ مثل‌ [آه] . همین!‌ که‌ بعدش‌ بدون‌ توضیح‌ اضافی‌، هرکس‌ پرسید‌ چته‌!‌ بگی‌ [آه‌] از‌ صداش... آه‌ از‌ نگاهش... بعد‌ دیگه‌ اونجایی‌ که‌ آه‌‌ اثر‌ نکرد. بگی‌ [آخ]! این‌ آخ‌ یعنی‌ همون‌: [ کس‌ در‌ همه‌ آفاق‌ به‌ دلتنگی‌ من‌ نیست] #واگویه

حالمون بد شد از بد حالی... هی میخونه میرن آدما! کجا میرن؟! جایی رو ندارن که برن! [ میان ] خوبهههه!

و من عمیقا احتیاج دارم به یکدفعه آمدن، سر زده رسیدن به یک اتفاق از پیش تعریف نشده. من نیاز دارم که شبیه قالی خاک گرفته که یک دفعه میتکانی‌اش، دستی از راه برسد روحم را بگیرد بتکاند. با یک‌دفعه آمدنش. بی خبر بوسیدن... بی مقدمه بگوید من هم دوستت دارم! در تمام این روزها، در تمام مدتی که منتظرم بودی، من هم دوستت داشتم! آه... من خاک گرفته ام و عمیقا به آمدنت محتاجم! #واگویه از اعماق وجود😆

حضرت مادر! می‌گویند شما انار دوست دارید. ماهم امشب، برایتان دانه‌های اشکمان را انار کرده‌ایم.... می‌شود از بهشت زیرپاتان، یک دعای فرجِ مستجاب، برای دنیای ما بچینید ؟!🌱 #یلداتون_فاطمی

شاملو یه جایی به آیدا میگه: «باید ماند و به تو ثابت کرد که با موی سفید هم زیبایی!» خلاصه که اینجوری عاشق باشین...

❤️مولود مصطفی❤️ 《قسمت بیست و سوم》 روی پنجه پا ایستادم و آخرین گلدان شمعدانی را با کاسه فیروزه‌ای آب دادم. همانطور که با دست دامن گلدارم را کمی بالا میدادم با دست دیگر در ایوان را پشت سرم بستم و وارد اتاق شدم. از لای درز در بی‌بی را دیدم. پای سجاده نشسته و قرآن روی رحلش باز مانده؛ سر در یقه‌ی پیراهن سفیدش شبیه به مادر مرده‌ها گریه می‌کند. شربت بیدمشک را داخل لیوان‌ پایه بلند دور طلایی ریختم و برایش بردم. دست گذاشت روی شانه‌اش که بی هوا از جا پرید. گفتم: بی‌بی، بلاگردانت، به جان حاج بابا دلم ریش شد.... تسبیح‌اش را گذاشت میان صفحات قرآن، صدایش خزان شد! خشک! شبیه به باغ میرزا... آه بلندی کشید. میدونی مولود دلم تنگِ پدرته. اون وقت‌ها پدرت ریزه میزه و تخس بود. تابستونا سرتا تهش توی جوی آب کنار خونه بود. با رکابی وول میزد. منم با چادر گلدار ریز در کوچه دنبالش میدویدم تا حوله کوچکی روی تنش بندازم و لقمه نان و پنیر و سبزی در دهانش بچپانم. اون قدر آفتاب به کله تاسش میزد که سرخ می‌شد. تصور پدر با حرفهای بی‌بی لبخند عمیقی را بر لبم آورد. انگار که بی‌بی دوباره غرق گذشته شده باشد ادامه داد: گاهی که سَر بازی هفت سنگ دست و پاش را زخمی میکرد، اول یکی روی دست و صورت خودم میزدم بعداز اینکه تمام سر و تنش را وارسی میکردم که نشکسته باشد یکی میزدم پس سرش! بی‌بی خیلی دمغ بود. انگار لنگ این بود که دست روی دلش بزاری. دست روی چارقد گل ریزش کشیدم؛ بی‌بی میگن درد تموم میشه جاش میشینه راحتی! نه! فقط یروزایی شدتش کمتره! خیال ورت میداره اِه! تموم شد! ولی اگه خوب دور و برت نگاه کنی میبینی خرده ریزه از جاهای دیگه مونده که جنسش همون غصه است. با صدای کلون در من و بی‌بی از جا پریدیم . ادامه دارد.....