⚜️ ڕاه ســعــادتـــ ⚜️
📘 #از_آدم_تا_خاتم📖 📝 #پارت_صد_وبیست_وششم 🔻 #نَسَب_خضر_و_خصائص_او 🔸خضر هنگامی که دری🚪بسته بود، از
📘 #از_آدم_تا_خاتم📖
📝 #پارت_صد_وبیست_وهفتم
🔻 #نَسَب_خضر_و_خصائص_او
🔸روزی موسی در #کوه_طور🏔 مشغول مناجات🤲🏻 با خداوند بود
💫خداوند به او فرمود✨
👤 #فرزند‌عمران_دروغ_گفته‌است،
☝🏻آن کس که ادعا میکند مرا دوست دارد 💓اما #نیمه‌های_شب🌌 در خواب😴 است
🤔 آیا هیچ #عاشقی دوست ندارد در #خلوت با #معشوق خود #گفتگو کند.
من #دوستداران خود را به خوبی میشناسم،✅
👈🏻 آنها #نیمه‌های_شب با من #مناجات🤲🏻 می‌کنند.
🍃 #موسی_پرسید:
بار خدایا کسی که با زبان و قلبش♥️ تو را یاد میکند، #پاداشش_چیست؟ 🤔
💫 #فرمود؛
✨👈🏻 #روز_قیامت او را کنار خود، #زیر_سایه_عرش مستقر میکنم😊.✔️
🍃 #موسی_پرسید؛
کسی که به تلاوت آیات و حکمت های تو مشغول شود #پاداش_او_چیست؟🧐
💫 #فرمود؛
✨همچون #برق⚡️ او را از #پل_صراط می گذرانم.✔️
🍃 #موسی_پرسید؛
کسی که #چشمانش از ترس تو #همواره_گریان😭 است؟⁉️
💫 #فرمود؛
✨ چهره‌اش را به آتش جهنم🔥 #نزدیک_نخواهم‌کرد❌
🍃 و #موسی_پرسید؛
بار الها #پاداش_کسی‌که بخاطر ترس😰 از بزرگی و عظمت تو وضو بگیرد #چیست؟⁉️
💫 #فرمود؛
✨ روز قیامت #نوری✨ از میان ابروانش در محشر ساطع میشود.✔️
👥بنی اسرائیل نزد موسی آمدند و از او خواستند تا #وقت_نزول_باران ⛈زودتر شود و باران ببارد.
🍃 موسی درخواست آنها را با خدا در میان گذاشت.
⏳چیزی نگذشت که #بارانی_تند⛈ بارید و #ساقه‌های_زراعت🌾 آنها به اندازه #درختان🌳 شد و حاصل تلاش آنان برای برداشت محصول #از_بین_رفت.❌
👥بنی اسرائیل از #خسارت زیادی که بر آنها وارد شده بود.
نزد موسی #شکایت_کردند.
💫 خداوند در آن لحظه بر موسی #وحی_فرستاد؛
✨ ☝️🏻ای موسی #قوم_تو به تقدیر و مشیت من #قانع_نیستند.❌
🍃موسی در گفتگو با خداوند گفت؛
بار خدایا #نعمت‌های_زیادی بر این بندگان👥 ارزانی داشتی و کسی در دنیا 🌎تا این حد مورد لطف قرار داده نشده ❌و امتی را به اندازه امت من دوست نداری.
💫 #خداوند_فرمود؛
✨همانا که #امت_محمّد و #آل_محمّد بر تمام انبیاء و فرشتگان فضیلت دارند.✅
🍃موسی از خداوند پرسید؛
☝️🏻آیا تو به من نزدیکی تا به #نَجوا بخوانمت یا در مکانی دور به سر می بری تا با #صدای_بلند🗣 بخوانمت؟⁉️
💫 #خداوند_فرمود؛
✨ من #همنشین کسی 👤هستم که #مرا_یاد_کند ✅
و در روزی که همه چیز آشکار شود، به یاد کسانی خواهم بود که #محبت مرا در #دل❤️ داشتند، ✔️
🔸خداوند به وسیله #124هزار_کلمه با موسی سخن می گفت و او در مدت چند شبانه روزی🌃 که به #مناجات با خداوند مشغول می شد، لب به هیچ طعامی نمیزد✋🏻
ادامه دارد....
_☀️ 🌤 🌥 ☁️ _
┈─➤🌿⊱•❁•─ 🥀─•❁•⊰
ڪپے‌بہ‌نیت‌ظہوࢪ#امام_زمان
⛥ߊࡋࡋܣُܩَ ࡃَܟ᳝ߺّࡋ ࡋ၄ࡋܢߺِِّ࡙ࡏ ߊࡋܦ߭ܝّܟ᳝ߺ
╔═ೋ✿࿐
⛥ @masirsaadatee
╚🦋⃟ٖٜٖٜٖٜ🌤════ೋ❀⛥࿐
⚜️ ڕاه ســعــادتـــ ⚜️
🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت460 خود منم سال هشتاد و هشت دقیقا همین مشکل برام پیش اومد. هنوز هم وقتی ب
🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت461
همین که با نرگس وارد ساختمان شدیم مادر شوهرم در آپارتمانش را باز کرد و با لبخند گفت:
—بیاید اینجا! می خوام براتون اسفند دود کنم.
هدیه خودش را در آغوش مادرش پرت کرد و من نگاه متعجبم را به نرگس دادم.
—چی شده مامان این قدر مهربون شده؟!
نرگس بوسه ای بر گونه ی دخترش زد.
—بنده ی خدا مامان که همیشه مهربونه.
—إ...! پس چرا من این طور فکر نمی کردم.
خندید.
—مشکل دقیقا همین جاس، چون این طور فکر نمی کردی. اگه فکر کنی اتفاق میفته.
آن شب یک دورهمی لذت بخش داشتیم. آخر شب علی زیر گوشم گفت:
—دیگه بریم بالا، برات یه غافلگیری دارم.
فوری از جایم بلند شدم و از همه خداحافظی کردم.
علی شگفت زده دنبالم آمد.
در را که باز کردم وارد خانه شد و گفت:
—از وقتی فهمیدی داری مادر می شی چقدر حرف گوش کن شدی؟!
در را بستم و با خنده گفتم:
—زهر چشمی گرفته ای که مپرس.
علی خنده کنان به اتاق رفت و بسته ی کادو شده ای را آورد و به طرفم گرفت
—به خاطر مادر شدنت، ناز بانو!
روی مبل نشستم و باشوق هدیه را گرفتم و باز کردم. یک پیراهن بارداری زیبا همراه کتابی در مورد چگونگی گذراندن این دوران بود.
عاشقانه نگاهش کردم.
—تو همیشه یه قدم از من جلوتری، ممنونم.
کنارم نشست.
—امروز خیلی اذیت شدی. البته ناخواسته بود.
دلم می خواد این دوران رو با آرامش بگذرونی. چند روزی که گذشت رو فراموش کن.
با گوشه ی چشمم نگاهش کردم.
—اصلا فکر نمی کردم این قدر بلا باشی و همچین نقشه ای برام بریزی!
لبخند زد.
—چاره ای برام نذاشتی.
—چطوری دلت اومد؟ من که هیچ وقت نمی تونم با کسی که دوسش دارم همچین کاری بکنم.
آه سوزناکی کشید.
—من فقط خواستم واقعیت رو بهت نشون بدم.
—ولی توی این مدت به خاطر نقشی که بازی کردی بهم دروغ گفتی.
—مگه این همه فیلم می بینی دروغ نیست؟
وسایل را روی میز گذاشتم و سرم را به بازویش تکیه دادم.
—ولی زندگی ما فیلم نیست. خیلی به من سخت گذشت. فکر کردم دیگه دوسم نداری.
دستش را دور کمرم حلقه کرد.
—تجربه ی زندگی خیلی چیزا بهم یاد داده. دلم می خواد توام یاد بگیری و از تجربه های من استفاده کنی. نه این که خودت تجربه کنی.
سرم را بلند کردم و نگاهش کردم.
با دستش سرم را دوباره روی بازویش جا داد.
— این فکر دوست داشته شدن یا دوست داشتن یه وابستگی در انسان به وجود میاره که آرامش رو از آدم میگیره.
وقتی وابسته بشی همراهش استرس و اضطراب میاد.
همراهش ترس از دست دادن میاد.
ترس از دست دادن زندگیت، ترس از دست دادن همسرت، ترس از دادن هر چیزی که دوسش داری.
بیا به هم قول بدیم، از این جور ترسا نداشته باشیم.
با تعجب نگاهش کردم.
—یعنی کسی رو دوست نداشته باشیم؟!
لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت462
به چشم هایم خیره شد.
—نه طوری که اگه فکر از دست دادن بکنیم اضطراب و استرس بیاد سراغمون.
شانه ای بالا انداختم.
—ولی عشق و علاقه وابستگی میاره.
نگاهش را به روبه رو داد.
—اون که دیگه عشق نیست. اصلا عشق با وابستگی اتفاق نمیفته.
وابستگی فقط توقع و باور از دست دادن رو به وجود میاره.
نباید اجازه بدیم این باورهای اشتباه در ما رشد کنه.
دستش را گرفتم.
—این که خیلی سخته. چطوری می شه این طوری بود؟
دستم را فشار داد.
—لازمه ش اینه که باور کنیم همه چیز تو این دنیا از بین رفتنیه و ما با ترسیدن و استرس گرفتن نمی تونیم چیزی رو به زور برای خودمون نگه داریم.
اتفاقا وقتی ترس از دست دادن نباشه اون شخص برامون می مونه. تو این یک هفته خیلی فکر کردم. شبی که اون پیشنهاد رو بهم دادی یه لحظه برای از دست دادنت ترسیدم. برای همین پیشنهاد محرم شدن رو دادم.
وقتی قبول کردی باورش برام سخت بود. توی این چند روز دنبال دلیل کارت می گشتم.
فهمیدم دلیل کار تو اینه که اون قدر به من وابسته نیستی. فقط تا جایی که احساس خطر کنی صدات در میاد که اونم خوبه.
حالا من تو این مسئله از تو عقب ترم.
لبخند زدم.
—پس بالاخره من یه کار درست انجام دادم.
اخم کرد.
—کارت که اشتباه بود. منظورم اون حس و علاقته، می فهمی چی می گم؟
سرم را تکان دادم.
—فکر کنم همه ی این حرفا رو زدی تا جواب اون سوالم رو ندی که پایین ازت پرسیدم؟
خندید.
—آهان! همون که پرسیدی بچه که به دنیا بیاد کدوممون رو بیشتر دوست داری؟
—اهوم، آخه از بس ذوق می کردی یه لحظه حسودیم شد.
—اولا که جنس دوست داشتنا با هم فرق داره، بعدشم به نظرم این جور مواقع عشق از بین نمی ره اتفاقا تکثیر می شه و اون وابستگی که ازش حرف زدم کمتر می شه و عشق واقعی باقی می مونه.
—پس واسه همینه که زن و شوهرا این قدر اوایل ازدواجشون براشون شیرینه و می گن اون موقع بیشتر همدیگه رو دوست داشتیم؟
یعنی اونا وابسته ی هم بودن؟
—ممکنه!
شاید برای همین به مرور زمان دیگه از اون به اصطلاح عشق چیزی باقی نمی مونه، چون اصلا عشقی نبوده، یه وابستگی عاطفی بوده که به مرور کمرنگ شده.
.
چند روزی از آن ما جرا گذشت. نرگس حتی بعد از مرخص شدن هلما به خانه اش می رفت و با او صحبت می کرد.
از روی کنجکاوی گاهی از نرگس در مورد هلما سوالاتی می کردم.
یک روز بعد از انجام دادن کارهای روزانه، به طبقه ی پایین رفتم تا برای نرگس کمی از ترشی که مادرم فرستاده بود ببرم.
با دیدن قیافه ی ناراحت نرگس پرسیدم:
—چیزی شده؟!
لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت463
پچ پچ کنان گفت:
—بیا تو! هدیه خوابیده.
رو مبل تک نفره نشستم و نگاهی به اطراف انداختم.
روی میز چند کتاب روی هم چیده شده بود و یک دفترچه و خودکار و لپ تاپی که روشن بود.
نگاهم را به طرف آشپزخانه چرخاندم.
—نرگس جون مگه هنوز درس می خونی؟!
از آشپزخانه بیرون آمد و بشقاب میوه ای که در دستش بود را روی میز گذاشت و آرام گفت:
—درس نیست، مقاله های جدید و به روز رو می خونم و نکته هاش رو یادداشت می کنم.
—مقاله هایی که به رشته ت مربوط می شه؟
—آره، به نظر من علم اگر به روز نشه مثل آبی که یه جا بمونه، می گنده.
لب هایم را بیرون دادم.
—ولی همیشه هم این طور نیست. مثلا همین کتابای دانشگاهی که می خونیم چند ساله همینه.
—خب پایه های علم که همونه، به خصوص تو رشته ی شما. ولی ما چون با انسانا در ارتباطیم، مدام باید به روز بشیم.
پرتقالی از بشقاب برداشتم و شروع به پوست کندن کردم.
—واسه این موضوع ناراحتی؟!
صاف نشست.
—نه، راستش تو کار هلما موندم!
پرتقال را نیمه پوست کنده داخل بشقاب گذاشتم.
—مگه چی کار کرده؟
نوچی کرد.
—از وقتی از بیمارستان مرخص شده، دوباره کاراش رو از سر گرفته.
—چطور؟!
—اول که خاله ش برده بود خونه ی خودش چون خونه ی هلما مناسب زندگی نبود و خیلی کار داشت. ولی بعد با اصرار خود هلما برگشت خونه ی خودش. خاله شم هر روز بهش سر می زنه.
–همون خونه ی سوخته و داغون؟
لبش را کج کرد.
–آره، الآنم چون ساره گذاشته رفته، دیگه...
با تعجب پرسیدم:
—مگه ساره کجا رفته؟!
شانه ای بالا انداخت.
—معلوم نیست. فکر کنم شهرستان. به خاطر تهدیدایی که می شد ترسیده. هلما هم خیلی ناراحت شده. می گفت چرا من رو تو این وضع ول کرده رفته؟ خیلی به کمکش احتیاج داشتم.
دست هایم را در هم گره زدم.
—ساره قبلا بهم گفته بود که هلما حرفش رو سر قضیه ی پیام نذاشتن تو صفحه ی مجازیش گوش نمی کنه.
نرگس سرش را تکان داد.
—آره، سر همونم اختلاف پیدا کرده بودن ولی وقتی هلما بهش می گه که اصلا علی آقا نرفته بیمارستان و توی این مدت من بهش مشاوره می دادم و یه جورایی اون رو دنبال نخود سیاه می فرستادیم، دیگه بیشتر ناراحت شده. گفته من به خاطر تو جونم به خطر افتاده اون وقت تو من رو قابل ندونستی حرف به این مهمی رو بهم بگی.
نفس عمیقی کشیدم.
—پیش تو بحثشون شد؟
—آره، پیش پای تو هلما زنگ زد گفت ساره دیشب کلید خونه رو آورده داده و گفته دوباره میثم تهدیدش کرده واسه همین یه مدت می خواد بره شهرستان زندگی کنه.
نوچ نوچی کردم.
—پس چرا با من خداحافظی نکرد؟ نکنه فکر می کنه منم همه چی رو می دونستم و بهش نگفتم؟!
نرگس سرش را تکان داد.
—به هلما گفته دیگه نمی خوام تلما رو درگیر کنم. اون به اندازه ی کافی اذیت شده واسه همین کلا سیم کارتم رو عوض می کنم. گفته از طرفش از تو خداحافظی کنه.
الان مشکل این جاست که نمی دونم با هلما چی کار کنم؟ برداشته از خودش، از خونه ش عکس گرفته گذاشته تو صفحه ش و بر علیه استاد و گروهی که توش بوده صحبت کرده. اون جا حرفایی زده که به مذاق اونا خوش نیومده. گفته اونا من رو سوزوندن و این بلاها رو سرم آوردن.
مثل این که گروه اونا کلی ریزش داشته، چند نفرم به اعتراض باهاشون درگیر شدن. خلاصه مشکلات زیادی به وجود اومده.
هر چی بهش می گم دست از سر اونا بردار! بذار پلیس کار خودش رو بکنه، گوش نمی کنه. می گه من فقط می خوام همه بفهمن اونا چه بلایی سر شاگرداشون میارن.
پوفی کردم.
—توام درگیر شدیا؟!
–چاره ای نداشتم. می دونی الان هزینه ی مشاوره چنده؟ هلما تمام حقوقش رو هزینه ی درمانش می کنه.
–البته هلما هم حق داره نرگس، باید ذات اونا رو به همه نشون بده. بیچاره هلما رو از زندگی ساقط کردن. دیگه اون چه امیدی داره آخه؟
نوچی کرد.
–درسته، ولی هلما خودش اونا رو انتخاب کرد. زوری که نبود.
ابروهایم بالا رفت.
–ولی اونا فریبش دادن.
نرگس اخم ریزی کرد.
–نمی تونم حرفت رو قبول کنم چون علی آقا اون روزا خیلی باهاش صحبت می کرد، حتی بنده خدا چقدر وقت گذاشت، با مدرک دستشون رو برای هلما رو کرد.
ولی هلما قبول نمی کرد. یه بار خود من بهش گفتم شوهرت که باهات دشمنی نداره چرا حرفش رو قبول نمی کنی؟ گفت چون شوهرم می خواد مغز من رو شستشو بده، همون طور که آقا میثاق، تو رو شستشوی مغزی داده.
لبم را گاز گرفتم.
–وا؟!...به تو گفت؟
صاف نشست.
–آره، اون با اعتقادات ما مشکل داشت. اون موقع نمی شد باهاش راحت حرف زد،
البته الان پشیمونه و راه درست رو داره می ره اما تو این مورد به خصوص بازم حرف گوش نمی ده.
نمی دونم، شایدم واقعا دلش برای جوونای درگیر می سوزه!
لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت464
فردای آن شب در آشپزخانه در حال پختن غذا بودم، گاهی هم سرکی به کتابم می کشیدم و درس می خواندم.
در خانه کوبیده شد.
با باز کردن در هدیه خودش را داخل خانه انداخت.
نرگس چادر به سر سعی کرد لبخند بزند.
—تلما جان! هدیه یه ساعت پیشت بمونه من یه سر برم پیش هلما و بیام؟
با تعجب نگاهش کردم.
—الان وقت مشاوره شه؟!
—نه، دو ساعت پیش باید می رفتم. اون موقع هر چی بهش تلفن کردم در دسترس نبود منم نرفتم. از اون موقع تا حالا صد بار بهش زنگ زدم، در دسترس نیست که نیست! به خاله ش زنگ زدم اونم بی خبر بود. بیچاره خاله شم استرس گرفت گفت حتما اتفاقی افتاده و گرنه غیر ممکنه هلما گوشیش مشکل داشته باشه یا در دسترس نباشه.
برای همین نگران شدم. زنگ زدم میثاق بیاد با هم بریم یه سری بهش بزنم. یعنی خاله ش ازم خواست. گفت خونواده ی شوهرش مهمونش هستن نمی تونه ولشون کنه، بره.
هدیه را بغل کردم.
—بذار منم بیام. هدیه رو می ذاریم پایین پیش مامان یا اصلا با خودمون می بریمش.
هدیه را از بغلم گرفت.
—راستش هدیه خودش اصرار کرد بیاد بالا ولی حالا که تو می خوای بیای، می برم می دمش به مامان. به خاطر سرمای هوا، بیرون نبرمش بهتره. توام برو حاضر شو.
همین که خواستم در را ببندم نرگس صدایم کرد.
—تلما!
در را کامل باز کردم.
—جانم.
—اول به علی آقا زنگ بزن ازش اجازه بگیر.
سرم را تکان دادم.
—اتفاقا خودم می خواستم زنگ بزنم بهش اطلاع بدم.
اخم ریزی کرد.
—اطلاع نه، ازش اجازه بگیر. کلمه ی اجازه رو حتما بگو.
لبخند زدم.
—چشم، حتما!
بلافاصله به سمت اتاق رفتم و قبل از هر کاری به علی تلفن کردم. گوشی اش را جواب نداد، به مغازه زنگ زدم.
—چرا گوشیت رو جواب ندادی؟
—دستم بند بود. مشتری تو مغازه س.
—علی جان! خواستم ببینم اجازه می دی منم همراه نرگس و آقا میثاق برم؟
–کجا؟!
ماجرا را تند تند برایش تعریف کردم.
مکث کرد.
—تو که به اونا گفتی می خوای بری که، دیگه چرا به من زنگ زدی؟
—خب اگه تو اجازه ندی نمی رم. می گم خودشون برن.
—آخه بری چی کار؟
—برم عیادتش، یه کم حال و هواش عوض بشه. حالا که ساره هم رفته خیلی تنها شده، یه سر بهش بزنم. تنها که نیستم با نرگسم.
—این علی جانی که تو گفتی مگه می شه بگم نرو؟ فقط مواظب خودت باش!
من خودم میام دنبالت.
ذوق زده گفتم:
—ممنونم عزیزم.
چقدر پیاده کردن حرف های نرگس در زندگی ام، موثر بود و احساس خوبی به من می داد.
فوری آماده شدم و به طبقه ی پایین رفتم.
داخل ماشین سکوت سنگینی برقرار بود و همین سکوت نگرانم می کرد. کاملا مشخص بود نرگس از چیزی نگران است ولی حرفی نمی زند.
جلوی در از ماشین پیاده شدیم.
آقا میثاق رو به همسرش گفت:
—من تو ماشین می شینم تا شما بیاید. نرگس التماس آمیز نگاهش کرد.
—می شه بیای بالا. فوقش پشت در آپارتمانش منتظر می مونی.
آقا میثم سری کج کرد و ماشین را قفل کرد.
نرگس کلید را داخل قفل انداخت.
با تعجب پرسیدم:
—کلید داری؟!
—آره، چون خیلی سختشه از جاش بلند بشه، خاله ش یه کلیدم به من داده.
همین طور که از پله ها بالا می رفتیم آقا میثاق گفت:
—شاید شارژ گوشیش تموم شده حوصله نداشته بزنه به شارژ، گرفته خوابیده. این وقت شب مزاحمش نباشید.
نرگس کلید را داخل قفل انداخت و هم زمان زنگ آپارتمان را هم زد.
—اون بیچاره که خواب درست و حسابی نداره. همه ی سرگرمیش همین گوشیشه. حتی می خواد بخوابه با گوشیش صوت قرآن گوش می ده. بعدشم من از بعد از ظهر دارم بهش زنگ می زنم. الانم تازه سر شبه وقت خواب نیست.
لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت465
نرگس در را باز کرد و داخل شد.
همه جا تاریک بود. کلید برق کنار در را زد و لوستر سالن روشن شد. بعد آرام صدا کرد.
—هلما جان! هلما! برات مهمون آوردما.
یک راست به طرف اتاق رفت.
با دیدن سالن خانه، ماتم برد.
هنوز آثار آتش سوزی در همه جای خانه دیده می شد. از مبل هایی که قبلا در سالن بود دیگر خبری نبود و سالن خیلی خالی شده بود.
دود گرفتگی دیوارها، خانه را ترسناک کرده بود. هنوز هم بوی دود در فضای خانه، مشام را پر می کرد.
صدای هراسان نرگس که آقا میثاق را صدا می کرد ترسم را بیشتر کرد.
آقا میثاق پا به درون خانه گذاشت و از من پرسید:
—چی شده؟!
مبهوت گفتم:
—نمی دونم! و به طرف اتاق راه افتادم.
نرگس با رنگ پریده و وحشت زده از اتاق بیرون آمد و هراسان گفت:
—میثاق زنگ بزن اورژانس، زود باش. بعد رو به من گفت:
—نرو داخل.
پرسیدم:
—مگه چی شده؟
سعی کرد آرام باشد.
—هیچی، هیچی، فکر کنم چاقو بهش زدن.
هینی کشیدم.
آقا میثاق همان طور که با تلفن صحبت می کرد داخل اتاق رفت و نرگس هم به دنبالش.
قلبم آن قدر می کوبید که احساس می کردم می خواهد از دهانم بیرون بپرد.
خودم را به در اتاق رساندم و از آن جا سرکی به داخل اتاق کشیدم.
چشم های هلما تا آخر باز بود و تمام تختش رنگ خون شده بود.
دیدن این صحنه و بوی خون باعث عق زدنم شد.
به سمت دستشویی دویدم. نرگس به دنبالم آمد. روی روشویی خم شدم. پاهایم سست شده بود و نمی توانستم روی پاهایم بمانم.
نرگس کمکم کرد از دستشویی بیرون بیایم و همان جا جلوی در، روی زمین نشستم و شروع به داد زدن کردم.
آقا میثاق از اتاق بیرون آمد و مقابلم زانو زد.
—تلما خانم! بلند شید از این جا بریم. ولی من فقط جیغ می زدم.
بالاخره بلند شد و در اتاق را بست و فوری شماره ای گرفت و شروع به حرف زدن کرد.
نرگس دست هایم را گرفته بود و نگاهم می کرد. رنگ خودش هم پریده بود و لب هایش سفید شده بودند.
جیغ های من کار خودش را کرد و یکی از همسایه ها سرکی از در خانه به داخل کشید و پرسید:
—چی شده؟!
آقا میثاق به طرف آن خانم رفت و موضوع را توضیح داد.
خانم هینی کشید و رفت. بعد از چند لحظه با یک لیوان آب آمد و جلوی دهان من گرفت.
—بخور خانم. یه کم بخور.
با آبی که به دهانم ریخت جیغ هایم تبدیل به هق هق گریه شد.
نرگس هم شروع به گریه کردن کرد و گفت:
—حتما کار همون میثم لعنتیه. نجات دادن مردم به قیمت از دست دادن جون خودش تموم شد. بیچاره تازه امید به زندگی پیدا کرده بود.
من هم گریه کنان گفتم:
—بیچاره غریب افتاده این جا. هیچ کس رو نداشت، خیلی تنها بود.
خانم همسایه همراه ما شروع به گریه کرد.
نرگس اشک هایش را پاک کرد.
—ولی دیگه تنهایی براش اهمیتی نداشت. می گفت تازه فهمیدم چطور باید زندگی کنم. می گفت با همین اوضاعمم می تونم از زندگیم لذت ببرم.
آدم با فکر و اندیشه ش زندگی می کنه نه با جسمش.
اون حالش داشت خوب می شد.
لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت466
خیلی عوض شده بود.
دوباره هق هق گریه ام بالا رفت.
با به گوش رسیدن صدای آژیر آمبولانس آقا میثاق به زور ما را از آن جا دور کرد و سوییچ را به طرف نرگس گرفت.
—با تلما خانم برید تو ماشین بشینید.
نرگس در رفتن تردید کرد.
میثاق چشم غره ای رفت و به من اشاره کرد.
—امانته دستمون. زنگ زدم علی بیاد، زنش رو تحویلش بدیم بعد هر کاری خواستی بکن. اصلا اگه خواستی می ریم بیمارستان.
داخل ماشین نشستیم.
نرگس گفت:
—نمی دونم چطور وارد خونه شده! قفل در شکسته نشده. موبایلشم نبود.
بغض کردم.
—دیگه چه اهمیتی داره؟ نرگس یعنی واقعا هلما مرده؟!
سرش را تکان داد.
—علائم حیاتی نداشت.
دوباره گریه ام گرفت. سرم را روی صندلی گذاشتم و اشک ریختم.
ماشین پلیس هم آمد و نرگس رو به من گفت:
—می شه همین جا بمونی تا من برم بالا توضیح بدم؟
سرم را تند تند تکان دادم و دوباره به صندلی تکیه دادم.
نمی دانم چقدر گذشت که در ماشین باز شد.
نگاهم که به علی افتاد، اشک در چشمانم پر شد. احساس می کردم تمام اعضای صورتم می لرزد.
کنارم نشست و در ماشین را بست.
طاقت از کف دادم و خودم را توی بغل علی رها کردم. سرم را روی سینه اش گذاشتم و صدای گریه ام بلند شد.
—علی! بیچاره هلما! بهش چاقو زدن. علی! کشتنش.
دستش را دور کمرم حلقه کرد و شروع به نوازشم کرد.
—می دونم عزیزم، آروم باش! میثاق همه چی رو برام توضیح داد. کاش نمیومدی این جا. دیدن این صحنه ها برات خوب نیست.
بعد از سکوت کوتاهی گفت:
—وقتی میثاق بهم زنگ زد پیامی که هلما برام فرستاده بود رو دیدم.
فکر می کنم اون خودش می دونست میثم می خواد بیاد سراغش.
سرم را بلند کردم.
—بهت پیام داده؟!
گوشی اش را از جیبش بیرون آورد و پیام هلما را نشانم داد. نوشته بود.
—سلام علی آقا! تو رو خدا حلالم کنید! من می دونم در حق شما خیلی بد کردم.
اما ازتون یه خواهش دارم؛ می دونم شما هنوزم این گروه های حلقه رو دنبال می کنید و در جریان کاراشون هستید پس اگه من نبودم صفحه م رو به شما می سپارم. اگه با گوشی من روشنگری کنید کسی نمی تونه پیداتون کنه. مردم باید بدونن پشت ظاهر با کلاس این گروه ها چه گرگ صفتایی مخفی شدن. نمی خوام بلایی که سر زندگی من و امثال من آوردن، سر کس دیگه ای بیاد.
من گوشیم رو از دسترس خارج می کنم و روی حالت ضبط صدا می ذارم. برای پیدا کردن گوشیم بالای کمد لباس رو نگاه کنید. یه وصیت نامه هم نوشتم همون جا گذاشتم. وصیت کردم خونه م مال ساره باشه.
با تعجب نگاهش کردم.
—بیچاره، یعنی خودش می دونسته؟!
—احتمالا هر روز میثم تهدیدش می کرده.
—ممکنه پلیسا اجازه ندن بری گوشی رو برداری.
گوشی خودش را در جیبش گذاشت.
—اتفاقا اگر صداشون ضبط شده باشه کمک بزرگی به پلیس می کنه. پلیسا فقط اطلاعات می خوان. بعد که پیام هلما رو بهشون نشون بدم بهم برمی گردونن.
پرسیدم:
—می خوای کارش رو ادامه بدی؟ هلما جونش رو سر این کار گذاشت.
نگاهش را به چشم هایم داد.
—اگه یه کار درست در تمام زندگیش کرده باشه، همین کار بوده. باید جلوی ظلم ایستاد و گرنه منم با اونا و گروه شیطانی شون هم دستم. چون در جریان کاراشون هستم.
می دونی تا حالا چند نفر به خاطر بلایی که این گروه سرشون آوردن، خودکشی کردن یا زندگی شون از هم پاشیده؟
نمونه ش همین دوستت ساره. مگه نگفتی از ترس آبروش معلوم نیست کجا با خونوادش آواره شده.
اونا میثم رو می گیرن ولی با دستگیری اون یا حتی گروهش این بلاها جمع نمی شه. تا وقتی آدمایی هستن که فریب حرفای میثم رو می خورن پس امثال میثم ها تموم نمی شن.
هر دو دستم را دور کمرش حلقه کردم.
—اگه بلایی سرت بیاد من می میرم.
صورتم را با دست هایش قاب کرد و نگاهش را در چشم هایم چرخاند.
—وقتی راه درست رو انتخاب کنیم دیگه متعلق به خودمون نیستیم و برای راهی که انتخاب کردیم می میریم نه برای همدیگه. رفتن تو این مسیر درد داره ولی نباید ناله کنیم. اگه شکایت کردیم یعنی اسیر اون درد شدیم و راهمون رو فراموش کردیم.
درست مثل عشق...!
هیچ کس از تلخی و سختی عاشقی حرفی نمی زنه همه می گن شیرینه.
با حرف های علی آرامش گرفتم و به عادت خودش چشم هایم را باز و بسته کردم.
—پس اجازه بده تو این راه همراهیت کنم. من همون روز که شکل اون پروانه رو روی گلدون اتاقت کشیدم فهمیدم عاشقی کردن با تو سخته. لبخند زدم و ادامه دادم:
—ولی شیرینه.
او هم لبخند زد.
—منم همون روز بهت گفتم تو اوج، پرواز کردن خیلی تمرین می خواد ولی وقتی یاد بگیریم خیلی لذت بخشه. از اون بالا این زمین با تمام تعلقاتش برامون ارزشی نداره. وابسته ی عزیزامون نیستیم ولی عاشقانه دوستشون داریم.
لیلافتحی‌پور
┈─➤🌿⊱•❁•─ 🥀─•❁•⊰
ڪپے‌بہ‌نیت‌ظہوࢪ#امام_زمان
⛥ߊࡋࡋܣُܩَ ࡃَܟ᳝ߺّࡋ ࡋ၄ࡋܢߺِِّ࡙ࡏ ߊࡋܦ߭ܝّܟ᳝ߺ
╔═ೋ✿࿐
⛥ @masirsaadatee
╚🦋⃟ٖٜٖٜٖٜ🌤════ೋ❀⛥࿐
ســــلام دوســـتــــــان عـــــزیـــــــز
خـــلاصـــه بعد از مدتها این #رمان هم به پــــــــــایــــــــان رسید😊
🌸🌸🌸🌸🌸
سلام دوستان عزیزم.
با تموم شدن رمان "برگرد نگاه کن" خواستم از همتون بابت حمایتتون تشکر کنم.
این رمان گوشه ایی از حقیقت زندگی عده ایی بود که ناخواسته وارد گروههایی شدند که در ظاهر سعی در رشد افراد داشتند ولی باطنشون چیز دیگری بود و هست.
که برای کشف باطن اونها خیلی ها قربانی شدند و می شوند. جالبه بدونید که هنوز این فرقه ها در حال فعالیت هستند.
قربانیانی که گاهی آسیبهایی که بهشون وارد شده جبران ناپذیره.
هدف از نوشتن این رمان آگاهی دادن به
مخاطب بود که البته سعی شده بود همه‌ی واقعیت گفته نشه، چون واقعیت حقیقی چیزی تلخ تر از این رمان هست.
برای نوشتن این رمان روزاهای زیادی وقت صرف شده و تحقیق شده.
امیدوارم از خوندنش لذت برده باشید.
آرزوی عافیت برای همتون میکنم.❤️
🌸🌸🌸🌸🌸🌸