پستهای روز یکشنبه(خانواده وازدواج)👆 روز دوشنبه( #سواد_رسانه )👇

🌀 نتیجه اعتیاد اینترنتی در چین... 🔹 در #تصویر_نوشت بالا بخوانید. #اعتیاد_مدرن ‌❣ @Mattla_eshgh

#ادوارد_اسنودن جاسوس فراری سازمان امنیت ملی آمریکا ▪️ادوارد اسنودن یکی از افسرهای اطلاعاتی nsa است که از آمریکا فرار کرد و به چند کشور درخواست پناهندگی داد روسیه درخواست پناهندگی او را پذیرفت او در کنفرانس های بین المللی افشاگری میکند با سند و مدرک #آژانس_امنیت_ملی_آمریکا ‌❣ @Mattla_eshgh

🌀 #قبیح_شناسی | به نظر شما حجاب فقط در پوشوندن مو خلاصه می‌شه؟! یه عده ازین بلاگرا خیلی آهسته دارن مارو به سمت حجاب ترکیه‌ای می‌برن و خودمون هم متوجه نیستیم ! #تبرج #نرمالیزاسیون #اسلام_آمریکایی ‌❣ @Mattla_eshgh

📌چه کنیم #هک نشویم ؟ ◽️آپدیت سیستم عامل ◾️عدم نصب اپلیکیشن های مشکوک ◽️دانلود اپلیکیشن از گوگل پلی و اپ استور و بازار ◾️ بررسی اپلیکیشن های نصب شده روی دستگاه ◽️ پسورد گذاری روی اپلیکیشن ها ◾️غیر فعال کردن قابلیت های ذخیره پسورد و لاگین خودکار ◽️ به هر شبکه وای فای متصل نشوید ◾️گوشی را روت یا جیلبریک نکنید ◽️از آنتی ویروس و فایروال استفاده کنید ◾️ به دسترسی اپلیکیشن ها دقت کنید ◽️اتصال بلوتوث گوشی را خاموش کنید ◾️ کنترل مصرف اینترنت اپلیکیشن ها ‌❣ @Mattla_eshgh

#از_روزی_که_رفتی نویسنده : سنیه منصوری #قسمت سوم 🍃آیه وارد اتاق شد: _از دکتر صدر مرخصی گرفتم؛ البته بعد از برگشت دکتر از سمینار! بعد اون تعطیلات، من تا چند وقت بعدش نمیام، دارم میرم قم پیش بابام! آقامونم که باز داره میره سوریه! دل و دماغ اینجا و کار رو ندارم. مراجعام رو هم گفتم بدن به تو، کارتو قبول دارم رها بانو! رها ابرویی بالا انداخت و گفت: _حالا کی گفته من جور تو رو میکشم؟ آیه تابی به گردنش داد: _باید جور بکشی! خل شد پسرم از دست و تو و اون سایه. سایه اعتراض کرد: _مگه چیکارش کردیم؟ تو بذار اون بچه بشه، اون هنوز جنینه! جنین! همچین دهنشو پر می کنه میگه پسرم که انگار چی هست! آیه چشم غرهای به سایه رفت: _با نینی من درست حرف بزنا! بچه م شخصیت داره! رها دلش ضعف رفت برای این مادرانه های آیه! صدایی رها را از آیه اش جدا کرد. دقیقا وسط تمام بدبختیهایش فرود آمد. -خانم رها مرادی، فرزند شهاب... گوشهایش را بست! بست تا نشنود صدای نحسی که درد داشت کلامش! دیگر هیچ نشنید. شنیدنش فراتر از توان آدمی بود. -رها! این صدا را در هر حالی میشنید! مگر میشود صدای توبیخ گر پدر را نشنود؟ مگر میشود نشنود ناقوسی را که قبل از تمام کتک خوردنهایش میشنید؟ این لحن را خوب میشناخت! باید بله میگفت؟ بله میگفت و تمام میشد؟ بله میگفت و به پایان می رسید؟ بله میگفت و هیچ میشد؟! بله ، اجازه نگرفت از پدری که رها را بهای رهایی پسرش کرد. صدای ِکل نیامد... کسی نقل نپاشید... تبریک نگفتند... عسل نبود... حلقه نبود... هیچ نبود! فقط گریه بود و گریه... صدای مادرش را میشنید؛ سر بلند نکرد. سر به زیر بلند شد از جایش. قصد خروج از در را داشت که کسی گفت: _هنوز امضا نکردی که! کجا میری؟ صدا را نمیشناخت؛ حتما یکی از خانواده ی مقتول بودند، یکی از خانواده ی شوهرش! به سمت میز رفت و خودکار را برداشت و تمام جاهایی را که مرد نشان میداد امضا کرد. خودکار را که زمین گذاشت، دست مردانه ای جلو آمد و آن را برداشت؛ حتما دست شوهرش بود. افکارش را پس زد. صدای پدر را شنید که دربارهی آزادی دردانه اش حرف میزد. پوزخندی زد و باز قصد بیرون رفتن از آن هوای خفه را داشت که صدایی مانع شد: _کجا خانم؟ کجا سرتو انداختی پایین و داری میری؟ دیگه خونه ی بابا نیستی که خودسر باشی مثل اون داداش عوضیت! دنبال من بیا! و مرد جلوتر رفت! صدایش جوان بود. عموی مقتول بود؟ این صدا صدای همسرش بود؟ چشمش به کفشهای سیاه مرد بود و می رفت. مردی با لباسهای سیاه که از نویی برق میزد. لباسهای خودش را در ذهنش مرور کرد... عجب زن و شوهری بودند! لباسهای مستعمل شده ی خودش کجا و لباسهای این مرد کجا! رد مقابل ماشینی ایستاد و خطاب به رها گفت: _سوار شو! و رها رسوار شد. رام بودن را بلد بود! از کودکی به او آموخته بودند اینگونه باشد؛ فقط آیه بود که به او شخصیت میداد؛ فقط آیه بود که دردها را درمان بود.

🍃 تمام مسیر به بدبختیهایش فکر میکرد. سرد و خالی بود. برای همسری نمیرفت، برای کلفتی میرفت. میرفت که تمام عمر را کنار خانوادهای سر کند که لعن و نفرینش میکردند. کنار مردی که نه نامش را میدانست نه قیافه اش را دیده بود. دوست نداشت چیزی از او بداند... بیچاره دلش! بیچاره احسان! نام احسان را در ذهنش پس راند؛ نامی که ممنوعه بود برایش! گناه بود برایش! آیه یادش داده بود...-وقتی اسم مردی بیاد روی اسمت، مهم نیست بهش علاقه داری یا نه، مهم اینه که بهش متعهد شدی. و رها متعهد شده بود به مردی که نمیدانست کیست؛ به کسی که برادرش برادرزاده اش را کشته بود. رها خیانتکار نبود، حتی در افکارش! ماشین که ایستاد مرد پیاده شد و در را بست؛ منتظر ایستاد. رها در را باز کرد و آهسته بست... بسته نشد، دوباره باز کرد و بست... باز هم بسته نشد. -محکمتر بزن دیگه! در را باز کرد و محکمتر زد. در که بسته شد صدای دزدگیر را نشنید. مرد که راه افتاد، رها به دنبالش وارد خانه شد. خانه دو طبقه و شمالی ساخت در مقابلش ایستاد. َ حیاط کوچکی داشت. وارد خانه که شدند سرش پایین بود و به مردی که مقابلش بود نگاه نکرد. ایستاد تا بشنود تمام حرفهایی را که میدانست. -از امروز بخور و بخواب خونه ی بابات تموم شد. و رها فکر کرد مگر در طول عمرش بخور و بخواب داشته است؟ اصلا مفهومش را نمیدانست. تمام زندگیاش کار و درس و کار بوده... -کارای خونه رو انجام میدی، در واقع خدمتکار این خونه ای! این چادرم دیگه سر نمیکنی، خوشم نمیاد؛ خانواده ی ما این تیپی نیست، ما اعتقادات خودمونو داریم! رها لب باز کرد، آخر آیه گفته بود "همیشه آدم باید به حرف همسرش گوش کنه تا جایی که حکم خدا رو نقض نکنه" _کارا هر چی باشه انجام میدم؛ اما لطفا با چادرم کاری نداشته باشید! مرد ساکت بود؛ انگار فکر میکرد: _باشه، به هر حال قرار نیست زیاد از خونه بری بیرون، اونم با من! _من سرکار میرفتم؛ البته تا چند روز پیش، میتونم برم؟ -محل کارت کجا بود؟ _کلینیک صدر. -چه روزایی؟ رها: همه روزا جز سه شنبه و جمعه -باشه اما تمام حقوقتو میدی به من، باید پولشو بدیم به معصومه، به هر حال شما شوهرشو ازش گرفتید! خوب بود که قبول کرده بود که سر کار برود وگرنه چگونه این زندگی را تحمل میکرد؟ -چه ساعتی میری؟ رها: از هشت صبح تا دو بعدازظهر میرم. -پس قبل از رفتن کاراتو انجام بده و ناهار آماده کن. رها: چشم! -خب چیزایی که لازمه بدونی: اول اینکه من و مادرم اینجا زندگی میکنیم، برادرم و همسرش طبقه ی بالا زندگی میکردن که بعد از کاری که برادرت کرد الان زن برادرم خونه ی پدرشه، حامله ست؛ باید یه بچه رو بی پدر بزرگ کنه... مرد ساکت ماند. َ _متاسفم آقا!

🍃 تاسف تو برای من و خانواده ام فایده نداره؛ فراموش نکن که به عقد من دراومدی نه برای اینکه زن منی، فقط برای اینکه راهی برای فرار از این خونه نداشته باشی. گاهی صداقت قلبهای ساده و مهربان را ساده میشکند و رها حس شکستن کرد؛ غروری که تازه جوانه زده بود؛ حرفهای دکتر صدر شکست؛ خواهرانه های آیه شکست. _بله آقا میدونم. -خوبه، امیدوارم به مشکل برنخوریم! رها: سعی میکنم کاری نکنم که مشکلی ایجاد بشه. -اینجا رو تمیز کن، دیروز چهلم سینا بود. بعد هم برو بالا رو تمیز کن! به چیزی دست نزن فقط تمیز کن و غذا رو آماده کن! از اتاق کنار آشپزخونه استفاده کن، می تونی همونجا بخوابی. _چشم آقا. مرد رفت تا رها به کارهای همیشگی اش برسد، کاری که هر روز در خانه ی پدر هم انجام میداد. اتاقش انباری کوچکی بود. کمی وسایل را جابه جا کرد تا بتواند جای خوابی برای خود درست کند. لباسهایش را عوض کرد و لباس کار پوشید. همه لباسهایش لباس کار بودند؛ هرگز مهمانی نرفته بود... همیشه در مهمانیها خدمتکاری بیش نبود، خدمتکاری با نام فامیل مرادی! تا شب مشغول کار بود... نهار و شام پخت، خانه را تمیز کرد، ظرفها را شست و جابه جا کرد. آخر شب که برای خواب آماده میشد در اتاقش باز شد... فورا روی رختخوابش نشست و روسری اش را مرتب کرد. خدا رحم کرد که هنوز روسری اش را در نیاورده بود. -خوب از پس کارا براومدی! آهی کشید و ادامه داد: _میدونی من نامزد دارم؟ َ رها لب بست... نمی دانست این مرد کیست؛ این حرفها چه ربطی به او دارد! در ذهنش نامزد پررنگ شد"مثل من" -رویا رو خیلی دوست دارم. در ذهنش نقش زد باز هم "مثل من" -آرزوهای زیادی داشتیم، حتی اسم بچه هم انتخاب کرده بودیم. اینبار ذهنش بازی کرد "وقت این کار رو بهم ندادن!" -میترسم رویا رو از دست بدم" نمیدونم چرا صبح اون کارو کردم؛ رویا تازه فهمیده من عقدت کردم، قرار بود عموم عقدت کنه اما نتونستم... نتونستم اجازه بدم اینکارو بکنه. هرچند برادرت برادرمو ازم گرفته، اما تو تقصیری نداری؛ عموم کینه ایه، تموم زندگیتو نابود میکرد... نمیدونم چرا دلم برات سوخت! حالا زندگی خودم رفته رو هوا... _از دست نمیدیدش! -از کجا میدونی؟ _میدونم! _از کار کردن تو کلینیک صدر یاد گرفتی؟ _از زندگی یاد گرفتم. -امیدوارم درست بگی! فردا شب خانوادهی رویا و فامیلی من جمع میشن اینجا که صحبت کنن؛ ایکاش درست بشه! _اگه خدا بخواد درست میشه، من دعا میکنم، شما هم دعا کنید آدما سرنوشت خودشونو رقم میزنن؛ دعا کنید خدا بهتون کمک کنه زندگی دلخواهتون رو رقم بزنید! -تو خودت تصمیم گرفتی اینجا باشی و جور داداشتو بکشی؟ _گاهی بعضی آدما به دنیا میان که دیگران براشون تصمیم بگیرن. َ مر‌د چیز زیادی از حرفهای رها نفهمیده بود؛ تمام ذهنش درگیر رویا و حرفهایش بود... رویایش اشک ریخته بود، بغض کرده بود، هق هق کرده

بود، برای مردی که قرار بود همسرش باشد اما نام زن دیگری را در شناسنامه اش حک کرده بود؛ هرچند که نامش را "خونبس" بگذارند، مهم نامی بود که در شناسنامه بود... مهم اجازه ی ازدواج آنها بود که در دست آن دختر بود. صبح که رها چشم باز کرد، خسته تر از روزهای دیگر بود؛ سخت به خواب رفته و تمام شب کابوس دیده بود. پف چشمانش را خودش هم میتوانست بفهمد؛ نیازی به آینه نداشت. همان لباس دیروزیاش را بر تن کرد. موهایش را زیر روسری اش پنهان کرد. تازه اذان صبح را گفته بودند... نمازش را خواند، بساط صبحانه را مهیا کرد. در افکار خود غرق بود که صدای زنی را شنید، به سمت صدا برگشت و سر به زیر سلام آرامی داد. _دختر! _سلام -سلام ، امشب شام مهمون داریم. غذا رو از بیرون میاریم اما یه مقدار غذا برای معصومه درست کن، غذای بیرون رو نخوره بهتره! دسر و سالاد رو هم خودت درست کن. غذا رو سلف سرویس سرو میکنیم. از میز گوشه پذیرایی استفاده کن، میوه ها رو هم برات میارن. _پیش غذا هم درست کنم؟ -درست کن، حدود سی نفرن! _چشم خانم -برام یه چایی بریز بیار اتاقم! رفت و رها چای و سینی صبحانه را آماده کرد و به اتاقش برد. سنگینی نگاه زن را به خوبی حس میکرد... زنی که در اندیشه ی دختر بود: "یعنی نقش بازی میکند؟ نقش بازی میکند که دلشان بسوزد و رهایش کنند؟" زن به دو پسرش اندیشید؛ یکی زیر خروارها خاک خفته و دیگری در پیچ و تاب زندگی زیر خروارها فشار فرو رفته. خانواده ی رویا را خوب میشناخت، اگر قبول هم میکردند شرایط سختی میگذاشتند. لیوان چایش را در دست گرفت و تازه متوجه نبود دخترک شد. چه خوب که رفته بود... این خونبس برای زجر آنها بود یا خودشان؟ دختری که آینه ی دق شده بود پیش چشمانشان، نامزدی پسرش که روی هوا بود و عروسش که با دیدن این دختر حالش بد میشد. به راستی این میان چه کسی، دیگری را عذاب میداد؟ رها مشغول کار بود. تا شب وقت زیادی بود، اما کارهای او زیادتر از وقتش... آنقدر زیاد که حتی به خودش و بدبختی هایش هم فکر نکند. خانه را مرتب کرد و جارو زد، میوه ها را شست و درون ظرف بزرگ میوه درون پذیرایی قرار داد، ظرفها را روی میز چید، دسرها را آماده کرد... برای پیش غذا کشک بادمجان و سوپ جو و سالاد ماکارونی هم آماده کرد. ساعت 6 عصر بود و این در زمستان یعنی تاریکی هوا، دوازده ساعت کار کرده بود. نمازش را با خستگی خواند؛ اما بعد از نماز انگار خستگی از تنش رفته بود. آیه گفت بود "نماز باید به تن جون بده نه اینکه جونتو بگیره، اگه نماز بهت جون داد، بدون که نمازتو خدا دوست داره!" رها لبخند زد به یاد آیه... کاش آیه زودتر باز گردد! مهمانها همه آمده بودند. کبابها و برنج از رستوران رسیده بود. ساعت هشت قرار بود شام را سرو کند. غذاها را آماده کرد و سر میز گذاشت. َ تمام مدت مردی نگاهش میکرد ، حواسش را بین دو زن زندگی َ اش تقسیم کرده بود، مردی که زنش را دوست داشت و دلش برای دیگری میسوخت؛ اگر دلرحمی اش نبود الان در این شرایط نبود... دخترک را دید که این پا و آن پا میکند، انگار منتظر کسی است. به رویای هر شبش نگاه کرد: _الان برمیگردم عزیزم! ادامه دارد .... ‌❣ @Mattla_eshgh

پستهای روز دوشنبه( سواد رسانه )👆 پستهای سه شنبه ( #امام_زمان (عج) و ظهور)👇

در جنگ نرم مثل یک شطرنج باز ماهر عمل کنید حدس میزنه که طرف مقابل چه حرکتی را انجام خواهد داد، قبل از اینکه او حرکتی را انجام دهد، کاری را انجام می‌دهد که او قفل شود. همیشه جلوتر حرکت می‌کند ‌❣ @Mattla_eshgh

📌 با‌ادب اما بدون تربیت! 🧕 از آنجایی که کودک در هفت سالِ نخست زندگی، بیش از همه با مادرش در ارتباط است، مادر، نخستین معلم کودک است. 👈 ما گاهی کودک را با‌ادب تربیت می‌کنیم. او را از لحاظ عاطفی و روحی سیراب می‌کنیم اما به تربیت مهدوی او توجه نمی‌کنیم. 🔻 در صورتی که اگر بخواهیم در آینده فرزندی مهدی‌یاور داشته باشیم، باید تربیت مهدوی او را از همان ابتدا شروع کنیم و نگوییم که هنوز زود است و او چیزی نمی‌فهمد. ◀️ در عین حال نباید از او توقع بی‌جا و غیر‌واقعی داشته باشیم، بلکه باید با توجه به سن و توانایی‌های کودک و با روش‌های مختلف به او آموزش دهیم. 🔰 مادر باید حس همکاری و کمک به دیگران را در کودک پرورش دهد و درسِ اخلاق (امانت‌داری، راست‌گویی، خوش‌قولی و…) را جزو دروس الزامی او بداند و از همه مهم‌تر اینکه به فرزند خود هویت مهدوی بدهد. محبت اهل بیت را در قلب او ایجاد و تقویت و از هر فرصتی برای یادآوری امام زمان استفاده کند. مادر می‌تواند در این راه، از شعر، بازی، داستان، نقاشی و… کمک بگیرد. #تربیت_مهدوی ۱۵ ‌❣ @Mattla_eshgh