‏من معمولاً اینجوری‌م ك ؛ هی هستم ، هی هستم ، هی هستم ولی یهو دیگه نیستم :)) .

- دوست‌دارم بشم رسوای ِعلی :)) .

- مواظب باش با شعار انتقاد ؛ ضد انقلاب کار نکنی بچه هیئتی .

یادمون نره با مرگ یک نفس فاصله داریم ، یک نفس .

ما رو بقیه پس زده بودند هزاربار ؛ حسین بود ك ما رو آدم حساب کرد .

پی کدوم نخود سیاه بفرستم دلم رو .. وقتی فقط بهونه‌ی شش گوشه‌ی حسین رو گرفته است ؟

بله عزیزِمن ، غم گاهی کنارت می‌نشینه و از تو سوال هایی می‌پرسه که فقط دانای ِکل میدونه ‌. یک دیالوگ بود میگفت : باید تظاهر کنی به شاد بودن ، دیگه از یک جا به بعد یادت میره که داری تظاهر میکنی ! و خب آره ، یادت میره ، ولی وقتی نوارهای مغزی و قلبی ُ دادن دستت و گفتن [ خانوم ، از دفعه قبل بدترشدی که ] . خودت هم تعجب میکنی ، زل میزنی توی آینه ُ با خودت مرور میکنی که [ مگه من حالم خوب نبود ؟ ] .

درسته ، ما جاموندیم ، نطلبید ، نخواست ، جای اینکه الان یه گوشه از کنج حرم چسبیده به خنکای سنگای حرمش باشیم ، کنج اتاقیم و پاهامون و جا دادیم تو اغوشمون و از دوری و فراق خفه میشیم ، هیچی دردش بیشتر از این نیست که بدونی حتما نمیری ! بنظرم بلاتکلیفی خیلی بهتره ، چون ته تهش یه امیدی بهت میگه آقا هنوز معلوم نیست ، ارباب دلش نمیاد ، آخرش توهم می‌بره .. اما یه سریا مثل ما ، که میدونن حتما نه قطعا نمیرن ، دیگه دلیلی نمی‌بینن زنده بمونن ، ما روزامونو اینجوری میگذرونیم ! اما چاره چیه ؟ مارو بطلبه ، یا نطلبه یه ارباب که بیشتر نداریم ، عاشقشیم ، جایی نداریم بریم ، تا دم مرگ پشت در خیمشون می‌مونیم تا راهمون بدن .. حالا ، شماکه عزیز دردونه ی ارباب مایین و طلبیده شدین ، به یاد ما روسیاهاهم باشین .

[ یَرنی ] لذت‌ ِمرگ‌ است‌ به‌ لبخندِ علی علیه السلام .

*

ولی شوق و ذوقی که واسه اومدنشون داشتم >>

آقای‌امام‌حسین ؛ چهل روز از غم ِشما گذشت ، شرمنده‌یم که هرسال داستان ِغم و مصیبت ِحضرت زینب س را می‌شنویم و هنوز زنده ایم ..