تو کتاب نگارش نوشته بود: [نوشته همچون فرزند نویسنده است]

چشم های قهوه ای صورتی ایرانی لبخند همیشگی او غرق در افکارش است... ۲۱۳

گاهی وقتا یکی وارد زندگیت میشه که حاضری به خاطر یک بار بغل کردنش كيلومترها راه رو طی کنی🤍✨

اره مثل امام حسین... مثل امام رضا... براشون حاضرم از اینجا پیاده برم تا بغلم کنن🫂✨

شب خوش

چه زیبا... برای او مینویسم،همه میخوانند🍃🫀

من عاشق بودم، عاشق رویا و ارزوهایم✨🍃

لبخند میزنم به امید ان روز که فلک لبخندی نثارم کنند🪴

منو میگه:)))

پاراگراف امشب: مهمان ناخوانده

#پاراگراف ۱۱_مهمان ناخوانده دقیق نمیدانم که کی در این باتلاق فرو رفته ام و کی مهمان ناخوانده ام شد... منی که در تمام لحظات از تنهایی میترسیدم و فرار میکردم تا حتی برای ثانیه ای به سمتم نیاید، حالا بهترین دوست برایم شده بود و تقلا میکردم برای پیدا کردنش،دگر برایم نون اب شده بود، به طوری که در جمع های بزرگ هم او را حس میکردم... تنهایی برایم همچون غاری در جنگلی مخوف بود که همه از جمله من از ان میترسیدیم ولی حالا که پانهادم در جنگل مخوف و ورود کردم به غار تنهایی، دگر قصد نداشته ام از او لحظه ای جدا شوم... هنگامی که با او تنها ماندم یاد گرفتم و توانستم فریاد بزنم،اشک بریزم،و قهقهه بزنم... دگر دوستش دارم،برایم اهمیتی ندارد که باتلاق باشد یا حتی مهمان ناخوانده،فقط خوشحالم که امد و رفیقم شد... خوش امدی بهترین مهمان ناخوانده... برای تنهایی برای مهمان ناخوانده _سیده ۲۱۳🌱

کاملا دلی...