دیگر‌غم‌مهمان‌دلم‌نیست...‌ صاحبخانه‌شده‌،و‌گویی‌من‌مهمانم! مهمانی‌سردرگرم‌،که‌به‌فرمان‌صاحبخانه‌ام. لحظه‌ای‌جوش‌و‌خروش‌میگیرد‌؛و‌من‌باید‌‌تحمل‌کنم‌چون‌، خانه‌ی‌دگری‌ندارم! لحظه‌ای‌ارام‌ست‌و‌کمتر‌به‌رخم‌میکشد‌که‌، فرمان‌دست‌اوست. تمام‌احوالتام‌را‌در‌دست‌دارد‌؛انگار‌نه‌انگار‌که آدمی‌هم‌وجود‌دارد‌،آدمی‌نفس‌میکشد‌،آدمی‌زنده‌است. روزی‌کرکره‌ی‌پرده‌هایش‌را‌میکشد‌و‌چشمان‌مرا تاروتیر‌ه‌میکند‌؛طوری‌که‌طلوع‌و‌غروب‌را‌نمیبینم.! روزی‌چنان‌پهناور‌و‌وسیع‌از‌جنس‌فکر‌میشود‌که‌،هر گوشه‌ای‌را‌که‌نگاه‌میکنم‌فکر‌ست‌وفکر! روزی‌سطل‌رنگ‌مشکی‌بر‌دست‌میگیرد‌؛و‌همه‌جا‌رارنگ‌میزند! روزی‌مرا‌صدا‌میزند‌ولی‌نه‌برای‌گپ‌‌گفت‌،برای‌سرزنش! اری‌او‌مهمان‌دلم‌نیست‌او‌کاشانه‌ای‌برای‌خود‌ساخته‌است! #دست_نوشته

یهو به هم ریختم و همه گفتن سر یه چیز کوچیک چقدر سریع ناراحت شد اما خب هیچکس نمیدونست که من در حال تحمل چه حجمی از فشار بودم و زندگی و مشکلاتم چه بار روانی‌ای رو دوشم گذاشته بودن، آدم گاهی طوری لبریزه که با وجود همه صبوریش هر اتفاقی میتونه اون رو سرریز کنه.

همیشه سعی کردم قلب دیگران رو نشکنم اما هیچکس از شکستن قلب من دریغ نکرد.

مار نیشت زده و تو وایسادی همونجا و داری سعی میکنی بهش بفهمونی که نباید تو رو نیش میزد اما نمیدونی که اگه به اون سطح کافی از شخصیت و رشد اخلاقی رسیده بود که از اول نیشت نمیزد.

ما درون‌گرا ها اینجوری ایم ک دلمون میخاد حرف بزنیم از خودمون بگیم بگیم چمونه دردمون چیه ولی هر وقت تصمیم ب انجام این کار میگیریم یه صدایی تو سرمون میگه: ک چی؟! گفتنش چ فایده ای داره؟! و خب اینه ک پشیمون میشیم.

نمی توانم به کسی بفهمانم که در من چه می گذرد، من حتی نمی توانم آن را برای خودم توضیح دهم..

‹ و اشک تاوانی است ك چشم ها باید بابت درست ندیدن بپردازند ›