دیگر‌غم‌مهمان‌دلم‌نیست...‌ صاحبخانه‌شده‌،و‌گویی‌من‌مهمانم! مهمانی‌سردرگرم‌،که‌به‌فرمان‌صاحبخانه‌ام. لحظه‌ای‌جوش‌و‌خروش‌میگیرد‌؛و‌من‌باید‌‌تحمل‌کنم‌چون‌، خانه‌ی‌دگری‌ندارم! لحظه‌ای‌ارام‌ست‌و‌کمتر‌به‌رخم‌میکشد‌که‌، فرمان‌دست‌اوست. تمام‌احوالتام‌را‌در‌دست‌دارد‌؛انگار‌نه‌انگار‌که آدمی‌هم‌وجود‌دارد‌،آدمی‌نفس‌میکشد‌،آدمی‌زنده‌است. روزی‌کرکره‌ی‌پرده‌هایش‌را‌میکشد‌و‌چشمان‌مرا تاروتیر‌ه‌میکند‌؛طوری‌که‌طلوع‌و‌غروب‌را‌نمیبینم.! روزی‌چنان‌پهناور‌و‌وسیع‌از‌جنس‌فکر‌میشود‌که‌،هر گوشه‌ای‌را‌که‌نگاه‌میکنم‌فکر‌ست‌وفکر! روزی‌سطل‌رنگ‌مشکی‌بر‌دست‌میگیرد‌؛و‌همه‌جا‌رارنگ‌میزند! روزی‌مرا‌صدا‌میزند‌ولی‌نه‌برای‌گپ‌‌گفت‌،برای‌سرزنش! اری‌او‌مهمان‌دلم‌نیست‌او‌کاشانه‌ای‌برای‌خود‌ساخته‌است! #دست_نوشته