یهو به هم ریختم و همه گفتن سر یه چیز کوچیک چقدر سریع ناراحت شد اما خب هیچکس نمیدونست که من در حال تحمل چه حجمی از فشار بودم و زندگی و مشکلاتم چه بار روانی‌ای رو دوشم گذاشته بودن، آدم گاهی طوری لبریزه که با وجود همه صبوریش هر اتفاقی میتونه اون رو سرریز کنه.

همیشه سعی کردم قلب دیگران رو نشکنم اما هیچکس از شکستن قلب من دریغ نکرد.

مار نیشت زده و تو وایسادی همونجا و داری سعی میکنی بهش بفهمونی که نباید تو رو نیش میزد اما نمیدونی که اگه به اون سطح کافی از شخصیت و رشد اخلاقی رسیده بود که از اول نیشت نمیزد.

ما درون‌گرا ها اینجوری ایم ک دلمون میخاد حرف بزنیم از خودمون بگیم بگیم چمونه دردمون چیه ولی هر وقت تصمیم ب انجام این کار میگیریم یه صدایی تو سرمون میگه: ک چی؟! گفتنش چ فایده ای داره؟! و خب اینه ک پشیمون میشیم.

نمی توانم به کسی بفهمانم که در من چه می گذرد، من حتی نمی توانم آن را برای خودم توضیح دهم..

هممون از دروغ متنفریم ، اما بعضی وقتا تمام آرزومون اينه که چيزى که می‌شنویم دروغ باشه !

‹ و اشک تاوانی است ك چشم ها باید بابت درست ندیدن بپردازند ›

واقعاً دردناکه ، وقتی آدما بهت میگن قوی باش ولی هیچ تصوری از سختی‌ای که داری می‌گذرونی ، ندارن :))

کاش ی جا بود واسه فرار منو تو

آهنگ هم صدای مغزش را آرام نمیکرد