با حیوونا که مهربان نبودید حداقل با مهربان‌ها حیوون نباشید

ایستاده‌ایم حیران، نمی‌دانیم گریه کنیم یا بخندیم.

ناامیدِ امیدوار دیده‌ای؟ خسته‌ی تلاشگر چه؟ غمگین سرحال و دلگیرِ شاداب چطور؟ من خودم، خودم را نقض میکنم.

خواب‌هایم بویِ تنِ تو را می‌دهند، نکند آن دورترها، نیمه‌شب، مرا در آغوش میگیری؟

لبخندش ناشی از قدرتش بود وگرنه درونِ پر آشوبی داشت.

وقتی که میرفتی احیاناً جانم به پیراهنت گیر نکرده بود ؟

گفت خانه‌ها در‌غیاب ساکنان‌شان خواهند مُرد و سپس به قلبش اشاره کرد .

‌در آغوش تنگنا و بیهودگیِ مطلوب و معقول در آستانه‌یِ جفای جنون با درد سایه اَنداخته روی منِ منفور، نه چندان زنده اَما ماندنی بودم.

که من دیری‌ست کَز یادش فرامش کرده‌ام جان را !

ظاهرِ آراسته‌ام در هوسِ وصل ولی؛ من پریشان‌تر اَز آنم که تو می‌پنداری.

استرس اینجوریه که میدونی اتفاقی نمیفته ولی حس میکنی که میفته.

چه بی رحمانه ترک شدیم و چه مظلومانه چشم انتظار برگشتیم.