باب ورع ۲ وَ اَلْمُتَوَرِّعُ يَحْتَاجُ إِلَى ثَلاَثَةِ أُصُولٍ اَلصَّفْحِ عَنْ عَثَرَاتِ اَلْخَلْقِ أَجْمَعَ وَ تَرْكِ خَطِيئَتِهِ فِيهِمْ وَ اِسْتِوَاءِ اَلْمَدْحِ وَ اَلذَّمِّ حضرت امام صادق علیه السّلام مى‌فرمايد : صاحب ورع محتاج است به سه اصل آن كه اعراض كند از آزارهاى مردم و متعرّض ايشان نشود آن كه در افشاى حال مردم نباشد و غيبت ايشان نكند آن كه مساوى باشد مدح و ذمّ‌ مردم نسبت به او نه از مدح كسى خرسند شود و نه از ذمّ‌ كسى دلگير وَ أَصْلُ اَلْوَرَعِ دَوَامُ مُحَاسَبَةِ اَلنَّفْسِ اصل ورع دوام محاسبه است با نفس يعنی هميشه با خود در حساب باشى و لگام نفس را كشيده دارى و از دست رها نكنى و هرگز از او غافل نشوى كه غفلت از او موجب افتادن در مهالك است

باب ورع ۳ أَصْلُ اَلْوَرَعِ دَوَامُ مُحَاسَبَةِ اَلنَّفْسِ وَ صِدْقُ اَلْمُقَاوَلَةِ وَ صَفَاءُ اَلْمُعَامَلَةِ وَ اَلْخُرُوجُ مِنْ كُلِّ شُبْهَةٍ وَ رَفْضُ كُلِّ عَيْبَةٍ وَ رِيبَةٍ وَ مُفَارَقَةُ جَمِيعِ مَا لاَ يَعْنِيهِ وَ تَرْكُ فَتْحِ أَبْوَابٍ لاَ يَدْرِي كَيْفَ يُغْلِقُهَا وَ لاَ يُجَالِسُ مَنْ يُشْكِلُ عَلَيْهِ اَلْوَاضِحُ وَ لاَ يُصَاحِبُ مُسْتَخِفَّ اَلدِّينِ وَ لاَ يُعَارِضُ مِنَ اَلْعِلْمِ مَا لاَ يَحْتَمِلُ قَلْبُهُ وَ لاَ يَتَفَهَّمُهُ مِنْ قَائِلِهِ وَ يَقْطَعُهُ عَمَّنْ يَقْطَعُهُ عَنِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ تَعَالَى شَأْنُهُ اصل ورع دوام محاسبه است با نفس هميشه با خود در حساب باشى و صدق مقاوله هر چه گوئى ، راست گوئى و هرگز ميل به دروغ نكنى و در معاملات در مقام غدر و فريب كسى نباشى و احتراز كردن از شبهات و دوری جستن از ريبه و فتنه و مفارقت كردن تمام هر چيزى كه قصد صحيح و حاصلى در آن نيست و نگشودن درى است كه نداند كه چون خواهد بست و مصاحبت نكردن است با کسی كه پذیرفتن امر واضح و بديهى برای او مشکل است و مصاحبت نكردن با كسانى كه مستخفّ‌ دين باشند و شرع را حقير شمرند و متعرّض نشدن علمى كه نه خود فهمد و نه از كسى تواند فهميد و قطع كردن مصاحبت كسى كه از اطاعت خدا و انبيا و اوصيا دست كشيده باشد ....

باب علم ۲ وَ قَالَ اَلنَّبِيُّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ : مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ ثُمَّ عَلَيْكَ مِنَ اَلْعِلْمِ بِمَا لاَ يَصِحُّ اَلْعَمَلُ إِلاَّ بِهِ وَ هُوَ اَلْإِخْلاَصُ قَالَ اَلنَّبِيُّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ : نَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ عِلْمٍ لاَ يَنْفَعُ وَ هُوَ اَلْعِلْمُ اَلَّذِي يُضَادُّ اَلْعَمَلَ بِالْإِخْلاَصِ حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم : طلب علم واجب است بر هر مرد مسلم و زن مسلمه پس بر تو باد از علم به آنچه اصلاح نمی‌شود عمل مگر به آن و او اخلاص است فرمود حضرت نبىّ صلی الله علیه و آله و سلم : پناه می‌برم به خداوند از علمى كه بی نفع باشد و آن علمى است كه از اخلاص خالی ست يَا أَبَاذَرٍّ مَا عُبِدَ اَللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَلَى مِثْلِ طُولِ اَلْحُزْنِ يَا أَبَاذَرٍّ مَنْ أُوتِيَ مِنَ اَلْعِلْمِ مَا لاَ يُبْكِيهِ لَحَقِيقٌ أَنْ يَكُونَ قَدْ أُوتِيَ عِلْماً لاَ يَنْفَعُهُ إِنَّ اَللَّهَ نَعَتَ اَلْعُلَمَاءَ فَقَالَ عَزَّوَجَلَّ : إِنَّ اَلَّذِينَ أُوتُوا اَلْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذٰا يُتْلىٰ عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقٰانِ سُجَّداً وَ يَقُولُونَ سُبْحٰانَ رَبِّنٰا إِنْ كٰانَ وَعْدُ رَبِّنٰا لَمَفْعُولاً وَ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقٰانِ يَبْكُونَ وَ يَزِيدُهُمْ خُشُوعاً يَا أَبَاذَرٍّ مَنِ اِسْتَطَاعَ أَنْ يَبْكِيَ فَلْيَبْكِ وَ مَنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَلْيُشْعِرْ قَلْبَهُ اَلْحُزْنَ وَ لْيَتَبَاكَ إِنَّ اَلْقَلْبَ اَلْقَاسِيَ بَعِيدٌ مِنَ اَللَّهِ تَعَالَى وَ لٰكِنْ لاٰ يَشْعُرُونَ ...

باب علم ۳ وَ اِعْلَمْ أَنَّ قَلِيلَ اَلْعِلْمِ يَحْتَاجُ إِلَى كَثِيرِ اَلْعَمَلِ لِأَنَّ عِلْمَ سَاعَةٍ يُلْزِمُ صَاحِبَهُ اِسْتِعْمَالَهُ طُولَ دَهْرِه و بدان که علمِ کم محتاج به بسيارى عمل است چون علم يك ساعت لازم است صاحبش را عمل كردن در طول عمر خود قَالَ عِيسَى اِبْنُ مَرْيَمَ : رَأَيْتُ حَجَراً عَلَيْهِ مَكْتُوبٌ اِقْلِبْنِی فَقَلَبْتُهُ فَإِذَا عَلَى بَاطِنِهِ مَكْتُوبٌ مَنْ لاَ يَعْمَلُ بِمَا يَعْلَمُ مَشْئُومٌ عَلَيْهِ طَلَبُ مَا لاَ يَعْلَمُ وَ مَرْدُودٌ عَلَيْهِ مَا عَلِمَ عيسى بن مريم علیه السّلام : ديدم سنگى را كه نوشته بود بر آن كه برگردان مرا پس برگردانيدم او را بر باطن او منقوش بود كسى كه عمل نكند به آنچه میداند نامبارك است بر او طلب آنچه نمیداند و برمیگردد بر او آنچه میداند أَوْحَى اَللَّهُ تَعَالَى إِلَى داود : إِنَّ أَهْوَنَ مَا أَنَا صَانِعٌ بِعَالِمٍ غَيْرِ عَامِلٍ بِعِلْمِهِ أَشَدُّ مِنْ سَبْعِينَ عُقُوبَةً بَاطِنَةً أَنْ أُخْرِجَ مِنْ قَلْبِهِ حَلاَوَةَ ذِكْرِي خدا به سوى داود وحی فرمود : به درستى كه سهل ترین کاری كه من میکنم به عالم بدون عمل شديدتر است از هفتاد عقوبت باطنى بيرون میكنم از قلب او شيرينى ذكر خودم را وَ لَيْسَ إِلَى اَللَّهِ سُبْحَانَهُ طَرِيقٌ يُسْلَكُ إِلاَّ بِعِلْمٍ وَ اَلْعِلْمُ زَيْنُ اَلْمَرْءِ فِي اَلدُّنْيَا وَ اَلْآخِرَةِ وَ سَائِقُهُ إِلَى اَلْجَنَّةِ وَ بِهِ يَصِلُ إِلَى رِضْوَانِ اَللَّهِ تَعَالَى و نيست راهى به سوى حق كه طی شود مگر به علم و علم زينت مرد است در دنيا و میكشاند او را به سوى بهشت و به آن میرسد به رضاى حقتعالی

باب لباس قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : أَزْيَنُ اَللِّبَاسِ لِلْمُؤْمِنِينَ لِبَاسُ اَلتَّقْوَى وَ أَنْعَمُهُ اَلْإِيمَانُ قَالَ اَللَّهُ تَعَالَى : وَ لِبٰاسُ اَلتَّقْوىٰ ذٰلِكَ خَيْرٌ حضرت امام صادق عليه السّلام : زيباترين لباس ها از براى مؤمنين لباس پرهيزكارى است و نعومتدارترين لباس ها لباس ايمان است و فرمود حقتعالی : و لباس تقوی بهترست وَ أَمَّا اَللِّبَاسُ اَلظَّاهِرُ فَنِعْمَةٌ مِنَ اَللَّهِ تَعَالَى تُسْتَرُ بِهَا عَوْرَاتُ بَنِي آدَمَ وَ هِيَ كَرَامَةٌ أَكْرَمَ اَللَّهُ بِهَا ذُرِّيَّةَ آدَمَ مَا لَمْ يُكْرِمْ بِهَا غَيْرَهُمْ وَ هِيَ لِلْمُؤْمِنِينَ آلَةٌ لِأَدَاءِ مَا اِفْتَرَضَ اَللَّهُ عَلَيْهِمْ امّا لباس ظاهرى نعمتى است از حقّ تعالی كه می پوشاند به آن عورت هاى بنی آدم را و اين لباس ظاهر كرامتى است كه مكرّم داشته است حقّ تعالى به آن بندگان خود را از ذرّيّۀ بنی آدم كه گرامى نداشته به آن غير اولاد آدم را و اين لباس ظاهر وسیله ای است براى بجا آوردن واجبات حقّ تعالى برای مؤمنين وَ خَيْرُ لِبَاسِكَ مَا لاَ يَشْغَلُكَ عَنِ اَللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بَلْ يُقَرِّبُكَ مِنْ ذِكْرِهِ وَ شُكْرِهِ وَ طَاعَتِهِ وَ لاَ يَحْمِلْكَ عَلَى اَلْعُجْبِ وَ اَلرِّيَاءِ وَ اَلتَّزْيِينِ وَ اَلتَّفَاخُرِ وَ اَلْخُيَلاَءِ و بهترين لباس تو آن چيزى است كه تو را از حقّ تعالی غافل نکند بلكه نزديك كند تو را به شكر و ذكر و طاعتش وبه سوی خودبينى و ريا و زينت كردن و مفاخرت و تصوّرات بی پایه نکشاند ... 👇👇

باب شکر ۲ قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : فِي كُلِّ نَفَسٍ مِنْ أَنْفَاسِكَ شُكْرٌ لاَزِمٌ لَكَ بَلْ أَلْفٌ أَوْ أَكْثَرُ وَ أَدْنَى اَلشُّكْرِ رُؤْيَةُ اَلنِّعْمَةِ مِنَ اَللَّهِ تَعَالَى مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ يَتَعَلَّقُ اَلْقَلْبُ بِهَا دُونَ اَللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ اَلرِّضَا بِمَا أَعْطَى وَ أَنْ لاَ تَعْصِيَهُ بِنِعْمَتِهِ وَ تُخَالِفَهُ بِشَيْءٍ مِنْ أَمْرِهِ وَ نَهْيِهِ بِسَبَبِ نِعْمَتِهِ حضرت امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد : در هر نَفَسى از نَفَس هاى تو شكرى لازم است چه يك شكر بلكه هزار و بيشتر و کمترین مرتبۀ شكر الهى ديدن نعمت ها است از جانب خداى تعالى و او را منعم حقيقى دانستن و غير او را در ايجاد هيچ چيز دخیل ندانستن بلكه وجود همۀ ممكنات را بايد نسبت داد به واجب الوجود از جمله شكر الهى راضى شدن است به كردۀ خدا و راضى بودن به آنچه خدا داده است و باز از جملۀ شكر الهى عصيان نكردن او است به نعمت او نعمت او را به معصيت صرف نكردن و جوارح و اعضا را به غير آنچه لايق او است و شغل او است مشغول ندارد

باب ذکر ۵ در ابتدا ملاحظاتی در رابطه با ذکر در هر کار و اراده و عمل گفته شده ... باب شکر ۱ قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : فِي كُلِّ نَفَسٍ مِنْ أَنْفَاسِكَ شُكْرٌ لاَزِمٌ لَكَ بَلْ أَلْفٌ أَوْ أَكْثَرُ وَ أَدْنَى اَلشُّكْرِ رُؤْيَةُ اَلنِّعْمَةِ مِنَ اَللَّهِ تَعَالَى مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ يَتَعَلَّقُ اَلْقَلْبُ بِهَا دُونَ اَللَّهِ عَزَّوَجَلَّ حضرت امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد : در هر نَفَسى از نَفَس هاى تو شكرى لازم است يك شكر بلكه هزار و بيشتر و کمترين مرتبۀ شكر الهى ديدن نعمت هاست از جانب خداى تعالى و غير او را موجد مستقلّ‌ در ايجاد هيچ چيز ندانستن بلكه وجود همۀ ممكنات را بايد نسبت داد به واجب الوجود و او را موجد و مؤثّر دانست ...

باب ذکر ۴ وَ اَلذِّكْرُ ذِكْرَانِ ذِكْرٌ خَالِصٌ بِمُوَافَقَةِ اَلْقَلْبِ وَ ذِكْرٌ صَارِفٌ لَكَ بِنَفْيِ ذِكْرِ غَيْرِهِ كَمَا قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ و سَلَّم : أَنَا لاَ أُحْصِي ثَنَاءً عَلَيْكَ أَنْتَ كَمَا أَثْنَيْتَ عَلَى نَفْسِكَ و ذكر الهى بر دو قسم است : ذكر خالص كه به هيچ نحو مخلوط به اغراض نباشد و ذكر صادق که آن است كه ذاكر خدا را به هر صفتى كه ذكر مى‌كند به مقتضاى او عمل كند چنان كه حضرت رسول صلّى اللّٰه عليه و آله و سلم فرموده است : خداوندا من توانائى و قدرت ندارم به احصاى حمد و ثناى تو آن چنان كه لايق مرتبۀ توست و تو آنچنانى كه خود حمد خود كرده‌اى فَرَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ و سَلَّم لَمْ يَجْعَلْ لِذِكْرِ اَللَّهِ تَعَالَى مِقْدَاراً عِنْدَ عِلْمِهِ بِحَقِيقَةِ سَابِقَةِ ذِكْرِ اَللَّهِ عَزَّوَجَلَّ مِنْ قَبْلِ ذِكْرِهِ لَهُ وَ مَنْ دُونَهُ أَوْلَى فَمَنْ أَرَادَ أَنْ يَذْكُرَ اَللَّهَ تَعَالَى فَلْيَعْلَمْ أَنَّهُ مَا لَمْ يَذْكُرِ اَللَّهُ اَلْعَبْدَ بِالتَّوْفِيقِ لِذِكْرِهِ لاَ يَقْدِرُ اَلْعَبْدُ عَلَى ذِكْرِهِ و حضرت پيغمبر صلّى اللّٰه عليه و آله و سلم اظهار عجز و قصور خود مى‌نموده‌اند از حقيقت ذكر و شكر الهى و ذكر بنده در جنب او قاصر و ناچيز است پس غير ایشان به طريق اولى بايد عاجز باشند و از اداى حقّ‌ شكر او قاصر پس هر گاه بنده اراده كرد كه ذكر كند خداى را و حمد و ثناى او بجا آرد مادام كه حضرت بارى ذكر او نكند و توفيق و توانائى او ندهد قدرت بر ذكر ندارد

باب ورع ۴ ... وَ لاَ يُصَاحِبُ مُسْتَخِفَّ اَلدِّينِ وَ لاَ يُعَارِضُ مِنَ اَلْعِلْمِ مَا لاَ يَحْتَمِلُ قَلْبُهُ وَ لاَ يَتَفَهَّمُهُ مِنْ قَائِلِهِ وَ يَقْطَعُ عَمَّنْ يَقْطَعُ عَنِ اَللَّهِ عَزَّوَجَلَّ تَعَالَى شَأْنُهُ و همچنين مصاحبت نكردن با كسانى كه مستخفّ ‌دين باشند و شرع را حقير شمرند و متعرّض نشدن علمى كه نه خود فهمد و نه از كسى تواند فهميد و قطع كردن و دست کشیدن و مصاحبت كسى یا چیزی كه از اطاعت خدا و انبيا و اوصيا دست كشيده باشد و با خدا رابطه ای ندارد . باب علم ۱ قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : اَلْعِلْمُ أَصْلُ كُلِّ حَالٍ سَنِيٍّ وَ مُنْتَهَى كُلِّ مَنْزِلَةٍ رَفِيعَةٍ حضرت امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد : علم ، اصل همۀ صفت هاى خوب است و منشأ جميع كارهاى نيكو است وَ لِذَلِكَ قَالَ اَلنَّبِيُّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ و سلم : طَلَبُ اَلْعِلْمِ فَرِيضَةٌ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَةٍ أَيْ عِلْمِ اَلتَّقْوَى وَ اَلْيَقِينِ از اين جهت حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم فرمود : طلب كردن علم واجب است بر جميع مسلمانان از مرد و زن و مراد از علم در اين حديث علم به احكام شرع است و از احوال مبدأ و معاد يقين داشتن وَ قَالَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : اُطْلُبُوا اَلْعِلْمَ وَ لَوْ بِالصِّينِ وَ هُوَ عِلْمُ مَعْرِفَةِ اَلنَّفْسِ وَ فِيهِ مَعْرِفَةُ اَلرَّبِّ عَزَّوَجَلَّ و نيز آن حضرت مى‌فرمايد : طلب كنيد علم را هر چند در چين باشد و مراد از اين علم شناختن نفس است و از آن شناخت حق تعالى ... 👇👇👇

باب ذکر ۳ ... وَ اِجْعَلْ ذِكْرَ اَللَّهِ تَعَالَى مِنْ أَجْلِ ذِكْرِهِ تَعَالَى إِيَّاكَ فَإِنَّهُ ذَكَرَكَ وَ هُوَ غَنِيٌّ عَنْكَ فَذِكْرُهُ لَكَ أَجَلُّ وَ أَشْهَى وَ أَثْنَى وَ أَتَمُّ مِنْ ذِكْرِكَ لَهُ وَ أَسْبَقُ و بگردان ذكر حقّ تعالى را از جهت ذكر و ياد كردن حقّ جلّ و علا تو را پس به درستى كه حقّ تعالى ياد فرموده است تو را و حال آنكه او غنىّ است از تو پس ياد كردن او تو را بزرگتر و بلندتر و تمام تر است از ذكر كردن تو مر او را و پيشتر از ذكر توست وَ مَعْرِفَتُكَ بِذِكْرِهِ لَكَ تُورِثُكَ اَلْخُضُوعَ وَ اَلاِسْتِحْيَاءَ وَ اَلاِنْكِسَارَ وَ يَتَوَلَّدُ مِنْ ذَلِكَ رُؤْيَةُ كَرَمِهِ وَ فَضْلِهِ اَلسَّابِقِ و شناسائى تو به ياد كردن حقّ تعالى مر تو را ميراث میدهد تو را خضوع و فروتنى و حيا كردن و شكستگى و متولّد می شود از ديدن ذكر حقّ تعالى تو را ديدن كرم و فضل سابق خداوند نسبت به تو وَ تَصْغُرُ عِنْدَ ذَلِكَ طَاعَتُكَ وَ إِنْ كَثُرَتْ فِي جَنْبِ مِنَّتِهِ وَ تَخْلُصُ لِوَجْهِهِ و صغير می شود در نزد اين حال طاعت تو و اگر چه كثير باشد در جنب منّت هاى خداوند بر تو و خالص می گردد طاعت تو از براى وجه حقّ وَ رُؤْيَتُكَ ذِكْرَكَ لَهُ تُورِثُكَ اَلرِّيَاءَ وَ اَلْعُجْبَ وَ اَلسَّفَهَ وَ اَلْغِلْظَةَ فِي خَلْقِهِ وَ اِسْتِكْثَارَ اَلطَّاعَةِ وَ نِسْيَانَ فَضْلِهِ وَ كَرَمِهِ و ديدن تو ذكر خودت را باعث می شود ريا و عُجب و كم فهمى را و سختى را در اخلاق تو و باعث میشود بسيار شمردن طاعت را و فراموش كردن فضل و كرم حقّ تعالى را ... 👇👇👇

باب بیان احکام یا حالات قلب قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : إِعْرَابُ اَلْقُلُوبِ عَلَى أَرْبَعَةِ أَنْوَاعٍ رَفْعٍ وَ فَتْحٍ وَ خَفْضٍ وَ وَقْفٍ حضرت صادق عليه السّلام : اعراب دلها بر چهار نوع است رفع و فتح و خفض و وقف فَرَفْعُ اَلْقَلْبِ فِي ذِكْرِ اَللَّهِ تَعَالَى وَ فَتْحُ اَلْقَلْبِ فِي اَلرِّضَا عَنِ اَللَّهِ تَعَالَى وَ خَفْضُ اَلْقَلْبِ فِي اَلاِشْتِغَالِ بِغَيْرِ اَللَّهِ وَ وَقْفُ اَلْقَلْبِ فِي اَلْغَفْلَةِ عَنِ اَللَّهِ تَعَالَى پس رفع قلب ذكر حقّ تعالى و فتح قلب در رضاى از حقّ و خفض قلب در اشتغال به غير حقّ تعالى و وقف قلب در غفلت از حقّ است أَلاَ تَرَى أَنَّ اَلْعَبْدَ إِذَا ذَكَرَ اَللَّهَ بِالتَّعْظِيمِ خَالِصاً اِرْتَفَعَ كُلُّ حِجَابٍ كَانَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اَللَّهِ تَعَالَى مِنْ قَبْلِ ذَلِكَ وَ إِذَا اِنْقَادَ اَلْقَلْبُ لِمَوْرِدِ قَضَاءِ اَللَّهِ تَعَالَى بِشَرْطِ اَلرِّضَا عَنْهُ كَيْفَ يَنْفَتِحُ بِالسُّرُورِ وَ اَلرَّوْحِ وَ اَلرَّاحَةِ آيا نمی بينى آنكه عبد هر وقت كه ذكر كند خداوند را به تعظيم با خلوص نيّت هر حجابى كه بوده است ميانۀ او و ميان حقّ تعالى پيش از ذكر مرتفع می‌شود ؟ و زمانی که قلب با شرط رضایت از حق تعالی ورود قضاى الهى را پذیرفت چگونه قلب فتح نشود به سرور و روح و راحت ؟ 👇👇👇