🌷حضرت حمزه علیه السلام

‍ 📖فضیلت و خواص دعای چهار حمد: بسم الله الرحمن الرحیم ✨1-الحَمدُلِلّه ِ الَّذی عَرَّفَنی نَفسَهُ وَ لَم یَترُکنی عُمیانَ القَلب ✨2-الحَمدُلِلّه ِ الَّذی جَعَلَنی مِن اُمَّةِ مُحَمَّدٍ صَلَّی الله ُ عَلَیهِ وَ آلِه ✨3-الحَمدُلِلّه ِ الَّذی جَعَلَ رِزقی فی یَدِهِ وَ لَم یَجعَلهُ فی اَیدِی النّاس ✨4-الحَمدُلِلّه ِ الَّذی سَتَرَ عُیُوبی و عَورَتی وَ لَم یَفضَحنی بَینَ النّاسِ. معنی چهار حمد : ✨1- ستایش خدا را که خود را به من شناساند ومرا کوردل نگذاشت. ✨2- ستایش خدا را که مرا از امت حضرت محمّد صلی الله علیه و آله قرار داد. ✨3-ستایش خدا را که روزیم را در دست خودش قرار داد و آن را در دست مردم ننهاد. ✨4-ستایش خدا را که گناهانم وعیوبم را پوشاند ومرا در میان مردم رسوا نکرد. خواص دعای چهارحمد: از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام مرویست که هر کس از پیروان ما هر روز این چهار حمد را بخواند   خداوند او را سه چیز کرامت فرماید: ⚡️اول عمر طبیعی ⚡️دوم مال و جمعیت بسیار ⚡️سوم باایمان ازدنیارفتن وبی حساب داخل بهشت شدن رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: «هر که صبح کند و چهار نعمت خدا را یاد نکند بیم آن می رود که نعمت خدا از او زائل گردد» 📔(الدعوات، ص۸۱٫/مستدرک الوسائل، ج۵، ص۳۹۲٫/مصباح کفعمی، ص۱۷۰٫) مولا امیرالمومنین (علیه السلام) مي فرمايند: من خلاصه ي همه ادعیه را به تو میگویم،هر صبح که بخوانی گویی تمامي دعاها را خوانده ای: 🔸1-الحمدلله عَلی کُلِّ نِعمَه 🔹2- و اَسئَلُ لله مِن کُلِّ خَیر 🔸3-و اَستَغفِرُ الله مِن کُلِّ ذَنب 🔹4- وَاَعوذُ بِاللهِ مِن کُلِّ شَر 📗بحارالانوار:ج91 ص242 #اللھم‌عجل‌ݪوݪیڪ‌اݪفࢪج‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ https://eitaa.com/joinchat/4118085632C354a5633ba

🌷حضرت حمزه علیه السلام

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ شهادت حضرت حمزه (علیه السلام) : حضرت حمزه فرزند حضرت عَبدالمُطَّلِب، ملقب به «#سَیّدالشُهَداء»، عموی پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله) و امیرالمؤمنین (علیه السلا) و از شهدای #جنگ_اُحُد است؛ ایشان از حامیان مهم دین اسلام و رسول خدا بوده، به طوری که مورخین نوشته‌اند که حتی در زمانی که هنوز ظاهراً مسلمان نشده بود، از پیامبر (صلی الله علیه واله) در مقابل آزار مشرکان حمایت می‌کرد؛ او از بزرگان قریش بوده و از این رو، مسلمان شدنش، تأثیر زیادی در میان عرب داشته و همچنین از میزان آزار قریش نسبت به پیامبر (صلی الله علیه واله) و مسلمانان کاسته است؛ شجاعت ایشان به‌ حدی بوده که سران قریش و بزرگان عرب از ابهّت و دلاوری حضرت حمزه (علیه السلام) همواره در بیم و هـراس بـودند؛ به‌گونه‌ای که مورخین آورده‌اند: روزی ایشان برای شکار در خارج از مکه بوده که خبردار می‌شود که ابوجهل به پیامبر اسلام، توهین و جسارت نموده است؛ پس بلافاصله برگشته و به سراغ ابوجهل رفته و در مقابل جمعی از بزرگان قریش، چنان با کمان خود بر فَرق او می‌زند که سَر او شکافته می‌شود! و سپس در آن زمان اختناق با فریاد به مسلمانی خود اظهار نموده و می‌گوید: «به پیامبر خدا، ناسزا می‌گوئید ؟! من به او ایـمان آورده‌ام و بـه راهی که محمد (صلی الله علیه واله) رفته است، می‌روم؛ حالا اگر قـدرت دارید با من ستیز کنید» [فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، صلی الله علیه واله ١١۴] همچنین در تاریخ آمده که «ابولهب» و همسر ملعون او، که از هر فرصتی برای آسیب زدن به رسول خدا استفاده می‌کردند، روزی بـچّه‌دان گوسفندی را بر سر آن حضرت ریختند؛ وقتی خبر به حضرت حمزه (ع) رسید، ایشان بلادرنگ، بچه‌دان گوسفندی تهیه کرد و در برابر مردم بر سر ابولهب، خالی نمود! (همان) حضرت حمزه (ع) که جنگجویی سلحشور بوده، در همه حال از پیامبر اسلام دفاع می‌کرد و در شعب ابی‌طالب نیز همراه حضرت بود و همچنین در جنگ‌های مختلف از جمله غزوات بدر و احد، هم دوش امیرالمؤمنین (ع) چون شیری غرّان شجاعانه جنگیده و قهرمانان بزرگ عرب را یکی پس از دیگری از پای درمی‌آورد، چنانچه در غزوه بَدر، بزرگترین قهرمانان قریش از جمله «شَيْبَه» و «عُتْبَه» را به جهنم واصل نمود؛ [طبقات ابن سعد‌، ص١۶] ایشان در جنگ اُحد نیز در سخت‌ترین وضعیت که بسیاری از اصحاب از میدان نبرد فرار کرده و به کوه‌ها پناه بردند، دلیرانه مقاومت کرد و با سپر قرار دادن خویش و نبرد با دو شمشیر، از رسول خدا دفاع نمود تا جایی که دشمن طبق برخی از نقل‌ها ناجوانمردانه ایشان را از پشت و با نیزه به شهادت رساند و سپس «هند»، دختر عُتْبَه (زن ابوسفیان و مادر معاویه) به انتقام کشتن پدر و عمویش در جنگ بدر، پیکر ایشان را مُثْله کرد و سینه حضرت را شکافت و جگر ایشان را به دندان گرفت؛ به همین سبب او را «آکلَةَ الْأَکبَاد» به معنای خورنده جگرها لقب دادند؛ [تاریخ‌ پیامبر اسلام ، دکتر آیتی، ص٢٩۵] رسول خدا که علاقه شدیدی به عموی گرامیشان داشتند، وقتی جسد ایشان را با آن وضعیت فجيع دیـدند، بسیار محزون شده و فرمودند: «هـرگز به مصیبت کسی مثل شما گرفتار نخواهم شد، و هرگز هیچ مقامی سخت‌تر از این، بر من نگذشته است»؛ سپس مدتی در کنار جسد حضرت حمزه ایستاده و گریستند و فرمودند: جـبرئیل نـزد من آمد و به من خبر داد که در میان هفت آسمان نوشته شده: «حمزه فرزند عبدالمطّلب، شیر خدا و شیر رسول خدا و سید شهداء است» [بصائرالدرجات، ص ٣۴] همچنین حضرت فرمودند: «پروردگارم مرا با سه نفر از اهل‌بـیتم بـرگزید: علی بـن ابی‌طالب، جعفر بن ابی‌طالب و حمزه بن عبدالمطّلب» [تاریخ پیامبر، ص٣٢۴] البته درباره فضائل و کرامات حضرت حمزه سیدالشهداء روایات بسیاری نقل شده، تا جایی که امیرالمؤمنین (علیه السلام) و سایر ائمه اطهار در احتجاج با مخالفان، همواره به خویشاوندی خود با حضرت حمزه (علیه السام) مباهات کرده‌اند؛ ✍️ و بالاخره سخن امروز را با گفتار حکیم فرزانه انقلاب حضرت امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) به پایان می‌بریم که فرمودند: «به نظر می‌رسد که پیغمبر اکرم از همان لحظه‌ی اوّل که جناب حمزه (علیه السلام) شهید شد، می‌خواستند از ایشان الگو درست کنند؛ این‌که پیغمبر به او لقب «سیّدالشّهدا» دادند... و بعد همه‌ی مدينه را وادار کردند [بر ایشان گریه کنند]؛ پیغمبر برای جناب حمزه (علیه السلام) غوغا درست کردند؛ معنای این چیست؟ این [یعنی] پیغمبر می‌خواهند حمزه (علیه السلام) را برجسته کنند که او سیدالشهداء است، و کسی است که همه باید بر او گریه کنند؛ این الگوسازی است و برای آن روز هم فقط نیست؛ (بلکه الگو) برای همیشه‌ی تاریخ و برای همه‌ی مسلمین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ حضرت عبدالعظیم علیه السلام مرحوم شیخ عباس قمی‌ (ره) می‌نویسد: «ایشان به علو مقام و جلالتِ شأن، معروف و از اَکابر مُحدثین و اَعاظم علماء و از زُهاد و عُباد، و از اصحاب حضرت امام جواد و امام‌هادی (علیه السلام) بوده‌اند...» [منتهی الآمال، ج۱، ص۴۶۱] . تبار حضرت عبدالعظیم (علیه السلام) با چهار واسطه به سبط اکبر پیامبر خدا (صلی الله علیه واله) و خاندان وحی می رسد؛ (رجال نجاشی، ج۱، ص۲۴۸) که با نگاهی گذرا به زندگی و سیره خاندان حسنی، می‌توان دریافت که این خاندان نورانی، همواره در کرامت طبع، عزّت نفس، و بخشش و خدمت به محرومان شهره بوده‌اند؛ لذا در تاریخ آمده که ایشان نیز همچون جد بزرگوارشان امام حسن مجتبی (علیه السلام)، چند مرتبه تمام اموال خویش را میان فقرا و بینوایان تقسیم نموده و همواره بیچارگان را مدد و یاری می رساندند تا جایی که به لقب «السیدالکریم» معروف شدند. [زندگانی حضرت عبدالعظیم، رازی، ص۲٩] براساس آنچه در تاریخ تولد و وفات حضرت آمده، ایشان دوران حیات پنج امام معصوم، از امام کاظم (علیه السلام) تا امام عسکری (علیه السلام) را درک کرده‌اند؛ اما آنچه قطعی و مسلّم است، حضرت عبدالعظیم محضر امام رضا، امام جواد و امام هادی (علیه السلام) را درک نموده و از آنها احادیث فراوانی نقل کرده‌اند. [معجم رجال الحدیث، ج‌۱۰، ص‌۴۹] ایشان نسبت به ائمه اطهار در زمان خود، اخلاص و اعتقاد راسخ داشته و حضرات معصومین (علیهم السلام) نیز علاقه، اعتماد و اطمینان ویژه به ایشان داشته‌اند؛ چنانچه این موضوع در پیام امام رضا (علیه السلام) که توسط ایشان برای شیعیان فرستاده شد، کاملاً روشن و هویداست؛ همچنین حدیث «عرض دین» ایشان، خدمتِ امام‌هادی (علیه السلام) و تصدیق آن حضرت بر اعتقادات عبدالعظیم حسنی (علیه السلام)، دلیلی بزرگ بر ایمان و قداست و ثبات عقیده ایشان به ائمه هدی (علیه السلام) و مذهب حنیف جعفری است؛ چنانچه حضرت هادی (علیه السلام) فرمودند: «یا اباالقاسم! تو به حق دوست ما هستی... تو همان دینی را انتخاب کرده‌ای که پسندیده خداست... خداوند تو را با گفتار ثابت در دنیا و آخرت تثبیت کند» (توحید شیخ صدوق، ص۸١] در اثبات عظمت علمی این عالم بزرگوار نیز همین کافی است که بدانیم امام هادی (علیه السلام)، مردم را برای حل مشکلات دینی و یافتن جواب پرسش‌های اعتقادی و عملی‌شان، به ایشان ارجاع می‌دادند؛ چنانچه «ابو حَمّاد رازی» از شیعیان و موالیان شهر ری، می‌گوید با مشکلات فراوان به سامراء رفتم و خدمت حضرت امام هادی (علیه السلام) رسیدم تا مسائل دینی خود را بپرسم؛ حضرت فرمودند: «‌ای ابا حَمّاد! هرگاه مشکلی از امور دینی برایت پیش آمد، جواب مشکل خود را از عبدالعظیم حسنی بخواه و سلام مرا به او برسان» [رازی، زندگانی عبدالعظیم، ص۲۹] در عظمت معنوی و مقامات باطنی این عالم و عابد و زاهد بزرگ نیز همین بس که اهل‌بیت (علیهم اسلام) فضیلت زیارت مزار ایشان را برابر با فضیلت زیارت سیّدالشهداء (علیه السلام) دانسته‌اند؛ چنانچه شیخ صدوق (ره)، از محمد بن یحیی عطّار، نقل کرده که خدمت امام هادی (علیه السلام) رسیدم، ایشان فرمودند: «کجا بودی؟» گفتم: به زیارت قبر امام حسین (علیه السلام) رفته بودم؛ امام فرمودند: «بدان که اگر قبر عبدالعظیم حسنی را در شهر خودت، زیارت کنی، مانند کسی هستی که حسین بن علی (علیهماالسلام) را (در کربلا) زیارت کرده باشد» [ثواب الاعمال، ص۱۲۴] مورخین، عُمر بابرکت عبدالعظیم (علیه السلام) را ۷۹ سال ذکر کرده‌، ولی در کیفیت شهادت یا وفات ایشان اختلاف است، اما برخی از مورخین و علماء، مانند «شیخ فَخْرُالدّین طُرَیحی» مؤلف کتاب «مَجمعُ‌البحرَین» تصریح کرده‌اند که حضرت را در ری، زنده به گور و شهید نمودند. [رجال النجاشی، ج۱، ص۲۴۷] ✍️و بالاخره سخن امروز را با کلام ارزشمند رهبر فرزانه انقلاب به پایان می‌بریم که فرمودند: «جناب عبدالعظیم مرد بسیار بزرگی است (ولی) مردم مقامات این بزرگوار را نمی‌دانند... (ایشان) هم شخصیتی جهادی است، هم شخصیتی علمی است و هم محدّث است...(همچنین) ایشان صائِمُ‌النَّهار و قائِمُ اللَّیل بوده...(لذا) تجلیل از جناب عبدالعظیم، تجلیل از علم و جهاد و زهد و تقواست...» https://eitaa.com/joinchat/4118085632C354a5633ba

🌷توصیه‌ای مهم امام رضا علیه السلام به شیعیان

"پیام و سفارش امام رضا(علیه السلام) به شیعیان امام رضا(علیه السلام) به وسیله حضرت عبدالعظیم حسنی(علیه السلام) پیامی به شیعیان و دوستداران اهل‌بیت(علیهم السلام) فرستاده‌اند که در اینجا متن و ترجمه آن بیان می‌شود. بسم‌الله‌الرحمن الرحیم، یا عبدالعظیم! أبلغ عنی أولیائی السلام و قل لهم:‌ أن لایجعلو للشیطان علی أنفسهم سبیلا، و مرهم بالصدق فی الحدیث و أداء الأمانهًْ، و مرهم بالسکوت و ترک الجدال فیما لا یعنیهم، و اقبال بعضهم علی بعض و المزاورهًْ، فان ذلک قربهًْ الی. ولا یشغلوا أنفسهم بتمزیق بعضهم بعضا، فانی آلیت علی نفسی أنه من فعل ذلک و أسخط ولیا من أولیائی دعوت‌الله لیعذبه فی‌الدنیا أشد العذاب، و کان فی الآخرهًْ من الخاسرین. و عرفهم أن الله قد غفر لمحسنهم، و تجاوز عن مسیئهم، الا من أشرک به أو آذی ولیا من أولیائی أو أضمر له سوء فان الله لا یغفر له حتی یرجع عنه، فان رجع و الا نزع روح‌ الایمان عن قلبه، و خرج عن ولایتی، ولم یکن له نصیب فی ولایتنا، و أعوذبالله من ذلک. بسم‌الله‌الرحمن الرحیم الرحیم؛ ای عبدالعظیم! سلام گرم مرا به دوستدارانم برسان و به آنان بگو: در دلهای خویش برای شیطان راهی نگشایند. آنان را به راستگویی در گفتار و ادای امانت و سکونت پرمعنا و ترک درگیری و جدال در کارهای بیهوده و بی‌فایده دعوت کن. به صله‌رحم و رفت و آمد با یکدیگر و رابطه گرم و دوستانه با هم دعوت نما، چرا که این کار باعث تقرب به خدا و به من و به دیگر اولیاء اوست. دوستان ما نباید فرصت‌های گرانبهای زندگی و وقت ارزشمند خود را به دشمنی با یکدیگر تلف کنند. من با خود عهد کرده‌ام که هر کس مرتکب این‌گونه امور شود یا به یکی از دوستان و رهروانم خشم کند و به او آسیب رساند از خدا بخواهم که اورا به سخت‌ترین کیفر دنیوی مجازات کند و در آخرت نیز این‌گونه افراد از زیانکاران خواهند بود. به دوستان ما توجه ده که خدا نیکوکرداران آنان را مورد بخشایش خویش قرار داده و بدکاران آنان را عفو خواهد کرد مگر آنهایی که به او شرک ورزند و یا یکی از دوستان ما را برنجانند و یا در دل نسبت به آنان کینه بپرورند، که از این سه گروه نخواهد گذشت و آنان را مورد بخشایش خویش قرار نخواهد داد؛ مگر اینکه از نیت خود بازگردند و اگر از این اندیشه و عمل زشت خویش بازگردند، مورد آمرزش خواهند بود اما اگر همچنان باقی باشند، خداوند روح ایمان را برای همیشه از دل آنان خارج ساخته و از ولایت ما نیز بیرون خواهد برد و از دوستی ما اهل بیت(علیهم السلام) بی‌بهره خواهند بود و من از این لغزشها به خدا پناه می‌برم. (اختصاص، شیخ مفید، صفحه 241)"