﷽
آرام قدم بر می دارم، نه آن قدم هایی که تا این لحظه بر می داشتم. قدم های که تا الان بر می داشتم، پر از شوق رسیدن بود. اما حالا که رسیدم، نباید این لحظه ها را هدر بدهم.
از اینجا هردو گنبد پیداست. برای چند ثانیه می ایستم. مانده ام بین دو قطب آهن ربا.
به گنبد حضرت عباس (ع) خوب نگاه می کنم. انگار دارد می گوید:« خوش آمدید زوار حسین (ع)!»
پس اول می روم سمت حرم امام حسین(ع) خیابان پر از پرچم ها و کتل های مشکی است.
هلال ماه آن بالا توی آسمان است. باید سریع تر حرکت کنم. نزدیک اذان صبح است و الان است که اینجا غلغله شود. کمی تند تر می روم، فقط کمی.
بوی اسپند می آید پیر مرد سیدی آن را دود کرده و دور سر زوار می گرداند و خوش آمد می گوید.
اینجا هوایی که وارد ریه هایت می کنی سبک تر از همه جاست. انگار اینجا همه چیز سبک تر است. روحت، بدنت، بدنی که این همه راه با پاهایت آن را حمل کردی و گاهی اصلا متوجهش هم نبودی.
حالا دیگر وارد صحن حرم شدم. زیر لب زمزمه می کنم:« اسلام علیک یا... شهید کربلا، یا ثار اللّه، یا قتیل العبرات. آن قدر به گنبد نزدیک شده ام که می توانم نوشته روی پرچم را بخوانم.
اشک هایم جاری شده اند، نه آنقدر که گنبد را تار ببینم و مجبور شوم پاکشان کنم. آنقدر که بگذارم روی صورتم بمانند و جاری شوند و باز هم نوشته روی پرچم را ببینم:« یا ابا عبد اللّه الحسین!..»
@Meshkat_114
