🍂 🔻 سرداران سوله 6⃣0⃣1⃣ 🔹 دکتر ابوالقاسم اخلاقی ⊰•┈┈┈┈┈⊰• 🔻 کار ما وقت معینی نداشت هر لحظه که مجروح می آوردند بایستی به اتاق عمل می‌رفتیم همه جور مجروح داشتیم. از مجروحین خط مقدم و یا مجروحین بمباران مناطق مسکونی. یکبار که برای بررسی مجروح بدحالی به راهرو رفته بودم به مجروحی که از یکی از مناطق بمباران شده اهواز آورده بودند برخوردم. یک کودک ۵،۶ ساله همراه آنها بود. مجروح خانمی بود که سر و صورت و بدن او زخمی و خون آلود بود. کودک ۵ ساله به زبان عربی به آن خانم مجروح دلداری می‌داد و مرتب جملاتی را تکرار می کرد. از بیماربر پرسیدم که این کودک چه می گوید؟ گفت دارد به مادرش دلداری می‌دهد و می‌گوید نترس و گریه نکند. این روحیه را در هیچ فردی جز یک فرد ایرانی پیدا نخواهیم کرد. روحیه مسلمان ایرانی که همان روحیه شهادت طلبی است و این طور نیروها مسلماً پیروز خواهند شد. مدت یک ماه بود که همکاران شیرازی ما اعم از متخصص بیهوشی ارتوپد، جراح عمومی و کادر پرستاری و پزشکی شبانه روز و واقعاً ایثارگرانه کار می کردند. ده روز در بیمارستان کوت عبدالله بودم و بعد به بیمارستان صحرایی فجر اسلام در جاده ماهشهر رفتم. وسط بیابان چادر زده بودند و کانتینر هایی برای استراحت مجروحین قبل از انتقال به تهران گذاشته بودند. معمولاً مجروحین بعد از عمل جراحی برای مراقبت و طی دوران نقاهت به بیمارستان منتقل می‌شدند. آقای کعبی مدیر این بیمارستان بود. روزهای آخر ماموریت را در اهواز بودم. گفتند چون عملیات جدیدی برای پاکسازی دارخوین و پیشروی به سمت خرمشهر در پیش است ماموریت پزشکان تمدید می‌شود و فعلا زمان برگشت ما به تهران مشخص نیست. یک روز تقریباً ۱۰ نفر از فرماندهان ارتشی و سپاهی به بیمارستان آمدند و در یک سالن بزرگ ساکن شدند. نقشه‌ای که همراه داشتند را روی میز ها پهن کرده بودند و برنامه های خودشان را مرور می کردند. از یکی از فرماندهان سوال کردم که جناب سرهنگ چه خبر حمله در کار است؟ گفت بله ولی الان نه‌. برنامه حمله به دارخوین و آزادسازی خرمشهر را داریم ولی تا تسلیحات و ادوات جنگی به خصوص تانک ها و توپخانه نیروهای مسلح را جابجا نکنیم امکان حمله نیست. شاید یک ماه دیگر. بیمارستان کوت عبدالله در کنار جاده اهواز بود و مرتب به طرف آبادان تانک‌ها و تسلیحات و ادوات جنگی را جابجا می کردند. هنگامی که حمله صورت گرفت با فرماندهان نیروهای ایرانی که در رفت و آمد بودند صحبت می‌کردم. واقعاً از محکم بودن و مصمم بودن و قدرتمندی آنها احساس غرور می کردم بعد از عملیات ما هم به تهران برگشتیم و هرکدام مشغول به کار خود شدیم. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• ادامه دارد

🍂 همه حاج قاسم‌اند 🔸 اشعاری بسیار زیبا و شنیدنی با نوای گرم و دلنشین حاج صادق آهنگران حالا تمام مردم ما حاج قاسم اند یک یک میان حادثه ها حاج قاسم اند... ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄

🌸خدا رحم کرد در زمان جنگ به منطقه کردستان پایگاه سلیمان کندی بین سقز و بوکان اعزام شدم چندین مورد که مخبر اطلاع داده بود احتمال حمله شبانه به پایگاه هست ما هم پیش دستی میکردیم از پایگاه خارج و کمین تشکیل میدادیم تا ضد انقلاب درکمین بیافتد یک شب ساعت 12 از پایگاه خارج شدیم فاصله مان با نفر جلویی 5 متر بود من نفر آخر ستون و مسلح به بی بی کلاش بودم بعد از مدتی پیاده روی ستون ایستاد و همه نشستیم من پشت سرم را داشتم نگاه میکردم وقتیکه برگشتم دیدم ستون رفته و من متوجه نشدم خیلی تاریک بود هرچه گشتم نتوانستم پیدایشان کنم بالاخره تصمیم گرفتم برگردم پایگاه رسیدم به میدانیکه در روستای سلیمان کندی بود دو راه داشت برای رسیدن به پایگاه پیش خود گفتم از راه سمت راستی بروم همینکه داشتم میرفتم بطرف پایگاه سر تقاطع جلوی نیروهای خودی درآمدم همه آنها بطرف من نشانه گرفتند که مرا بزنند مسئول ستون گفت نزنید بزارید اسیر بگیریم هر چه میگفتم منم گوششان بدهکار نبود سلاحم را زمین گذاشتم دستها بالا رسیدم نزدیک وقتی که فهمیدن منم همه زدند زیرخنده گفتن خدا نخواست کشته شوی و گرنه میخواستیم آبکشت کنیم برادر عزیز و رزمنده فراهانی @mfdocohe🌸

🌸آموزش شنا قبل از عملیات ولفجر ۸ بود گفتن عملیات آینده آبی خاکی است و باید بچه ها آموزش شنا ببینند گردان را به بروجن برده و آموزش را زیر نظر استاد شاملو شروع کردیم استاد آموزش را به سه دوره ۱۰ روزه تقسیم کرد ۱۰روز اول آموزش مقدماتی ، ۱۰روز دوم تکمیلی و ۱۰ روز سوم تخصصی آموزشها اول و دوم پایان یافت و به مرحله‌ سوم رسید استاد مرحله سوم را به سه دوره سه روزه تبدیل کرد درسه روز اول استاد پاهای بچه ها را بست و در آب انداخت و گفت باید شنا کنید سه روز را با پاهای بسته شنا کردیم و همه بچه ها توانستن خیلی خوب شنا کنند ، و سه روز دوم دستهای بچه ها را بستند و در آب انداختن ، سه روز دوم با دست بسته ادامه پیداکرد تا اینکه به سه روز سوم رسید در این سه روز دست بچه ها را از پشت بستن و پاها را هم بستن و در آب انداختند وقتی سوال کردیم این کارها برای چیست می گفتند اگر به دست دشمن اسیر شدید و دست و پای شما بستتند و در آب انداختند اگر می توانید شنا کنید و اگر نمی توانید غرق می‌شوید در روز اخر از بچه ها ازمون گرفته شد وبچه ها را به مقر گردان در انرڗی اتمی در جاده اهواز آبادان بردند از کنار مقر گردان رودخانه کارون میگذشت وقتی در آنجا مستقر شدیم دیگر آموزشها شروع شد یکروز به کنار رودخانه رفتم دیدم یک نفر درکنار رودخانه نشسته و دست در آب می کند و چیزی را میگرد و دوباره در آب میاندازد جلو رفتم دیدم که سعادت آله جباری یکی از نیروهای گردان که بعدها شهید شد است به او گفتم که چه می کنی گفت آقای احمدی این قورباغه ها شنا بلد نیستن دست و پای آنها را می بندم و به آب می اندازم تاشنای شان خوب شود شادی روحش صلوات محمد جعفر احمدی تیپ ۴۴قمر بنی هاشم گردان امیر المومنین (ع)گروهان امام حسین(ع) @mfdocohe🌸

🍂 🔻 سرداران سوله 7⃣0⃣1⃣ 🔹 دکتر ابوالقاسم اخلاقی ⊰•┈┈┈┈┈⊰• 🔻 نخل های بی سر اول بهمن ۶۱ بود یکی اکیپ پزشکی از تهران با هواپیمای سی ۱۳۰ ارتش جمهوری اسلامی ایران به اهواز رفتیم. زنده یاد دکتر محمود تکلو، دکتر مفید و یکی از جراحان نیز همراه ما بودند. پس از ورود به اهواز به هتلی که با عنوان بیمارستان مخصوص اطفال تایید شده بود رفتیم. بیمارستان در ابتدای جاده اهواز مسجدسلیمان بود. شب را در مدرسه ای نزدیک بیمارستان ماندیم فردای آن شب جهت تقسیم به هتل اهواز آمدیم دکتر مفید به سوسنگرد رفت. من و دکتر نجف زاده، جراح و استادیار بیمارستان سینا و خانم شجاعی پرستار بیمارستان مهر تهران و چند نفر دیگر به بیمارستان طالقانی اهواز رفتیم . بیمارستان طالقانی در امانیه اهواز بود و دو بخش داشت یک بخش جراحی عمومی و یک بخش سوانح و سوختگی در حقیقت مرکز سوانح سوختگی اهواز بود. در آن زمان متخصص سوختگی نداشتند و چون من قبلاً در بیمارستان شهید مطهری تحت نظر دکتر کلانتری استاد متخصص سوختگی و ترمیمی آموزش‌های لازم را دیده بودم و دوره تخصص سوختگی را گذرانده بودم ضمن جراحی اداره بخش سوختگی را به عهده گرفته و مشغول کار شدم. مجروحین بیمارستان بیشتر از سوسنگرد و بستان آورده می شدند. البته در بیمارستان سوسنگرد هم گروه جراحان، دکتر رضوی دکتر مفید و دکتر خدایی حضور داشتند وقتی آنها مجروح زیاد می‌شد و نمی‌توانستند جوابگوی همه باشند آنها را به بیمارستان طالقانی اهواز که سر راه آمبولانس های اعزامی بود می‌فرستادند. یک روز هنگامی که در اتاق عمل بودن گفتند فوری بیاید چند مجروح سوختگی آورده‌اند و حالشان خوب نیست و مجروح زیر دستم از ناحیه قفسه صدری و شکم آسیب شدید دیده بود و مشغول جراحی او بودم. گفتم به دکتر دیگری بگویند. جراح دیگری در بیمارستان نبود. عملی که انجام می دادم را گذاشتم و از اتاق عمل بیرون آمدم. سه مجروح آورده بودند که داخل راهرو روی برانکارد خوابانده بودند. سر و گردن و سینه آن ها سوخته بود و دود سفید مایل به آبی از بینی و دهان آن ها بیرون می آمد. سر و صورتشان ورم کرده بود و گردن آنها به حدی متورم بود که بدون اغراق ۳۰ سانتی متر قطر پیدا کرده بود و در حال خفه شدن. تنفس آنها مختل بود و می گفتند در اثر انفجار بمب‌های شیمیایی فسفری سوخته اند. هر سه نفر را سریعا تراکئوستومی کردم. گلوی آنها را در ناحیه سیب، (برجستگی غضروفی جلوی گلو) سوراخ کرده و یک لوله مخصوص گذاشتم که از خفه شدن آنها جلوگیری شود به نفس آنها که برگشت پانسمان لازم را انجام دادیم و آنها را بردند که سریع به تهران انتقال بدهند دقیقا به یاد دارم که اهل نجف آباد اصفهان بودند. نمی‌دانم عاقبت شان چه شد. پنج نفر از همکارانی که با هم از تهران آمده بودیم به بیمارستان سوسنگرد اعزام شده بودند. یکی از روزها که سرمان کمی خلوت بود تصمیم گرفتیم به سوسنگرد برویم و آنها را ببینیم از طرفی خودم هم علاقه داشتم سوسنگرد را در این اوضاع ببینم چون قبلاً به واسطه گذراندن دوره خدمت سربازی این شهر را دیده بودم. باید از حمیده رد می‌شدیم می‌رسیدیم به سوسنگرد. در راه تانک های عراقی را می‌دیدیم که در گل گیر کرده بودند. داخل شهر که رفتیم لاشه تانک‌های عراقی را دیدم که در جوی ها افتاده بودند. اهالی می گفتند وقتی سوسنگرد آزاد شد تانک ها موقع فرار عجله داشتند در جوی ها گیر افتادند. سرنشینان تانک ها هم یا اسیر شده بودند یا تانک را رها کرده و فرار کرده بودند. در مورد تانک های گیر کرده در گل و لای اطراف شهر هم می‌گفتند آب سد کرخه را در بیابان ها باز کردند به همین جهت تانکها در گل و لای ایجادشده گیر افتادند. شهر سوسنگرد با آنچه در سال ۱۳۴۵ هنگام خدمت سربازی دیده بودم خیلی فرق داشت. شهر زیبا تر و قشنگ تر شده بود. ولی متاسفانه نخل‌های آن و به خصوص های بیمارستان سر نداشتند عراقی ها آنها را با آرپیجی زده بودند و نقل ها مانند ستون های بی سر ایستاده بودند. به هر شکل به بیمارستان سوسنگرد رفتیم دکتر رضوی و دکتر مفید جراح بیمارستان طالقانی تهران و دکتر خدایی آنجا بودند. دکتر خدایی را از آلمان می شناختم. آنجا تخصص گرفته بود. رفتیم داخل باغ بیمارستان و با هم عکس گرفتیم تمام نخلهای باغ بی سر بودند. چهار پنج ساعت آنجا بودیم و سپس به بیمارستان برگشتیم. یکماه ماموریت تمام شد و به تهران رفتیم. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• ادامه دارد

🍂 🔻 سرداران سوله 8⃣0⃣1⃣ 🔹 دکتر ابوالقاسم اخلاقی ⊰•┈┈┈┈┈⊰• 🔻 زیر آوار جنگ آبان ماه سال ۱۳۶۲ مجددا به مدت یک ماه به اهواز اعزام شدم. با اتوبوس از جلوی بهداری، واقع در خیابان فخر رازی، روبه روی دانشگاه تهران حرکت کردیم. اکیپ پزشکی شامل پزشک، پرستار و تکنسین بود. برای این که در ترافیک تهران گیر نیافتیم و راحت عبور کنیم، اتوبوس قسمتی از خیابان که یک طرفه بود را خلاف جهت حرکت کرد. سر چهار راه مامور راهنمائی با لبخندی پیروزمندانه از این که ما را گیر انداخته است، جلوی اتوبوس را گرفت و آن را متوقف کرد. اتوبوس دومی هم رسید و پشت سرما ایستاد. راننده سرش را از پنجره بیرون برد و با لهجه خاص داش مشتی گفت: «داداش داریم میریم جبهه.» د فکر کرد این مأمور کوتاه می آید و اجازه میدهد برویم. مامور راهنمایی که اهل شهرستان بود، با لهجه گفت: «مسخره می کنی! همراه این خانم ها به جبهه می روی!» فکر می کرد فقط بایستی نیروی نظامی مرد به جبهه برود. بیشتر عصبانی شد و به راننده گیر داد. پاسدارهایی که مأمور بردن اتوبوسها تا اهواز بودند، پیاده شدند و با حکم مأموریت که همراهشان بود، مأمور راهنمایی رانندگی را توجیه کردند که این دو اتوبوس، پزشک، پرستار و تکنیسین هستند و برای ماموریت پزشکی به خوزستان می روند. بالاخره به حرمت این که این افراد ایثارگر می باشند و به جبهه می روند مأمور راهنمایی رانندگی کوتاه آمد و اجازه داد حرکت کنیم. پس از طی مسیر از تهران، قم، اراک، خرم آباد و اندیمشک به اهواز رسیدیم. در اهواز به اداره بهداری در امانیه اهواز رفتیم. همیشه به اهواز که میرفتم یک ساعتی با دکتر وزیریان، رئیس بهداری استان خوزستان که از دوستان دوران تحصیلم بود، خوش و بشی می کردم و یک چای در خدمت ایشان می خوردم. ایشان مسئول تقسیم گروه های پزشکی بود، با نظر او هر کدام بنا بر تخصص مان به محلی که بیشتر به وجودمان نیاز بود، تقسیم شده و میرفتیم. ایشان با شناختی که از من داشت و می دانست که علاوه بر جراحی عمومی، دوره رزیدنتی را در بخش ارتوپدی دانشگاه شهید بهشتی (دانشگاه ملی ایران) طی کرده ام، ضمنا دوره های سوانح سوختگی و اورژانس را گذرانده ام، وقتی به ستاد تقسیم گروه های پزشکی رسیدیم، اولین حکم را به من و دکتر بدیعی متخصص بیهوشی و دکتر بهرامی داد. تأکید کرد که فوری با آمبولانس حرکت کنید. موشک به مدرسه ای در بهبهان خورده بود و صد و سی نفر محصل و معلم، شهید و مجروح شده بودند. پزشکان عمومی اعزام شده بودند ولی شهر کمبود جراح ارتوپد و متخصص زنان داشت. سریع حرکت کردیم و شب به بهبهان رسیدیم. محل سکونت گروههای اعزامی در بهبهان، بیمارستان شهید دکتر مصطفی زاده بود. دکتر نیکخواه ریاست بهداری بهبهان منتظر گروه اعزامی از اهواز بود. زمانی رسیدیم که کار مجروحین انفجار موشک، انجام شده بود. وضعیت عادی بود. دکتر نیک خواه ما را به ساختمان های ویلایی که در باغ بیمارستان بود هدایت کرد. پس از خوش آمدگویی و تشکر از ما، خداحافظی کرد و رفت. فردا صبح پس از بیدار شدن و انجام فرایض دینی و صرف صبحانه به داخل بیمارستان رفتم. کادر پزشکی بیمارستان بهبهان، شامل دکتر اسکندری جراح و دکتر پرند اورولوژیست بود. با آنها آشنا شدیم. ما را به پرسنل بیمارستان و اتاق عمل معرفی کردند. مجروحین انفجار موشک را ویزیت کردیم. از پرسنل در مورد شهدای این موشک باران پرسیدم. جسد و تکه های بدن شهدا را در سرد خانه ای که شکل کانتینر بود، گذاشته بودند. خانواده ها به این کانتینرهای سردخانه دار در کنار بیمارستان، مراجعه کرده و پیکر شهدای خود را پیدا می کردند. بیشترشان قطعه قطعه شده بودند و باید از روی بعضی علائم شناخته می شدند. بعد از شناسایی جسد، آن را برای دفن به گلزار شهدای بهبهان می بردند. داخل یکی از این کانتینرها رفتم. با اینکه یک پزشک جراح بودم، از دیدن پاره های اجساد، حال بدی پیدا کردم. یک قطعه گردن دیدم که از ضخامت آن حدس زدم، گردن معلم بچه ها باشد. واقعا ناراحت شدم و بی اختیار به باعث و بانی این کشتار، صدام لعنت می‌فرستادم. تا عصر آن روز حالم گرفته بود و به نحو بدی گذشت. دکتر اسکندری تنها جراح شهر و از کادر بهداری بهبهان بود. نزد من آمد و گفت خانواده اش در شیراز هستند و او اینجا تنهاست. می خواست چند روزی به مرخصی برود و به خانواده اش سر بزند. از من خواست مراقب اوضاع و احوال بیمارستان باشم تا او برود و برگردد. قول همکاری دادم و او با خیال راحت به شیراز رفت. در بخش جراحی و ارتوپدی کار می کردم. صبح روز بعد چند عمل جراحی و ارتوپدی بود که انجام دادم. ظهر، سه ساعتی استراحت کردم. ساعت پنج بعدازظهر همراه همکاران در جلو بیمارستان قدم می زدیم که صدای مهیبی شنیدیم. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• ادامه دارد

احتیاط کن، توی ذهنت باشد که یکی دارد می‌بیند! دست از پا خطا نکنم تا مهدی فاطمه خجالت بکشد.. وقتی می‌رود خدمت مادرش که گزارش بدهد شرمنده شود و سرش را پایین بیندازد.. شهید سید مجتبی علمدار       ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄

🌸تی تی تی تی تیر خورده وقتی "سید حمید قریشی "از بچه‌های گروهان را که کمی زبانش لکنت داشت دیدم ،پرسیدم از سعید دلخوانی خبری دارد یا نه او که هیجانی شده بود گفت: سعید دستش تی تی تی تی تی تیر خورده که خنده ام گرفت و گفتم: -وووه ....سعید این همه تیر خورده؟!! خودش هم خنده‌اش گرفت" @mfdocohe🌸

🌸و لا یمکن الفرار من حکومتک ديدني بود برخورد بچه ها با اسراي دشمن بعثي در روزهاي اول جنگ؛ يك الف بچه با دو وجب و نيم قد و بالا، يك مشت آدم گردن كلفت سبيل از بناگوش در رفته را مي انداخت جلو و رديف مي كرد به سمت عقب، با آن سر و وضع آشفته و ترس و لرزي كه بر جانشان افتاده بود. هر چي مي گفتي مثل طوطي تكرار مي كردند و كاري به درست و غلط بودنش هم نداشتند. از آنجالب تر شايد، عربي صحبت كردن بچه هاي خودمان بود. به محض اينكه يك نفر سر و دمش مي جنبيد و فكر فرار به سرش مي زد تنها چيزي كه بلد بودند اين بود كه سلاحشان را مي گرفتند به سمت آنها و مي گفتند: و لا يمكن الفرار من حكومتك. حالا آنها چي مي فهميدند، خدا عالم است 😁 @mfdocohe🌸

ترکش خمپاره پیشونیش رو چاک داده بود ازش پرسیدم: چه حرفی برای مردم داری با لبخند گفت: از مردم کشورم میخوام وقتی برای خط کمپوت میفرستن، عکس روی کمپوت ها رو نکنن!! گفتم داره ضبط میشه برادر یه حرف بهتری بگو با همون طنازی گفت: اخه نمیدونی سه بار بهم رب گوجه افتاده ...!!

🍂 🔻 سرداران سوله 9⃣0⃣1⃣ 🔹 دکتر ابوالقاسم اخلاقی ⊰•┈┈┈┈┈⊰• 🔻 زیر آوار جنگ صدای مهیبی شنیدیم. به نظر می رسید انفجار حدودا دویست، سیصد متری ما باشد. بلافاصله بعد از صدا ستونی از دود و خاک به صورت قارچ به آسمان بلند شد. چند خیابان، موشکی داخل مناطق مسکونی اصابت کرده بود. سریع به نگهبان بیمارستان و پرسنل گفتم که در بیمارستان را ببندند و فقط مجروحین را با یک همراه به داخل بیمارستان هدایت کنند. تجربه این را داشتم که الآن مردم به بیمارستان هجوم می آورند. البته از روی دلسوزی و کمک می آمدند. ولی این شلوغی باعث دست و پا گیری پرسنل می شد و از سرعت کار و رسیدگی به مجروحین کم می کرد. شهدا را مستقیم به سرد خانه و مجروحین را به داخل بیمارستان می آوردند. تعدادی از مردم زیر آوار رفته و زخمی شده بودند. بعضیها شکستگی اندام داشتند. مجروحین را در راهرو پذیرش می کردند و بعد از انجام کارهای اولیه، به نوبت و برحسب شدت جراحت به اتاق عمل می فرستادند. اگر مشکل شکمی داشتند عمل می شدند و اگر مشکل شکستگی داشتند، کارهای لازم و گچ گیری انجام میشد... در این بین آشپز بیمارستان را دیدم که خیلی آشفته بود و بی تابی می کرد. علت را پرس و جو کردم. هنگامی که در بیمارستان مشغول تهیه شام بیماران بود، موشک به خانه اش اصابت کرده و چهار نفر از اعضای خانوادهاش شهید شده بودند. دکتر پرند متخصص اورولوژی سریعا خودش را به بیمارستان رساند. عمل جراحی همه مجروحین را انجام دادیم. آنها هم که به گچ گیری عضو احتیاج داشتند کارشان انجام شد. ساعت دوازده شب تقریبا کارمان تمام شده بود که یک گروه پزشکی، شامل جراح و متخصص بیهوشی و تکنسین اتاق عمل به سرپرستی دکتر سینا از اهواز رسیدند. شب را آن جا ماندند. در طول شب هر کاری بود انجام دادند و صبح روز بعد به اهواز برگشتند. گروه دیگری از شیراز به کمک ما آمدند. ولی خوشبختانه کلیه مجروحین جمع و جور شده بودند، این گروه بیست و چهار ساعت ماندند و روز بعد به شیراز رفتند. احساس مسئولیت و آمدن گروههای پزشکی از اهواز و شیراز برای کمک به ما، باعث دلگرمی بود. این که برای انجام وظیفه شب و روز نمی شناختند، فداکارانه و بی مرز، ادای وظیفه می کردند، باعث غرور بود. یک شب ساعت یک نصف شب، با صدای زنگ تلفن بیدار شدم. خانمی از زایشگاه زنگ زده بود. تقاضای کمک داشت. گفتم: «خانم شما پانسیون پزشکان را گرفتید.» |گفت: «بله، من پرسنل بخش مامائی هستم. رئیس بهداری دستور داده هر وقت مشکلی داشتیم به دکتر اخلاقی تلفن کنیم و کمک بگیریم.» گفتم: «خانم مگر شما متخصص زنان و زایمان ندارید.» گفت: «داشتیم. دو نفر پزشک هندی بودند که پس از زدن موشک، بهبهان را ترک کردند.» گفتم: «حالا مشکل بیمار چیست؟» گفت: «باید سزارین بشود.» قرار شد بیمار را آماده عمل کنند تا من خودم را برسانم. دکتر بدیعی را پیدا کردم، متخصص بیهوشی بود و از دانشگاه شهید بهشتی اعزام شده بود. گفتم من می روم و او خودش را به زایشگاه برساند. وقتی به زایشگاه رفتم دیدم تکنسین بیهوشی دارند. عمل سزارین را انجام دادم. لباس عوض می کردم که دکتر بدیعی رسید. گفت: «چی شد؟» گفتم: «هیچی، تکنسین بیهوشی داشتند، بیمار را بیهوش کرد و عمل او را انجام دادم.» دکتر متخصص جراحی زنان نداشتند و بیماران را به اهواز می فرستادند. مثلا این زن را با خونریزی و درد به اهواز می فرستادند. معلوم نبود بین راه چه اتفاقی برایش بیفتد. حتی شکستگی ها را هم به اهواز انتقال می دادند. گفتند قبلا دکتر ربانی متخصص ارتوپدی آن جا خدمت می کرده است. او را از آلمان می شناختم. فکر کردم اگر دکتر ربانی اینجا بوده، پس باید وسیله هم داشته باشد. به انبار بیمارستان رفتم و دیدم همه چیز هست. پیج و پلاک و غیره... گفتم از لوازم لیست برداری کنند و دیگر بیماران را به اهواز نفرستند که جراحت آنها در راه بیشتر بشود. از آن شب به بعد، هم جراحی عمومی انجام می‌دادم هم جراحی ارتوپدی، در زایشگاه هم عمل سزارین و کورتاژ داشتم. یک ماه که در بهبهان بودم به علت نبودن متخصص و جراح زنان و زایمان، بیمارستان زنان و زایشگاه را نیز اداره می کردم. همان شب شنیدم که دکترهای هندی هنگام رفتن از بهبهان، در جاده خرم آباد - تهران تصادف کرده و یکی از آنها قطع نخاع شده است. یک ماهی که در بهبهان بودم، متخصص و جراح زنان و زایمان نیامد. کار ساده ای نبود. بیست و چهار ساعت به تنهایی کار جراحی، تصادفات، شکستگی ها و اداره زایشگاه زنان را انجام می‌دادم. مطمئن هستم تمام همکاران پزشک هرجا که بودند، همین وضعیت را داشتند. کار زیاد و فشار کار را تحمل می کردیم و تنها رضایت ما این بود که در مقابل نیروهای مخلص خدا (سپاه، بسیج و ارتش)، ما هم به مردم کشورمان خدمتی کرده باشیم. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• ادامه دارد