افتاده نان خشکی از منقارِ زاغی ؛ گنجشک خیسی می خورد نان، زیر باران .

هرکس به قدر روزی خود سهم دارد ؛ سهم من از تو: چشم گریان زیر باران .

ای کاش می شد با تو ساعتها قدم زد ؛ از راه آهن تا شمیران زیر باران .

با طعنه عابر ها سراغت را گرفتند ؛ آخر چه می گفتم به آنان زیر باران ؟

باور کن از تو دست شستن کار من نیست ؛ عشق تو می گردد دو چندان زیر باران .

وقتی دعای زیر باران مستجاب است ؛ دیگرچه کاری بهتر از آن زیر باران .

پروردگارا در غیاب حضرت عشق ؛ برقی بزن ما را بسوزان زیر باران .

-‌ از جنابِ نمیدونم کی .

شادی روح مادربزرگِ قشنگم ی فاتحه قرائت میکنید ؟:)

از این صحن و آن صحن به دنبال تو میگشتم . گاهی در آزادی، گاهی در انقلاب، گاه هم گوشه کنارهای دنجِ گوهرشاد اما در آخر تورا در میان مردمی که در دارالحجه نشسته بودند و گرم مناجات بودند یافتم . همانجا فال‌مان را گرفتم، از همان حافظِ لسان الغیب اوهم حرف دل مرا فهمید اما تو نفهمدی . میدانی حافظ چه گفت ؟ گفت فاصله بین‌تان زیاد است . گفتم جنابِ حافظ مرا دست کم گرفتی یا امام رضا را ؟ گفت برنده بازی جز تو کسی نیست . خندیدم و رو کردم سمت امام رضا گفتم حافظ راست میگوید ؟ و باز هم جوابی نداد، انگار قرار بود با وجود اوهم در این شهر و حرم و صحن با دلِ تنگ من بازی کند .

حرفى نزدم از غم ِدورى تو اما اى كاش بدانى كه چه آورده به روزم .‌ .

[ طهران که بارانیست یعنی دوستت دارم ]