فسلفه ی اینکه هر کی رو ازش خوشم میاد قبلا ازش متنفر بودم و نمیفهمم.

نهایت مضحک و احمقانه بودن اموزش پرورش اونجایی فهمیده میشه که معلمای بیشعور میرن سر کلاسا و انتظار میره دانش اموزای بیرون اومده از تو همون کلاس در نهایت شعور و فهم باشن.

چرا این نیز می گذرد اما انقدر زود و به سختی میگذرد؟

فک میکنم دیگه نمی ارزه بشینی به بقیه توضیح بدی چقد تو ذهنت چیزای مختلف میگذره بیخیال. میذاریم همون تو بمونن تهش اینه یهو یه جا کم میاریم دوباره ام بلند میشیم انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده.

- نیازمند به چنین رهایی

ما ام فروپاشی میکنیم منتهی درونیش..

چرا سین میکنم و جواب نمیدم؟ چون قبلا تو ذهنم جواب دادم و فرستادم و طرفم سین کرده یه ساعت بعد میام میبینم هنوز هیچی در جوابش نگفتم و همه اینا فقط تو ذهنم بوده.

ولی من تمام اروم شدنم تو این خلاصه میشه برم تو تنهایی و به منظره ی شهر نگا کنم اونم تنها ولی مثل اینکه تنها بودن اونم شب و بیرون و در ارتفاع توقع زیادیه.

من در حال انفجار درون مغزی: هوای اتاقم: چطوره یکم زیر شعله رو زیاد تر کنیم؟

به نظرم وقتشه برای چند روز گفتن جمله ی لعنتیِ "تو باید قوی باشی" رو تموم کنیم.

حس میکنم در حال حاضر، تفاوت ادما فقط تو میزان مهارت داشتنشون تو تظاهر کردن مشخص میشه..

اخرشم یه اتاق فرار رفتن رو دلم میمونه