(✨💛)
...در حال جارو زدن بودم که یک جفت پوتین نظامی جلوی چشم من سبز شد. خیلی تعجب کردم. سرم را که بلند کردم، دیدم زکریاست. تا چشمم به قد و بالایش افتاد، پایش را به نشانه احترام نظامی به زمین زد و گفت سلام قربان.
از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجیدم. قبلا عکس‌های زکریا را با لباس نظامی دیده بودم، ولی این اولین باری بود که خودش با لباس فرم پاسداری جلویم ایستاده بود. محکم در آغوشش گرفتم و شروع کردم به قربان صدقه رفتن الهی مادر فدات بشه! این لباس چقدر بهت می‌آد. چرا همیشه با این لباس نمی‌آی خونه؟.
زکریا گفت: مگه با این لباسا بیام چی می‌شه ننه؟ گفتم من به این لباس افتخار می‌کنم. جواب داد یعنی فقط به لباسم افتخار می‌کنی؟ گفتم نه فقط به لباس من به اینکه پسرم یه همچین لباس مقدسی تن کرده افتخار می‌کنم. خیلی خوشحال می‌شم این مدلی ببینمت.
وارد پارکینگ که شدم دستم را گرفت و گفت: تو که این همه به لباس من افتخار می‌کنی دعا کن من شهید بشم. افتخار واقعی توی لباس شهادته. ناخودآگاه اشکم جاری شد.
با انگشتش اشکم را پاک کرد و گفت مگه تو همیشه نمی‌گی عاقبت‌به خیر بشی پسرم؟
مگه خوشبختی بالاتر از شهادت هم هست؟ چرا تا می‌گم دعا کن شهید بشم تو بی‌قرار میشی؟ ...»
"برشے‌ازکٺاب‌کآش‌برگردے"
"زندگینامہ‌شهیدزکریاشیرے"
#برشے‌‌از‌کتاب
ᴍɪsᴀɢʜ
