(✨💛)
از نجف که پیاده راه افتادند به سمت کربلا ، مجید با قافله رفقا بود و نبود !
شاعر راست گفته بود : من در میان جمع و دلم جای دیگر است !
بیرونش آرام و خاموش، ولی پیدا بود که درونش ، طوفان و تلاطم است . حال مجید تا آخرین عمود همیـن بـود . اما همین که پا به حرم کربلا گذاشت و چشمش به گنبد و بين الحرمين افتاد ، همان جا روی زمین فروریخت . حال غریبی داشت ! اشک می‌ریخت نمی خواست از جایش تکان بخورد . اگر هم می خواست ، نمی توانست . حال و هوای بین الحرمین ، او را سر جایش میخکوب کرده بود. ذکر یا حسین یاحسین میگفت و به سر و صورتش می زد و اشک می ریخت. رفقایش حال ظاهرش را می دیدند و فقط می‌دانستند که این مجید ، آن مجید قبل از سفر نیست .
زیارت شان که تمام شد مجید به صمیمی ترین دوستش رو کرد و گفت :
تو این چند روز ، از امام حسین خواستم که آدمم کنه ، راه درست زندگی رو نشونم بده ، که من چی تو زندگیم می خوام ، چی نمی خوام . من هدفم فقط آدم شدنه ، و اگه آدمم کنه ، دیگه هیچی نمی خوام ، والسلام . موقع برگشت ، حال و هوای ماشـيـن عـوض شـده بـود . کربلا که می رفتند ، ماشین شـان انـگار کارناوال شادی بود و حالا که داشتند برمی گشتند ، دیگر مجید آن مسافر قبل نبود آرام شده بود توی افکار خودش سیر می کرد و هر چند لحظه ، اشک توی چشمانش می نشست ...
برشے‌ازکٺاب‌مجیدبربرے"
"خاطراٺ‌شهیدمجیدقربان‌خانے"
#برشے‌‌از‌کتاب
ᴍɪsᴀɢʜ
