.شیخ اجل.
روزی روزگاری عقابی بزرگ هیبت بر بام خانه ی کاهگلی یزدی توجه شیخ اجل را به خود جلب کرد نزدیک تر که شد متوجه صدای دخترکی شد که بیت شعری را مدام و کلافه وار زمزمه میکرد
عقاب در چشم برهم زدنی پر زد و نزدیک جناب سعدی آمد و گفت:
کیستی؟! اینجا میکنی مردک؟
جناب سعدی که جاخورده بود گفت:
- من شاعر ام سعدی شیرازی از اینجا می‌گذشتم که صدایی من رو یاد شعری انداخت که به تازگی سرودم
عقاب که فهمیده بود شاعر معروفی به پستش خورده شروع به تعرف و تمجید از دختر خانه ینی حمیده کرد
تا شاید عروس شود و سند آزادی عقاب نیز صادر شود .
و در آخر گفت :
خانم این خانه شاعر است آن هم چه شاعری! اخیرا شعری سروده و در وسط بیت خوابش برده و نصفش را یادش رفته اگر بتوانی شعر را برای او کامل کنی شانس دامادی ات بیشتر می‌شود رفیق! سعدی خنده ای کرد
و در صورتی که حمیده تمام مکالمات را از پشت در چوبی گوش میداد شروع به خواند و تکمیل شعر کرد...
" من بی‌مایه که باشم که خریدار تو باشم
حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم
تو مگر سایه لطفی به سر وقت من آری
که من آن مایه ندارم که به مقدار تو باشم
خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم
که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم "
عقاب در صورتی که با پرش اشک شوق را از گوشهٔ چشمش پاک میکرد در خانه را به روی سعدی باز کرد و اورا به خانه دعوت کرد که ناگهان شیخ اجل با حمیده رو در رو و...
عقاب شروع به خواندن کرد:
از در درآمدی و من از خود به درشدم
گفتی کز این جهان به جهان دگر شدم
گوشم به راه تا که خبر می‌دهد ز دوست
صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم
حمیده که دست و پایش را گم کرده بود گفت مشنگ تو از کیه شعر میگی؟
عقاب:
بالاخره سینگلی تو منم شاعر کرد...
تا ددی حمیده نیومده از لحظات عاشقانه شون لذت ببرید دوستان🙂😂
برای شما
