بادکنکی بودی که خودم تونستم با آدامس درست کنم! <مجہولات>

جمله ای بودی که خودم تونستم بنویسم! <مجہولات>

باری بود که کتاب داستان مورد علاقم و خودم تونستم بخونم! <مجہولات>

لبخند محو . . . <مجہولات>

. . [🖤♥️] گفتم خدا خودت ، بیا و دستتو بزار رو شونه هام آروم بشم ؛ چرا اینجوری ان باهام این آدمای توی شهر ؟! انقده پس زدن منو ، تا از همشون دور بشم ... مث آب زلال بودم ، کاری کردن تیره بشم :))) <مجہولات>

در دهستان کوچک ما رسمی قدیمی سالها بود که اجرا میشد،هر گاه کودکی به دنیا می آمد در گوشه ای از حومه روستا نهالی جوان برایش میکاشتند...دیگر آب دادن و رسیدن به آن درخت وظیفه‍ خود شخص و خانواده اش بود! روزی در همین دهستان...در آغوش پر مهر یک مادر و پدر دلسوز چشم های کوچک مشکی ام را باز کردم...در کودکی گل گلی های چارقد مادرم را می دیدم و در بزرگی گل‌های بنفش باغ زعفران پدر را... و من هم مثل هر کس دیگر در این دهستان یک درخت داشتم... درختی که از وقتی تواسنتم بر پاهایم بایستم هر روز به سراغش میفرستم و با دستهای کوچک خودم پای ریشه هایش آب میریختم... همانطور که بر قد و وزن و ریش و موی من افزوده میشد،قد و قطر و برگ درختم هم روز به روز بیشتر و بیشتر میشد؛من بزرگ و بزرگتر میشدم...درخت هم بزرگتر!من قوی و قوی تر میشدم...درخت هم قویتر! تا اینکه روزی که مادرم با دعا و آب و قرآن سلام و صلوات برای ادامه تحصیل مرا راهی شهر می‌کرد اولین میوه نارس گردو را بر روی شاخ و برگ درختم دیدم..! تنه تنومندش را به آغوش کشیدمو تلخ ترین وداع را کردم... نمیداستم بعد از من چه بر سر درختم می آید... برای همین آنرا به پدرم سپردم و خودم با خاطری آسوده به شهری رفتم که مبدأ و مقصد رؤیاهایم بود! چهار پنج سال بعد که بگویی نگویی دکتری برای خودم شده بودم مهم ترین تماس زندگی ام را با پدر و مادرم گرفتم! در آن تماس با کلی من و من گفتم که در دانشکده شیفته دختری شدمو اگر صلاح بدانید قصد ازدواج با اورا دارم..! مادرم که انگار از فرط شادی غش کرد و پدرم هم توان دوباره یافت!به سرعت نور خودشان را به شهر رساندند و به خواستگاری رفتیم(: بلی گرفتن از عروس خانم خیلی هم آسان نبود اما گرفتیم! بعد هم کیک و شیرینی و گل و گلاب..کلکله و هلهله یک مراسم ناب! خلاصه خانه‍ ای کوچک در شهر گرفتیم و بخاطر مشغله های زیاد دیگر نشد سری به دهستان کودکی ام بزنم اما هنوز هم گاهی دلم برای درختم تنگ میشد... تا اینکه کم کم دغدغه زندگی بیشتر شد و اولین فرزندم با په جهان گذاشت! دیگر انگار جهانم کامل شد و هیچ چیز کم نداشتم! یک دکتر مطرح بودم در یک شهر بزرگ زن داشتم بچه داشتم خانه داشتم خانواده ام به دیدنم می آمدند و ایامم به کام بود! اما انگار جدیدا گمشده ای داشتم! گمشده ای که نمیدانستم چیست! چند سال بعد خبر آوردند پدرم فوت کرده و برای اولین بار غم واقعی را در سینه ام حس کردم!!! سنگینی یک نداشتن ابدی! فهمیدم حال مادرم بد است از فراق پدر! گفتم اورا به شهر بیاورند و منزلی بزرگتر گرفتم تا پیش خودمان زندگی کند... ولی هنوز هم گمشده ای داشتم! چهار پنج سال که گذشت مادر تنهایم که از دوری پدر ضعیف شده بود جان داد و من با دلی شکسته برگه ی وصیت نامه اش را از لای جانماز مخملش برداشتم بند بند خواندم و اشک ریختم تا رسیدم به جمله آخر! «پسرم!هر آنچه در این دنیا دارم و ندارم برای تو و همسر و فرزندانت..،ولی فقط یک خواسته از تو دارم،مرا در دهستان دفن کن!گوشه ای کنار مزار مادرم...در روستای مادریم!» دهستان!روستای کوچکی که سالها بود سری به آن نزدم...دیگر پاتوقم لواسانات و زعفرانیه بود و دهستان را به کل فراموش کرده بودم! ولی این گمشده ام نبود!!! با تابوت مادر به دهستان رفتیم... پس از کفن و دفن برای اینکه گریه مردانه ام کسی نبیند به کناری رفتم...در حومه روستا!قدم میزدم و اشک می ریختم! خبر دادند درخت مادرم را قطع کردند!درخت مادرم؟!درخت ها...حومه دهستان...و نهال من!در گوشه ذهنم تکه های پازلی در هم انگار به هم می پیوست و نقشی غریب را ترسیم میکرد... درست؛درست شبیه یک میوه کال گردو! بله،میوه کال گردو! انگار گمشده ام را یافته باشم هراسان به منزل باغبان دهستان رفتم و سراغ درختم را گرفتم که مرا کنده ای خشک برد! گفتم پس درختم کجاست؟! به کنده خشک اشاره کرد و گفت«همینجا!» گفتم ولی این بریده شده!اینجا هر کس بمیرد درختش را میبرند! پوز خندی زد و گفت«تو هم مرده بودی!اگر نمرده بودی گاهی به درختت سر میزدی لا اقل آبی به پایش میریختی!درختت مرد و این برای ما یعنی تو هم مرده بودی!» کنده بریده شده را در آغوش گرفتم!بلی!بخشی از من مرده بود!کودکی ام... آرزو هایم...عقاید خودم!!! همه و همه مرده بودند! ولی من قصد مردن نداشتم! همان روز نهالی دیگر کاشتم و فردا دست زن و بچه ام را گرفتم و به دهستان آوردم! یک مطب کوچک برایم ساختند و شدم پزشک روستا! برای همه بچه هایم یک نهال کاشتم به آنها آموختم خودشان باشند...آنها باید آرزوی خودشان را بسازند نه که بگذارند دیگران برایشان آرزو بسازند... و بزرگترین خوشی ام وقتی بود که پسرم به عنوان بهترین کشاورز سال روی صحنه رفت و با افتخار گفت:« من همه چیزم را مدیون پدرم هستم..!»

ببینید چی پیدا کردم :) یه داستان که خیلی قدیم ترا نوشته بودم. ضعیف اما دوست داشتنیه ♥️✨

♥️♥️:♥️♥️ "اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج"

خدا میدونه اگر همین فردا که بیدار بشم بهم یک میلیاردم بده میرم با همش لباس میخرم،نمیده. وگرنه کریم تر از این حرفاست... <مجہولات>

از مصادیق اینکه میگن آخرالزمان مساجد آباده اما بی نماز گزار؛ همینکه طرف تا حالا چند تا مسجد درست و حسابی تو چند جای چند شهر مختلف ساخته، بعد خودش هیچ وعده مسجد نماز نمی‌خونه :))) <مجہولات>

یه وقتایی از یه آدمایی که اصلا توقع شو نداری یه رفتارایی میبینی، که فقط میتونی بگی« من اصلا فکر نمی‌کردم تو تا این حد فرشته باشی . بخاطر هر فکری که تا حالا دربارت کردم ببخشید . » ! <مجہولات> پی‌نوشت: بله انتظار پایان دیگه ای داشتید میدونم، ولی طبیعیه که تو زندگی هممون حداقل یه آدم هست که هرچی بیشتر شناختیمش بیشتر حظ کردیم!

🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 🍃🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸🍃 🍃🌸 ❤️#بیراهه 🍀#پارت82 لقمه را قورت داد و گفت: - دستور غذا های ملل و هیچ‌وقت تغییر نمیدن. اونم تو دستورش چیزی مبنی بر بردن بوی خاویار نبود. خنده ای کردم و گفتم: - بعدشم لابد به قول مامانم خاصیت هر چیزی تو بو و مزه بدشه، اون و ببری دیگه فرقی با نون خشک نداره! انگشت اشاره‌اش را سمتم گرفت. - احسنت! یک لقمه دور چنگالم پیچاندم. تا نزدیک دهانم بردم. من حتی ماهی سوخاری را هم به سختی می‌خوردم، چه برسد به این.. نه! نمی‌توانستم. بی حوصله از پنجره بزرگ، به صد ها متر دور تر و پایین‌تر نگاه کردم. مثل همیشه که از هر بالایی دنبال برج میلاد می‌گشتم، این‌جا هم ناخودآگاه ذهنم سمتش رفت. یکدفعه یادم آمد الان دقیقا در قلب برج میلادم! خنده کوچکی روی لبم آمد. افشین صدایم کرد. - نمیخوری؟ با اکراه نگاهی به غذا کردم. - اصلا نمی‌تونم! بعد به صورتی در هم خودش! - تو ام مجبور نیستیا؟ چنگال را روی بشقاب گذاشت و خودش را عقب کشید. - باز به شرف پیتزا و همبرگر، مللم یه چیزی‌شون میشه به خدا! اینا چیه واقعا؟ خنده‌ای کردم. - اصلا تو بگو به شرف قرمه سبزی و فسنجون خودمون! دوباره انگشت اشاره‌‌اش را سمتم گرفت و احسنت گفت. نگاهم روی پرس کبابی که در دست گارسون بود غلطید. با چشمانی که برق شوق در سیاهی‌اش هویدا بود گفتم: - فهمیدم افشین! این‌جا رو بی‌خیال، بیا ببرمت یه جای دبش، حسابی دلی از عزا در بیاری! نگاهم کرد و با رندی گفت: - چی تو سرته؟! چشم و ابرویی آمدم. دسته بلند کیف ظریفم را که از زنجیر فلزی طلایی رنگی بود، برداشتم. بلند شدم و با اکراه نگاه دیگری به غذا انداختم. - بریم؟! از جا برخاست. کتش را برداشت و به تن کرد. او رفت تا غذا را حساب کند و من هم تصمیم گرفتم هیچ چیز نپرسم! سوار ماشین که شدیم نگاهم کرد و گفت: - خب؟ کجا برم؟ نوک بینی‌ام را با انگشت بالا دادم. صدایم را تو دماغی کردم و گفتم: - انتهای راهرو سمت چپ! هر دو زدیم زیر خنده! نگاهم را به روبرو دوختم. کیفم را روی پایم گذاشتم و با دو دستم پایینش را محکم فشوردم. - برو طرف شهر ری... نگاهم کرد و با اخمی از سر پرسش پرسید: - اونجا چه خبره؟! لب پایینم را برگرداندم. ابروهایم را بالا انداختم و گفتم: - نگو که تعريف کوبیده های اطراف شاه عبدالعظیم رو نشنیدی! خنده کوتاهی کرد. - چند باری از قدیمیا شنیدم! ولی امتحان نکردم هیچ‌وقت... با لبخندی طویل، روی شانه‌اش کوبیدم. - پس ده-هیچ از دنیا عقبی! واجب شد ببرمت پیش هاشم کبابی تا بفهمی کوبیده یعنی چی! باز انگار به چهره‌اش رنگ تعجب پاشیدند! - هاشم کبابی دیگه چیه؟ کلافه نگاهش کردم. - چی نه، کی! راه بیافت دیگه خود معدم تموم شد، داره اندام اطرافشم تجزیه می‌کنه! 🍁به قلم ح.جعفری♡ 💜پرش به پارت اول: [ https://eitaa.com/mjholat/1398 ] 🚫هرگونه کپی از رمان ممنوع میباشد. 💠@mjholat 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸