کھ دین ِ هیچ‌کس ؛ بی‌عشق ِ تو کامل نخواهد شد . !

خیلی چیزها را نمی شود شعر کرد، غم‌هایی هست که هیچوقت هیچکس پیش دیگری از آن ها حرفی نزده، واژه هایی هست که هنوز برای شرح احوال ما اختراع نشده اند، بیهوده با هم سخن می‌گوییم و انتظار فهمیده شدن داریم، آدمیزاد عمیقا تنهاست . .

از کوی تو چون باد برآشفتم و رفتم گردی زِ دل مدعیان رُفتم و رفتم...

هزار جهد بکردم که سِرّ عشق بپوشم نَبود بر سر آتش مُیّسرم که نجوشم

به‌هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم شمایلِ تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم

"حکایتی" ز دهانت به گوشِ جانِ من آمد دگر،نصیحتِ مردم "حکایت" است به گوشم

مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم

منِ رمیده‌دل آن بِه که در سماع نیایم که گر به پای درآیَم به در بَرَند به دوشم

بیا به صلحِ من امروز در کنارِ من امشب که دیده خواب نکرده‌ست از انتظارِ تو دوشم

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

به زخم‌خورده حکایت کنم ز دستِ جراحت که تندرست، ملامت کند چو من بخروشم