از یه جایی به بعد حتی اگر همه چیزم درست بشه، دیگه هیچ ارزشی نداره. هر چیزی تو زمانِ خودش قشنگه. مثلِ محبتی که یک نفر می‌تونست بهت بکنه و نکرد. درسته ماهی و هر وقت از آب بگیری تازه‌ست، ولی به شرطی که اون ماهی تو آب نمرده باشه!

_

من با گذشت زمان خیلی چیزهارو فهمیدم، مهم ترینش این بود که زمان هرگز درد هارو درمان نمیکنه فقط بین تو و دردها فاصله میندازه تا به درد عادت کنی و جزعی از خودت بدونیش در حقیقت زمان درد رو تو وجودت میزاره و گذشتت و می‌سازه، گذشته‌ای که فرار از اون ممکن نیس چون زندگی چیزیه که تورو زنده نگه داشته.

وقتی ازم میپرسن چرا عصبی‌ام و میگم نمیدونم؛ دلیلش این نیست که نمیدونم، دلیلش اینه که صد تا چیز کوچیک که بنظرت چرت میرسن روی هم جمع شدنو تهش شده عصبانیت من، حالا بیام این صدتارو تعریف کنم و تقدم و تأخر بچینم که تهش تازه بفهمنت یا نفهمنت؟ همون فک کنن دیوونه‌ای چیزی هستی راحتره!

آدما کسایی که پای همه چیشون میمونن رو الکی از دست میدن.

دقیقا تویِ همین نقطه از زندگی وایسادم ک چاووشی می گه:

ادما به اندازه حرفایی که باید میگفتن و نگفتن از هم دور میشن.

بی من، تو هر جا که هستی، دلت شاد امروز!

ادمی که راحت قید بقیه‌رو میزنه، همونه که برای نگه داشتن یکی همه وجودش ‌رو گذاشته اما رفته.

روز بخیر؛