* #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_چهل_نهم خشه بیسیم متوجه ام کرد. حالا بعد از مدتی که گذشته بود ما حتی جنازه را هم پیچیده بودیم. بچه‌ها را هم متقاعد کرده بودیم که کسی با بیسیم صحبت نکند .شهادت مجید روحیه فرمانده لشگر و عوامل گردان ها را خراب میکند بعد از ۲ شب عملیات همین دم صبح وقت نتیجه‌گیری بود. احتیاط داشت. خلاصه جنازه را یواشکی گذاشتیم عقب یک تویوت.ا دو تا از بچه ها را هم همراهش کردیم. گفتیم ببرید عقب .فقط به حاج قاسم خبر دهید .حاج قاسم سلطان آبادی . حالا مرددم که گفته بودیم بگویید یا اینکه خود حاج قاسم فهمیده بود . بعد از ۴ دقیقه که از حرکت جنازه میگذشت حاج نبی بود گفت :کجایی؟ بچه ها چیکار میکنند جواب دادم موقعیتم را گفتم و گفت: گوشی را بده به مجید دستپاچه شدم و گفتم :حاجی رفته جلو کاری دارید بفرمایید! قطع کرد ما هم بلافاصله راه افتادیم به طرف جلو. بچه ها تپه دوقلو را فتح کرده بودند .فجر شده بود تقریباً نزدیک اذان صبح بود یک لحظه متوجه مرتضی شدم که دارد فریاد می کشد. اسلحه در دستش بی‌تابی می‌کرد .معلوم بود دارد تیراندازی می کند. به نظرم آمد دارد به فاصله نزدیکی شلیک می کند .نیم خیز شدم از غضبی که داشت افتاده بود به جان چند تا عراقی که اسیر شده بودند پنج نفر را یکجا لت و پار کرد. مرتب داد میزد :شما مجید را کشتید !شما لعنتی ها باز هم خشه بی سیم و صدای حاج نبی متوجهم کرد گفت: حاج مسعود شمایید؟ _ بله بفرمایید حاجی _گوشی بده به مجید دستم را روی شاسی فشار دادم تا صدایش را نشنوم .بعد گفتم: صدا مفهوم نیست حاجی . بنده خدا حاج نبی ادامه نداد.نیم ساعت بعد یعنی وقتی که ما رسیده بودیم پایه پلی که رودخانه می ریخت سد دربندی خان و مستقر شده بودیم .باز تماس گرفت سراغ حاج مجید را نگرفت. خیلی ملایم با صدایی که معلوم بود بغض سنگینی پشتش خوابیده گفت: ما همه ادامه دهنده راه مجیدیم. با آخرین تماس حاج نبی کمی راحت تر شدیم. زمانی رفت سراغ نفر بر هایش . نیروها را برد جلو. آذوقه برد .مهمات برد .جنازه شهدا را هم برگرداند عقب .لشکر المهدی هم موفق شده بود موضوع را تثبیت کند .خاکریزی هم زده شده بود با تلاش غیب پرور و بچه های مهندسی لشکر. لشکر عزیز ۱۹فجر دشمن که حسابی لت و پار شده بود ساعت ۸ صبح لشکر شکست خورده اش را جمع کرد و پاتک کرد . بچه ها سنگر گرفته بودند .آفتاب هم که بالا آمده بود . بنابراین چکاندن ماشه زحمت چندانی نداشت .آنقدر از دشمن کشته گرفتند که حقیقتاً پشته درست شد. آقای امیری با دوربین آنجا بود فیلم هم گرفت می توانید ببینید که چه وضعی است . درست روی ارتفاع ریشن در کنار جنازه شهید ناصر ورامینی و یک بسیجی دیگر شاید هزارتا عراقی افتاده باشد. #ادامه_دارد •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•* @Modafeaneharaam

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_دست_بالا* #نویسنده_بیژن_کیا* #قسمت_چهل_نهم . حالا بگذارید خاطره ی دیگری برایتان تعریف کنم شهید دست بالا هر شب تا دیروقت قرآن تلاوت میکرد. نماز میخواند و البته چند دقیقه ای هم گوشه ای مینشست و به فکر فرو میرفت. یک شب :پرسیدم چکار میکنی؟ به من نگاه کرد لبخند زد و :گفت: «میم میم میم هاج و واج نگاهش میکردم خندید و گفت :صبح مشارطه میکنم و با خودم عهد میکنم که گناه نکنم در طول روز مراقبه میکنم تا عهدم رو نشکنم و شب که میشه محاسبه میکنم تا ببینم چقدر تونستم به عهدی که بستم پایبند بمونم. در جبهه که بودیم در مجالس دعا خودش نوحه میخواند به ائمه ی اطهار ارادت قلبی داشت و به حضرت اباعبدالله عشق میورزید در مجالس زیارت عاشورا و دعای کمیل تا آنجا که میتوانست شرکت میکرد؛ اما شاید بارزترین ویژگی ایشان انس و علاقه ی شدید به قرآن بود بارها وقتی نیمه های شب از پست نگهبانی بر میگشتم .نجوایش را از درون چادر میشنیدم تا نزدیک ،اذان نماز میخواند و قرآن تلاوت میکرد. ورزشکار بود هر کسی که او را میدید از هیبت عضلات و صلابت اندامش متوجه میشد. کشتی میگرفت و فوتبال بازی میکرد. در مسابقه های نیروهای نظامی شرکت میکرد و در مسابقات تیراندازی قبل از شلیک ذکر «ما» رمیت اذا رمیت» از زبانش نمی افتاد. حالا بعد از این همه سال وقتی به غلامعلی فکر میکنم میبینم در همه کار و در همه وقت به خداوند متعال توکل داشت. در زمان مجروحیتش اجازه نمیداد کسی کمکش کند. شبها قبل از ،خواب آیه ی آخر سوره کهف را میخواند و هر ساعتی که میخواست از خواب بیدار میشد . شهید اسلامی نسب میگفت :در مانورها هر وقت دست بالا آرپی جی زن بود تا ساعتها گردانهای مهاجم به کندی میتوانستند حرکت کنند. رمز او توکل به خدا و انس با کلام الله بود #ادامه_دارد @Modafeaneharaam

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_چهل_نهم در آبادی اولین کسی که دیدم عمو حمایت بود که سوار بر یک موتور سوزوکی از یک سراشیبی تند پایین می آمد. همین که متوجه من شد خواست برای احوال پرسی توقف کند اما موتور از دستش منحرف شد و به میان شاخه های یک درخت پر از خار رفت. این هم از قدم خیر ما بود. پس از آن که عمو حمایت را از میان شاخه ها بیرون کشیدم به چادر سیاه پدر و مادر رفتم. چشمه گل زردی و انبوه گلابیهای وحشی و چادرهای سیاه همه سر جای خود بودند. مغازه مشهدی رضا که به قول عمه شاهی از سیر تا شیر گنجشک در آن یافت میشد در زیر سایه همان گلابی وحشی قرار داشت. همسایه ها همه در چادر سیاه گرد من جمع شدند. عمو برات با سئوالهای جور واجورش کلافه ام کرده بود و عمه گلاب نیز صادق و با صفا پرس وجو می کرد . کنار اجاق ،کتری سیاه پر از آب جوش غل میخورد و مادر مدام برای میهمانان چای می آورد. وقتی که با سرد شدن هوا ایل راه گرمسیر را میگرفت؛ دل من در حال و هوای جبهه سیر میکرد. به اتفاق تعدادی از دوستان بنای رفتن گذاشتیم. دلم آن قدر برای جبهه تنگ شده بود که شاخهای در هم کشیده باغهای انار و خوش رقصی های زلف سپیدارهای کناره جوی های آبادی از این دلتنگی رهایم نمی کرد. با صادق، نعمت ،نادعلی حمزه ،شیر علی و حافظ راه سپیدان را در پیش گرفتم. این بار برای عضویت در سپاه ثبت نام کرده و آماده رفتن شدیم .باید ابتدا آموزش مقدماتی و تخصصی فرماندهی دسته را در پادگان بعثت شیراز می آموختیم و بعد راهی جبهه می شدیم. آذرماه سال شصت و شش بود که آموزش را شروع کردیم. فاصله ی بین پادگان ما تا دانشسرای تربیت معلم آب ،باریک محل تحصیل برادرم عبدالرسول کمتر از نیم ساعت بود. اما وضعیت کلاسها و فشردگی کار باعث شده بود که جز در روزهای خاصی ملاقات وجود نداشته باشد. #ادامه_دارد ... @Modafeaneharaam