بیداری؟
شب که میشه یه سوالی شبیه مَته توی سرم فرو میره و نمیذاره بخوابم. این سوال اختیار تمام مغزم‌رو در دست میگیره. گذشته، حال وَ آینده‌رو تحت کنترل خودش در میاره. یه سوال بی جواب. یه سوال بی پاسخ. یه سوال ترسناک. سوالی که خوشبین ترین آدم جهان هم براش جواب امیدوار کننده‌ای نداره. سوالی که از گوگل نمیشه پرسید. تراپیست نمیتونه پاسخی براش داشته باشه. دوستات جوابی ندارن. خودت هم اگر از بی جوابی دیوونه نمیشدی، الان حال و روزت این نبود. یه سوال گنگ. شبیه رادیکال دو که جواب رُند وَ مشخصی نداره. این سوال اگه فیلم بود شبیه فیلمای کیارستمی توی ابهام غرفت میکرد. این سوال اگه موسیقی بود، سکوت بود. این سوال اگه مزه بود طعم آب میداد. این سوال اگه بو بود، از یه شیشه‌ی عطر ساطع میشد که هنوز کسی توش هیچ عطری نریخته بود. این سوال اگه توی کنکور مطرح میشد کسی جواب صحیح نمیداد.
فهمیدی یا بیشتر توضیح بدم؟
بذار جوابش رو بگم اگر نفهمیدی، آخر سر سوالش رو هم بهت میگم. جوابش این شکلیه که وقتی یکی ازت این سوال رو میپرسه؛ یکم جا میخوری و یه سری چیزا برات تداعی میشه، گذشته دلهره آورت، تلاش های بی نتیجه‌ت، زمان بی بازگشتت، عمر حروم شده‌ت، احساسات خرج شده‌ت، اعصاب داغون شده‌ت، روزهای برگشت ناپذیرت، شبای از دست رفته‌ت، خوشبینی تبدیل به بدبینی شده‌ت، عشق تلف شده‌ت، امیدِ ناامیدت وَ جوونی پیر شده‌ت… لبات رو گاز میگیری، دلت از اضطراب تلمبار میشه، زمین رو نگاه میکنی وُ جواب میدی؛ نمیدونم!
حالا بازم نفهمیدی؟ برای خودمم سخته بخوام حتی این سوال رو بنویسم. ولی باشه. میگم اون سوال لعنتی رو؛ یعنی دوباره پیش میاد؟!
#خودنوشت
