#پارت_14
صدایی از چهارمین و احتمالا بزرگترین اتاق می آمد. در را با ضربه باز کردم.
بعد از کمی مکث،گفتم.
_به آقایون پلیس. می بینم که بساط فوتبال دستی مهیاست.
_وای محمد الان چه موقع اومدن بود؟ ای بابا.
_محمد چه تیپی هم زدی. ایول بابا.
این هم از شانس من که یادم رفت خالکوبی را پاک کنم.
_مگه قرار نبود دم و دستگاه ها رو راه بندازید؟
من از دست شما چیکار کنم؟ جمع کنید این بساط رو.
_محمد جان من دستت رو بیار جلو.
_بس کن کامیار.
_بابا یه بار تیپ زدی بزار استفاده کنیم از این فیض.
_یه کلمه دیگه حرف بزنید توبیختون می کنم.
_اینا رو ولش محمد، بیا یه دست فوتبال بزنیم.
در حالی که مشتم را گره کرده بودم با عصبانیت به سمتشان رفتم.
خیلی سریع پخش شدند و هر کدام به سمتی فرار کردند.
کامیار از گوشه ای فریاد زد.
_سرگرد با این اخلاق گندت مطمئن باش خانم امینی یه روزم دوام نمیاره.
_کامیاااااارررر. مگه دستم بهت نرسه، کدوم گوری رفتی؟
بعد از اتمام این بحث مسخره روی کاناپه ی کنار تلوزیون دراز کشیدم و خودم را مهمان خوابی شیرین کردم.
