این آیات بعد از جنگ احد نازل شده

در این جنگ مسلمانان از مشرکان شکست خوردند و ۷۰ نفر از آنها به شهادت رسیدند. بعد از جنگ بعضی از مردم به حال کشته شدگان خودشون افسوس می خوردن و وقتی از نعمت‌ها و لذت‌های دنیا بهره‌مند میشدن آرزو می‌کردند که کاش کشته هاشون دستشون از دنیا کوتاه نبود و اونا هم بهره می‌بردند

خداوند در پاسخ اونا با این آیه که خطاب به پیامبر نازل شده میگه که گمان نکن که هرکس در راه خدا کشته بشه میمیره ونابود میشه اونها مثل قطره‌ای که تونسته باشه خودش رو به دریا برسونه زنده‌اند و در نزد پروردگار خود رزق و روزی دارن !'

شما که از مقام معنوی و حیات جاودانی شهیدان خبر ندارید به حال آنان تاسف می خورید اما نمی دونید که آنان شاد و خوشحالند و خوشحالی از آن جهت است که خداوند از فضل و کرم خودش به آنان رزق و روزی معنوی و مقام و منزلت والایی عطا کرده

اونا می‌خوان با مشاهده این جایگاه عالی به کسانی که راه رو ادامه میدن یعنی به همرزمان خودشون که شهید نشدن حال خوش خودش رو اعلام کنه

خلاصه اینکه اگر کسی دست از دنیا و نعمتهای آن برداره و دوستی خدا را بر دوستی زن و فرزند و خواهر و برادر ترجیح بده خدا کارشو بی پاداش نمیذاره

الَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِيمٌ﴿۱۷۲﴾ كسانى كه [در نبرد احد] پس از آنكه زخم برداشته بودند دعوت خدا و پيامبر [او] را اجابت كردند براى كسانى از آنان كه نيكى و پرهيزگارى كردند پاداشى بزرگ است!

بعد از جنگ احد در حالی که هنوز مجاهدان و رزمندگان اسلام زخمی بودند به پیامبر خبر میرسه که مشرکان قریش به سرکردگی ابوسفیان جنگ احد رو راه انداختن

در راه بازگشت از مدینه به مکه تصمیم گرفتند مجدداً به مسلمانان حمله کنند و در محلی اردو میزنن و نیرو جمع میکنن پیامبر بلافاصله سپاه خسته و مجروح خودش رو به نبردی دوباره دعوت کرد

مومنان فداکار هم دعوت پیامبر را لبیک گفتند و در رکاب پیامبر از مدینه خارج شدن و در محلی اردوی جنگی به پا کردن تا آماده برخورد با مشرکان بشن

در این آیه خدا به این سربازان مخلصِ با ایمان یادآوری می‌کنه که همان‌طور که شهیدان پیش خدا مقام و پاداش دارن رزمندگان با ایمان و با تقوا که در راه دفاع از اسلام خستگی‌پذیر نیستن پیش خدا اجر بزرگی دارن

الَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ ﴿۱۷۳﴾ همان كسانى كه [برخى از] مردم به ايشان گفتند مردمان براى [جنگ با] شما گرد آمده‏ اند پس از آن بترسيد و[لى اين سخن] بر ايمانشان افزود و گفتند خدا ما را بس است و نيكو حمايتگرى است!