برخی از مسئولین ما که میخواهند با تلاش خود به دشمنی دشمنان خدا و اسلام پایان بدهند. مثل این است که بخواهیم شوری نمک را از آن بگیریم. معنای این کار این است که ما بخواهیم با شیطان مذاکره کنیم. دشمنی دشمنان خدا با جبهه‌ی حق به هیچ عنوان پایان پذیر نیست. چرا؟ چون از اساس، آبِ جبهه‌ی حق با جبهه‌ی باطل در یک جوی نمی‌رود. اگر میشد میان استکبار و جبهه‌ی حق آشتی و صلح برقرار کرد و به این دعوای همیشگی پایان داد انبیا و اهل بیت که عصمت داشتند به این کار موفق می شدند اما این شدنی نیست، خوی ذاتی جبهه‌ی باطل این است که خود برتر بین است، خوی جاه طلبی دارد و منفعت طلب است و نانش در این است که از هر راهی که بتواند به شهوت، منفعت، راحت طلبی، پول، مقام و دنیای خود برسد. حالا چه با چپاول و اشغال ملت ها و چه با ترفند های پیچیده‌ی دیگر. و چون اسلام مخالف چنین رذالت ها و درنده‌خویی هایی است لذا دشمن با مکتب اسلام مشکل اساسی و غیر قابل حل دارد. - برشی از کتاب دکل -

اسلام ساکن، انسان‌ رو به کفر می‌رسونه کافرِ متحرک بشید!

تو هیچ گاه فراموش نمی‌شوی یادت در استخوان من است.. #دلبرِعراقی

إنّ لنا فیک رَجاءً عظیما ..

أنا الذي أمهلتني فما ارعويت وسترت عليّ فما استحييت من همانی هستم که به من مهلت دادی و اهمیت ندادم، مرا پوشاندی و باز حیا نکردم💔

ذکر علی عبادة :)

باید آنقدر ایستاد که خبر قیام شما به گوش آن غایب برسد. استاد غایبی که تحمل درد پای شاگردانش را ندارد. اگر خوب بایستید و کم نیاورد حتما هوای پاهای شما را خواهد داشت. باید فرهنگ مقاومت را قبل از آمدنش نیمکت‌ به نیمکت‌، انتقال دهیم. این تازه اول راه است. و او زمانی برمی‌گردد که تمام کلاس‌ها، مقاوم بودن خود را با ایستادنی از جنس ثَبّت لی قَدَم صِدق و انتظار عاشقانه‌‌ی خود را با چشمان بارانی و آرزوی متی تَرانا و نراک به نمایش گذارند. و اینک زنگ انقلاب است بیش از چهل سال است که این کلاس، منتظر زنگ تفریحی است که با استاد خود به حیات واقعی برسد. این کلاس با دیگر کلاس‌های دنیا فرق میکند. آسمان این کلاس رنگین کمانی سه رنگ به رنگ‌‌های سبز و سفید و قرمز دارد. تفاوتش با کلاس های دیگر دنیا این است که بزرگترین آرمان بشریت بر روی تخته‌ی آن حک شده است آرمان این کلاس، تمدن ساز است، سربسته بگویم قرار است از مهد کلاس به مهدی شهر برسیم. آرمانی که فقط با یک گام دیگر دست یافتنی است. - برشی از کتاب دکل -

اندوهمان زیاد بود پناهگاهی ساختیم به وسعتِ دلها.