معنای لهو: از نظر اصطلاح مراجع و فتوایی که در مورد لهو داده اند: عبارت است از سرگرمى و خوشگذرانى که غالباً انسان را از یاد خدا و آخرت غافل می سازد. منظور از مجالس لهو و لعب مجالسى است که براى عیاشى و هوس رانى و بی بند و بارى تشکیل شده است.

به تعبیر دیگر: به مجالسى گفته می شود که نزد عرف مؤمنان و متدیّنان مجلس گناه محسوب شود. بنابراین هر موسیقی که انسان را از یاد خدا غافل کند و یا از حال عادی انسان را خارج کند و یا موسیقی باشد که معمولا در مجالس لهو از آن استفاده می شود، گوش دادن به این نوع موسیقی در هرجا که باشد ،حرام است. تشیخص این که کدام موسیقی لهوی است و کدام موسیقی لهوی نیست، با عرف است . اگر از نظر عرف متدینان موسیقی لهوی و مطرب حساب شود ،حرام است.

منابع: آیت الله خامنه ای، استفتاآت،سؤال 1127 و 1139

حضرت آیة الله سیستانی: «اگر موسیقی مناسب مجالس لهو و عیاشی نباشد حرام نیست.»

حضرت آیة الله تبریزی: «گوش دادن به موسیقی لهوی که مناسب مجالس خوش گذارنی می باشد، جایز نیست و همچنین ساخت و تعلیم و خرید و فروش ابزار آلات موسیقی لهوی جایز نیست.»

حضرت آیة الله خامنه ای: «هر گونه نوازندگی مطرب لهوی که متناسب با مجالس عیش و نوش باشد حرام است.»

حضرت آیة الله فاضل لنکرانی: «موسیقی اگر مطرب و مهیج و مناسب مجالس لهو و لعب باشد حرام است و در غیر این صورت مانعی ندارد و مرکز پخش تأثیری در حکم ندارد.»

حضرت آیة الله بهجت: «اگر موسیقی مطرب باشد، استماع و خرید و فروش آن حرام است.»

حضرت آیة الله صافی گلپایگانی: «آنچه را عرف مردم موسیقی می دانند، ستماع آن و ساخت و تعلیم و تعلم و فروش آلات آن حرام است.»

حضرت آیة الله مکارم شیرازی: «کلیه صداها و آهنگ ها که مناسب لهو و فساد است، حرام و غیر آن حلال است و تشخیص آن با مراجعه به اهل عرف عام خواهد بود.»

حضرت آیة الله مظاهری: «اگر موسیقی لهوی و تحریک کننده باشد، حرام است.»

حضرت آیة الله گلپایگانی : «غنا کشیدن صدا و دور دادن آن به کیفیّت خاصه ی طرب آور است که مناسب با مجالس لهو و محافل انس و طرب و موافق با آلات لهو ولعب است و خواندن به نحو غنا و گوش دادن به آن و تکسب به آن حرام است و فرقی نمی کند که همراه با آلات لهو خوانده شود یا نه و در کلام باطل استعمال شود یا در قرآن یا دعا یا مرثیه یا شعر.»