وقتی که به محل مراسم رسیدم، حدود ساعت سه،چهار بعد از ظهر بود.
انگار همه‌چیز از قبل برنامه‌ریزی شده بود.
همه‌ی بچه‌های موکب دور سن جمع شده و به آن خیره شده بودیم؛ باد خیلی شدیدی می‌وزید و ابر سنگینی در آسمان بود. بعضی از بچه‌ها می‌گفتند که پیش‌بینی بارندگی شده و بعضی هم اعتقاد داشتیم که نه، باران نمی‌آید.
همه در همین حال و هوا و صحبت‌ها بودیم که کم‌کم باد شدیدتر شد و رعد و برق‌ها هم شروع شدند. بالاخره تصمیم گرفته شد که مراسم داخل گلزار شهدا برگزار شود.
خدا را شکر سن یک‌وصل نبود و چند تکه بود. همه بسیج شدیم و سن را از پله های گلزار به هر سختی که بود بالا بردیم، که البته بدون تلفات هم نبود!
کل صحن بیرونیِ گلزار با موکت و گونی پوشیده شده بود، همه را لوله کردیم و گذاشتیم کنار، زیر سقف. وسایل برقی را هم جمع کردیم که رعد و برق شدیدی زد و باران بارید، آن هم چه بارانی...
همه به‌خاطر باران و البته دهه‌ی کرامت، حال خیلی خوبی داشتیم؛ انگار که خود امام‌رضا علیه‌السلام کنارمان بودند و داشتند با ما نفس می‌کشیدند، همه‌ی ما مهربانی ایشان را در آن لحظه‌ها کاملاً درک کردیم.
به سرعت و با کمک خادم‌ها، نورپردازی و دکور داخل انجام شد. آن‌جا هر کسی مشغول کاری بود، یکی روفرشی‌ها را پهن و یکی دیگر دکور را کامل می کرد.
تا قبل از غروب به عنایت امام‌رضا علیه‌السلام و حضرت‌معصومه سلام‌الله علیها همه چیز درست شد. دقیقا سروقت.
دم غروب بود که کم‌کم مردم آمدند. البته مردم که چه عرض کنم، بیشتر جمعیت خانم‌ها بودند :)
همه بین مزارهای پاک شهدا نشستند و مراسم شروع شد.
در ابتدا گروه سرود روی سِن آمدند. از بین جمعیت بعضی‌ها به گروه سرود اشاره می‌کردند و با افتخار به بغل‌دستی‌شان می‌گفتند که نگاه کن! دختر من آن‌جاست. بیشتر جمعیت دوربین به دست بودند و از اجرای زیبای آن‌ها فیلم می‌گرفتند.
#روایت_موکب
#قسمت_اول
@moukebghadir_neyriz
