علي بن ابراهيم از پدرش نقل مي‌کند: عبدالله بن جندب را در عرفات ديدم. پيوسته دست‌هايش به سوي آسمان بلند و اشک‌هايش جاري بود، به او گفتم: وقوفي بهتر از وقوف تو نديدم، گفت: به خدا سوگند! جز براي برادران ديني خود دعا نکردم، زيرا از امام کاظم (ع) شنيدم که فرمود: هر کس براي برادران ديني خود، در نبودش دعا کند، از عرش به او ندا مي‌شود: صد هزار برابر آن براي تو باد! پس خوش نداشتم صد هزار دعاي تعهد شده را به خاطر يک دعا از دست بدهم، که نمي‌دانم آن يک دعا به اجابت مي‌رسد يا نه.(کافی/ص۲۷۱)
پیامبراکرم (صلوات الله علیه و آله): «مَنْ قَالَ اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ مُؤْمِنٍ خَلَقَهُ اللَّهُ مُنْذُ خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ إِلَى أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ حَسَنَةً وَ مَحَا عَنْهُ سَیِّئَةً وَ رَفَعَ لَهُ دَرَجَةً»؛ اگر کسی برای مؤمنین و مؤمنات طلب مغفرت کند، خداوند به عدد هر مؤمنی که از هنگام خلقت آدم تا قیامت خلق می کند، برای او سه چیز در نظر می گیرد؛ برایش حسنه می نویسد و از گناهانش می کاهد و بر مقامش می افزاید. (فلاح السائل و نجاح المسائل، ص: ۴۳)
امام صادق (علیه‌السلام): إِذَا دَعَا الرَّجُلُ لِأَخِيهِ بِظَهْرِ الْغَيْبِ نُودِيَ مِنَ الْعَرْشِ وَ لَكَ مِائَةُ أَلْفِ ضِعْفِ مِثْلِهِ وَ إِذَا دَعَا لِنَفْسِهِ كَانَتْ لَهُ وَاحِدَةٌ فَمِائَةُ أَلْفٍ مَضْمُونَةٌ خَيْرٌ مِنْ وَاحِدَةٍ لَا يُدْرَى يُسْتَجَابُ لَهُ أَمْ لَا.
اگر شخصی پشت سر برادر مؤمنش برای او دعا کند، از عرش ندایی می آید كه: برای تو صدهزار برابر مثل او است. این در حالی است كه اگر برای خودش دعا می كرد، فقط به اندازه همان یك دعایش به او داده می شد. حال بنگرید که صدهزار تا که تضمین شده است، بهتر است یا آن یكی كه معلوم نیست مستجاب شود یا نه! (من لا يحضره الفقيه؛ ج۲ ؛ ص۲۱۲)