نميدانم. راستش را بخواهى، اخيرا هيچ كارى را آن طور كه بايد و شايد نمى توانم انجام دهم. آن طور با تمام وجود. با تماميت من؛ به صورتى پيوسته. و در كامل ترين نقطه ى كمال گرايى ام. يا مقطع است و يا همه چيز را درست در لب مرز رها ميكنم.

گاهی هم رو به‌ روی خودش می‌نشیند و ترکش‌ هاىِ خاطرهء را از مغزش بیرون می‌کشد.

«یک سال است که میان این مردمان عجیب و غریب زندگی می‌کنم. هیچ وجه اشتراکی بین ما نیست. من از زمین تا آسمان با آنها فرق دارم. ولی ناله‌ها، سکوت‌ها، فحش‌ها، گریه‌ها و خنده‌های این آدم‌ها همیشه خواب مرا پر از کابوس خواهد کرد.» سه قطره خون — صادق هدایت

زندگى اين روزها فقط گيج كنندست.

باد همه چیز را با خود نخواهد برد.

بزرگترین پارادوکس من علاقه به تعامل با آدما و همزمان جامعه گریزی هست.

قدمی به عقب بردار‌؛ گاهی اوقات، برای بهتر دیدن، باید کمی فاصله گرفت، کمی دور شد...

Just perfectly tired.

آخر تو چه می‌دانی از چه می‌گویم، تا به حال از اینجا به رنگ‌ها پناه برده‌ای؟

"ما بردگان خاطراتمان شده‌ایم."

ولی همه‌مان زندگی دیگری را پس از نیمه شب آغاز می‌کنیم. مگر غیر ازین است؟