-بر گیسویت ای‌جان کمتر زَن شانه چون در چین‌ و شکنش دارد دلِ من کاشانه- -0:09-

مقدار غمم رو براتون شرح بدم؟ پیچـك‌ِ اتاقم زرد شده.

[تا حالا شده دلت بخواد ناپدید بشی؟]

چرا وقتی ناگوارترین اتفاقات دنیا برای یک نفر میافته، تشویقش می‌کنید که قوی باشه و باهاش کنار بیاد؟ اون واقعا نیازی به قوی بودن نداره، اتفاقا نیاز داره از هم بپاشه و مطمئن باشه که شما اونجا هستید تا مراقبش باشید و از خودش و روحش محفاظت می‌کنید، و خیالش راحت باشه که حتی اگه تحت‌تاثیر همۀ اتفاقاتی که براش افتاده رفتار خوبی ازش سر نزد شما درکش می‌کنید، رهاش نمی‌کنید و در کنارش می‌مونید تا وقتی که دوباره خودش رو پیدا کنه.

-آمده از خیالی دور رو به رویم نشسته- -0:07-

با تو خوشبختم مثل پيچكى كه به ديوار رسيده باشد. مثل پرنده‌اى كه از شوق پرواز بال درآورده باشد. مثل جوانه‌اى كه از دل برف به هواى بهار بيرون زده باشد. با تو آنقدر خوشبختم كه دارد باران مى‌بارد. 🤍|کامران رسول‌زاده

خدایا تو که غریبه نیستی، جدی جدی این‌ روزها رو حواست بهمون باشه، من دیگه نمی‌دونم باید چیکار کنم.

[رفتم که برگردم به آغوشت، رفتم که برگردم به رویا]

یه روزایی تمامیت وجود آدم پوچ و تهی می‌شه. انقدر که با خودت فکر می‌کنی من الان اینجا چیکار می‌کنم، و همون حکایت همیشگیِ "از کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود؟" تکرار می‌شه. یه روزایی انقدر به آخر خط رسیده به نظر میای که ساعت‌ها زل می‌زنی به نقطۀ بی‌نقطۀ روی دیوار و بعد این‌ ساعت‌ها حتی افکاری که از ذهنت عبور کرد رو هم به یاد نمیاری. یه روزایی گریه نمی‌کنی، ولی یک قطره اشک می‌ریزی و اون اشک تمامِ روحت رو با خودش به سقوط می‌کشونه. یه روزایی هرکاری می‌کنی، نمی‌شه، نمی‌تونی، نمی‌خواد که بشه، این نقطه‌ای که رسیدی به استیصال. نمی‌دونم راه فرار ازش چیه، ولی می‌دونم اگه داخلش غرق بشی، دیگه تا مدت‌ها راه فرار و نجاتی وجود نداره.

الان دنبال راه‌ حلم، دنبال یک دست‌آویز برای نگه‌ داشتن خودم داخل این دنیا و ادامه دادن. نمی‌دونم از کجا قراره بیاد، ولی من الان نیرویی می‌خوام برای ادامه دادن، چون دیگه فرصت درجا زدن رو ندارم و حتی توانِ تحمل کردن این شرایط هم ندارم. آقای امام رضا، خودت دستم رو بگیر.

آدم یهو وسط گرفتاری‌هاش یادش میافته چه آدم‌هایی توی زندگیش بودن و حالا نیستن و بعد میشینه بابت نبودنِ اونا هم غصه می‌خوره.