آن روزها دروازه ای برای شهادت داشتیم و حال، معبری تنگ. هنوز برای شهید شدن فرصت هست. دل را باید پاک کرد... #شیراز_تسلیت🖤 #ایران_تسلیت

داخلِ ڪتابے خونده بودم کہ نوشتہ بود: - خونِ شیعہ هَر جا ریختہ شد، هَمان جا شیعہ پرور مےشود!

این کتـٰاب داستانِ دختر فصل شکوفہ هاۍ گیـ🍒ـلاس را در درونش بہ یادگار دارد ؛ دختری کہ از سرزمینِ چشم بادامےها پا بہ ایران مےگذارد و مـےشود یگانہ مادرِشھید ژاپنـے در ایران! _ در ۲۶ بھمن ۱۳‌۴۲ فرزند سوممان در بیمارستانـے در پیچ شمیران بہ دنیا آمد ؛ یک پسر آرام و خوش سیما و دوست داشتنـے کہ آقا از من خواست نامـے را پیشنهاد بدهم . من هم نامِ محمد را بہ خاطر ؏شق و ارادت بہ پیامبر بزرگ اسلام برگزیدم . محمد قیافہ‌اۍ میانہ داشت، گاهے آیینہ تمام نماۍ آقا میشد و گاهے من خودم را در چشمان مشرقـےاش مـےدیدم. آقا ، برخلافِ کنجکاوی و پرسش براۍ پیدا کردن شباهت در دو فرزند قبلـے ، تشابہ سیماۍ محمد برایش مھم نبود. قنداقہ‌اش را مـےگرفت و مـےچرخاند و مےگفت : این بچہ همان سرباز در گھواره است کہ مرجع تقلیدمان نوید آمدنشان را داد✨🤍. -نویسندھ ❲ حمید حسام و مسعود امیرخانـے ❳!

「تیکہ کتـٰاب 💕」 زینب ، فعالیت‌هاۍ انقلابـےاش را در مدرسہ راهنمایـے شھرزاد آبادان شروع کرد ، روزنامہ دیواری می‌نوشت و سرِ صف قرآن می‌خواند . امام جمعہ‌ۍ شاهین‌ شھر اولین کسـے بود کہ خبر شھادت زینب را بہ مادرش داد و او را براۍ پذیرش این موضوع آماده کرد . آقاۍ حسینی هنگام نماز جماعت شھادت زینب را اعلام کرد و گفت زینب دختر 14 سالہ‌ۍ دانش‌آموز بہ خاطر عشقش به امام و انقلاب مظلومانہ بہ دست منافقین بہ شھادت رسید. دکتر ادامه داد ؛ دختر شما سہ شب پیش یعنـے اولین شب مفقود شدنش بہ شھادت رسیده است. منافقین زینب را با چادرش خفہ کرده بودند کہ عملاً نفرت خودشان را از دخترهاۍ با حجاب نشان بدهند .

توصیہ من بہ خواهران و دختران عزیز این است کہ معلومات و آگاهے هایتان را بیشتر کنید، مطالعہ، دقت، تحقیق، درس، ورود بہ مسائل مورد ابتلای روز و اهتمام بہ کارهای دینے، جزو وظایف حتمے و مسلّمے است کہ امروزه زنان کشور باید مثل مردان خود را موظف به انجام آنها بدانند. -حضرت آقا🧡. [۱۳‌۷۵/‌۶‌/‌۲۸✨]

. . ما باید طوری با اینھا برخورد کنیم کہ بہ جمھوری اسلامـے علاقہ‌مند شوند . ⸤ تو شھید نمیشوے 💚 ⸣

کتـ📖ـاب بخــونیم! چشم هایش را دوخت بہ قالے و گفت: -یاد دوستم افتادم وقتے راه میریم، کتونے هاش این قدر پاره‌ان کہ تہ کفشش جدا میشہ، بابا ندارن. یخ کردم اولین جملہ‌اۍ را کہ بہ فکرم رسید گفتم: -این کہ غصہ نداره محمدم خیلے هم خوبہ کہ بہ فکر رفیقتے، خب اون کفش قبلے هاتو ببر بده بهش. چشمش را از قالے گرفت و دوخت بہ من. صدایش، لحن سوال کردنش، حتے دو دو زدن مردمک‌هایش هنوزم یادم مانده غصه دار نگاهم کرد، با صداقتے کہ تہ تهش مےرسید بہ جایـے کہ مےدانستم، از من پرسید: -خدا راضیہ؟ بہ خودم آمدم! توی دلم گفتم، سادات! دیدی این بچہ چہ قشنگ بهت درس داد. ❲ تنھـٰا گریہ کن❤️‍🩹 ❳!