✍🏼بر اساس #روش_شناسی، معرفتهای بشری چهار دسته اند: 1️⃣ معرفت #تجربی، در علوم انسانی و طبیعی، که بر اساس روش آزمایش و خطا (تجربه) بنیاد نهاده شده است، و حاصل آن، علومی مثل فیزیک، شیمی، روان شناسی و جامعه شناسی است. 2️⃣ معرفت #عقلی، در علوم عقلی، در علوم عقلی، همچون ریاضیات و فلسفه و منطق، که بر شیوة استدلالهای عقلی استوار است. 3️⃣ معرفت #نقلی، که بر روش نقل اقوال، ارا و وقایع استوار است، و علومی مثلِ تاریخ، حدیث و ادبیات را شکل داده است. 4️⃣معرفت #شهودی، که بر روش مکاشفه و شهود باطنی استوار است، و علومی همچون عرفان را شکل می دهد. 📕بنابراین، رابطة #معرفت شناسی و #روش شناسی، دوسویه است؛ یعنی هر معرفت بشری بر پایة روشی خاص استوار است، و هر روشی که برای شناخت جهان انتخاب شود، معرفتی خاص به دنبال دارد. گفتنی است که خطا در روش، خطا در معرفت را در پی دارد. 💐🍃🌿🌸🍃🌾🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 ✅لطفاً معرفی کانال فراموش نشود؛ و ارسال متن پیام همراه با لینک باشد https://eitaa.com/myganj 🌸 🌾🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼

✅ #منابع_لغوی اجتهاد: 🔶 کتب لغوی لازم برای فراید استنباط و اجتهاد را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد. 1⃣ دسته اول: کتبی که تنها به معنای لغت پرداخته‌اند و به جایگاه استعمال واژه نظر نداشته‌اند. از جمله این کتب می‌توان از «العین» خلیل بن احمد، «صحاح اللغة» جوهری، «لسان العرب» إبن منظور، «مصباح المنیر» فیّومی و «قاموس المحیط» فیروزآبادی نام برد. 2⃣ دسته دوم: کتبی که لغت را با توجه به کاربردش در قرآن و حدیث معنا کرده‌اند. مشهورترین کتاب در لغات قرآن «مفردات» راغب اصفهانی است. مهمترین کتب در لغت روایات نیز «النهایة» ابن اثیر و «مجمع البحرین» طریحی می‌باشد. 3⃣ دسته سوم: کتبی که ریشه و معنای اصلی لغت را در عصر صدور، به دقت مشخص کرده‌اند. که «مقاییس اللغة» ابن فارس و همچنین «أساس البلاغة» زمخشری از این دسته‌اند. 🔶 فقها، معمولا به این کتب لغت مراجعه می‌کنند. به طور مثال شیخ اعظم انصاری در مکاسب محرمه، هنگامی که به قول لغوی مراجعه می‌کند، معمولا قولِ به قاموس المحیط، المصباح المنیر، الصحاح و النهایه مراجعه کرده و از آن‌ها نام می‌برد. 🔶 البته برخی در لغت قرآن، کتاب «مفردات» را قبول ندارد و می‌گویند راغب اصفهانی در آن اجتهادات زیادی کرده و نظرات شخصی خودش را اعمال کرده است. دو کتاب اصلی لغت در احادیث، که به نوعی می‌توان آن را با قرآن مشترک نیز دانست، «النهایه فی غریب الحدیث و الاثر»، تألیف إبن الاثیر(م606) است که از اهل سنت می‌باشد، و «مجمع البحرین»، تألیف فخرالدین طریحی(م1085) که شیعه است، هستند. این دو کتاب، از منابع اصلی رجوع فقها به لغت حدیث می‌باشد. اگر فقیه بخواهد اصل و ریشۀ اصلی لغات را در زمان صدور بررسی کند، معمولا از دو کتاب «مغاییس اللغة»، تألیف ابن فارس بن زکریا، و «اساس البلاغة»، تألیف ابوالقاسم محمود بن عمر زمشخری مراجعه می‌کند. البته کتاب اول از اهمیت بیشتری برخوردار است. این کتب، عمدۀ کتاب‌های لغت مورد استفاده در اجتهاد است که ممکن است، برخی بر روی تعدادی از آنها را تاکید کنند. ⏮ برگرفته از درس #فلسفه_فقه و #روش_شناسی اجتهاد 🔶 آیت‌الله ملک زاده 💐🍃🌿🌸🍃🌾🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 ✅لطفاً معرفی کانال فراموش نشود. ✅ ارسال متن پیام همراه با لینک باشد. https://eitaa.com/myganj 🌸 🌾🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼