حال با توجه به این نکات با دو استدلال، شکر بودن نماز را اثبات می‌کنیم: 🔺نماز مصداقی از شکر الهی 1. خداوند در ابتدای سوره کوثر می‌فرماید: «إِنَّا أَعْطَیْناکَ الْکَوْثَرَ * فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَ انْحَرْ»؛[2] ما به تو کوثر عطا کردیم،‏ اکنون که چنین است براى پروردگارت نماز بخوان و قربانى کن. حرف «فاء» در ابتدای آیه حرف ربط بوده که سببیت را می‌رساند[3] . و معنا چنین می‌شود که؛ بر این نعمت، خداوند را شکر کن که این شکر با نماز و قربانی می‌باشد.[4] پس از این آیات؛ شکر بودن نماز بر نعمت‌ها به‌دست می‌آید. بهترین شکر نماز و ترک محرمات. 2. شکر خداوند به‌وسیله انجام عبادات و ترک محرمات نیز محقق می‌شود؛ امام صادق(ع) در این‌باره می‌فرماید: «کمترین حد شکر این است که نعمت را از طرف خدا دیده و علتى را که مورد علاقه قلب و جالب توجه باشد براى نعمت نتراشد. و تنها علت و سبب‏ نعمت را خدا دانسته، و به آنچه او عطا می‌کند راضى باشد، و به وسیله نعمت‌هاى او معصیت و مخالفت اوامر و نواهى او نکند. پس در هر حال و در همه وقت بنده شکرگزار خدا باش، تا خداى خود را در هر مورد پروردگار بخشاینده و مهربان بینى».[5] حال نماز نیز از مواردی است که امر خداوند بر آن تعلق گرفته و شامل این حکم عام می‌شود؛ هر شخصی که این امر خداوند را انجام دهد؛ مرتبه‌ای از شکر خداوند را انجام داده است. در نماز توجه قلب و تمرکز فکر بسیار سخت است، ولی وقتی با زبان مادری خود با خدایمان صحبت کنیم، توجه بسیار بالا میرود و ارتباط نزدیکی برقرار میگردد؛ پس چرا با زبان خود شکرگزاری و بندگی نکنیم؛ به طوری که خود هر دفعه به ارتباط با خدایمان آگاه شویم؟ * الف: ابراز بندگی در هیچ قالب زمانی، مکانی و زبانی محدود نمیشود، ولی با توجه به عظمت خداوند و جلال و جبروت او از یک سو و فقر وجودی آدمی از سوی دیگر، درک حقیقت بندگی معنا و مفهوم پیدا میکند.(فاطر،15) قرآن کریم از عبودیت و بندگی تمام مخلوقات خبر میدهد (مریم،93) و میگوید همه هستی به تسبیح خداوند مشغول هستند، هر چند بیشتر انسانها از این تسبیح بیخبرند، زیرا آگاهی از نوع تسبیح موجودات، با درک و فهمی ژرف و عمیق از عالَم هستی و پس از راهیابی به عالَم ملکوت به دست می آید. بالاتر از تسبیح موجودات، قرآن از نماز موجودات سخن به میان آورده است (نور،41). ما انسانهای معمولی، همان گونه که از چگونگی تسبیح موجودات بیخبریم، از چگونگی نماز آنها نیز آگاهی نداریم. انسان یکی از برترین مخلوق هستی و بهرهمند از روح الهی، از نظر تکوین همانند دیگر موجودات است، ولی از آن جا که هدف آفرینش انسان، عبودیت است (ذاریات،56) خداوند از نظر تشریع نیز او را به نماز و تسبیح امر کرده است، تا به مقام عبودیت برسد. ب: اظهار عبودیت، با هر زبان و رفتاری ممکن است، ولی پیامبر و سفیران الهی ـ که اوامر و نواهی الهی را برای بشر بازگو میکنند ـ هر یک در عصر خویش هیئتی خاص و الفاظ ویژهای را برای اظهار عبودیت، از سوی خداوند به انسانها هدیه کردهاند. نماز، ترکیبی از اعمال و واژگان مخصوص، مطلوبترین شکل بندگی و سپاسگزاری در برابر خداوند است که به امّت اسلامی تعلیم داده شده است. توجه به رکوع، سجود، قنوت و دیگر اعمال نماز و نیز تأمّل در مفاهیم متعالی نهفته در الفاظ آن، گواه این حقیقت است که برای اظهار بندگی و سرسپردگی در آستان ربوبی هیچ عملی زیبندهتر از نماز نیست. سوره حمد ـ که نماز بدون آن صحیح نیست ـ در برابر کل قرآن قرار گرفته است: (ولَقَد ءاتَینـکَ سَبعـًا مِنَ المَثانی والقُرءانَ العَظیم) [6]. ؛ ما به تو سوره حمد و قرآن عظیم دادیم. در این آیه، قرآن با تمام عظمتش در برابر سوره حمد قرار گرفته است. نزول دوباره آن نیز شاید برای اهمیت فوقالعاده آن باشد. در روایت است که پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود: خداوند بزرگ به خاطر دادن سوره حمد، بر من منّتی خاص نهاد و آن را در برابر قرآن عظیم قرار داد و سوره حمد از با ارزشترین ذخایر و گنجهای عرش خدا است[7]. درباره سجده از امام رضا(علیه السلام) نقل شده که میفرمایند: نزدیکترین حالت بنده به خدا، حالت سجده است [8]. اگر خداوند را دوست داریم و او را مستحق ستایش میدانیم و بهترین راه اظهار بندگی در آستان او را میجوییم، بهترین شکل اظهار بندگی در نماز تجلّی پیدا میکند، که خداوند از سر لطف و رحمت، زیباترین شیوه ستایشگری را به ما آموخته است. ج: از سنتهای بشری این است که در هر فرهنگ و قومی نوعی از احترام کردن رایج است؛ احترام و سلام دادن یک نظامی به فرمانده خود، تکریم شایسته بزرگان در برخی از اقوام ـ که گاه با ساییدن پیشانی به خاک همراه است ـ سلام فرزند به پدر و مادر، احترام دوست به دوستش و… همه اینها متناسب با شأن و مقام آنان میباشد.

ستایش متناسب با شأن خداوند، پس از علم و آگاهی از مقام ربوبی و خشیت و حضور قلب، در قالب نماز تجلی مییابد. انسانی که عبادت را از روی نیاز و اشتیاق به جا میآورد و خود را وامدار حضرت حق میداند، هرگز در تعلیم نماز و فهم معانی آن ملول نمی شود. تشنه دیدار دوست راه نپرسد که چند *** کشته شمشیر عشق حال نپرسد که چون نتیجه: چرا نماز تشکر از خداست.نماز تشکر از خداست: " إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ شُکْراً فَتِلْکَ عِبَادَةُ الْأَحْرَار"[9]: انسان­های آزاد که بهترین انسان­ها هستند، خدا را برای شکر او عبادت می­کنند. نماز داروى فراموشی و وسیله ذکر خداوند است: "أَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِکْرِى"[10] نماز، نور چشم پیامبر عزیز است که فرمود: "قُرَّةُ عَیْنى فىِ الصَّلوةِ"[11] نماز، پایه و ستون دین است: "وَ هِىَ عَمُوُد دینِکم"[12] نماز، وسیله نزدیک شدن انسان به خداست: "أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع قَالَ: الصَّلَاةُ قُرْبَانُ‏ کُلِ‏ تَقِی‏"[13] امام حسین علیه السلام ، حتى ظهر روز عاشورا در میدان مبارزه و در برابر تیرهاى دشمن هم نماز را رها نکرد؛ پیشوایان معصوم ما، هنگام نماز، رنگ خود را مى‏باختند و مى‏فرمودند: وقت اداى امانت الهى و حضور در برابر خدای متعال است. اگرچه که برخی افراد نماز را به طمع بهشت یا ترس از عذاب جهنم مى‏خوانند، امّا امیرالمؤمنین علیه السلام نماز را نه براى تجارت یا سپرى از آتش، بلکه به علت شایستگى خدا براى عبادت، انجام مى‏داد.[14] تا حالا فکر کرده­اید، افرادی که نماز را رها می­کنند قدر دانی نعمت و هدایای خدا را نمی­کنند و این کفر نعمت به حساب می آید؟! و اینکه مرز میان اسلام و کفر، ترک عمدى نماز است . چگونه مسلمانى است آنکه رابطه خود با خدا را بریده و از نماز روى بر­گردانده است. رسول خدا فرمود: "قَالَ مَنْ‏ تَرَکَ‏ الصَّلَاةَ مُتَعَمِّداً فَقَدْ بَرِئَ مِنْ ذِمَّةِ اللَّهِ وَ ذِمَّةِ رَسُولِ اللَّه"[15]: هر که عمداً نماز را ترک کند، خدا و رسولش از او بیزاری می­جویند. پی نوشت: [1]. ر.ک: شیخ صدوق، علل الشرائع، ج 2، ص 317، قم، کتاب فروشی داوری،چاپ اول، 1385ش؛ «اسرار و فلسفه نماز در مذهب شیعه»، سؤال 13873. [2]. کوثر، 1 - 2. [3]. صافی، محمود بن عبدالرحیم، الجدول فی اعراب القرآن، ج 30، ص 413، دمشق‏، بیروت، دارالرشید، مؤسسة الإیمان، چاپ چهارم، 1418ق. [4]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج 10، ص 837، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش. [5]. منسوب به امام صادق(ع)، مصباح الشریعة، ص 24، بیروت، اعلمی، چاپ اول، 1400ق؛ نیز ر.ک: شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صالح، صبحی، ص 527، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق. [6]. حجر،آیه87. [7]. صدوق، امالی، ص175. [8]. محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج2، ص1252. [9] . نهج البلاغه (للصبحی صالح)، ص: 511 [10] . طه: آیه 14 [11] . بحارالانوار، ج 77، ص 77 [12] . مستدرک الوسایل، ج 1، ص172 [13] . اصول کافی، ج‏3، ص265 [14] . نهج البلاغه، حکمت 237 [15] . اصول کافی، ج‏2، ص287

ادامه مبحث نماز و شکر👆👇

آیا نماز، می‌تواند مصداقی از شکر پروردگار باشد که در قرآن به آن توصیه شده است؟ پرسش خداوند در قرآن می‌فرماید: «ان اشکر لی»؛ حال آیا آیه یا روایتی داریم که بگوید یکی از موارد شکر خداوند به‌وسیله نماز خواندن است؟ پاسخ اجمالی ماهیت اصلی نماز، تحقق جنبه عبودیت و بندگی انسان در برابر خداوند است که در قالب انجام عملی معیّن و دارای قیود و شروط خاص انجام می‌پذیرد. نماز قبل از آن‌که نشانه تشکر از خداوند باشد یک تکلیف دینی و دستوری الهی است و چه انسان در مقام تشکر باشد و چه نباشد تبعیت از فرمان الهی را برخود لازم می‌داند. با این حال؛ اثبات شکر بودن نماز به این معنا نیست که علت اصلی تشریع نماز را برای تشکر از خداوند می‌دانیم و معتقد باشیم؛ نماز برای شکرگزاری واجب شده است و هیچ حکمت و فلسفه دیگری ندارد. اگر چنین بود، می‌توانستیم به‌جای نماز به گونه دیگری خدا را شکر کنیم و دیگر لزومی در نماز نبود. اما می‌دانیم که به هر حال، نماز واجب است؛ چه شکر دیگری وجود داشته باشد یا نه؛ و این نشان از آن دارد که تشکر از خداوند تنها بخشی از، علت وجوب نماز می‌باشد و علت‌ها و حکمت‌های دیگری نیز برای وجوب نماز وجود دارد که در روایات بیان شده است.[1] حال با توجه به این نکات با دو استدلال، شکر بودن نماز را اثبات می‌کنیم: 1. خداوند در ابتدای سوره کوثر می‌فرماید: «إِنَّا أَعْطَیْناکَ الْکَوْثَرَ * فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَ انْحَرْ»؛[2] ما به تو کوثر عطا کردیم،‏ اکنون که چنین است براى پروردگارت نماز بخوان و قربانى کن. حرف «فاء» در ابتدای آیه حرف ربط بوده که سببیت را می‌رساند[3] و معنا چنین می‌شود که؛ بر این نعمت، خداوند را شکر کن که این شکر با نماز و قربانی می‌باشد.[4] پس از این آیات؛ شکر بودن نماز بر نعمت‌ها به‌دست می‌آید. 2. شکر خداوند به‌وسیله انجام عبادات و ترک محرمات نیز محقق می‌شود؛ امام صادق(ع) در این‌باره می‌فرماید: «کمترین حد شکر این است که نعمت را از طرف خدا دیده و علتى را که مورد علاقه قلب و جالب توجه باشد براى نعمت نتراشد، و تنها علت و سبب‏ نعمت را خدا دانسته، و به آنچه او عطا می‌کند راضى باشد، و به وسیله نعمت‌هاى او معصیت و مخالفت اوامر و نواهى او نکند. پس در هر حال و در همه وقت بنده شکرگزار خدا باش، تا خداى خود را در هر مورد پروردگار بخشاینده و مهربان بینى».[5] حال نماز نیز از مواردی است که امر خداوند بر آن تعلق گرفته و شامل این حکم عام می‌شود؛ هر شخصی که این امر خداوند را انجام دهد؛ مرتبه‌ای از شکر خداوند را انجام داده است. [1]. ر.ک: شیخ صدوق، علل الشرائع، ج 2، ص 317، قم، کتاب فروشی داوری،چاپ اول، 1385ش؛ «اسرار و فلسفه نماز در مذهب شیعه»، سؤال 13873. [2]. کوثر، 1 - 2. [3]. صافی، محمود بن عبدالرحیم، الجدول فی اعراب القرآن، ج 30، ص 413، دمشق‏، بیروت، دارالرشید، مؤسسة الإیمان، چاپ چهارم، 1418ق. [4]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج 10، ص 837، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش. [5]. منسوب به امام صادق(ع)، مصباح الشریعة، ص 24، بیروت، اعلمی، چاپ اول، 1400ق؛ نیز ر.ک: شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صالح، صبحی، ص 527، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق. https://eitaa.com/namaz_gonabad

آیا نماز تنها راه تشکر از خداست؟ آیا نماز رایج میان مسلمانان تنها راه تشکر از خداست؟ آیا انسان نمیتواند با زبان مادری خود از خداوند تشکر کند؟ در نماز توجه قلب و تمرکز فکر بسیار سخت است، ولی وقتی با زبان مادری خود با خدایمان صحبت کنیم، توجه بسیار بالا میرود و ارتباط نزدیکی برقرار میگردد؛ پس چرا با زبان خود شکرگزاری و بندگی نکنیم؛ به طوری که خود هر دفعه به ارتباط با خدایمان آگاه شویم؟ * الف: ابراز بندگی در هیچ قالب زمانی، مکانی و زبانی محدود نمیشود، ولی با توجه به عظمت خداوند و جلال و جبروت او از یک سو و فقر وجودی آدمی از سوی دیگر، درک حقیقت بندگی معنا و مفهوم پیدا میکند.(فاطر،15) قرآن کریم از عبودیت و بندگی تمام مخلوقات خبر میدهد (مریم،93) و میگوید همه هستی به تسبیح خداوند مشغول هستند، هر چند بیشتر انسانها از این تسبیح بیخبرند، زیرا آگاهی از نوع تسبیح موجودات، با درک و فهمی ژرف و عمیق از عالَم هستی و پس از راهیابی به عالَم ملکوت به دست میآید. بالاتر از تسبیح موجودات، قرآن از نماز موجودات سخن به میان آورده است (نور،41). ما انسانهای معمولی، همان گونه که از چگونگی تسبیح موجودات بیخبریم، از چگونگی نماز آنها نیز آگاهی نداریم. انسان یکی از برترین مخلوق هستی و بهرهمند از روح الهی، از نظر تکوین همانند دیگر موجودات است، ولی از آن جا که هدف آفرینش انسان، عبودیت است (ذاریات،56) خداوند از نظر تشریع نیز او را به نماز و تسبیح امر کرده است، تا به مقام عبودیت برسد. ب: اظهار عبودیت، با هر زبان و رفتاری ممکن است، ولی پیامبر و سفیران الهی ـ که اوامر و نواهی الهی را برای بشر بازگو میکنند ـ هر یک در عصر خویش هیئتی خاص و الفاظ ویژهای را برای اظهار عبودیت، از سوی خداوند به انسانها هدیه کردهاند. نماز، ترکیبی از اعمال و واژگان مخصوص، مطلوبترین شکل بندگی و سپاسگزاری در برابر خداوند است که به امّت اسلامی تعلیم داده شده است. توجه به رکوع، سجود، قنوت و دیگر اعمال نماز و نیز تأمّل در مفاهیم متعالی نهفته در الفاظ آن، گواه این حقیقت است که برای اظهار بندگی و سرسپردگی در آستان ربوبی هیچ عملی زیبندهتر از نماز نیست. سوره حمد ـ که نماز بدون آن صحیح نیست ـ در برابر کل قرآن قرار گرفته است: (ولَقَد ءاتَینـکَ سَبعـًا مِنَ المَثانی والقُرءانَ العَظیم) (1) ؛ ما به تو سوره حمد و قرآن عظیم دادیم. در این آیه، قرآن با تمام عظمتش در برابر سوره حمد قرار گرفته است. نزول دوباره آن نیز شاید برای اهمیت فوقالعاده آن باشد. در روایت است که پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود: خداوند بزرگ به خاطر دادن سوره حمد، بر من منّتی خاص نهاد و آن را در برابر قرآن عظیم قرار داد و سوره حمد از با ارزشترین ذخایر و گنجهای عرش خدا است (2). درباره سجده از امام رضا(علیه السلام) نقل شده که میفرمایند: نزدیکترین حالت بنده به خدا، حالت سجده است (3). اگر خداوند را دوست داریم و او را مستحق ستایش میدانیم و بهترین راه اظهار بندگی در آستان او را میجوییم، بهترین شکل اظهار بندگی در نماز تجلّی پیدا میکند، که خداوند از سر لطف و رحمت، زیباترین شیوه ستایشگری را به ما آموخته است. ج: از سنتهای بشری این است که در هر فرهنگ و قومی نوعی از احترام کردن رایج است؛ احترام و سلام دادن یک نظامی به فرمانده خود، تکریم شایسته بزرگان در برخی از اقوام ـ که گاه با ساییدن پیشانی به خاک همراه است ـ سلام فرزند به پدر و مادر، احترام دوست به دوستش و… همه اینها متناسب با شأن و مقام آنان میباشد. ستایش متناسب با شأن خداوند، پس از علم و آگاهی از مقام ربوبی و خشیت و حضور قلب، در قالب نماز تجلی مییابد. انسانی که عبادت را از روی نیاز و اشتیاق به جا میآورد و خود را وامدار حضرت حق میداند، هرگز در تعلیم نماز و فهم معانی آن ملول نمیشود. تشنه دیدار دوست راه نپرسد که چند *** کشته شمشیر عشق حال نپرسد که چون ———————————————————- 1. حجر،آیه87. 2. صدوق، امالی، ص175. 3. محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج2، ص1252. https://eitaa.com/namaz_gonabad

✅چرا اینهمه عبادت اثری براش نداشته ؟ 1⃣ اهل نماز شبه ! 2⃣ همش روزه مستحبی می‌گیره! 3⃣ دائماً تسببح بدسته! 4⃣ دائم السفر به شهرهای زیارتیه! ولی مدام با اخلاقش ، حال بقیه رو خراب میکنه ، به همه بدبینه !

ادب در نماز https://eitaa.com/namaz_gonabad/1016 عاشقانه خواندن https://eitaa.com/namaz_gonabad/1021

🌸🍃﷽🍃🌸 ✋انسان موجود اجتماعی و چهار نوع رابطه دارند. ✍️رابطه با خود ،رابطه با مردم ،رابطه با دنیا و رابطه با خداوند متعال 1-رابطه با خود یعنی اینکه انسان دو وجود در خودش دارد بعضی از وقت‌ها با خودش درگیر است آزادی معنوی اینجا معنی پیدا می‌کند که من از خودم آزاد باشم از غرائز،شهوات و امیال ... گاهی انسان تمام تلاشش برای جسمش هست لذا عدم تعادل به وجود می‌آید خدا جسم و روح را آفریده اگر تمام سرمایه روی جسم هزینه شود این یعنی خسارت 2-ارتباط با دنیا لازمه زندگی است اما به شرط اینکه دنیا هدف نباشد و انسان به اسارت دنیا نیاید یعنی به خاطر رسیدن به آن دست به هر کاری نزند 3-ارتباط با مردم این یعنی اخلاق .. 4-رابطه با خداوند متعال 👇👇

🌸🍃﷽🍃🌸 ✋چرا نماز میخوانیم؟ 1⃣👈چهار رابطه انسان دارد 2⃣👈بدانیم دین برای دنیا و آخرت هست. -آتنا فی الدنیا حسنه از دعاهایاصلی هست -ثروت در دنیا بد نیست بلکه ثروتمند متدین ماءجور هست. -معنویت درمانی یک روش ست که در دنیا ثابت شده است و موثر هم هست. 1-در واقع بعضی‌ها برای رسیدن به آرامش نماز. 2-بعضیا برای رفع مشکلاتشون نماز می‌خونند. 3-بعضی به خاطر شکر نعمت‌های خداوند نماز می‌خونند. 4-بعضیا میل ناخودآگاهشون اون‌ها را وادار به نماز می‌کند. 5-بعضی برای اعلام تسلیم بودن در مقابل دستورات خداوند نماز می‌خونند همانطور که در طول تاریخ نماز بوده است.و می‌گویند که یاغی نیستیم 6-و بعضیا به خاطر شناخت بالا عاشقانه در مقابل خضوع می‌کنند معرفت اگر پیدا شود شک و شبهه نیست +چه کنم ارادم برای نماز اول وقت قوی شود؟ اگر انسان احساس حضور خداوند متعال را داشته باشد بداند خداوند متعال حکیم و قدرتمند است در مقابل فرعون و نمرود و در واقع دین زغالی داشته باشد نه شمعی اینکه چمران و ابوعلی سینا و ابراهیم هادی و صیاد شیرازی و شهید شفیعی و بابایی اینطور توجه به نماز دارند معناش چیز دیگری است 🕋فهرستی مطالب نماز https://eitaa.com/fatemi222/4701 در ثواب نشر مباحث نماز شریک شویم

موارد رنگی 👆 کلیک شود به بحث قبلی ارجاع داده می‌شود

انواع نماز در قرآن https://eitaa.com/namaz_gonabad/662