نماز پیامبر اکرم(ص): «سیّد بن طاووس» به سند معتبر از امام رضا (علیه السلام) روایت کرده است که از آن حضرت سؤال کردند از نماز جعفر طیّار (رحمه الله)؛ امام (علیه السلام) فرمود: چرا از نماز رسول خدا (صلى الله علیه وآله) غافل هستى؟!آن مرد عرض کرد: آن نماز را به من تعلیم فرما. حضرت فرمود: نماز پیغمبر اکرم (صلى الله علیه وآله) دو رکعت است که در هر رکعت یک مرتبه سوره «حمد» و پانزده مرتبه سوره «قدر» (انّا انزلناه) را مى خوانى؛ همچنین در رکوع - پس از ذکر رکوع - و همچنین پس از سر برداشتن از رکوع - آنگاه که ایستاده اى - و در سجده اوّل - پس از ذکر سجده - و همچنین پس از سر برداشتن از سجده - آنگاه که نشسته اى - و در سجده دوم - پس از ذکر سجده - و همچنین پس از سر برداشتن از سجده نیز در هر یک از این موارد، پانزده مرتبه سوره «قدر» را مى خوانى. پس از اتمام نماز، خداوند گناهانت را مى آمرزد و حاجتت را روا مى سازد، و آنگاه این دعا را مى خوانى: لاٰ اِلـٰهَ اِلَّا اللهُ، رَبُّنا وَرَبُّ آبٰآئِنَا الأَوَّلینَ، لاٰ اِلـٰهَ اِلَّا اللهُ، اِلٰهاً وٰاحِداً وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ، معبودى نیست جز خدا پروردگار ما و پروردگار پدران پیشین ما معبودى نیست جز خدا معبود یگانه و ما تسلیم اوییم لاٰ اِلـٰهَ اِلَّا اللهُ، لاٰ نَعْبُدُ اِلّٰا اِیّٰاهُ، مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ وَلَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ، معبودى نیست جز خدا و نپرستیم جز او را و دینمان خالص براى اوست اگرچه ناخوش دارند مشرکان لاٰ اِلـٰهَ اِلَّا اللهُ، وَحْدَهُ وَحْدَهُ [وَحْدَهُ]، اَنْجَزَ وَعْدَهُ، وَنَصَرَ عَبْدَهُ، وَاَعَزَّ جُنْدَهُ، وَهَزَمَ الأَحْزٰابَ وَحْدَهُ، معبودى نیست جز خداى یگانه یکتاى یکتا که به وعده اش وفا کرد و بنده اش را یارى نمود و سپاه خویش را عزیز گردانید و احزاب (دشمن) را به تنهایى منهزم ساخت فَلَهُ الْمُلْکُ وَلَهُ الْحَمْدُ، وَهُوَ عَلىٰ کُلِّ شَىْءٍ قَدیرٌ، پس سلطنت خاص اوست و ستایش از آن اوست و اوست بر هر کارى توانا اَللّـٰهُمَّ اَنْتَ نُورُ السَّمٰوٰاتِ وَالْأَرْضِ وَمَنْ فیهِنَّ، خدایا تویى روشنى بخش آسمانها و زمین و آنچه در آنهاست فَلَکَ الْحَمْدُ، وَاَنْتَ قَیّٰامُ السَّمٰوٰاتِ وَالْأَرْضِ وَمَنْ فیهِنَّ، پس ستایش خاص توست و تویى برپا دارنده آسمانها و زمین و آنچه در آنهاست فَلَکَ الْحَمْدُ، وَاَنْتَ الْحَقُّ وَوَعْدُکَ الْحَقُّ، فَقَوْلُکَ حَقٌّ، وَاِنْجٰازُکَ حَقٌّ، وَالْجَنَّةُ حَقٌّ، وَالنّٰارُ حَقٌّ، پس (باز هم) ستایش خاص توست و تو خود حقى و وعده ات حق است پس گفتارت حق است و وفاى تو حق است و بهشت حق است و دوزخ حق است اَللّـٰهُمَّ لَکَ اَسْلَمْتُ، وَبِکَ آمَنْتُ، وَعَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ، وَبِکَ خٰاصَمْتُ، وَاِلَیْکَ حٰاکَمْتُ، خدایا در برابرت تسلیمم و به تو ایمان دارم و بر تو توکل کنم و به امید تو با خصم روبه رو شوم و به سوى تو قضاوت را آورم یٰا رَبِّ یٰا رَبِّ یٰا ربِّ، اِغْفِرْ لى مٰا قَدَّمْتُ وَمٰا اَخَّرْتُ، وَمٰا اَسْرَرْتُ وَاَعْلَنْتُ، پروردگارا پروردگارا پروردگارا بیامرز برایم گناهانى که از پیش کردم و از این پس کنم و آنچه در پنهان کردم و آنچه آشکار کردم اَنْتَ اِلٰهى لاٰ اِلـٰهَ اِلّٰا اَنْتَ، صَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، تو معبود منى خدایى جز تو نیست درود فرست بر محمّد و آل محمد وَاغْفِرْ لى وَارْحَمْنى، وَتُبْ عَلَىَّ اِنَّکَ اَنْتَ التَّوٰابُ الرَّحیمُ. و بیامرز مرا و به من رحم کن و توبه ام بپذیر که براستى تویى توبه پذیر مهربان. «علاّمه مجلسى» پس از ذکر این نماز مى گوید: این نماز از نمازهاى مشهور است که علماى شیعه در کتب خود روایت کرده اند. نقل از مفاتیح نوین( آیت الله مکارم شیرازی)

نماز امیرالمؤمنین (علیه السلام): «شیخ طوسى و «سیّد بن طاووس»، از امام صادق (علیه السلام) روایت کرده اند که آن حضرت فرمود: هر یک از شما نماز امیرمؤمنان را بجا آورد، مانند روزى که از مادر متولّد شده، از گناهان پاک مى گردد و حاجت هاى وى برآورده مى شود. این نماز چهار رکعت است (هر دو رکعت به یک سلام) و در هر رکعت یک مرتبه سوره «حمد» و پنجاه مرتبه سوره «توحید» را بخواند و پس از نماز این تسبیح را بگوید که تسبیح آن حضرت است؛ این تسبیح مطابق نقل علّامه مجلسی چنین است: سُبْحٰانَ مَنْ لاٰ تَبیدُ مَعٰالِمُهُ، سُبْحٰانَ مَنْ لاٰ تَنْقُصُ خَزٰآئِنُهُ، منزه است آن که نشانه هایش نابود نشود منزه است آن که هیچ وقت خزاین (کرمش) کم نشود سُبْحٰانَ مَنْ لَا اضْمِحْلاٰلَ لِفَخْرِهِ، سُبْحٰانَ مَنْ لاٰ یَنْفَدُ مٰا عِنْدَهُ، منزه است آن که فخرش زوال نپذیرد منزه است آن که داراییش تمام نشود سُبحٰانَ مَنْ لَا انْقِطٰاعَ لِمُدَّتِهِ، سُبْحٰانَ مَنْ لاٰ یُشٰارِکُ اَحَداً فى اَمْرِهِ، سُبْحٰانَ مَنْ لاٰ اِلـٰهَ غَیْرُهُ. منزه است آن که دورانش سپرى نشود منزه است آن که کسى را در کارش شرکت ندهد منزه است آن که معبودى جز او نیست سپس دعا کند وبگوید: یٰا مَنْ عَفٰا عَنِ السَّیِئٰاتِ وَلَمْ یُجٰازِ بِهٰا، اِرْحَمْ عَبْدَکَ یٰا اَللهُ یٰا اَللهُ، نَفْسى نَفْسى، اى آن که درگذرى از بدیها (گناهان) و بدانها کیفر نکنى به بنده ات رحم کن اى خدا، اى خدا، اى خدا، مرا مرا اَنـَا عَبْدُکَ یٰا سَیِّدٰاهُ، اَنـَا عَبْدُکَ بَیْنَ یَدَیْکَ اَیٰا رَبّٰاهُ، (ترحم کن) من بنده توام اى آقاى من، من بنده توام که در برابرت هستم اى پروردگار من اِلٰهى بِکَیْنُونَتِکَ یٰا اَمَلاٰهُ، یٰا رَحْمٰانٰاهُ یٰا غِیٰاثٰاهُ، عَبْدُکَ عَبْدُکَ لاٰ حیلَةَ لَهُ، اى معبود من به هستى خودت سوگند اى آرزوى من اى بخشاینده اى فریادرس بنده ات، بنده ات چاره اى برایش نیست یٰا مُنْتَهىٰ رَغْبَتٰاهُ، یٰا مُجْرِىَ الدَّمِ فى عُرُوقى، عَبْدُکَ یٰا سَیِّدٰاهُ یٰا مٰالِکاهُ، اى منتهاى آرمانم اى روان کننده خون در رگهایم بنده تو (می‌گوید:) اى آقاى من اى مالک من اَیٰا هُوَ اَیٰا هُوَ، یٰا رَبّٰاهُ عَبْدُکَ عَبْدُکَ لاٰ حیلَةَ لى وَلاٰ غِنىٰ بى عَنْ نَفسْى، اى او، اى او، اى پروردگار من بنده ات بنده ات چاره اى برایم نیست و از خود چیزى ندارم وَلاٰ اَسْتَطیعُ لَهٰا ضَرّاً وَلاٰ نَفْعاً، وَلاٰ اَجِدُ مَنْ اُصٰانِعُهُ، و توانایى بر زیان و نفع خود ندارم و کسى را نمى یابم که با او بسازم تَقَطَّعَتْ اَسْبٰابُ الْخَدٰایِـع عَنّى، وَاضْمَحَلَّ کُلُّ مَظْنُونٍ عَنِّى، تمام وسایل چاره از من قطع شده و هر کجا گمان داشتم از بین رفت اَفْرَدَنِى الدَّهْرُ اِلَیْکَ، فَقُمْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ هٰذَا الْمَقٰامَ، روزگار مرا تنها به درگاهت روانه ام کرده پس پیش رویت در این جا ایستادم یٰا اِلٰهى بِعِلْمِکَ کٰانَ هٰذٰا کُلُّهُ، فَکَیْفَ اَنْتَ صٰانِعٌ بى، معبودا تمام اینها با علم تو بوده پس تو چگونه با من رفتار خواهى کرد وَلَیْتَ شِعْرى کَیْفَ تَقُولُ لِدُعٰآئى، اَتَقُولُ نَعَمْ اَمْ تَقُولُ لاٰ، و اى کاش مى دانستم که پاسخ دعایم را چگونه خواهى گفت آیا مى گویى «آرى» یا مى گویى «نه» فَاِنْ قُلْتَ لاٰ فَیٰا وَیْلى یٰا وَیْلى یٰا وَیْلى، یٰا عَوْلى یٰا عَوْلى یٰا عَوْلى، پس اگر گفتى «نه» پس واى بر من واى بر من، واى بر من، اى بیچارگى من اى بیچارگى من، اى بیچارگى من، یٰا شِقْوَتى یٰا شِقْوَتى یٰا شِقْوَتى، یٰا ذُلّى یٰا ذُلّى یٰا ذُلّى، اى بدبختیم اى بدبختیم اى بدبختیم، اى خواریم، اى خواریم، اى خواریم اِلىٰ مَنْ وَمِمَّنْ اَوْ عِنْدَ مَنْ، اَوْ کَیْفَ اَوْ مٰاذٰا، اَوْ اِلىٰ اَىِّ شَىْءٍ اَلْجَأُ وَمَنْ اَرْجُو، به چه کس! و از چه کسى یا پیش چه کس یا چطور یا چگونه یا به چه چیز پناه ببرم و به که امید داشته باشم وَمَنْ یَجُودُ عَلىَّ بِفَضْلِهِ حینَ تَرْفُضُنى یٰا وٰاسِعَ الْمَغْفِرَةِ، و کیست که به فضل خود بر من بخشش کند آن زمان که تو برانیم اى آنکه آمرزشش پهناور است، وَاِنْ قُلْتَ نَعَمْ کَمٰا هُوَ الظَّنُّ بِکَ وَالرَّجٰآءُ لَکَ، فَطُوبىٰ لى، اَنـَا السَّعیدُ وَاَنَا الْمَسْعُودُ، اما اگر بگویى «آرى» چنانچه گمان به تو همین است و همین امید را به تو دارم پس خوشا بر حالم، در آن حال من سعادتمند و خوشبختم فَطُوبىٰ لى، وَاَنـَا الْمَرْحُومُ، یٰا مُتَرَحِّمُ یٰا مُتَرَئِّفُ، یٰا مُتَعَطِّفُ یٰا مُتَجَبِّرُ، یٰا مُتَمَلِّکُ یٰا مُقْسِطُ، لاٰ عَمَلَ لى اَبْلُغُ بِهِ نَجٰاحَ حٰاجَتى، و خوشا بحالم که مشمول رحمتت واقع شده ام اى رحم کننده بسیار رؤف و با عطوفت اى دارنده بزرگى اى دهنده فرمانروایى اى خداى دادگر عملى ندارم که بوسیله آن به خواسته ام ظفر جویم

اَسْئَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذى جَعَلْتَهُ فى مَکْنُونِ غَیْبِکَ، وَاسْتَقَرَّ عِنْدَکَ، فَلاٰ یَخْرُجُ مِنْکَ اِلىٰ شَىْءٍ سِوٰاکَ، از تو مى خواهم به حق آن نامت که آن را در پرده غیب خود پنهان کرده اى و نزد خودت قرار گرفته بطورى که براى هیچ موجود دیگرى غیر از تو ظاهر نشود اَسْئَلُکَ بِهِ وَبِکَ وَبِهِ، فَاِنَّهُ اَجَلُّ وَاَشْرَفُ اَسْمٰآئِکَ، لاٰ شَىْءَ لى غَیْرُ هٰذٰا، وَلاٰ اَحَدَ اَعْوَدُ عَلىَّ مِنْکَ، بدان نام از تو مى خواهم و بذات خودت که آن برتر و شریفترین نامهاى توست و چیزى غیر از این ندارم و کسى سود رسانتر از تو به من نیست یٰا کَیْنُونُ یٰا مُکَوِّنُ، یٰا مَنْ عَرَّفَنى نَفْسَهُ، یٰا مَنْ اَمَرَنى بِطٰاعَتِهِ، اى هست به خود و اى هستى ده اى که خود را به من شناساندى اى که مرا به طاعتت واداشتى یٰا مَنْ نَهٰانى عَنْ مَعْصِیَتِهِ، وَیٰا مَدْعُوُّ یٰا مَسْئُولُ، یٰا مَطْلُوباً اِلَیْهِ، اى که مرا از نافرمانیت بازداشتى اى که تو را خوانند و از تو خواهند و تو را طلب کنند رَفَضْتُ وَصِیَّتَکَ الَّتى اَوْصَیْتَنى بِهٰا وَلَمْ اُطِعْکَ، وَلَوْ اَطَعْتُکَ فیمٰا اَمَرْتَنى لَکَفَیْتَنى مٰا قُمْتُ اِلَیْکَ فیهِ، وصیتى که (درباره پیروى نکردن شیطان) به من کردى بدور انداختم و پیرویت نکردم و اگر آنچه دستورم داده بودى اطاعتت مى کردم تو هم درباره آنچه به درگاهت آمدم کفایتم مى کردى وَاَنـَا مَعَ مَعْصِیَتى لَکَ رٰاجٍ، فَلاٰ تَحُلْ بَیْنى وَبَیْنَ مٰا رَجَوْتُ، ولى با این که من معصیت کارم به تو امیدوارم پس میان من و آنچه امید بدان دارم جدایى میفکن یٰا مُتَرَحِّماً لى اَعِذْنى مِنْ بَیْنِ یَدَىَّ وَمِنْ خَلْفى، وَمِنْ فَوْقى وَمِنْ تَحْتى، وَمِنْ کُلِّ جِهٰاتِ الْإِحٰاطَةِ بى، اى ترحم کننده بر من پناهم ده از پیش رو و از پشت سرم و از بالاى سرم و از زیر پایم و از هر جهت که به من احاطه دارد اَللّـٰهُمَّ بِمُحَمَّدٍ سَیِّدى، وَبِعَلِىٍّ وَلِیّى، وَبِالْأَئِمَّةِ الرّٰاشِدینَ عَلَیْهِمُ السَّلاٰمُ، خدایا به حق محمّد آقاى من و به حق على مولاى من و به حق امامان راهنمایم که بر ایشان درود باد اِجْعَلْ عَلَیْنٰا صَلَوٰاتِکَ وَرَاْفَتَکَ وَرَحْمَتَکَ، وَاَوْسِعْ عَلَیْنٰا مِنْ رِزْقِکَ، رحمتهاى خود و لطف و مهرت را بر ما شامل گردان و روزیت را بر ما وسیع گردان وَاقْضِ عَنَّا الدَّیْنَ وَجَمیعَ حَوٰآئِجِنٰا، یٰا اَللهُ یٰا اَللهُ یٰا اَللهُ، اِنَّکَ عَلىٰ کُلِّ شَىْءٍ قَدیرٌ. و دَین ما را ادا فرما و همه حاجتهاى ما را برآور یا اللّه یا اللّه یا اللّه که همانا تو بر هر چیزى توانایى. امام (علیه السلام) فرمود: هر کس این نماز را بجا آورد و این دعا را بخواند گناهان او آمرزیده شود. نقل از مفاتیح نوین( آیت الله مکارم شیرازی)

نماز حضرت فاطمه (علیها السلام): در روایتى آمده است، حضرت زهرا (علیها السلام) دو رکعت نماز مى خواند که جبرئیل به وى آموخته بود. کیفیّت این نماز بدین گونه است که در رکعت اوّل بعد از حمد، صد مرتبه سوره «انّا انزلناه» و در رکعت دوم بعد از حمد، صد مرتبه سوره «توحید» مى خواند و پس از سلام این دعا را می خواند: سُبحٰانَ ذِى الْعِزِّ الشّٰامِخِ الْمُنیفِ، سُبْحٰانَ ذِى الْجَلاٰلِ الْبٰاذِخِ الْعَظیمِ، منزه است (خداى) صاحب عزت بسیار بلند و مرتفع منزه است (خداى) صاحب جلال والاى بزرگ، سُبحٰانَ ذِى الْمُلْکِ الْفٰاخِرِ الْقَدیمِ، سُبحٰانَ مَنْ لَبِسَ الْبَهْجَةَ وَالْجَمٰالَ، منزه است (خداى) صاحب فرمانروایى فاخر قدیم منزه است کسى که در بردارد خرّمى و زیبایى را سُبحٰانَ مَنْ تَرَدّىٰ بِالنُّورِ وَالْوَقٰارِ، سُبحٰانَ مَنْ یَرىٰ اَثَرَ النَّمْلِ فِى الصَّفٰا، منزه است آن که به رداى نور و وقار خود را آراسته منزه است آن که جاى پاى مور را در روى سنگ صاف ببیند سُبحٰانَ مَنْ یَرىٰ وَقْعَ الطَّیْرِ فِى الْهَوٰاءِ، سُبحٰانَ مَنْ هُوَ هٰکَذٰا لاٰ هٰکَذٰا غَیْرُهُ. منزه است آن که گذرگاه پرنده را در هوا ببیند منزه است آن که او این چنین است و دیگرى چنین نیست. در روایت دیگرى آمده است که بعد از این نماز، تسبیح مشهور حضرت زهرا (علیها السلام) را که پس از هر نمازى مستحب است، بگوید و بعد از آن صد مرتبه صلوات بفرستد. نقل از مفاتیح نوین( آیت الله مکارم شیرازی)

نماز امام حسن (علیه السلام): «سیّد بن طاووس» در «جمال الاسبوع» نمازى براى آن حضرت (علیه السلام) نقل کرده است که چهار رکعت است (هر دو رکعت با یک سلام) و به همان کیفیّت نماز امیرالمؤمنین (علیه السلام) مى باشد و در روز جمعه خوانده مى شود. نماز دیگرى از آن حضرت نیز نقل کرده که در روز جمعه خوانده مى شود و آن هم چهار رکعت است که در هر رکعت یک مرتبه «حمد» و بیست و پنج مرتبه سوره «توحید» رابخواند و پس از آن این دعا را بخواند: اَللّـٰهُمَّ اِنّى اَتَقَرَّبُ اِلَیْکَ بِجُودِکَ وَکَرَمِکَ، وَاَتَقرَّبُ اِلَیْکَ بِمُحَمَّدٍ عَبْدِکَ وَرَسُولِکَ، خدایا من تقرّب جویم به درگاهت بوسیله بخشش و کرمت و تقرّب جویم بدرگاهت بوسیله محمّد بنده و فرستاده ات وَ اَتَقَرَّبُ اِلَیْکَ بِمَلاٰئِکَتِکَ الْمُقَرَّبینَ، وَاَنْبِیٰآئِکَ وَرُسُلِکَ، و تقرب جویم به درگاهت بوسیله فرشتگان مقرّب و پیمبران و رسولانت اَنْ تُصَلِّىَ عَلىٰ مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ وَرَسُولِکَ، وَعَلىٰ آلِ مُحَمَّدٍ، که درود فرستى بر محمّد بنده و فرستاده ات و بر خاندان محمّد وَ اَنْ تُقیلَنى عَثْرَتى، وَتَسْتُرَ عَلَىَّ ذُنُوبى وَتَغْفِرَهٰا لى، وَتَقْضِىَ لى حَوٰآئِجى، و این که از لغزشم درگذرى و گناهانم را بپوشانى و آنها را بیامرزى و حاجتهایم را برآورى وَلاٰ تُعَذِّبْنى بِقَبیحٍ کٰانَ مِنّى، فَاِنَّ عَفْوَکَ وَجُودَکَ یَسَعُنى، اِنَّکَ عَلىٰ کُلِّ شَىْءٍ قَدیرٌ. و به کار زشتى که از من سر زده عذابم نکنى زیرا که گذشت و بخشش تو چنان هست که مرا فرا گیرد و همانا تو بر هر کارى توانایى. نقل از مفاتیح نوین( آیت الله مکارم شیرازی)

نماز امام حسین (علیه السلام): این نماز چهار رکعت است (به دو سلام) در هر رکعت سوره «حمد» پنجاه مرتبه و سوره «توحید» نیز پنجاه مرتبه خوانده مى شود، همچنین در رکوع - پس از ذکر رکوع - سوره هاى حمد و توحید، هر کدام ده مرتبه و پس از سربرداشتن از رکوع نیز هر کدام را ده مرتبه و در سجده اوّل و میان دو سجده - هنگامى که نشسته اى - و در سجده دوم نیز هر یک از حمد و توحید را ده مرتبه مى خوانى، و پس از پایان چهار رکعت نماز; این دعا را مى خوانى: اَللّـٰهُمَّ اَنْتَ الَّذِى اسْتَجَبْتَ لاِٰدَمَ وَحَوّٰا، اِذْ قٰالاٰ رَبَّنٰا ظَلَمْنٰا اَنْفُسَنٰا وَاِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنٰا وَتَرْحَمْنٰا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخٰاسِرینَ، خدایا تویى که دعاى آدم و حوا را به اجابت رساندى آنگاه که گفتند پروردگارا ما به خود ستم کردیم و اگر ما را نیامرزى و به ما رحم نکنى حتماً از زیانکاران خواهیم بود، وَ نٰادٰاکَ نُوحٌ فَاسْتَجَبْتَ لَهُ، وَنَجَّیْتَهُ وَاَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظیمِ، و نوح تو را ندا کرد و تو اجابتش کردى و او و کسانش را از گرفتارى بزرگ نجات دادى وَ اَطْفَاْتَ نٰارَ نُمْرُودَ عَنْ خَلیلِکَ اِبْرٰاهیمَ، فَجَعَلْتَهٰا بَرْداً وَ سَلاٰماً، و خاموش کردى آتش نمرود را از خلیلت ابراهیم و آن را سرد و سلامت کردى وَ اَنْتَ الَّذِى اسْتَجَبْتَ لِأَیُّوبَ، اِذْ نٰادىٰ رَبِّ مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَاَنْتَ اَرْحَمُ الرّٰاحِمینَ، و تویى که دعاى ایوب را به اجابت رساندى آنگاه که ندا کرد پروردگارا من به محنت دچارم و تو مهربانترین مهربانانى فَکَشَفْتَ مٰا بِهِ مِنْ ضُرٍّ، وَآتَیْتَهُ اَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِکَ، وَذِکْرىٰ لِأُولِى الْأَلْبٰابِ، و تو محنتش را برطرف کردى و کسانش را به او دادى و مانندشان را همراه آنها (اضافه) به او دادى از روى مرحمتى از خودت و اندرزى براى خردمندان وَ اَنْتَ الَّذِى اسْتَجَبْتَ لِذِى النُّونِ، حینَ نٰادٰاکَ فِى الظُّلُمٰاتِ اَنْ لاٰ اِلـٰهَ اِلّٰا اَنْتَ، سُبْحٰانَکَ اِنّى کُنْتُ مِنَ الظّٰالِمینَ، فَنَجَّیْتَهُ مِنَ الْغَمِّ، و تویى که به اجابت رساندى دعاى ذوالنون (حضرت یونس) را هنگامى که ندا کرد تو را در تاریکیها که معبودى جز تو نیست منزهى تو و من از ستمکارانم و از اندوه نجاتش دادى وَ اَنْتَ الَّذِى اسْتَجَبْتَ لِمُوسىٰ وَهٰرُونَ دَعْوَتَهُمٰا، حینَ قُلْتَ: قَدْ اُجیبَتْ دَعْوَتُکُمٰا فَاسْتَقیمٰا. وَاَغْرَقْتَ فِرْعَوْنَ وَقَوْمَهُ، و تویى که دعاى موسى و هارون را اجابت کردى هنگامى که فرمودى دعایتان به اجابت رسید پس استقامت ورزید و غرق کردى فرعون و قومش را وَ غَفَرْتَ لِدٰاوُدَ ذَنْبَهُ، وَتُبْتَ عَلَیْهِ رَحْمَةً مِنْکَ وَذِکْرىٰ، و آمرزیدى براى داود گناهش را و توبه اش را از روى مرحمتى که داشتى و اندرز (دیگران) پذیرفتى وَ فَدَیْتَ اِسْمٰاعیلَ بِذِبْحٍ عَظیمٍ بَعْدَ مٰا اَسْلَمَ، وَتَلَّهُ لِلْجَبینِ، فَنٰادَیْتَهُ بِالْفَرَجِ وَالرَّوْحِ، و فدا کردى براى اسماعیل قربانى بزرگى پس از آن که تسلیم شد و (پدرش) پیشانى او را بر خاک نهاد و تو او را به گشایش و رحمت ندا کردى وَ اَنْتَ الَّذى نٰادٰاکَ زَکَرِیّٰا نِدٰآءً خَفِیّاً، فَقٰالَ رَبِّ اِنّى وَهَنَ الْعَظْمُ مِنّى، وَاشْتَعَلَ الرَّاْسُ شَیْباً، وَلَمْ اَکُنْ بِدُعٰآئِکَ رَبِّ شَقِیّاً، و تویى آن خدایى که زکریا در پنهانى تو را ندا کرده گفت: پروردگارا من استخوانم سست شده و موى سرم سپید گشته و نبوده ام پروردگارا در زمینه دعاى تو (در گذشته) محروم وَ قُلْتَ: یَدْعُونَنٰا رَغَباً وَرَهَباً وَکانُوا لَنٰا خٰاشِعینَ، و تو فرمودى «مى خوانند ما را از روى شوق و ترس و براى ما خاشع بودند» وَ اَنْتَ الَّذِى اسْتَجَبْتَ لِلَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّٰالِحٰاتِ، لِتَزیدَهُمْ مِنْ فَضْلِکَ، و تویى خدایى که اجابت کردى براى آنان که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام دادند تا بیفزایى بر آنها از فضل خود فَلاٰ تَجْعَلْنى مِنْ اَهْوَنِ الدّٰاعینَ لَکَ، وَالرّٰاغِبینَ اِلَیْکَ، پس قرارم مده از خوارترین و پست ترین دعا کنندگانت و مشتاقان درگاهت وَ اسْتَجِبْ لى کَمَا اسْتَجَبْتَ لَهُمْ بِحَقِّهِمْ عَلَیْکَ، فَطَهِّرْنى بِتَطْهیرِکَ، و دعایم را به اجابت رسان چنانچه دعاى آنان را به اجابت رساندى و به حق ایشان بر تو که مرا پاک گردان به پاک کردن خودت وَ تَقَبَّلْ صَلاٰتى وَدُعٰآئى بِقَبُولٍ حَسَنٍ، وَطَیِّبْ بَقِیَّةَ حَیٰاتى، وَطَیِّبْ وَفٰاتى، و بپذیر نماز و دعایم را بپذیرش خوبى، و خوش و خرم کن باقیمانده زندگیم را و خوش گردان وفاتم را وَ اخْلُفْنى فیمَنْ اَخْلُفُ، وَاحْفَظْنى یٰا رَبِّ بِدُعٰآئى، و جانشین من باش در میان آنان که بجاى گذارم و با دعایم پروردگارا مرا نگهدارى کن

وَ اجْعَلْ ذُرِّیَّتى ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً، تَحُوطُهٰا بِحِیٰاطَتِکَ، بِکُلِّ مٰا حُطْتَ بِهِ ذُرِّیَّةَ اَحَدٍ مِنْ اَوْلِیٰآئِکَ وَاَهْلِ طـٰاعَتِکَ، و فرزندانم را فرزندانى پاکیزه قرار ده و در برگیر آنها را به در برگرفتن خودت به همه آنچه دربرگیرى بدانها فرزندان یکى از دوستان خود و فرمانبردارانت را بِرَحْمَتِکَ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمینَ، یٰا مَنْ هُوَ عَلىٰ کُلِّ شَیْءٍ رَقیبٌ، وَلِکُلِّ دٰاعٍ مِنْ خَلْقِکَ مُجیبٌ، وَمِنْ کُلِّ سٰآئِلٍ قَریبٌ، به رحمتت اى مهربانترین مهربانان اى که بر هر چیز نگهبانى و بر هر که از آفریدگانت که تو را بخواند اجابت کنى و به هر خواستارى نزدیکى اَسْئَلُکَ یٰا لاٰ اِلـٰهَ اِلّٰا اَنْتَ، اَلْحَىُّ الْقَیُّومُ، اَلْأَحَدُ الصَّمَدُ الَّذى لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ، وَلَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً اَحَدٌ، از تو خواهم اى که معبودى جز تو نیست زنده پاینده یکتاى بى خللى که نزاید و نه زاییده شده و نیست برایش همتایى هیچ کس، وَ بِکُلِّ اسْمٍ رَفَعْتَ بِهِ سَمٰآئَکَ، وَفَرَشْتَ بِهِ اَرْضَکَ، وَاَرْسَیْتَ بِهِ الْجِبٰالَ، وَاَجْرَیْتَ بِهِ الْمٰآءَ، و به حق هر نامى که بلند کردى بدان آسمانت را و فرش کردى بدان زمینت را و محکم و پابرجا کردى بدان کوهها را و روان کردى بدان آب را وَ سَخَّرْتَ بِهِ السَّحٰابَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالنُّجُومَ وَاللَّیْلَ وَ النَّهٰارَ، وَخَلَقْتَ الْخَلاٰئِقَ کُلَّهٰا، و تسخیر کردى بدان ابرها و خورشید و ماه و ستاره ها و شب و روز را و آفریدى همه آفریدگان را اَسْئَلُکَ بِعَظَمَةِ وَجْهِکَ الْعَظیمِ، اَلَّذى اَشْرَقَتْ لَهُ السَّمٰوٰاتُ وَالْأَرْضُ، فَاَضٰائَتْ بِهِ الظُّلُمٰاتُ، از تو خواهم به بزرگى ذات بزرگت که تابناک شد برایش آسمانها و زمین و روشنى گرفت بدان تاریکیها اِلّٰا صَلَّیْتَ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَکَفَیْتَنى اَمْرَ مَعٰاشى وَمَعٰادى، وَاَصْلَحْتَ لى شَاْنى کُلَّهُ، که (اوّلاً) درود فرستى بر محمّد و آل محمّد و (پس از آن) کفایت کنى کار معاش و معاد مرا و اصلاح کنى همه کارهایم را وَ لَمْ تَکِلْنى اِلىٰ نَفْسى طَرْفَةَ عَیْنٍ، وَاَصْلَحْتَ اَمْرى وَاَمْرَ عِیٰالى، و مرا بخودم وامگذارى چشم برهم زدنى و اصلاح کنى کار من و کار خانواده ام را وَ کَفَیْتَنى هَمَّهُمْ، وَاَغْنَیْتَنى وَاِیّٰاهُمْ مِنْ کَنْزِکَ وَخَزٰآئِنِکَ، وَسَعَةِ فَضْلِکَ الَّذى لاٰ یَنْفَدُ اَبَداً، و کفایت کنى از من اندوه ایشان را و بى نیاز کنى من و ایشان را از گنج خود و خزینه هایت و فراخى فضلت که هرگز پایان نپذیرد وَ اَثْبِتْ فى قَلْبى یَنٰابیعَ الْحِکْمَةِ الَّتى تَنْفَعُنى بِهٰا، وَتَنْفَعُ بِهٰا مَنِ ارْتَضَیْتَ مِنْ عِبٰادِکَ، و پابرجا کن در دلم چشمه هاى حکمتى را که سود دهى مرا بدان و سود دهى بدان هر که را که پسندیده اى از بندگانت وَاجْعَلْ لى مِنَ الْمُتَّقینَ فى آخِرِ الزَّمٰانِ اِمٰاماً، کَمٰا جَعَلْتَ اِبْرٰاهیمَ الْخَلیلَ اِمٰاماً، و قرار ده برایم از مردمان با تقوا در آخرالزمان امامى چنانچه ابراهیم خلیل را امام گردانیدى فَاِنَّ بِتَوْفیقِکَ یَفُوزُ الْفٰآئِزُونَ، وَیَتُوبُ التّٰآئِبُونَ، وَیَعْبُدُکَ الْعٰابِدُونَ، زیرا مردمان رستگار به توفیق تو رستگار شوند و توبه کنندگان نیز به توفیق تو توبه کنند و عبادت کنندگان نیز به توفیق تو عبادتت کنند وَبِتَسْدیدِکَ یَصْلُحُ الصّٰالِحُونَ الْمُحْسِنُونَ الْمُخْبِتُونَ، اَلْعٰابِدُونَ لَکَ، اَلْخٰائِفُونَ مِنْکَ، و به تأیید و یارى تو شایسته گردند مردمان شایسته نیکوکار و فروتن و آنان که تو را عبادت کنند و از تو ترسانند، وَبِاِرْشٰادِکَ نَجَا النّٰاجُونَ مِنْ نٰارِکَ، وَاَشْفَقَ مِنْهَا الْمُشْفِقُونَ مِنْ خَلْقِکَ، و با ارشاد و راهنمایى تو نجات یابند نجات یافتگان از آتش دوزخت و بهراسند از آن هراسناکان از آفریدگانت وَ بِخِذْلاٰنِکَ خَسِرَ الْمُبْطِلُونَ، وَهَلَکَ الظّٰالِمُونَ، وَغَفَلَ الْغٰافِلُونَ، و بوسیله خوار کردن تو زیانکار شوند اهل باطل و هلاک شدند ستمکاران و غافل شدند بیخبران اَللّـٰهُمَّ آتِ نَفْسى تَقْویٰهٰا، فَاَنْتَ وَلِیُّهٰا وَمَوْلیٰهٰا، وَاَنْتَ خَیْرُ مَنْ زَکّیٰهٰا، خدایا بده به نفس من پرهیزکاریش را که تویى اختیار دار و سرپرستش و تویى بهترین کسى که پاکیزه اش کردى اَللّـٰهُمَّ بَیِّنْ لَهٰا هُدٰاهٰا، وَاَلْهِمْهٰا تَقْویٰهٰا، وَبَشِّرْهٰا بِرَحْمَتِکَ حینَ تَتَوَفّٰاهٰا، وَنَزِّلْهٰا مِنَ الْجِنٰانِ عُلْیٰاهٰا، خدایا راهنماییش را برایش آشکار کن و پرهیزکاریش را به او الهام کن و به رحمت خود نویدش ده آنگاه که او را از این جهان ببرى و در بلندترین جاهاى بهشت منزلش ده

وَ طَیِّبْ وَفٰاتَهٰا وَمَحْیٰاهٰا، وَاَکْرِمْ مُنْقَلَبَهٰا وَمَثْویٰهٰا، وَمُسْتَقَرَّهٰا وَمَاْویٰهٰا، فَاَنْتَ وَلِیُّهٰا وَمَوْلیٰهٰا. و گوارا کن وفات و زندگیش را و گرامى کن جاى بازگشت و منزلگاه و قرارگاه و مأوایش را که براستى تویى اختیاردار و سرپرستش. نقل از مفاتیح نوین( آیت الله مکارم شیرازی)

نماز امام زین العابدین (علیه السلام): این نماز چهار رکعت است (با دو سلام) که در هر رکعت یک مرتبه سوره «حمد» و صد مرتبه سوره «توحید» خوانده مى شود و پس از آن، این دعا خوانده مى شود: یٰا مَنْ اَظْهَرَ الْجَمیلَ، وَسَتَرَ الْقَبیحَ، یٰا مَنْ لَمْ یُؤٰاخِذْ بِالْجَریرَةِ، وَلَمْ یَهْتِکِ السِّتْرَ، اى کسى که کار نیک را آشکار کنى و عمل زشت را بپوشانى اى آن که بجرم و گناه (بندگانت را) درنگیرى و پرده (گنهکاران) ندرى یٰا عَظیمَ الْعَفْوِ، یٰا حَسَنَ التَّجٰاوُزِ، یٰا وٰاسِعَ الْمَغْفِرَةِ، یٰا بٰاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالرَّحْمَةِ، اى که عفوت بزرگ و گذشتت نیکوست و اى که آمرزشت وسیع و دو دستت به مهر و رحمت گشوده است یٰا صٰاحِبَ کُلِّ نَجْوىٰ، یٰا مُنْتَهىٰ کُلِّ شَکْوىٰ، یٰا کَریمَ الصَّفْحِ ، یٰا عَظیمَ الرَّجٰآءِ، اى آگاه هر راز نهان و اى آخرین مرجع هر شکایت اى در چشم پوشى بزرگوار و اى بزرگ مایه امید یٰا مُبْتَدِءاً بِالنِّعَمِ قَبْلَ اسْتِحْقٰاقِهٰا، یٰا رَبَّنٰا وَسَیِّدَنٰا وَمَوْلاٰنٰا، یٰا غٰایَةَ رَغْبَتِنٰا، اى آغاز کننده به نعمت پیش از شایستگى آن اى پروردگار ما و آقاى ما و مولاى ما اى آخرین مرحله آرمان ما اَسْئَلُکَ اللّـٰهُمَّ اَنْ تُصَلِّىَ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ. خدایا مى خواهم از تو که درود فرستى بر محمّد و آل محمّد. نقل از مفاتیح نوین( آیت الله مکارم شیرازی)

نماز امام باقر (علیه السلام): این نماز دو رکعت است، در هر رکعت یک مرتبه سوره «حمد» و صد مرتبه: سُبْحٰانَ اللهِ وَالْحَمْدُ لِلهِ وَلاٰ اِلـٰهَ اِلَّا اللهُ وَاللهُ اَکْبَرُ منزه است خدا و ستایش خاصّ خداست و معبودى جزخدا نیست و خدا بزرگتر است خوانده مى شود؛ پس از نماز این دعا را مى خوانى: اَللّـٰهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ یٰا حَلیمُ ذُو اَنٰاةٍ غَفُورٌ وَدُودٌ، اَنْ تَتَجٰاوَزَ عَنْ سَیِّئٰاتى، وَمٰا عِنْدى بِحُسْنِ مٰا عِنْدَکَ، خدایا از تو مى خواهم اى بردبارى که (با بندگان) مدارا کنى و آمرزنده و مهربانى (مى خواهم) که از گناهانم و بدیهایى که در نزد من است بدان خوبیها که نزد توست درگذرى وَ اَنْ تُعْطِیَنى مِنْ عَطٰآئِکَ مٰا یَسَعُنى، وَتُلْهِمَنى فیمٰا اَعْطَیْتَنِى الْعَمَلَ فیهِ بِطٰاعَتِکَ، وَطٰاعَةِ رَسُولِکَ، و از عطاى خود به اندازه اى که فرایم گیرد (یا آنچه در خور طاقت من است) به من عطا کنى و الهام کنى مرا که در آنچه به من عطا کردى در راه اطاعت تو و اطاعت رسولت بکار برم وَ اَنْ تُعْطِیَنى مِنْ عَفْوِکَ مٰا اَسْتَوْجِبُ بِهِ کَرٰامَتَکَ، و بدان اندازه مرا مشمول گذشت خود قرار دهى که بوسیله آن مستوجب کرامت و بزرگواریت گردم اَللّـٰهُمَّ اَعْطِنى مٰا اَنْتَ اَهْلُهُ، وَلاٰ تَفْعَلْ بى مٰا اَنَا اَهْلُهُ، فَاِنَّمٰا اَنَا بِکَ، وَلَمْ اُصِبْ خَیْراً قَطُّ اِلّٰا مِنْکَ، خدایا به من بده آنچه را تو شایسته آنى و مکن با من آنچه من سزاوار آنم زیرا که تنها من به تو توسل جسته و هرگز خیرى به من نرسیده جز از ناحیه تو یٰا اَبْصَرَ الْأَبْصَرینَ، وَیٰا اَسْمَعَ السّٰامِعِینَ، وَیٰا اَحْکَمَ الْحٰاکِمینَ، اى بیناترین بینایان و اى شنواترین شنوایان و اى عادلترین داوران وَ یٰا جٰارَ الْمُسْتَجیرینَ، وَیٰا مُجیبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرّینَ، صَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ. و اى پناه پناهجویان و اى پاسخ دهنده دعاى درماندگان درود فرست بر محمّد و آل محمّد. نقل از مفاتیح نوین( آیت الله مکارم شیرازی)