💥کلید اسرار واقعی دیروز عمو علی کرم منت گذاشت ، مدتی در باغ و خونه در خدمتش بودم. از همه جا و همه چیز گفت و شنیدم و واقعا به لطف بیان شیوا و ذهن قوی ،قشنگ و بدون لکنت تاریخ را روایت می کند. در میان کلماتش یک قصه قدیمی ،نظرم را خیلی جلب کرد. صحبت از درختی کرد که توسط یک شخصی که اسم نیاورد و منم نپرسیدم؛کی بوده، آتش زده می شود. و زندگی و مرگ رقت بار آن شخص. قصه اینگونه بوده که درخت سیبی توسط یکی از بزرگان خوش نام در منطقه ای غرس می شود و آن درخت سالها با میوه و سایه میزبان ،بسیاری از کشاورزان و عشایر و دامداران بوده، تا اینکه آدمیزاده ای نادان، به جهت از بین بردن نام آن شخص بزرگ، درخت مذکور را آتش می زند و به خیال اینکه درخت، از بین برود نام آن بزرگ و درخت یادگاری اش ، هم از بین می رود. اما زهی خیال باطل،آن درخت نامش بر دره ای ماندگار شده و هنوز مردم منطقه آن دره را دره سیبی (سویی) می نامند. اما سرنوشت رقت بار و عبرت آموز مردِ آتش زننده درخت ، بسیار جالب توجه است. آن‌طور که ایشان می گفت: مرد به بیماری های لاعلاج و سخت دچار می شود، و در نهایت در حالیکه از هر دو پا و دست قطع عضو می شود و صورتش به شدت کریه می شود،از دنیا می رود و جالبتر اینکه هم عصران این واقعه، این عاقبت را به آتش زدن عمدی آن درخت مرتبط می دانستند. خب از عبرتش که بخواهم بگویم. نصیحتی مشفقانه به خودم و شما خواننده محترم است که درختان را ، بی جان فرض نکنیم. عزیزان قضات که دستور قلع و قمع می دهند،آنان که به سودای تصاحب زمین ها، بلوط ها و دیگر درختان جنگلی را دچار آتش می کنند و هر کسی که نه بخاطر نیاز قطعی بلکه به دلایل دیگر، به جان طبیعت می افتند،بدانند: میازار موری که دانه کش است که جان دارد و جان شیرین،خوش است. #طبیعت_جان_دارد. #طبیعت_مادر_ماست. #با_مادر_خود_مهربان_باشیم. @nameghalam