سر وقت‌ش، سفرهٔ گپُ گفت پهنُ باز دلُ قلوه انتخابیِ منو * و سرِ آخر ردُ بدل

زنده‌م، دمُ بازدم دارم * خنده

ساعتِ یك بامداد. داستانِ آدما آن‌چنان که غوغا شده شنیدنی نیست. استفراغِ گوش از اولین علائمِ گوش کردنِ داستاناست، علاوه بر شعفی که تو مردمكِ چشما جولون می‌ده یك‌سری معایبی هم تو حیطهٔ کاریِ خودش چیده. مثلِ الان که بشر هر اندازه که حاذقُ کامل باشه کم می‌اره برایِ دردِ کوچیک. * دوازده دقیقه بعد از یكِ بامداد

می‌شه گفت ان‌قدر کوفتگی فشار اورده که ناخودآگاه چیده می‌شن کلمات کنارِ هم می‌شن یه پاراگرافِ گُنگ، یه پاراگرافِ مبهم.

لبُ کش بیار خانوم، این مشغله‌ها رو محل نده *

چی داره این قطعه؟ * مثل همیشه، آفتاب بگیرید از این نوا

اذن بده دورت بگردیم آفتاب خانم، گاردُ شل‌تر کن * همون از تو به یه اشاره، از ما به سر دویدنِ خودمون

نرگس لب‌خندُ برقرار کرده وُ سرگرم چایِ رو به روش دعوت‌ت می‌کنه دختراشُ به همچین جمعی * حالا لب‌خند

فعلاً لطفاً منت بزارید رو چشمایِ نرگسُ غصه بشورید [ این‌همه دعوت کردم با مفارقت از احوالات‌ت شومُ نا به سامون، یه جو ارزش ببخشید به این دو سه کلوم ]

پاراگرافا فشرده‌ترُ کم‌کیفیت‌تر دارن رو قلم پیاده می‌شن * بپذیرید این شلوغیُ