زنده‌م، دمُ بازدم دارم * خنده

ساعتِ یك بامداد. داستانِ آدما آن‌چنان که غوغا شده شنیدنی نیست. استفراغِ گوش از اولین علائمِ گوش کردنِ داستاناست، علاوه بر شعفی که تو مردمكِ چشما جولون می‌ده یك‌سری معایبی هم تو حیطهٔ کاریِ خودش چیده. مثلِ الان که بشر هر اندازه که حاذقُ کامل باشه کم می‌اره برایِ دردِ کوچیک. * دوازده دقیقه بعد از یكِ بامداد

می‌شه گفت ان‌قدر کوفتگی فشار اورده که ناخودآگاه چیده می‌شن کلمات کنارِ هم می‌شن یه پاراگرافِ گُنگ، یه پاراگرافِ مبهم.

لبُ کش بیار خانوم، این مشغله‌ها رو محل نده *

چی داره این قطعه؟ * مثل همیشه، آفتاب بگیرید از این نوا

اذن بده دورت بگردیم آفتاب خانم، گاردُ شل‌تر کن * همون از تو به یه اشاره، از ما به سر دویدنِ خودمون

نرگس لب‌خندُ برقرار کرده وُ سرگرم چایِ رو به روش دعوت‌ت می‌کنه دختراشُ به همچین جمعی * حالا لب‌خند

فعلاً لطفاً منت بزارید رو چشمایِ نرگسُ غصه بشورید [ این‌همه دعوت کردم با مفارقت از احوالات‌ت شومُ نا به سامون، یه جو ارزش ببخشید به این دو سه کلوم ]

پاراگرافا فشرده‌ترُ کم‌کیفیت‌تر دارن رو قلم پیاده می‌شن * بپذیرید این شلوغیُ

[ طلبیده شویم، منزلتان تا به ابد روشن ‌] دمی‌ست که دل‌شورهٔ ماندن را داریم، گویند صبر بر هر دردی شفاست. ریختیم اشک که آب روشنائی‌ست تا شاید دیده‌هامان سو بگیرد برایِ عرض ادب به محضر گنبد. بر گوش‌هایمان نجوایِ زیارت روانه کردید و نخواسته‌اید پا از پاشنه به داخل بیاید، به راستی که اگر "عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع قَالَ مَنْ زَارَ قَبْرَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع بِشَطِّ الْفُرَاتِ کَمَنْ زَارَ اللَّهَ فَوْقَ عَرْشِهِ " است بگذارید در آغوش کشند این استکان‌ها اقیانوس را. بگذارید اشک بر جامهٔ اقیانوس ریزند تا حداقل عقده نشود که آغوشمان ملموس نبود پروردگار را و ال شد و بل. - نرگس‌خاتون | کیفیتِ کم‌تر