داداش... من بی وضو موی تو را شانه نکردم😭😭 حالا به دنبال سرت باید بگردم😭😭💔💔

از حرم تا قتلگه زینب صدا میزد حسین.. دست و پا میزد حسین.. زینب صدا میزد حسین..!😭💔

سیدالشهدا یا مقطع الأعضا😭💔

"والشـمر جالــس" نفس مـادرش گرفت سَر را بریـد و روبروی خواهرش گرفت😭 الله‌اڪبر😭

انا لله و انا الیه راجعون 💔🥀

السلام علی قلب زینب الصبور🥀

Γ💔🏴 یلدا ترین شبی که جهان دیده یک شب است آن هم شبی که «شام غریبان» لقب گرفت... #شام_غریبان @Neveshtehaidel

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «چایت را مـن شیرین می کنم» ⏪ بخش ۱۱۶: مردهای نظامی با صورت هایی حزن زده تبریک می‌گفتند و مسافران تازه با خبر شده از ماجرا، همراه دوستان حسام، سینه زنان اشک می ریختند. چشمم تار بود و خاموش بودم. نمی‌دانم چند ساعت گذشت و من از بودن کنار جسم بی‌جان حسام محروم ماندم، اما وقتی چشم گشودم تاریکی شب دیدم و سکوت، روی تختی که حسام، لقمه می‌ساخت و چای هایش را به طعم خدا شیرین می کرد. چشم چرخاندم. حسام گوشه ی اتاق زیر نور ماه، الله اکبر گویان اقامه ی نماز می بست. زیر پنجره، روی سجاده و تسبیح به دست. اتاق پر بود از بودنش، از خنده هایش، از عاشقانه هایش. حالا من بودم و دیوارهایی که دیگر باید حسرت به دل قهقه هایش می شدیم. لبخند روی لب هایم نشست و مرور کردم که چیزی به انتهایم نمانده و باز دیدم همان اخم هایش را، وقتی که از کاسه ی کوچک و بند خورده ی عمرم می‌گفتم. روی تخت نشستم. چشمم در نور مهتاب، به دانیال افتاد که روی زمین دراز کشیده بود. به سمت میز کوچکم خم شدم. موبایلم را از کنار کتاب های اهدایی حسام برداشتم. تمام خاطرات آن روز توی ماشین، مقابلم رژه رفتند. چمباتمه زده روی تخت، به دیوار تکیه دادم. باید عکس هایش را می دیدم. قلبم توان تپش نداشت. یک به یک یادگاری هایمان را مرور کردم. از اولین روز عقدمان تا آن شب اربعین. از اولین شانه به شانه شدن هایمان، تا آخرین عاشقانه های حسینی. چشمم به کوله ی کنار دیوار افتاد. بی صدا به سمتش رفتم و زیپش را باز کردم. موبایل خونی و پیچیده در نایلون حسام را درآوردم. خاموش بود. دوباره روی تخت نشستم. آن را به شارژ زدم و روشن کردم. حتماً پر بود از عکس های دو نفره مان. پوشه اش را گشودم. خالی از عکس های دو نفره و مملو از تصاویر مذهبی و شهدا. دلم گرفت. به فایل فیلم‌هایش، نگاهی انداختم. مداحی، روضه، تصویر از حرم تا... ناگهان فیلمی توجهم را جلب کرد. فیلم پخش شد. حسام بود! لحظات آخر، قبل از شهادت. تکان های شدید و نامرتب گوشی، نشان می‌داد که به سختی آن را در دستش گرفته. گاهی صورت خونی اش در کادر بود، گاهی نه. اما خس خس صدا و کلمات بی رمق و تکه تکه اش در میان همهمه ی ناجوانمردانه ی گلوله ها، به خوبی شنیده می‌شد. _ سارایِ من سلام! صداها رو می شنوی خانمم؟ الآن تو محاصره‌ایم. رفقام پر کشیدن. فقط من موندم و پر و بال شکسته ام. سارا جان! نمی دونی این جا چه خبره. این جا غوغاست؛ با هر نفسی که می کشی، ریه هات خنک می شه از عطر خدا. نمی تونم. یعنی بیشتر از این بلد نیستم که توصیف کنم تا تو هم حس کنی حالم رو. صدای انفجار و تسلسل گلوله، منِ نشسته در امنیت را به وحشت می‌انداخت و او از غوغا می گفت؟ او چه حس می‌کرد که من در درکش ناتوان بودم؟ با سرفه ای شدید خندید و کلماتش تکه تکه شدند. _ کلی عکس حجله ای دارم واسه بعد از شهادت. راستی دیشب برات یه صدا فرستادم، قرآن خوندم و ضبط کردم. تو همین گوشیه. هر وقت دلت گرفت گوش کن، البته اگه این موبایل سالم به دستت برسه. انگشتری که دستمه مال تو. حتماً پشت نگینش رو بخون. سارای من! وقتی پام به خاک نجف رسید اولین چیزی که از حضرت امیر خواستم، شفای تو بود. پس فقط به بودن فکر کن. هوای مامان رو هم خیلی داشته باش. اون بعد از من فقط تو رو داره. راستی چادر خیلی بهت می آد نازنینم. حفظش کن. کم چیزی نیست. ارثیه ی بی بی زهراست. من این جام که یه وقت خاکی نشه. پس رو خاک رهاش نکن... خون از گوشه ی لبش جوی می شد و مسیر باز می کرد. سرفه هایش چنگ می کشید بر قلبم. کشدار و سخت، لبخند زد. _... منتظرت می مونم. در صدا و چشمانش دیگر نایی نبود. _ دارن می آن. می بینمشون. السلام علیک... لبخند زد و گوشی از دستش افتاد. نیمی از چهره ی زمین گیرش در کادر مشخص بود. لبهایش ملاحت بار می خندید و میان هیاهوی تیراندازی و فریاد های مختلف، اشهد خوانی حسام مبهم به گوش می رسید. به چه کسی این قدر ارادتمندانه سلام کرد؟ فرشته مرگ یا دوستانش؟ ⏪ ادامه دارد... ................................. @Neveshtehaidel

بسم الله الرحمن الرحیم ☘

‌. . روز یازدهم‌ روضه‌ دگر لازم‌ نیست شصت‌ و نُه‌ بار امان‌ از دلِ‌ زینب‌ بنویس🖤 -یازینب‌کبری @Neveshtehaidel

ای خسته از جماعت غرق ریا.... حسین💔

اگه کتاب چایت را من شیرین میکنم رو نخوندی میتونی سرچ کنی توی کانالمون و بخونی. مثلا سرچ کن : بخش ۳۰ پیشنهاد میکنم اگه نخوندید حتما شروع کنید و بخونید عالیه

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «چایت را مـن شیرین می کـنم» ⏪ بخش ۱۱۷: نمی دانم چه قدر از هجوم صداها و چشمان آرام گرفته ی سید حسام می گذشت که شارژ گوشیش تمام و خاموش شد. بی صدا گریستم و تیغه ی کف دستم را به دندان گرفتم. باید خفه فریاد می زدم. کاش دنیا برای یک دقیقه هم که شده، می ایستاد. خدا می داند که می دانستم، حیف می شد اگر حسام من می مُرد. شهادت لباسِ تنش بود. به سراغ ساک کوچکم، کنار کمد رفتم و انگشترش را بیرون کشیدم. خوابیده در خون مرد زندگی ام، به چشمانم لبیک می گفت. عصبی و بی اختیار، به آشپزخانه رفتم. عطرچای تازه دم می آمد. شیر آب را باز کردم و گریه کنان، انگشتریِ خونی را شستم. یک بار... دوبار... سه بار... صد بار... هر بار جلوی بینی ام می گرفتم و بو می کشیدم. نه. هنوز، بوی خون می داد. ریه هایم از این همه بی رحمی گرفت. خسته و وامانده، تکیه زده به گنجه ها، روی زمین نشستم. اشک امانم نمی داد. انگشتر را برگرداندم. کنده کاری اسم من را بر پشتش داشت. مانند همان انگشتر نگین سبزی که اسم خودش را بر آن کنده و به دستانم هدیه داده بود. آن شب تا خود صبح، به تلاوت ضبط شده ی قرآنش گوش سپردم. آن شب گذشت. آن شب به خنکی بهشت و سوزانی جهنم گذشت و من شبیه آدم برفی یخ زده، زیر آتشِ آفتابِ زمستانی، آب شدم. روز بعد در حیاط امامزاده، مراسم تشیع پیکرش را، با ساق و چادری که به من هدیه داده بود، سیاهپوش نبودنش شدم. همان امامزاده ای که هر روز دوست داشتنِ امیرمهدی را برایش قصه می گفتم. همان حیاطی که قدم های او را به خاکش چشید. همان قبرهایی که عشق محجوبانه اش را دید و فریادهایم را شنید. دوستانش اتومبیل به یادگار مانده از حسام را، به سبک ماشین عروس های ایرانی، به گل آذین بستند و کاغذی بزرگ با این جمله که «دامادیت مبارک سید» روی آن چسباندند. داماد؟ دامادی که سفید پوش بود و عروسش سیاه نشین؟! صحنه های عجیبی به چشمان، حکم تماشا می داد. سینه زنی جمعیِ جوانان، مداحی، شیون، فغان، از حال رفتن های پیاپی فاطمه خانم و پروین و من. کنار قبر ایستادم و عمقش را تماشا کردم. گود، تاریک، نمور. این جا خانه ی جدیدِ عزیزکرده ی دلم بود؟ یعنی سردش نمی شد؟ خاموشی اذیتش نمی کرد؟ نه. حسام من مرد جنگ بود. او را چه به کم آوردن. حسام رشیدم را پیچیده در کفن، با صورتی باز روی زمین، کنار گودال قرار دادند. به صورت رنگ پریده و لبخند پر ملاحتش چشم دوختم. خوش به حال خاک. مادر جیغ کشید و دانیال در قبر ایستاد. مادر جیغ کشید و مرد تنومندم را در خانه جدیدش خواباندند. مادر جیغ کشید، دانیال هق هق کرد. روحانی تلقین داد. اما من فقط و فقط خیره ماندم به صورت پرملاحتِ امیرمهدی ام، که در زمینه ی کفن و پنبه های سفید اطرافش، دل می برد از ته مانده ی توانی که برای زندگی داشتم. اصلاً اطمینان داشتند که مرد من را مرگ ربوده؟ این تبسم، زیادی زنده نبود؟ دانیال با شانه هایی لرزان، تک به تک سنگ ها را می گذاشت و جوهره ی عمرم، قطره به قطره تبخیر می شد. به صورتش که رسیدند، باران شروع به باریدن گرفت. قطرات بلوری، نقره نقره صورتش را بوسیدند و من تاب نیاوردم. رو به آسمان بردم و از بند بند وجودم فریاد کشیدم که نگذارید، که نمی توانم نبینمش دیگر، که مرا هم کنارش دفن کنید، که این رسم عاشقی نیست. اما دستان پرمحبت برادر، حصار شد برای ندیدن و به آغوش گرفتنم. ولی ریه هایم بو می کشید خاکی را که آوار می‌شد، بر سر تک مرد عاشقانه هایم و مدام زمزمه می کرد، که دیگر چرا زنده ام؟ کاش یک نفس دیگر هم در کنارت بودم امیرمهدی فاطمه خانم. چند ماهی از آن روزها می گذرد و من هنوز نفس می کشم. انگار دیگر سرطان هم سراغم را نمی گیرد. نمی‌دانم او هم غمزده ی پرواز حسامِ من است یا دست و دلش به عذابم نمی رود، یا این که دعای نجفی سیدم گیرا بود و مرا به هچل زندگی افکند. روزهایم می گذرد بدون حسام، با پروینی که غذا می پزد و اشک می ریزد، دانیالی که میان خنده هایش، بغض می کند. مادری که حتی با مرگ دامادش، روزه ی سکوتش را افطار نکرد و فاطمه خانمی که دلخوش به دیدارِ هر روزه ی عروسش، تارهای سفید موهایش را می شمرد. حسام، سارای کافر را از آلمان به ایران کشاند و امیرمهدی شد و به کربلا برد. حالا من ماندم و گوش دادن های شبانه به نجوای قرآنش، تماشای عکس های پرشورش، عطرِ گلاب و مزار پرفروغش. این جا من ماندم و دو انگشتر. عروسی، پوشیده در عربی ترین چادر دنیا و دامادی که چای هایش طعم خدا می داد. ⏹ «پـایـان فصل نخست» ................................. @Neveshtehaidel

بسم الله الرحمن الرحیم ❤️

سی سال در فـراق پـدر گریـه کرد و گفت : بازار شـام جای عزیزان ما نبود #شهادت_امام_سجاد @Neveshtehaidel

. تو عجم زاده ای‌... تو فامیلی... پس حرم سازی ات به گردن ماست... #البقیع_لنا

یعقوب کربلا! چه قدر گریه می کنی از صبح زود تا به سحر گریه می کنی یعقوب را که غصه ی یوسف شکست و تو داری برای چند نفر گریه می کنی #شهادت_امام_سجاد @Neveshtehaidel

ــــ

در دنیایی که قلب حسین را شکسته اند، خبری نیست...💔

یه بیماری هم هست بهش میگن تناقضیسم.... حق به معنای واقعی کلمه👌 @Neveshtehaidel

🎥 سم خالص/ بعد از خطبه عقد، صلوات آریایی هم رسید! 🔺 اللهم صل علی محمد رضا پهلوی و آل پهلوی!😂 💢 پ.ن: و عجل لربع پهلوی😐😂 @Neveshtehaidel

[ زندگی بدونِ حسین(ع) یه لحظه‌شم زیادیه ! ]

مطمئن باش آخرش قشنگه... اگه قشنگ نیست، بدون هنوز آخرش نشده...😊😉 @Neveshtehaidel

فقط کافیه امید داشته باشی... از رحمت خدا هیچ وقت ناامید نشو... بالاخره همه چی همونی میشه که تو میخای... فقط باید صبر کنی.... لا تیأسوا من رحمت الله از رحمت خدا ناامید نشوید... @Neveshtehaidel