قربون غربتت برم، شما حرمت ایران بود مگه انقدر غریب بود...😭

عقیقه ای دیگر را هدیه کردند ماجور‌باشید باذن الله

در آستانه ولادت حضرت زینب سلام الله علیهاو اربعین شهادت سید مقاومت حرم حضرت رقیه سلام الله علیها

 #به_وقت_داستان 📚خاک‌های نرم کوشک ✍نویسنده: سعید عاکف 💚داستان سی و پنجم : سرمازده 🌹راوی : حجت الاسلام محمدرضا رضائی ۵۰ متر زمین داشتم ، توی کوی طلاب . سندش مشاع بود ، ولی نمی‌گذاشتند بسازم . علناً می‌گفتند : باید حق حساب بدی تا کارت راه بیفته . از یک طرف به این کار راضی نمی‌شدم ، از طرفی هم خانه را باید حتماً می‌ساختم . ولی آنها نمی‌گذاشتند . سردی هوا و زمستان هم مشکلم را بیشتر می‌کرد . بالاخره یک روز تصمیم گرفتم ، شبانه دور زمین را دیوار بکشم . رفتم پیش استاد عبدالحسین و جریان را به او گفتم . گفت : یک بنای دیگه هم میگم بیاد ، خودتم کمک می‌کنی ، انشاالله یک شبه کلکش رو می‌کنیم. فکر نمی‌کردم به این زودی قبول کند ، آن هم توی هوای سرد زمستان . شب نشده مصالح را ردیف کردیم . بعد از نماز مغرب با یکی دیگر آمد . سه تایی دست به کار شدیم . بهتر و محکم‌تر از همه او کار می‌کرد . خستگی انگار سرش نمی‌شد . به طرز کارش آشنا بودم ، می‌دانستم برای معاش زن و بچه‌اش مثل مجاهد در راه خدا عرق می‌ریزد و زحمت می‌کشد‌ توی گرم‌ترین روزهای تابستان هم بنایی اش تعطیل نمی‌شد . شب از نیمه گذشته بود . من همینطور به اصطلاح ملات درست می‌کردم و می‌بردم . بخار سفید نفس‌هایم تند و تند از دهانم می‌آمد بیرون . انگشت‌های دست و پایم ؛ انگار مال خودم نبود . گوش‌ها و نوک بینی‌ام هم بدجوری یخ زده بود . یک بار گرم کار ؛ چشمم افتاد به آن بنای دیگر . به نظرم آمد ؛ دارد تلوتلو می‌خورد . یکهو مثل کُنده ی خشک درختی که از زمین کنده شود ؛ افتاد زمین ! دویدم طرفش . عبدالحسین هم آمد ‌ شاید برای دلداری من گفت : چیزی نیست ؛ سرما زده شده ‌ شروع کرد به ماساژ دادن بدنش . من هم کمکش . چند دقیقه بعد به حال آمد . کم کم نشست روی زمین . وقتی به خودش آمد ، بلند شد . ناراحت و عصبی گفت : من که دیگه نمی‌کشم ؛ خداحافظ . رفت و پشت سرش را هم نگاه نکرد . نگاه نگرانم را دوختم به صورت عبدالحسین . اگر او هم کار را نیمه تمام ول می‌کرد ؛ من حسابی توی دردسر می‌افتادم . لبخندی زد . دست گذاشت روی شانه‌ام و گفت : ناراحت نباش ؛ به امید خدا خودم کار اون رو هم می‌کنم . هر خانه‌ای که می‌ساخت ؛ انگار برای خودش می‌ساخت . یعنی اصلاً این برایش یک عقیده بود . عقیده‌ای که با همه وجود ؛ به آن عمل می‌کرد . کارش کار بود . خانه‌ای هم که می‌ساخت واقعاً خانه بود . کمتر کارگری با او دوام می‌آورد . می‌گفت : نانی که من می‌خورم ؛ باید حلال باشه . می‌گفت : روز قیامت ؛ من باید از صاحب کار طلبکار باشم ؛ نه اون از من . برای همین هم زودتر از همه می‌آمد سر کار ؛ دیرتر از همه هم می‌رفت . حسابی هم از کارگرها کار می‌کشید . آن شب تا نزدیک سحر ؛ بکوب کار کرد دیگر رمقی نداشتم . عبدالحسین ، ولی مثل کسی که سرحال باشد ، داشت می‌خندید . از خنده‌اش خنده‌ام گرفت . حالا دیگر خیالم راحت شده بود . ادامه دارد... @niyat135 | نـِــــیَّــــ۱۳۵ــــت

السلام علیک یا سلطان✋ میلاد عمه جانتان مبارک🎉🎈🎊 بحق قلب صبورش... 💔 آقا بخواه برای غربت دنیا ظهور را #چهارشنبه_تون_امام_رضایی #معطر_به_شمیم_معجر_زینب(س) #نیت_کن⚘️ @niyat135