موضوع رو از بلوغ روانی شروع کرده بودیم و پس از توضیح موضوعاتی مثل: رشد تفکر، توانایی حل مسئله، استقلال و آزادی، می رسیم به شاخه بعدی از بلوغ روانی به نام: ❌مسئولیت پذیری ❌

شاید در فرزندتون و یا در فرزندتون دیگران دیده باشید که نوجوان یا جوان ❌مسئولیت بدبختی ها و بی عرضگی های خودش رو دائما داره به پدر و مادرش نسبت می ده ❌همیشه داره از اونا گله می کنه ❌همیشه بهشون می گه شما برای زندگی من هیچ کاری نکردید ❌من ازتون متنفرم😳 ❌یا اینکه شما نتونستید زندگی خوبی برام فراهم کنید ❌همشه انتظار داره دیگران کاری براش انجام بدن و یا اینکه شرایط تغییر کنه تا همه چیز خوب بشه

❌❌❌هر کدوم از این موارد به تنهایی نشون دهنده اینکه که فرد هنوز به بلوغ در زمینه مسئولیت پذیری نرسیده ❌❌❌ هنوز به این درک نرسیده که خودش باید مسئولیت زندگی اش رو بپذیره ❌❌❌ هنوز متوجه نیست که بقیه مردم (از جمله پدر و مادرش) مسئولیتی در قبال پیشرفت های شخصی تو ندارن و تو باید تنها کسی هستی که می تونی به خودت کمک کنی

❌همه اینها نشان از این داره اون فرد هرگز نتونسته به بلوغ در مسئولیت پذیری برسه ⁉ سوالی که اینجا مطرح می شه اینه که چه رفتارهایی باعث می شه، یک فرد (نوجوان) به بلوغ در مسئولیت پذیری نرسه؟

1⃣ انجام کارهایی که وظیفه انجام دادنش مستقیما بر عهده فرزند شماست 2⃣ درگیر نکردن فرزند در انجام کارهایی که وظیفه انجامش بر عهده والدینه 3⃣ فرآهم کردن تمام خواسته های فرزند .

⚠این سه دسته رفتارهای بالا، سر منشا شکل گیری مسئولیت گریزی در فرزند شماست ولی اینکه چطور این سه رفتار باعث می شه، مسئولیت گریزی در فرزند شما شکل بیگره رو توضیح میدم:

1⃣ انجام کارهایی که وظیفه انجام دادنش مستقیما بر عهده فرزند شماست: شما اگه کارهایی که مستقیما وظیفه فرزندتون هست رو انجام بدید؛ این پیام رو به کودک یا نوجونتون منتقل می کنید که: ما اینجا هستیم تا تو رو خوشبخت و موفق کنیم و وظیفه ماست که تو در درس ها و زندگیت موفق بشی

⚠⚠اگه نوجوون شما این پیام رو درک کنه، مادر و پدری به افرادی در اختیار و در خدمت خودش می دونه که باید برای همیشه بهش سرویس بدن تا اون بتونه موفق و خوشبخت باشه. اینجوری دیگه نوجوان شما، برای فرار از زحمت های مسئولیت پذیری، همیشه سعی می کنه انجام وظایفش رو به گردن پدر و مادر و یا خریدن تجهیزات و وسایل مورد نیازش بدونه تا اینجوری از زیر مسئولیت پذیری، شانه خالی کنه

❌❌❌البته لازمه بگم که کمک کردن به فرزندتون برای اینکه بتونه موفق بشه، با انجام دادن کارهای فرزندتون، لزوما متفاوته و من منکر اینکه لازمه شما به فرزندتون کمک کنید، نیستم

2⃣ درگیرنکردن فرزند در انجام کارهایی که وظیفه انجامش بر عهده والدینه وقتی که شما از فرزندتون می خواهید در انجام کارهایی که به شما مربوط هست، کمکتون کنه، روحیه همکاری و مشارکت در او بالا می برید. روحیه همکاری نتیجه اش این می شه که به نقش خودش در موفقیت دیگران و نقش دیگران در موفقیت خودش پی می بره و اینجوری دیگه نسبت به دیگران و مخصوصا پدر و مادرش، حق به جانب رفتار نمی کنه

✅✅با این نوع رفتار؛ فرزند شما علاوه بر اینکه مسئولیت کارهای خودش رو برعهده می گیره، در قبال دیگران هم احساس مسئولیت و نوع دوستی داره

واقعا چقدر این اتفاق می تونه شیرین و لذت بخش باشه واقعا برای همه تون آرزو می کنم که شیرینی همچین لحظه ای رو بچشید

3⃣ فرآهم کردن تمام خواسته های فرزندتون اگه شما تمام خواسته های فرزندتون رو برآورده بکنید و یا اینکه سعی کنید شخصا برآورده بکنید و خودتون رو در قبالش مسئول بدونید، دو تا خطای شناختی در فرزندتون شکل می گیره: 🫣اول از همه با توجه به اینکه دنیا ظرفیت این رو نداره ما رو به تمام خواسته هامون برسونه، در واقع تعریف درستی از ذات دنیا رو نتونستید به فرزندتون منتقل کنید و نوجوانتون در برابر ناکامی هایی که طبیعتا باهاش مواجه خواهد شد، بشدت شکننده و آسیب پذیر کردید 😳دومی هم اینه که شما فرزندتون رو از لحاظ روحیه تلاش و پشتکار، فلج کردید. چون نوجوان یاد نگرفته که برای رسیدن به خواسته هاش، باید خیلی تلاش کنه، پشتکار داشته باشه

شاید تصورتون بر این باشه که مسئولیت پذیری رو باید در نوجونتون ایجاد کنید. ولی نکته مثبت مسئولیت پذیری اینه که ما نیازی به ایجاد مسئولیت پذیری در نوجوان نداریم بلکه مسئولیت پذیری در وجود همه نوجوان ها هست، فقط باید سعی کنیم، با دست خودمون خاموشش نکنیم. همینکه کمتر به رفع نیازهاش شخصی اش بپردازیم و در عوض کمک و راهنمایی اش کنیم تا با استفاده از توان و ظرفیت های خودش، به خواسته ها و موفقیت هایی که می خواد، برسه، کافیه😉